Ἡ ἐμπειρία τῆς θεολογίας, δηλ. τῆς ἐν Χριστῷ Θείας Σαρκώσεως.

(Ἀπάντηση στήν ἀ-λογία καί στήν βορβορώδη σαρκική θρησκεία, στή Νέα Ἐποχή)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἀληθῆ Θεοτόκον, πάντες ἐπιγνόντες σε, πάναγνε Δέσποινα, τόν ἐκ σοῦ τεχθέντα, Θεόν Λόγον εἰδότες κηρύττομεν, ἐν δυσίν οὐσίαις, θελητικαῖς, αὐτεξουσίαις, ὑπέρ λόγον καί νόμον τῆς φύσεως».[1]

Αὕτη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ ἀλήθεια τῆς ἐκκλησίας, αὕτη ἡ θεολογία τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί πατέρων. Αὐτήν τήν ἐμπειρική θεολογία καί ἀγάπη πρός τό θεανδρικόν πρόσωπον τοῦ τῆς μεγάλης βουλῆς ἀγγέλου, Ἰησοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἀφήνει ὡς παρακαταθήκην καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Μᾶς δίδαξε ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὅτι οὕτως δυνάμεθα νά ἑορτάζομεν ἀληθῶς καί εἰλικρινῶς τήν Ἄχραντον αὐτοῦ Γέννησιν ἐκ τῆς ἀειπαρθένου καί θεοτόκου Μαρίας.

Ἀρκεῖ νά δεχτοῦμε ὡς βίωμά μας τήν δική του ἁγία ὑπακοή, τήν ἀγγελική του καθαρότητα, καθώς καί τήν ὑψοποιό του ταπείνωση. Ὁ δρόμος μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἷναι ἡ πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν.

Πρότυπο αἰώνιο, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Μεσσίας. Ὁ Κύριος, ὡς τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, ὑπήκουσε κατά πάντα στόν πατέρα, ὅπως τόν ἔδειξε  στόν κόσμο ὁ Τίμιος Πρόδρομος λέγοντας: «Ἵδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ». Ὁ ἵδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ προφήτης, ὑπάκουος κατά πάντα στόν Θεό, μετέβη στόν Ἰορδάνη καί βάπτιζε βάπτισμα μετανοίας.

Μᾶς παρέδωσε δέ τήν σκυτάλη τῆς θεογνωσίας καί θεολογίας ἀπό τήν Π.Διαθήκη στήν Κ.Διαθήκη. Δηλαδή γιά τόν Ἄσαρκο Λόγο στόν Ἔνσαρκο Λόγο, μέσω τῶν μαθητῶν Του, κυρίως τόν πρῶτο θεολόγο καί παρθένο Ἀνδρέα τόν πρωτόκλητο καί Ἰωάννη τόν ἠγαπημένο καί ἐπιστήθιο φίλο τοῦ Ἱησοῦ. Αὐτοί οἱ δύο ἀπόστολοι κάνοντας ὑπακοή στόν δικό τους πνευματικό πατέρα, ἠκολούθησαν κατά πόδας τόν Μεσσία Ἰησοῦ.

Καί Ἐκεῖνος βραβεύοντας τήν ὑπακοή τους, ὡς καί αὐτός στόν οὐράνιο πατέρα Του, γύρισε τό πρόσωπό Του πρός αὐτούς, τούς κοίταξε καί τούς μετέδωσε τήν ἐμπειρική ὀρθόδοξο θεολογία, ὡς πρός τόν Μεσσία, δίνοντάς τους τήν δυνατότητα, ἐκείνη τήν ἡμέρα νά ἐντρυφήσουν καί νά ζήσουν μαζί Του τήν θέα τοῦ Ἀκτίστου φωτός καί τήν γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ θεανδρικοῦ Του προσώπου.

Ἔτσι καί αὐτοί, φλογισμένοι ἀπό τό πῦρ τῆς θεότητος, χάριτι Χριστοῦ, ἔτρεξαν νά μεταδώσουν τό χαρμόσυνο μήνυμα στούς λοιπούς ἀδελφούς τους «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν». Τό ἴδιο καί σήμερα ὅπως τότε ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς ἐξέλεξε τά μωρά τοῦ κόσμου καί ἐξουθενημένα ἵνα καταισχύνουν τούς σοφούς, ἀσόφους καί τούς ἰσχυρούς, ἀνίσχυρους τοῦ κόσμου τούτου. Λέγω ἀδελφοί μου, γιά τούς τρεῖς μεγάλους φωστῆρες, διδασκάλους καί εὐεργέτες ἡμῶν τε καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, τόν Ἅγιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη καί τόν Ἅγιο Ἰάκωβο τῆς Εὐβοίας.

Καί οἱ τρεῖς αὐτοί ἅγιοι, ἐκτός τῆς μεγάλης καθαρότητας καί ταπείνωσης, ἀσκήθηκαν καί ἀπέκτησαν τό χάρισμα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ καί ἀνεδείχθησαν αἰώνια πρότυπα γιά ἐμᾶς καί τούς μετά ἀπό ἐμᾶς, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Τότε δηλαδή πού ὁ Χριστός Ἱησοῦς θά ἔλθει ἐν δόξη μετά τῶν ἀγγέλων καί θά διαθέσει στούς κατά χάριν ὁμοίους του ἀδελφούς του τήν βασιλεία τοῦ πατέρα του, σέ ὅσους δηλαδή στήν ἐπίγεια παρουσία Του μοίρασε καί μοιράζει μέσῳ τῶν θείων γραφῶν  τάς δέκα μνᾶς[2], λέγοντάς μας ὅτι ἀναχωρεῖ μέ τήν Ἁγία Ἀνάληψή Του, νά λάβει τήν βασιλεία τοῦ πατέρα Του, τήν ὁποία θά χαρίσει ἐρχόμενος στήν δευτέρα παρουσία Του κρίνοντας μέ δικαιοσύνη.

Ἀδελφοί μου, « Χριστός γεννᾶται δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὑρανοῦ ἀπαντήσατε…».

Τό λοιπόν, παρακαλῶ τήν ἀγάπη σας, μακράν ἀπό κάθε κοσμικό καί παγανιστικό, εἰδωλολατρικό καί δυσῶδες σαρκικό φρόνημα, πού ἡ Ν.Ἐποχή καί παγκοσμιοποίηση προβάλλει ἐνώπιον μας, ξεδιάντροπα, ἀδίστακτα, σχιζοφρενικά καί στανικά κατά κόρον.

Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί.

Ἀς τρέξουμε μέ καθαρότητα, ταπείνωση καί ὑπακοή νά ἀγκαλιάσουμε τόν Σωτήρα Χριστό στήν ταπεινή φάτνη προσφέροντάς Του ὡς τίμια δῶρα τήν καθαρά ἐξομολόγηση καί τήν ὑπακοή στίς ἐντολές Του, ὅπως μᾶς δίδαξαν καί μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι πατέρες μας.

Εἴθε νά γίνει . Ἀμήν.

 Υ.Γ.

Ἔγραφα τήν 2^α Δεκεμβρίου, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου.

 

---

[1] Τροπάριο Κανόνος τῆς Θεοτόκου εἰς τόν ὄρθρον τῆς Παρασκευῆς ,ἦχος πλ.Δ΄

[2] Κατά Λουκάν,κεφ.ιθ’ στίχ.13