Τη αυτή ημέρα Σαββάτω προ της Πεντηκοστής μνήμην επιτελούμεν πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου.
Κατά το Σάββατον τούτο, όπερ προηγείται της Αγίας Πεντηκοστής, εθέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες, ίνα επιτελώμεν μνήμην πάντων των απ’ αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων ανθρώπων, καθώς τούτο διέταξαν να γίνεται και κατά το Σάββατον προ των Απόκρεω. Προσέταξαν δε τούτο υπό φιλανθρωπίας κινούμενοι, ίνα και όσοι δι’ οιανδήποτε αιτίαν δεν έτυχον των κατά μέρος συνήθων μνημοσύνων, συμπεριληφθώσιν εις τα κοινά ταύτα. Ταύτην δε την περί των μνημοσύνων διάταξιν παρέλαβον οι Πατέρες της Εκκλησίας κατά παράδοσιν από τους Αγίους Αποστόλους, οίτινες εδίδασκον «ότι τα υπέρ των κεκοιμημένων γινόμενα μεγάλην προξενούσιν ωφέλειαν εις αυτούς», καθώς τούτο φαίνεται και από τας διαταγάς αυτών (Βιβλ. η΄ Κεφ. μβ: 42).
Και ταύτα μεν περί του διατί επιτελούμεν τα υπέρ των κεκοιμημένων μνημόσυνα· διετάχθη δε παρά των Αγίων Πατέρων ίνα ταύτα επιτελούμεν και κατά την σήμερον, επειδή αύριον μέλλομεν να υποδεχθώμεν το Πανάγιον Πνεύμα και επειδή εκτενώς υπέρ ημών προς Κύριον δεόμεθα ίνα καταπέμψη και ημίν το Πανάγιον Αυτού Πνεύμα και φωτίζη και στηρίζη ημάς εις τον φόβον του Θεού, εις την τήρησιν των εντολών και καθοδηγή εις την απόκτησιν της αιωνίου ζωής, ούτω και υπέρ των κεκοιμημένων εκτενώς δεόμεθα ίνα αναπαύση αυτούς εις τα σκηνώματα Αυτού τα αγαπητά και παμπόθητα. Τούτο δε πράττοντες αφ’ ενός μεν δεικνύομεν την φιλοπατρίαν και φιλαδελφίαν ημών προς τους κεκοιμημένους πατέρας και αδελφούς ημών, αφ’ ετέρου δε εις αίσθησιν ερχόμεθα της ματαιότητος του κόσμου τούτου και μεγίστην προσποριζόμεθα την ωφέλειαν εν ταις ψυχαίς ημών, διότι τίποτε άλλο δεν εγείρει περισσότερον τους ραθύμους εις μετάνοιαν όσον η μνήμη του θανάτου και τίποτε άλλο δεν φέρει περισσότερον εις ημάς την μνήμην του θανάτου όσον η ενθύμησις των φιλτάτων μας προσώπων, τα οποία εκοιμήθησαν τον αιώνιον ύπνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου