Δυστυχῶς, ὁ νέος Ἰσραὴλ τῆς χάριτος καὶ τῆς εὐλογίας ἀφοῦ «ἔφαγεν καὶ ἐνεπλήσθη, ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος λαὸς τοῦ Θεοῦ, διότι ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη» (Δευτ. 32, 15). Καὶ ἀπέστη ἐκ τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ Θεοῦ λέγων: «Ἀπόστα ἀφ᾽ ἡμῶν ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βουλόμεθα» (Ἰώβ 21, 14). Οὕτω περιῆλθεν εἰς ἠθικὴν ἐξαχρείωσιν καὶ χαλάρωσιν, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἄρχοντες ἡμῶν ἐψήφισαν νόμους βδελυροὺς ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ. Ὡς τὸν πολιτικὸν γάμον, τὴν νομιμοποίησιν τῶν ἀμβλώσεων, τὴν ἐλευθέραν συμβίωσιν τοῦ αὐτοῦ φύλου, τὸν «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὴν ὑποβάθμισιν καὶ περιφρόνησιν τῆς πατροπαραδότου ἀρχαίας γλώσσης, τὴν προαιρετικότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τὴν ἀνέγερσιν μουσουλμανικοῦ τεμένους (παραθεωροῦντες τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους), τὴν κατασκευὴν ἀποτεφροτικῶν κλιβάνων κ.ἄ.
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει:
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο
Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται
η άγνοια...
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο
Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεΐας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς,
είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε: “Φεύγουμε εμείς”.
Τη Α΄ (1η) Αυγούστου, μνήμη των Αγίων επτά Μαρτύρων Μακκαβαίων
ΑΒΕΙΜ, ΑΝΤΟΝΙΟΥ, ΓΟΥΡΙΟΥ, ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ, ΕΥΣΕΒΩΝΑ, ΑΧΕΙΜ και ΜΑΡΚΕΛΟΥ, της μητρός αυτών ΣΟΛΟΜΟΝΗΣ και του διδασκάλου αυτών ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ.
Ελεάζαρος ο ευσεβέστατος διδάσκαλος και οι επτά Μακκαβαίοι μαθηταί αυτού Αβείρ, Αντώνιος, Γουρίας, Ελεάζαρος, Ευσεβωνάς, Αχείμ (Εν δε τω χειρογράφω Συναξαριστή γράφεται Ευλάλου· εν άλλω δε Συναξαριστή γράφεται Μάρκου.) και Μάρκελλος και η μήτηρ αυτών Σολομονή ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντιόχου, υιού Σελεύκου, εν έτει από μεν κτίσεως κόσμου ετκη΄ (5328), προ Χριστού δε ρογ΄ (173). Αναγκασθέντες δε οι Άγιοι ούτοι υπό του βασιλέως Αντιόχου (όστις εξώντωσε και ηχμαλώτισεν άπαν το γένος των Εβραίων) να αρνηθώσι τας συνηθείας και διατάξεις τας παραδεδομένας υπό του νόμου και των προγόνων των, τρώγοντες χοιρινά κρέατα, δεν επείσυησαν εις τούτο, φυλάττοντες την παραγγελίαν του θείου νόμου την λέγουσαν· «Τον υν, ότι διχηλεί οπλήν τούτο, και ονυχίζει όνυχας οπλής, και τούτο ουκ ανάγει μηρυκισμόν, ακάθαρτον τούτο υμίν· από των κρεάτων αυτών ου φάγεσθε και των θνησιμαίων αυτών ουχ άψεσθε, ακάθαρτα ταύτα υμίν» (Λευϊτ. ια: 7- 8 ).
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είπε ο Κολοκοτρώνης, μιλώντας στην Πνύκα σε νέους, στις 8 Οκτωβρίου 1833:
«Αφού ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι πίστεψαν στο Ευαγγέλιό Του και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό, τι ημπορούσαν, διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον Σταυρό του έκαμε. Παιδιά μου! Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να τη στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».
Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς
Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006) · ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς «Μιᾶς» (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς «Καθολικῆς», ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5). Αὐτὸ εἶναι ποὺ λίγο ἀργότερα οἱ οἰκουμενιστὲς ὀνόμασαν «ἑνότητα μέσα στὴ (δογματικὴ) διαφορετικότητα» , “unity in diversity”, ἔνα σύνθημα παρμένο ἀπὸ τὰ βουδιστικὰ κινήματα τῆς New Age, δηλαδὴ μιὰ «περιεκτικότητα» (“comprehensiveness”) ἀντίθετη μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ «ἀποκλειστικότητα» (“exclusiveness”).
Παπουλάκος (Χριστοφόρος): Δεν ωφελούν σε τίποτα οι κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Άγια Λαύρα.
Ο Χριστοφόρος βουβός σιγόκλαιγε και πότιζε με δάκρυα τα σανίδια του κελιού και το ράσο του.
–Δεν φτάνει να πονούμε και να
κλαίμε, Χριστοφόρε, φώναξε ο Κοσμάς. Η καινούργια επιδρομή είναι χειρότερη από
του Ιμπραήμ. Κείνος σκότωνε κορμιά κι αφάνιζε το βιος μας, αλλά αυτοί σκοτώνουν
τις ψυχές μας. Ό,τι ιερό φυλάξαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ποδοπατιέται, ό,τι
μας κράτησε όρθιους, σαν ασάλευτο αντιστήλι, γκρεμίζεται. Σε τέτοιο γιουρούσι
του σατανά, κάθε υποταγή είναι άρνηση του Χριστού, άρνηση της Πίστης και
παράδοση στο διάβολο. Προδίνουμε τον αγώνα του εικοσιένα, το αίμα που χύθηκε
στο Μεσολόγγι, στ΄ Αρκάδι, στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια στα Ψαρά… Ιούδες
γινόμαστε Χριστοφόρε και το κακό δε σταματά ως
εδώ…
--Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
έχει κι άλλο; Ψιθύρισε με πνιγμένο λυγμό ο Χριστοφόρος.
–Έχει πολλά και φριχτά,
αποκρίθη ξαναμμένος ο Κοσμάς. Είναι ότι οι γραμματισμένοι του Έθνους,
σκλαβωμένοι στους μασόνους της Φραγκιάς, έχουν ολότελα στραβωθεί, κι αντίς να
βλέπουν σ΄ όλα τούτα το μελλοντικό αφανισμό του έθνους, τα λογαριάζουν σωστικά.
Οι άντρες που μας κυβερνούν χάσανε το φως τους και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν
ποια η διαφορά ανάμεσα σκοτάδι και φως. Ψευτίσαμε τα ζύγια που άλλοτε ζύγιαζαν
το καλό και το κακό, την αλήθεια και το ψέμα. Ο διάβολος με χίλιες μορφές μας
παραστέκει. Δε λέω πως αν την κορόνα του έθνους φορούσε Ορθόδοξος κυβερνήτης,
κι αν η εκκλησία συνέχιζε τον αιωνόβιο δρόμο της, πως θάλειπε η αμαρτία. Αλλά
λέω πως θάχαμε το μέσο να την ξεχωρίζουμε και να μην την μπερδεύουμε με το
καλό. Τώρα όχι μόνο την μπερδεύουμε, αλλά το καλό πνίγηκε μέσα στη θάλασσα της
αμαρτίας.
Ο Χριστόφορος τον κοίταξε στα
μάτια.
–Έχεις δίκιο, του είπε. Δεν
ωφελούν σε τίποτα οι κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Άγια
Λαύρα.
–Και καινούργια Ψαρά,
πρόσθεσεν ο Κοσμάς. Τούτος ο οχτρός είναι χειρότερος απ΄ τον Τούρκο. Εκείνος
ποτέ δε μας τόκρυψε πως μας λογάριαζε σκλάβους, ενώ τούτος μας ξεγελά πως
είμαστε τάχα λεύτεροι, ενώ έχει σκλαβώσει και τις ψυχές μας ακόμη. Δε φτάνει
λοιπόν ο λόγος κι ο ξεσηκωμός, αλλά χρειάζεται και κάτι
άλλο….
–Τι; Ρώτησεν ο
Χριστοφόρος.
–Μάρτυρες, αδελφέ Χριστοφόρε,
μάρτυρες. Αίμα, για να ποτιστεί και να φουντώσει η λευτεριά του Χριστού, η
πραγματική λευτεριά. Ο σατανάς έχει τρανό βασίλειο στη γη. Έχει του χεριού του
βασιλιάδες, αρμάδες, καλαμαράδες, γητειές και γητειές, που μόνο στο αίμα μας
μπορούν να πνιγούν. Αν δεν χύσουν καινούργιοι μάρτυρες το αίμα τους κανένας
ωκεανός δεν είναι τόσο βαθύς και τόσο πλατύς, για να πνίξει τόση αμαρτία. Όσοι
από μας ξεκινήσουμε, πρέπει να το ξέρουμε πως ο δρόμος μας, γυρισμό δεν έχει.
Οδηγός μας, ας σταθεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
Προφητική φωνή του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. (Αφιερωμένη σε όσους συγχέουν την Εκκλησία με την Ιεραρχία)
Ούτε εκ του υπουργείου ούτε εκ της Συνόδου αναμένομεν γενναίον τι δια την Εκκλησίαν. Η τελευταία μάλιστα απεδείχθη ανίκανος όλως, αφ΄ ης ημέρας ιδρύθη εν Ελλάδι, να διαπράξη αγαθόν τι υπέρ της Εκκλησίας. Τουναντίον μάλιστα και έβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα όλως τον αληθή αυτής προορισμόν και θεωρήσασα εαυτήν μέχρι τούδε απλούν εργαστήριον δεσποτάδων και παπάδων, ους στρατολογούσα συνήθως εκ της κοινωνικής υποστάθμης, άνευ ελέγχου παιδείας και ηθικής, εξαποστέλλει αυτούς ουχί ως ποιμένας, αλλ΄ ως λύκους βαρείς, μη φειδομένους του ποιμνίου του Κυρίου. Παρά τοιούτου σωματείου επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ότι ουδέν απολύτως αγαθόν έχομεν να προσδοκώμεν. Πάσας τας ελπίδας ημών αναθέτομεν εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν εκείνων, οίτινες ακμαίον έτι διασώζοντες αυτοί το θρησκευτικόν αίσθημα και κηδόμενοι της τιμής και αξιοπρεπείας της Εκκλησίας και της θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του Έθνους ημών θέλουσι και δύνανται να συντελέσωσιν εις ανύψωσιν του εκκλησιαστικού γοήτρου και εις αναρρίπισιν του θρησκευτικού παρ΄ ημίν αισθήματος.
«ΕΦΗΜΕΡΙΣ»
7-4-1888.
Τη ΛΑ΄ (31η) Ιουλίου, η ανάμνησις των Εγκαινίων του σεβασμίου οίκου της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ του εν ΒΛΑΧΕΡΝΑΙΣ,
ένθα απόκειται η ΑΓΙΑ ΣΟΡΟΣ και προεόρτια του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ήτοι η από του βασιλικού παλατίου εξέλευσις του Τιμίου Σταυρού εις την Πόλιν.
Κατά την ημέραν ταύτην επεκράτει συνήθεια να εκφέρηται εκ
του παλατίου του βασιλέως το τίμιον ξύλον του Σταυρού, και να προπέμπηται
πλησίον της μεγάλης Εκκλησίας· προϋπήντα δε αυτό ο δεύτερος ιερεύς εκ των
Κηρουλαρίων, όστις βαστάζων θυμιατόν και θυμιών, πρώτον έφερεν αυτό εις τον
μικρόν βαπτιστήρα, όπου εγίνετο αγιασμός εν τω αργυρώ εξαντλητηρίω, έπειτα δε
εισήγαγεν αυτό εις το άγιον Βήμα της Μεγάλης Εκκλησίας, της Αγίας Σοφίας. Εκ δε
του αγίου Βήματος εξήγον τον Σταυρόν, και περιέφερον εις όλην την
Κωνσταντινούπολιν μέχρι της δεκάτης τετάρτης Αυγούστου, ότε προεπέμπετο πάλιν
εις το παλάτιον, και απετίθετο εις τον τόπον αυτού υπό των Διαιταρίων και του
μεγάλου Παππία. Αύτη δε η εξέλευσις και περίοδος των τιμίων ξύλων του Σταυρού
εγίνετο, διότι εις τας πρώτας δεκαπέντε ημέρας του Αυγούστου επιπολάζουσι
συνήθως ασθένειαι περισσότεραι ή κατά τους άλλους μήνας· όθεν ο Τίμιος Σταυρός
του Κυρίου, περιφερόμενος εις την Πόλιν, ηγίαζε τον αέρα δια της παρουσίας του,
και τας οικίας και τας αγυιάς και τας πλατείας, υγείαν παρέχων εις όλους
εκείνους, πλησίον των οποίων διήρχετο ή τους οποίους προσήγγιζεν.
Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία;
Μας λέτε σεις οι λατινόφρονες οικουμενιστές, ὅταν ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία, τὸ ποίμνιο ἀκολουθεῖ. Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία; Γιατὶ καὶ ἐπὶ Ἀρείου, ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐπὶ Νεστορίου, καὶ ἐπὶ Βέκκου, καὶ ἐπὶ Εἰκονομαχίας κλπ. Συνοδικὰ μάλιστα! Δὲν ἔχετε διαβάσει τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»! Καὶ συμβουλεύει (ο Άγιος Κύριλλος): «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δέ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις (αποτειχισμένοις) ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...»
Όλαι αι Αρέσεις αναγνωρίζονται ως «Εκκλησίαι Χριστού»
Η αλλαγή του Ημερολογίου εγένετο εις εφαρμογήν του προγράμματος του Αντιχρίστου Οικουμενισμού όπως αυτό διετυπώθη εις τον Καταστατικόν Χάρτην της Οικουμενιστικής Κινήσεως, την διαβόητον αιρετικήν Εγκύκλιον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του 1920, συμφώνως προς την οποίαν όλαι αι Αρέσεις αναγνωρίζονται ως «Εκκλησίαι Χριστού, ως σύσσωμοι και συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού».
ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΥΡΛΙΩΤΙΣΣΑ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΟΥ ΣΩΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
Σύμφωνα με τη μικρασιατική παράδοση η Ιερά Εικόνα βρέθηκε από έναν βοσκό. Αυτός πήγαινε τα ζώα του (γίδια) σ’ ένα χωράφι όπου υπήρχαν βουρλιές (βούρλα). Κάποια στιγμή ένα γίδι αποκόπηκε από το κοπάδι και όταν επέστρεψε ο βοσκός παρατήρησε ότι είχε βρεγμένα γένια. Την επόμενη μέρα χωρίς τα ζώα αυτή τη φορά ο βοσκός πήγε πάλι στο χωράφι να βρει το μέρος με το νερό ώστε να το ανοίξει και να πίνουν από εκεί όλα τα ζώα του. Ψάχνοντας και μη μπορώντας να βρει την πηγή ανακάλυψε την εικόνα της Παναγίας. Στο σημείο εκείνο φτιάχτηκε ένα μικρό εκκλησάκι της Ευρέσεως και δίπλα η μεγάλη εκκλησία όπου μέσα εκεί φυλασσόταν η εικόνα.
Τη Λ΄ (30η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΣΙΛΑ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΥ, ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.
Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Άγιοι ήσαν εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων. Και ο μεν Σίλας συνεμόχθησε μετά του Αποστόλου Παύλου, του πονήσαντος υπέρ του κηρύγματος του Ευαγγελίου πλέον των άλλων Αποστόλων, ως ευρίσκεται γεγραμμένον εις τας Πράξεις· «Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν εξήλθε» (Πράξ. ιε: 40). Μετά παρέλευσιν δε πολλού χρόνου γενόμενος Επίσκοπος Κορίνθου, εβεβαίωνε τας προς Κορινθίους δύο Επιστολάς του Παύλου και τους εν Κορίνθω κατοικούντας προήγαγεν επί τα βελτίω· αφού δε πολύ εκοπίασε και εστήριξεν όλους εις την του Χριστού πίστιν, απήλθε προς Κύριον. Ο δε Άγιος Σιλουανός έγινεν Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, και υπέμεινε πολλούς και αλλεπαλλήλους κινδύνους δια τον Χριστιανισμόν, επειδή οι Θεσσαλονικείς ήσαν επιτήδειοι εις τας διαστροφάς και τα σοφίσματα των λόγων· καλώς λοιπόν και αυτός αγωνισάμενος, απήλθε προς τον ποθούμενον Κύριον.
The Confession of Faith against Ecumenism:
1) We maintain, irremovably and without alteration, everything that the Councils and the Fathers have instituted; 2) We proclaim that Roman Catholicism is a womb of heresies and fallacies; 3) The same things apply to an even greater degree to Protestantism, which as the offspring of Papism has inherited many heresies, but has also added many more; 4) The only way that our communion with heretics can be restored is if they renounce their delusion and repent, so that there may be a true union and peace: a union with the Truth, and not with delusion and heresy; 5) As long as the heterodox continue to remain in their errors, we avoid communion with them, especially in common prayer; 6) Up until the beginning of the 20th century, the Church has steadfastly and immutably maintained a dismissive and condemnatory stance towards all heresies; 7) This inter-Christian syncretism has now expanded into an inter-religious syncretism, which equates all the religions with the unique knowledge of and reverence for God and a Christ-like way of life – all revealed from on high by Christ; 8) We believe and confess that salvation is possible in Christ alone. The religions of the world, but also the various heresies, lead man to perdition; 9) There are of course collective responsibilities also, and chiefly in the ecumenist mindset of our hierarchs and theologians, towards the Orthodox body of the faithful and their individual flocks.
ΔΙΗΓΗΣΙΣ ωφέλιμος Μάλχου Μοναχού αιχμαλωτισθέντος.
Μάλχος ο την παρούσαν διήγησιν παραδώσας Μοναχός εγεννήθη εις κώμην τινά της Συρίας καλουμένην Μαρώνειαν, κειμένην τριάκοντα περίπου μίλια μακράν της Αντιοχείας. Εν τη κώμη ταύτη γεννηθείς ο Μάλχος εν αυτή και ανετρέφετο χριστιανικώς υπό των γονέων του και εσέβετο τον Θεόν. Και οι μεν γονείς αυτού εμελέτων να συνδέσωσιν αυτόν μετά γυναικός, αυτός δε αντιθέτως εσκέπτετο να φύγη και να γίνη Μοναχός. Απελθών λοιπόν εις Ιβηρίαν, έγινε πράγματι Μοναχός πλησίον πνευματικών ανδρών, οίτινες ήσαν εκεί. Ούτω δε καλώς αγωνιζόμενος, ο αοίδιμος, ευηρέστει τον Θεόν. Όταν όμως ο Μάλχος επληροφορήθη, ότι απέθανεν ο πατήρ του, εμελέτα να επανέλθη εις την χήραν μητέρα του, επί τω σκοπώ όπως μετά τον θάνατον εκείνης γίνη κληρονόμος όλης της πατρικής του περιουσίας και μέρος μεν εξ αυτής να δώση ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, μέρος δε να εξοδεύση εις οικοδομήν Μοναστηρίου του.
Τη ΚΘ΄ (29η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ.
Καλλίνικος ο θείος και μέγας Μάρτυς ήτο από την καλήν και εύφορον χώραν των Κιλίκων, εκ νεαράς δε ηλικίας εσέβετο τον αληθή Θεόν, τον Σωτήρα και Ποιητήν απάσης της κτίσεως, τα δε είδωλα ως δόλια ο άδολος προς τον Χριστόν και εύχρηστος νέος εμίσει εξ όλης του της καρδίας και τα επόμπευε, κηρύττων φανερά και μεγαλοφώνως την πλάνην εκείνων και ματαιότητα. Ήτο δε καταπολλά γνωστικός και λόγιος. Όθεν με τα γλυκύτατα και φρόνιμα λόγια του έσυρεν ως άλλη τις σειρήν τους ακροατάς του προς εαυτόν και ως ο μαγνήτης τον σίδηρον, τοιουτοτρόπως προσείλκυεν έκαστον με την ενάρετον και θαυμασίαν ζωήν και πολιτείαν του. Έχων λοιπόν τοιούτον πόθον να φέρη και άλλους πολλούς αχρήστους εις τον Χριστόν ο χρηστότατος, επορεύθη και εις άλλας πόλεις και εκήρυττε παντού την ευσέβειαν. Διαβαίνων λοιπόν από διαφόρους πόλεις και χωρία εδίδασκε το ιερόν Ευαγγέλιον. Φθάσας δε εις Άγκυραν της Γαλατίας, ήτις είναι μεγάλη πόλις και πολυάνθρωπος, εκήρυξε και εκεί την ευσέβειαν· και οι μεν συνετοί και καλόγνωμοι, ακούσαντες την αλήθειαν, ωφελήθησαν, αποδεχθέντες τον σπόρον της πίστεως· οι δε ασύνετοι και κακότροποι, ως γη πετρώδης και άκαρπος, όχι μόνον ουδόλως ετελεσφόρησαν, αλλά και τον διδάσκαλον και ευεργέτην αδίκως οι άδικοι ως δίκαιον τελείως εμίσησαν, εσυκοφάντησαν δε εις τον ηγεμόνα της πόλεως οι άχρηστοι τον φιλόχριστον.
Παραθέτω ένα κομμάτι διαμαρτυρίας, στον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» κατά της μικτής μονής Έσσεξ—της Κρυσταλλίας Κιλαδίτου, 15-12-1989. :
Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας του “Γέροντα” Σωφρονίου!
Όταν ο Μέγας
Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν:
«είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο
Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι
το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε,
πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας
είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών,
τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το
παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και
μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου
των.
«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ
πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω.
Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός
παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ
κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ
μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
Η Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασε το
1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν
ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς
μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....
O νέος Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος μετά την συνάντηση που είχε στο Βατικανό με τον Πάπα δήλωσε τα κάτωθι σύμφωνα με το vaticanews.
“Η συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγε πολύ καλά. Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση, ενός γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, μιας συνάντησης επισκόπου με τον προκαθήμενο και τον πατριάρχη του. Ο Άγιος Πατέρας έχει μια μεγάλη καρδιά, μια γνήσια καρδιά, τον ευχαρίστησα για το ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθάρρυνσή μου, ζήτησα την παπική ευλογία του για την υπηρεσία μου, πάλι, στην Ιταλία και αυτή τη φορά ως επίσκοπος, και τον διαβεβαίωσα ότι για τις προσευχές ώστε να του δώσει ο Θεός πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας, για το καλό της καθολικής Εκκλησίας και επίσης για το καλό κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, για τον οποίο ο Άγιος Πατέρας έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία.
Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὁ
Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ
τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς
τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν
ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ
σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε
τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς
τῆς πίστεώς του.
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Νεμάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
του εκ Κασσάνδρας, εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψοζ΄ (1777) Ιουλίου 28 και αγχόνη τελειωθέντος.
Χριστόδουλος ο νεομάρτυς του Χριστού ήτο από την Κασσάνδραν, από εν χωρίον ονομαζόμενον Βάλτα· μικρός δε έτι ων εις την ηλικίαν ανεχώρησεν από την πατρίδα του και επήγεν εις την Θεσσαλινίκην· εκεί εκμαθών την τέχνην του αμπατζή, ειργάζετο την τέχνην του και πηγαίνων με τους τεχνίτας του εις τα ταξείδια, πάλιν επέστρεφεν εις την Θεσσαλονίκην και εκάθητο. Μεταβάς δε ποτε εις την Χίον ομού με τον συντεχνίτην του, ηγόρασεν από εκεί ένα σταυρόν αζωγράφητον, και διερχόμενος εις την Θεσσαλονίκην επλήρωσε και τον εζωγράφησαν· ήτο δε εις το μέγεθος έως δύο σπιθαμάς· είτα λαμβάνων αυτόν, τον επήγεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου Αθανασίου, και τον αφήκεν εκεί, επειδή ήτο φίλος του νεωκόρου της Εκκλησίας εκείνης. Κατ’ εκείνας δε τας ημέρας ήτο να τουρκεύη ένας Βούλγαρος, τον οποίον, βλέπων ο ευλογημένος Χριστόδουλος, πολλά ελυπήθη η καρδία του δια την απώλειαν της ψυχής του, και απεφάσισεν εις τον λογισμόν του να αποθάνη με το μαρτύριον την εικοστήν έκτην (26) του Ιουλίου.
Απαιτείται η ψυχή ενός Ιερεμίου, δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!
Απείρως δριμύτερος χειμών, από της εποχής εκείνης του θείου Χρυσοστόμου, κατέλαβε την Εκκλησίαν, με την άρσιν του Αναθέματος (άρση ακοινωνησίας), της Ανατολικής Εκκλησίας κατά του Παπισμού, υπό του Αθηναγόρου την 7ην Δεκεμβρίου του 1965, δια της οποίας εχαρακτηρίζετο ως πεπλανημένη η πορεία, της προ αυτής Εκκλησίας των Αγίων Πατέρων και Ι. Συνόδων, και με την εισαγωγήν εις τα ιερά Δίπτυχα του ονόματος του αιρεσιάρχου Πάπα, όχι μόνον, αλλά και … «πασών των Ανατολικών και Δυτικών ομολογιών»! Ω της συμφοράς! Απαιτείται η μεγαληγορία ενός Μωϋσέως, η δύναμις λόγου ενός Δαβίδ, η ψυχή ενός Ιερεμίου, η καρδιά ενός Απ. Παύλου, η γραφίς ενός Μ. Βασιλείου δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!
Η σχέσις του Πάπα με τον Αντίχριστον -- Του Αρχιμ. Αρσενίου Κομπούγια 12/ 12/ 1986
….Κατόπιν όλων αυτών, ως ταπεινός πνευματικός Πατήρ, κάμνω θερμήν έκκλησιν προς τον Παναγιώτατον Οικουμ. Πατριάρχην, τους Μακαριωτάτους Πατριάρχας των Ορθοδόξων Εκκλησιών· εάν αγαπάτε εν αληθεία τον μοναδικόν Σωτήρα Χριστόν, εάν ζήτε εν φόβω Θεού και εν αγιότητι βίου, εάν δεν ανήκετε σε σκοτεινά άντρα της σατανοκινήτου και προδρόμου του Αντιχρίστου Μασονίας, φύγετε πάραυτα από το σατανικό συνονθύλευμα της τάχα ενώσεως των Εκκλησιών. Φύγετε και παραιτηθήτε από κάθε ματαίαν συζήτησιν δια την τάχα ένωσίν μας με την Λατινικήν Εκκλησίαν. Άγιοι Πατέρες· θα ρίψετε την Ορθοδοξίαν σε τρομερές περιπέτειες και τελικώς, εις τας χείρας του ερχομένου Αντιχρίστου, του οποίου τα βήματα ευκρινώς πλέον ακούονται· όσον και εάν ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, προσπαθεί να πείση ακόμη και εναρέτους ανθρώπους ότι δεν είναι καιρός να έλθη και όσοι ησχολήθησαν και έγραψαν, είναι πλανεμένοι και τυφλοί! Ο Κύριος να μας ελεήση και εν τω μεταξύ, ας έχωμεν ολίγην υπομονήν να ομιλήση ο Κύριος περισσότερον.
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ
του συστήσαντος την Σκήτην της Αγίας Άννης, ος δια προσευχής προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον εξήγαγε το επάνωθεν αυτής αναβλύσαν και μέχριν του νυν σωζόμενον αγίασμα.
Γερόντιος ο Όσιος Πατήρ ημών εχρημάτισεν Ηγούμενος παλαιάς Μονής του Αγίου Όρους καλουμένης των Βουλευτηρίων· αλλ’ επειδή η Μονή αύτη ήτο παράλιος, δια δε τας του καιρού εκείνου ανωμαλίας και τας αλλεπαλλήλους των βαρβάρων επιδρομάς και συνεχείς λεηλατήσεις και ενοχλήσεις, δεν ηδύναντο να μένωσιν εκεί οι Μοναχοί, αφέντες ούτοι την ιδίαν αυτών Μονήν έρημον, διεσπάρησαν ένθεν κακείθεν και τους υψηλοτέρους και κρυφιωτέρους τόπους της Μονής καταλαβόντες, εν σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης αποκρυπτόμενοι όντως διήγον στενήν και τεθλιμμένην ζωήν· το δε Μοναστήριον αυτών, μονωθέν και ερημωθέν και κατ’ ολίγον καταπίπτον, ήλθεν εις παντελή αφανισμόν. Μετά δε πάροδον χρόνων, παυσάσης της επικρατήσεως και κατακυριεύσεως των αλλοφύλων, αποκατεστάθη ολίγον η ειρήνη· όθεν και οι Πατέρες ήρχισαν να συναθροίζωνται πάλιν ουχί εις την παραθαλασσίαν Μονήν αυτών, αλλ’ επί του δρυμού, εκεί ένθα νυν υπάρχει η Σκήτη της Αγίας Άννης, οι μεν εκ των υψηλοτέρων μερών κατερχόμενοι, οι δε και αλλαχόθεν ερχόμενοι.
Τι μας διδάσκει η Παράδοση; Ποιος ήταν Eκκλησία;
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ή ο Ιωάννης Καλέκας ο λατινόφρων;
O άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ή ο Μητροφάνης και η υπόλοιπη
ιεραρχία;
Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής ή όλα τα Πατριαρχεία της
εποχής του;
O άγιος Κύριλλος ή ο Νεστόριος;
«Παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» Λουκά Β: 23.
Ο γαρ τύπος ούτος δεν αρμόζει εις κανέν άλλο παιδίον αρσενικόν και πρωτότοκον, πάρεξ εις μόνον και μόνον τον Δεσπότην Χριστόν, και Αυτόν κυρίως επροεικόνιζε· τούτον δε γίνεται φανερόν από τα ακόλουθα· διότι κανέν από τα άλλα πρωτότοκα παιδία τω φυσικώ νόμω γεννώμενα δεν διανοίγει την μήτραν της τούτο γεννώσης Μητρός· αύτη γαρ πολύ πρότερον διανοίγεται από την συνουσίαν του ανδρός. (Εορτοδρόμιον σελ. 368).
-------
Θαρρώ σε αυτό συναινεί και το γεγονός ότι Άγιος από την φύση του είναι μόνο ο αναστημένος Θεάνθρωπος Χριστός ως ο Μονογενής Υιός του Θεού και Ομοούσιος του Θεού Πατρός, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας και Ομοουσίου Αδιαιρέτου Τριάδος. Με την Χάρη και Δύναμη του Θεού θαυματουργικά η (Νέα Εύα) Υπεραγία Θεοτόκος είναι Αειπάρθενος και η μοναδική γυναίκα που διατήρησε την παρθενία μετά τον τοκετό.
Κατά Χάρη μας αγιάζει ο αναστημένος Θεάνθρωπος Χριστός και η Μία Αγία Εκκλησία του αν ως αληθινά Μέλη του Θεανθρώπινου Σώματός του τον ομολογούμε με ταπεινό ορθόδοξο φρόνημα, διαρκή μετάνοια, και αδιάλειπτη προσευχή άχρι θανάτου για να ενωθούμε με τον Άγιο Θεό Πατέρα μας .
ΥΓ. Προσευχή είναι η επικοινωνία με τον Άγιο Θεό την οποία διατηρούμε με την Χάρη του αδιάλειπτα όταν πράττουμε διαρκώς το θέλημά Του προς δόξα του Θεού Πατρός.
Τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ
Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας ενδόξου και πανευφήμου Οσιομάρτυρος του Χριστού ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ.
Παρασκευή η πανεύφημος Οσιομάρτυς του Χριστού εγεννήθη εν ταις ημέραις του βασιλέως Αδριανού· πατήρ αυτής ήτο ευσεβής τις Ορθόδοξος Χριστιανός, πλούσιος κατά πολλά, Αγάθων λεγόμενος, έχων γυναίκα και αυτήν Χριστιανήν, Πολιτείαν καλουμένην· διέμενον δε εις τι προάστιον της μεγαλοπόλεως Ρώμης. Πλην παρ’ όλας τας καλωσύνας και ελεημοσύνας, τας οποίας είχον, δεν είχον τέκνον, ούτε άρσεν, ούτε θήλυ, και δια τούτο ήσαν πάντοτε λυπημένοι, όπως κάλλιστα γνωρίζουν όσοι έχουν τοιαύτην λύπην. Παρεκάλουν όθεν και οι δύο τον Θεόν να τους δώση τέκνον, ουχί μόνον δια την κληρονομίαν του πολλού πλούτου, τον οποίον είχον, αλλά μάλλον δια την διαδοχήν του γένους αυτών. Ο δε Πανάγαθος Θεός, όστις ποιεί το θέλημα των φοβουμένων αυτών και της δεήσεως αυτών εισακούει, ως λέγει και ο Προφήτης Δαβίδ, επήκουσε της δεήσεως αυτών. Όθεν μετ’ ολίγας ημέρας συλλαβούσα η Πολιτεία εγέννησε την Αγίαν ταύτην εν τη έκτη ημέρα της εβδομάδος· δια τούτο και όταν εβάπτισαν αυτήν, εκάλεσαν το όναμά της Παρασκευήν.
Τα βλάσφημα δόγματα του Ωριγένους ήσαν ταύτα:
ότι αι ψυχαί προϋπάρχουσι των σωμάτων, ότι αυταί μετά τον θάνατον του ενός σώματος εισέρχονται εις άλλο σώμα, ότι η κόλασις έχει τέλος, ότι οι δαίμονες θα λάβωσι το πρώτον αξίωμα της Αγγελικής χάριτος όπερ είχον, ότι αι ψυχαί θα αναστηθώσι γυμναί άνευ σωμάτων, ότι τα ουράνια σώματα έχουσι ψυχάς και άλλα ακόμη κακόδοξα. Σημείωσε όμως ότι οι μεταγενέστεροι εποίησαν βιβλίον από τα του Ωριγένους ορθά φρονήματα· εκ τούτων δε είναι και αι θαυμασταί ερμηνείαι ας ο Ωριγένης κατέβαλεν εις την Πεντάτευχον, εις τον Ψαλτήρα και εις όλην σχεδόν την Αγίαν Γραφήν, εκ των οποίων και οι θείοι Πατέρες πολλά αυτολεξεί ηρανίσθησαν.
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων ΕΚΑΤΟΝ ΕΞΗΚΟΝΤΑ ΠΕΝΤΕ Πατέρων, των εν τη Πέμπτη Συνόδω συνελθόντων εν Κωνσταντινουπόλει, και τα Ωριγένους δόγματα καθελόντων.
Κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του πρώτου, εν έτει φλε΄ (535) ήτο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος ο Τραπεζούντιος ο τα του Ευτυχούς φρονών δυσσεβή φρονήματα, όστις γενόμενος πρότερον Τραπεζούντος Επίσκοπος, ύστερον έγινεν Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως· επειδή δε εφάνη αιρετικός, ως είπομεν, απεβλήθη μεν αυτός του θρόνου υπό των Ορθοδόξων και υπό του τότε Πάπα Ρώμης Αγαπητού, εχειροτονήθη δ’ αντ’ αυτού Πατριάρχης ο Μηνάς, ο οποίος ήτο πρότερον Πρεσβύτερος της εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας και ξενοδόχος του Σαμψών. Δια την αφορμήν λοιπόν ταύτην επανέστησαν Σεβήρος και Πέτρος ο Απαμείας, οι οποίοι ήσαν άνθρωποι γεμάτοι αιρέσεις συνιστώντες τα του Ωριγένους βλάσφημα δόγματα· όθεν ταράττοντες την του Χριστού Εκκλησίαν, προυξένουν λύπην εις όλους τους Ορθοδόξους. Διο ο βασιλεύς Ιουστινιανός κατά το δέκατον έβδομον της βασιλείας του έτος συνεκρότησε Σύνοδον, εν Κωνσταντινουπόλει εξ ρξε΄ (165) Αγίων Πατέρων, μετά του αγιωτάτου Πατριάρχου Μηνά, οίτινες ανεθεμάτισαν τους ανωτέρω ειρημένους και τους ομόφρονας αυτών. Έκτοτε λοιπόν εορτάζει η Εκκλησία του Θεού την της Συνόδου ταύτης ανάμνησιν δοξάζουσα τον Θεόν.
Στό Συνοδικό τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας
Μεταξύ τῶν ἀναθεμάτων γιά διάφορες κατηγορίες Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι πίστευαν καί κήρυτταν πράγματα διαφορετικά ἀπό αὐτά πού κήρυττε ἡ Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει καί ὁ ἑξῆς ἀναθεματισμός: «Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν ἁγίων Διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένους, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις, Ἀνάθεμα».
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουλίου, η Κοίμησις της Αγίας ΆΝΝΗΣ, μητρός της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.
Άννα, η κατά σάρκα γενομένη προμήτωρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατήγετο εκ της φυλής του Δαβίδ, θυγάτηρ Ματθάν του ιερέως και Μαρίας της γυναικός αυτού. Ο Ματθάν ιεράτευε κατά τους χρόνους Κλεοπάτρας και Σαπώρου βασιλέως Περσών, προ του Ηρώδου του υιού Αντιπάτρου, έχων τρεις θυγατέρας, Μαρίαν, Σοβήν και Άνναν, εκ των οποίων η μεν Μαρία υπανδρεύθη εις την Βηθλεέμ και εγέννησε Σαλώμην την μαίαν, η δε Σοβή υπανδρεύθη και αυτή εις την Βηθλεέμ και εγέννησε την Ελισάβετ, η δε Άννα υπανδρεύθη εις την Γαλιλαίαν και εγέννησε Μαρίαν την Θεοτόκον· ώστε η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η Θεοτόκος Μαρία είναι θυγατέρες μεν τριών αδελφών, πρώται δε εξαδέλφαι μεταξύ των. Η Αγία Άννα λοιπόν, αφού εγέννησε την Θεοτόκον Μαρίαν, ήτις υπήρξεν η σωτηρία όλου του κόσμου, και αφού απεγαλάκτισεν αυτήν, την αφιέρωσεν εις τον Ναόν του Θεού, ως καθαρόν και άμωμον δώρον, διανύσασα δε την ζωήν της με νηστείας, προσευχάς και ελεημοσύνας προς τους πτωχούς, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησε. Τελείται δε η αυτής σύναξις και εορτή εις τόπον καλούμενον Δεύτερον.
Ἡ ἅλωσις τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ Ἀφρικανῶν καὶ Ἀσιατῶν Μουσουλμάνων
Ἡ ἅλωσις τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ Ἀφρικανῶν καὶ Ἀσιατῶν Μουσουλμάνων γίνεται βάσει σχεδίου, τὸ ὁποῖον ἐκπορεύεται ὑπὸ τῶν ὑπογείων ρευμάτων τῆς Ἀμερικῆς καὶ τὰ «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Τὰ μὲν διαπλεκόμενα θέλουν ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν ἀνατροπὴν τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων, τὴν μαύρην καὶ ἀνασφάλιστον ἐργασίαν κ.λπ.. Τὰ «ὑπόγεια ρεύματα τῆς Ἀμερικῆς» ἐπιδιώκουν τὴν διάσπασιν τοῦ δόγματος ὅτι «εἴμεθα ἔθνος ανάδελφον» μὲ ἰσχυρὸν πολιτισμόν, μὲ ἱστορίαν καὶ μὲ ἰσχυρὰν Ἑλληνορθόδοξον ταυτότητα. Τὰ «ρεύματα» αὐτὰ ἐπέτυχον διὰ τῆς λαθρομεταναστεύσεως τὸ ἀκατόρθωτον: Νὰ καταστήσουν τοὺς Ἕλληνας μειονότητα ἄνευ οὐσιαστικῶν δικαιωμάτων. Τὸ θρήσκευμα διεγράφη ἀπὸ τὰς ταυτότητας. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπώλεσε τὸν χαρακτῆρα του. Ἡ ἱστορία πλαστογραφεῖται. Τὸ σχολεῖον ἀλλάζει καὶ προσαρμόζεται εἰς τὰς ἀνάγκας τῆς πολυφυλετικῆς καὶ πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδος. Τὸ ἔγκλημα τῶν συμμοριῶν θεριεύει. Εἰς ὁλοκλήρους συνοικίας τῶν Ἀθηνῶν βασιλεύει ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος.
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς σὲ ἄλλη ἐπιστολή του ἔγραφε:
«Οἱ περισσότεροι ἀδελφοί, ἔχοντας πάρει θάρρος ἀπὸ τὴν ἐξορία μου, ἐλέγχουν μὲ αὐστηρότητα τοὺς ἀλιτήριους (Λατινόφρονες) καὶ παραβάτες τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν θεσμῶν. Τοὺς διώχνουν ἐπίσης ἀπὸ παντοῦ ὡς καθάρματα, χωρὶς νὰ ἀνέχωνται νὰ συλλειτουργοῦν μαζί τους, οὔτε νὰ τοὺς μνημονεύουν καθόλου στὰ Μυστήρια ὡς Χριστιανούς…
»Νὰ
συμβουλεύσῃς δὲ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν
ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη τους καὶ οὔτε νὰ
συλλειτουργοῦν μαζί του, οὔτε νὰ τὸν μνημονεύουν καθόλου, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦν
ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὡς μισθωτὸ λύκο. Ἐπίσης νὰ μὴ λειτουργοῦν καθόλου σὲ λατινικὲς
ἐκκλησίες, γιὰ νὰ μὴ ἔλθῃ καὶ σὲ μᾶς ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπῆλθε στὴν Κων/πολι,
ἐξ αἰτίας τῶν παρανομιῶν ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ…
»Νὰ
ἀποφεύγεται λοιπὸν καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς
ἀκοινωνήτους καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν ἀμνημονεύτων. Φευκτέον αὐτούς (τοὺς
λατινόφρονες) ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως» (ὅπ. παρ., σελ. 297-298).
6000 πόντοι για τον παράδεισο! ---- Σχόλιο του Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ἔχω τήν ἐντύπωσιν ὅτι τό βίντεο αὐτό δέν εἶναι Ὀρθόδοξον, μπορεῖ ὅμως νά σφάλλω. Δίδει τήν ἐντύπωσιν ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει ν' ἀγωνίζεται νά φθάσῃ ἕνα σύνολον «πόντων», προκειμένου νά σωθῇ, ἐνῷ θά ἔπρεπε νά τονίζεται ἡ πνευματική κατάστασις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ σχέσις του μέ τόν Θεόν, ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον, ἡ πίστις του, ἡ μετάνοιά του καί ἡ ταπείνωσίς του. Ὁ «κ. Κοσμόπουλος» τοῦ βίντεο ὁδεύει προφανῶς πρός τήν μαύρην θύραν, ὄχι ἐπειδή δέν συμπληρώνει τούς 6000 «πόντους», ἀλλ' ἐπειδή ἦτο πονηρός, ἄπιστος καί ἀνειλικρινής μέ τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους. Λέγει ὁ Κύριος: «πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις» (Ματ. 12:31). Ἑπομένως, ὁ σωστός ἀγών τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι νά κυνηγᾶ «πόντους», ἀλλά νά εἶναι μέ ὅλην τήν ψυχήν καί ὅλην τήν διάνοιάν του ἡνωμένος μέ τόν Κύριον. Τό βίντεο ἐμπνέει φόβον καί μπορεῖ νά ὠθήσῃ τόν ἄνθρωπον νά προσπαθῇ νά κερδίζῃ «πόντους» μέ τρόπον μηχανικόν, ἤτοι μέ καλά ἔργα καί λόγια, ἀλλ' ἄν ὅλα αὐτά δέν συνοδεύωνται ἀπό Ὀρθοδοξίαν, ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπον, συνεχῆ μετάνοιαν, ταπείνωσιν καί πνεῦμα αὐτοθυσίας καί μαρτυρίου χάριν Ἐκείνου, τότε ματαιοπονεῖ. Ὅπως εἶπε καί ὁ Σωκράτης, «ἀρετή ἕνεκα φόβου δέν εἶναι ἀρετή». Ἐκεῖνος θά μᾶς κρίνῃ, ὁ Ὁποῖος μᾶς ξέρει πολύ καλά, καί ὄχι κάποιος ὑπάλληλος μέ βάσιν τίς καταχωρήσεις τῶν πράξεών μας στά βιβλία του. Τό σημεῖον αὐτό ὀρθῶς τό τονίζει τό βίντεο, ὅτι δηλαδή μόνοι μας δέν πρόκειται ποτέ νά πιάσουμε τούς 6000 «πόντους», διό καί πρέπει νά ζητήσουμε Χάριν ἀπό Ἐκεῖνον, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἔχουμε παρρησίαν ἐμπρός Του, πού σημαίνει ὅλα ὅσα προανεφέρθησαν. Ἄν εἴμεθα ἀπατεωνίσκοι ἀπέναντί Του, τότε θ' ἀκούσουμε προφανῶς τό «φύγετε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν ...». Μή γένοιτο!
Τη ΚΔ΄ (24η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΙΝΗΣ.
Χριστίνα η χριστώνυμος, πάνσεμνος και καλλιπάρθενος δούλη του Χριστού, έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Σεβήρου εν έτει σ΄ (200) γρννηθείσα εις την Τύρον, πόλιν της Συρίας, από γονείς εις μεν το γένος πλουσίους, εις δε την ψυχήν πένητας, επειδή ήσαν δαιμόνων θεραπευταί και ομότροποι. Ο πατήρ αυτής ήτο στρατηγός, βλέπων δε το αμήχανον κάλλος της κόρης, έκτισε πύργον υψηλόν και πλούσιον, έκλεισε δε εις αυτόν την Χριστίναν με υπηρετρίας πολλάς, δια να την υπηρετούν, της έδωκε δε και είδωλα δια να προσεύχεται εις αυτά, και όσα άλλα πράγματα εχρειάζετο της αφήκε, δια να μη εξέρχεται ποσώς, να την βλέπουν οι άνθρωποι. Και ταύτα μεν ετέλεσεν ο Ουρβανός, ήτοι ο κατά σάρκα πατήρ της Χριστίνης, ο ανόητος. Ο δε Χριστός, ως αγαθός Θεός και σοφώτατος, την εσόφισεν αοράτως, και την ψυχήν αυτής αφανώς εφώτισε με την χάριν του Παναγίου Πνεύματος και προς θεογνωσίαν ωδήγησεν. Ότι ως γνωστική όπου ήτο εκ φύσεως, βλέπουσα τα κάλλη του ουρανού και της γης και της θαλάσσης την ωραιότητα και τα λοιπά του παντοδυνάμου Θεού σοφώτατα και θαυμάσια ποιήματα, διελογίζετο τις να τα έκαμε, επόθει δε να μάθη τον ποιητήν και κυβερνήτην της κτίσεως.
Γράφει ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος:
«Ὁρισμένοι τόλμησαν νὰ ἀναγγείλουν ὅτι… ἡ ἕνωσις (τῶν ἐκκλησιῶν) θὰ γίνῃ χωρὶς νὰ μετατραπῇ κανένα ἀπὸ τὰ ἔθιμα καὶ τὰ δόγματα… Εἰσηγήθηκαν μάλιστα, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἄτοπο νὰ μνημονεύουμε τὸν πάπα ὡς ἅγιο… Αὐτὴ εἶναι λοιπὸν ἡ ἕνωση;… Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο σκέπτεσθε δῆθεν νὰ ἑνωθῆτε μαζί μας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ μὲν προσθήκη μένει ἀδιόρθωτη, ὅλα δὲ ὅσα προξένησε τὸ μακροχρόνιο καὶ ἐπάρατο σχίσμα μένουν ἀμετακίνητα; Ἄνθρωποι, αὐτὸ δὲν εἶναι διόρθωσις οὔτε ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀντιθέτως, εἶναι χειρότερο σχίσμα ἀπὸ τὸ προηγούμενο… Διότι πῶς θὰ γίνῃ ἡ ἕνωσις, ἐφόσον ὑφίστανται μεταξύ μας μύρια διαφορετικὰ φρονήματα;… Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι ἕνωσις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μὲ μᾶς… Ἀντιθέτως εἶναι παράλογη ὑποταγὴ στὸν πάπα τῆς Ρώμης…».
6000 πόντοι για τον παράδεισο! Μια ταινία μικρού μήκους που θα σου αλλάξει την ζωή!
Μια διαχρονική ταινία μικρού μήκους που θα σε μαγνητίσει καθώς πραγματεύεται
την είσοδο στον παράδεισο ή την κατάληξη στην κόλαση...
15 λεπτά μόλις η διάρκεια της αλλά τα μηνύματα που περιέχει
είναι τόσο δυνατά
που όποιος είδε αυτή την μικρή ταινία δεν έμεινε
απροβλημάτιστος!
Θα αλλάξει πραγματικά τον τρόπο σκέψης σου για την ζωή!
Τη ΚΓ΄ (23Η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΖΕΚΙΗΛ.
Ιεζεκιήλ ο Προφήτης ήτο υιός Βουζεί, εκ της γης του Αριρά της ιερατικής, προφητεύσας πλέον των είκοσι δύο (595 – 572) ετών. Αιχμαλωτισθέντων δε των Εβραίων υπό του Ναβουχοδονόσορος και οδηγηθέντων εις την Βαβυλώνα, ωδηγήθη και αυτός μετ’ αυτών. Κατά δε το πέμπτον έτος της αιχμαλωσίας ταύτης ήρχισε να προφητεύη. Αφού δε προεφήτευσε πολλάς προφητείας εις τον λαόν των Ιουδαίων, έδωκε και τούτο το παράδοξον σημείον, ότι προσέχοντες εις τον ποταμόν της Βαβυλώνος τον καλούμενον Χοβάρ, όταν μεν ίδωσιν αυτόν ξηραινόμενον να ελπίζωσιν ότι θα επέλθη κατά της Βαβυλώνος το δρέπανον της ερημώσεως, όταν δε τον ίδωσιν αυξάνοντα τότε να ελπίζωσιν ότι θα επανέλθωσιν εις την Ιερουσαλήμ. Συναθροισθέντων δε ποτε περί αυτόν πολλών Εβραίων, φοβηθέντων μη οι Βαβυλώνιοι εξαναστώσι κατ’ αυτών και τους φονεύσωσιν, ο Προφήτης εσταμάτησε την ροήν του ποταμού, διελθόντες δε οι Εβραίοι ελυτρώθησαν· οι δε Βαβυλώνιοι, τολμήσαντες να καταδιώξωσιν αυτούς, εις αυτόν κατεποντίσθησαν.
Μανώλης Μπικάκης: Ένας ξεχασμένος ήρωας του 1974
Διέλυσε μόνος του μια ίλη τουρκικών αρμάτων και ένα τάγμα πεζικού
Η τουρκική εισβολή του
1974 στη Κύπρο, 40 χρόνια μετά συνεχίζει να αποτελεί στίγμα της νεότερης
ιστορίας μας. Ο ελληνισμός υπέστη μια από τις χειρότερες στρατιωτικές και
πολιτικές ήττες και πλήρωσε το τίμημα της επτάχρονης χούντας που άφησε τη Κύπρο
βορά στις ορέξεις του «Αττίλα».
Μέσα στο σκοτάδι της απώλειας της μισής Κύπρου, η σκόνη της ιστορίας κάλυψε μορφές που αποτέλεσαν πρότυπα αυταπάρνησης και ηρωισμού. Μια από αυτές ήταν ο καταδρομέας – αλεξιπτωτιστής Μανώλης Μπικάκης από τη Κρήτη. Γεννημένος το 1954 στο χωριό Ασή Γωνιά μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου, το 1974 υπηρετούσε στη Α’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε.
----------------------------
«το ελληνικό κράτος ουδέποτε τον τίμησε».
Σχόλιον: Μά, τί εἶναι αὐτά πού γράφετε; Ὁμοφυλόφιλος δέν ἦτο, προδότης δέν ἦτο, ἀπατεών δέν ἦτο, ἄρα διά ποῖον λόγον νά τιμηθῇ; Πάλι καλά πού δέν ἀφωρίσθη ὑπό τοῦ Βαρθλομαίου ... δι' ἔλλειψιν ἀγάπης πρός τούς Τούρκους κατακτητάς!
Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΦΑΝΕΡΑ - Ιερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος
Αναδημοσίευση για να μας μαθαίνουν και οι νεότεροι. Ο π. Γρηγόριος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ( απο γοχ ) που τίμησε το πετραχήλι του, καθώς εστειλε ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας αναφορικά με την επιβολή του σοδομισμού στα σχολεία και μάλιστα για δεύτερη φορά στους κυβερνώντες - Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΦΑΝΕΡΑ - Εστάλη στο μειλ του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη και στο γραφείο τύπου
| |||
Ανοιχτή επιστολή Ιερομ. Γρηγορίου Ζιώγου προς την κυβέρνηση της Ελλάδας:
Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΔΥΟ ΦΥΛΛΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ –ΤΡΙΤΟ ΦΥΛΛΟ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ -
Πληροφορηθήκαμε απο τα ΜΜΕ για το βίντεο του κ. Καπουτζίδη ο οποίος καλεί όλα τα άτομα, φορείς, ιδρύματα, εταιρείες, κόμματα κ.α. να ενώσουν τις φωνές τους, υπογράφοντας και στηρίζοντας την ισότητα στον γάμο και δημιουργώντας την πολιτική πίεση με τελικό στόχο την ψήφιση της.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί και προστατεύει την Χριστιανική σημασία του γάμου που καθαγιάζεται εντός του Μυστηρίου της Εκκλησίας και της οικογένειας για την ευημερία και ανάπτυξη της κοινωνίας.
Ο γάμος στο Χριστιανισμό είναι ετεροφυλοφιλικός εξ’ ορισμού. ( Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης 2016 επίσημη Διακήρυξη περί Γάμου παράγρ.10.)
Η αναθεώρηση των θεμελιωδών προτύπων της οικογενειακής νομοθεσίας και του ηθικού κώδικα πάνω στα οποία εχει χτιστεί η ανθρωπότητα δεν αποβλέπει στην βελτίωση της κοινωνίας αλλά στην νομιμοποίηση της παρακμής. Συγκεκριμένα στοχεύει να χτυπήσει τις χριστιανικές αξίες.
Αναφορικά με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, δεν είναι μόνο επικίνδυνο, αλλά εγκληματικό για τις ψυχές των παιδιών καθώς θα αναπτύξουν άποψεις για γονείς, οικογένεια, και ηθικές αξίες εντελώς διαφορετικές και διεστραμμένες από τις φυσιολογικές και την παραδοσιακή κατανόηση του γάμου μεταξύ ανδρός και γυναικός.
Περαιτέρω ο αφανισμός της οικογένειας είναι δεδομένος ενω ο ρόλος της γυναίκας υποβιβάζεται.
Προφανώς έχετε άλλη ἀποψιν...Αυτή όμως είναι η ανθρώπινη φύσις και οντολογία: ‘’άνδρας και γυναίκα’’ Απόδειξη ότι μόνο με αυτή την σχέση διαιωνίζεται ο άνθρωπος και οχι με τις υπόλοιπες σεξουαλικές επιλογές οι οποίες εφόσον δεν δύνανται να τεκνοποιήσουν αρα αποτελούν επιλογές παρά φύσιν.
Ο Θεός μας άφησε το αιώνιο παράδειγμα της αποστροφής και της οργής Του στην φρικτήν αμαρτίαν της ομοφυλοφυλίας στις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρων ( Γεν, Ιθ’24 -25)
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ιερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος
* ΚΑΤΩΤΕΡΩ Η
ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΣΤΕΙΛΑΜΕ
Στάλθηκε με email η κάτωθι ανοικτή Επιστολή Διαμαρτυρίας, προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση, την Βουλή των Ελλήνων, τον Αρειο Πάγο, το ΣτΕ, την Σύνοδο της Κρατούσας Εκκλησίας της Ελλάδος, και την Σύνοδο της Νομικής Εκκλησίας των ΓΟΧ ΘΝΠ. Υπέγραψαν και δυο λαικοί
15/28 Φεβρουαρίου 2021
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Κυρίες καί Κύριοι,
Ἐνημερωθήκαμε ἀπό τά ΜΜΕ γιά τό μάθημα τῆς «διαφορετικότητας» πού θά διδάσκεται σέ ὅλα τά σχολεῖα ἀπό τόν Σεπτέμβριον τ.ἔ.
Ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς:
Ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπον τό αὐτεξούσιον καί ὁ καθείς ἔχει τίς ἐπιλογές του. Ἀπόδειξις ὅτι οἱ κοινωνίες ἀνά τόν κόσμον ὅπου οἱ σεξουαλικές «ἐλευθερίες» ἔφθασαν στήν ὁλοκληρωτικήν ἀνατροπήν τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς.
Τό νά διδάσκεται, ὅμως, ἡ σεξουαλική ἐκτροπή στά δημοτικά σχολεῖα ὡς σεξουαλική «διαφορετικότητα» (ὁμοφυλοφιλία, παιδοφιλία κλπ.) αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε «λάθος» ὅταν ἔπλασε τόν ἄνδρα καί τήν γυναῖκα!
Προφανῶς, ἔχετε ἄλλην ἄποψιν! Αὐτή εἶναι, ὡστόσον, ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καί ὀντολογία: «ἄνδρας καί γυναῖκα»! Καί μόνον μέ αὐτήν τήν σχέσιν διαιωνίζεται ὁ ἄνθρωπος! Κατά συνέπειαν, ἐφόσον οἱ ἄλλες σεξουαλικές ἐπιλογές δέν δύνανται νά τεκνοποιήσουν, ἕπεται ὅτι ἀποτελοῦν ἐπιλογές παρά φύσιν!
Ὁ Θεός κατεδίκασε τήν φρικτήν ἁμαρτίαν τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ φωτιά καί θειάφι στίς πόλεις τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων (Γέν. Ιθ΄24-25). Μᾶς ἄφησε αὐτό τό αἰώνιον παράδειγμα τῆς ἀποστροφῆς Του! Ἄν διέπρατταν κρυφά καί μέ ἐντροπήν τήν ἁμαρτίαν των, ὁ Θεός ἴσως νά τούς ἀνεχόταν. Ἐκεῖνοι, ὅμως, τήν διέπρατταν φανερά καί μέ ἀλαζονείαν διεφήμιζαν τό αἰσχρόν πάθος των.
Ὑπερηφάνεια, Ὕβρις!
Σᾶς θυμίζουμε: «Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται» (Παρ. ις΄18, γ΄ 34).
Ἔχετε ὑπόψιν ὅτι ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἔχετε τήν ἐξουσίαν τῆς χώρας. Διαβάζουμε καθημερινῶς γιά τίς ἀτελείωτες περιπτώσεις βιασμῶν καί δή ἀγοριῶν. Τό μάθημα τῆς «διαφορετικότητας» στά παιδάκια τί θά προσφέρῃ; Μήπως τήν «φυσιολογικότητα» τῶν αὐριανῶν βιασμῶν ἤ, ἀκόμα χειρότερα, τήν συναίνεσιν;
Ἐν κατακλεῖδι, διαμαρτυρόμεθα ἐντόνως καί ἀποφασιστικῶς:
Τοὐλάχιστον νά ὑπάρχῃ τό δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς γιά τούς γονεῖς πού δέν ἐπιθυμοῦν νά διδάσκωνται τά παιδιά τους αὐτές τίς αἰσχρότητες!
Οἱ ὑπογράφοντες (κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν τοῦ ἐπωνύμου):
π. Γρηγόριος Ζιῶγος
Μαρῖνος Ριτσούδης
Δημήτριος Χατζηνικολάου
---------------------------
Η εκτός Εκκλησίας ελλαδική ιεραρχία των Νεοημερολογιτών, πάτερ Γρηγόριε, έχει υποταχθεί πλήρως στην κρατική εξουσία.[το ίδιο και οι Ακακιοφλωρινικοί. βλ. Νόμο 4301/2014]
Εκτός από σχισματοαιρετικοί, είναι και Σεργιανιστές.
Ο ΄΄πρωθυπουργός΄΄ δηλώνει υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ και υπέρ των αμβλώσεων, στο γραφείο του έχει ως συμβούλους αμετανοήτους κίναιδους, και οι μισθοδοτούμενοι ρασοφόροι όχι μόνο δεν τολμούν το αυτονόητο, αλλά φωτογραφίζονται και συναγελάζονται μαζί του.
Ακόμα και για μιά ΄΄χειροτονία΄΄διακόνου , περιμένουν την έγκρισή της από τους αθέους, αμοραλιστές και εκκλησιομάχους κυβερνητικούς παράγοντες.
----------------------
κ. Στουραΐτη, ὅταν ἕνας αἱρετικός, ὅπως ἐσεῖς, ἐλέγχῃ ἄλλους αἱρετικούς (σοδομιστάς καί Σεργιανιστάς), τότε τό πρᾶγμα καταντᾶ γελοῖον! Λέγει Κύριος: «τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; 4 ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; 5 ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου.» (Ματ. Κεφ. 7:3-5).
@ 25 Ιουλίου 2022 - 5:12 μ.μ.
Εἶναι Ματθαιϊστής! Πιστεύουν ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ μόνοι ὀρθόδοξοι στόν πλανήτην καί ὅτι οἱ Ν/Ηται δέν ἔχουν ἱερωσύνην καί μυστήρια, οὔτε οἱ ἄλλες παρατάξεις τοῦ π.ἑ., ἀνεξαρτήτως ἀπό τό ἐάν οἱ πιστοί τοῦ ν.ἑ. καί τῶν ἄλλων παρατάξεων τοῦ π.ἑ. γνωρίζουν ἤ ὄχι ὅτι κοινωνοῦν μέ ἀκαθαίρετους αἱρετικούς «ποιμένας». Ἐν ὀλίγοις, σφετερίζονται τίς ἁρμοδιότητες Πανορθοδόξου Συνόδου, τοὐτέστιν ἔχουν ἰδίαν (μή ὀρθόδοξον) ἐκκλησιολογίαν! Ἡ συνέχεια σέ μιά ἑβδομάδα.