ΙΟΥΔΑΣ: ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»; -- της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη

Μέ τό Πάσχα ἐπί θύραις, ἐπανέρχεται στήν μνήμη ὅλων ἡ παγκοσμίου ἐμβέλειας ―καί μέχρι πρότινος ἀδιανόητη― ἐκστρατεία γιά τήν ἠθική ἀποκατάσταση τοῦ Ἰούδα τοῦ ᾽Ισκαριώτου, τήν ὁποίαν ἐνορχήστρωσαν, τά τελευταῖα χρόνια, διάφοροι φορεῖς, φαινομενικῶς ἄσχετοι μεταξύ τους. Στήν ῾Ελλάδα, οἱ πρῶτες σχετικές προσπάθειες ἐμφανίσθηκαν στις ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, κυρίως ὑπό μορφήν τηλεοπτικῶν συζητήσεων. Εἴτε ἐνεπίγνωστα, εἴτε ὄχι, οἱ συζητήσεις αὐτές ἐξυπηρετοῦσαν τήν ἐκστρατεία ὑπονομεύσεως τῶν ἠθικῶν ἐρεισμάτων τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, τήν ὁποίαν ἔχουν ἐξαπολύσει ἐναντίον τους οἱ φορεῖς τῆς Νέας ᾽Εποχῆς. Καί, εἴτε ἐνεπίγνωστα, εἴτε ὄχι, οἱ συζητήσεις αὐτές ἐναπέθεσαν, μέσα στήν συνείδηση τοῦ ἀνυποψίαστου μέσου Ἕλληνα, τόν σπόρο τῆς σχετικοποιήσεως ἑνός συμβόλου, τό ὁποῖο ἀντιπροσώπευε, ἐπί δύο χιλιετίες, τόν ῞Υπατο Προδότη.

Μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας χιλιετίας, ἐμφανίσθηκε τό περιβόητο «Εὐαγγέλιο τοῦ ᾽Ιούδα», τό ὁποῖο ἀνέλαβε τήν—ἀνεπίσημη καί ἐκλαϊκευμένη, ἀλλά πολύ ἀποτελεσματική— ἠθική ἀποκαταστάση τοῦ ᾽Ιούδα. ᾽Εν συνεχείᾳ, τήν ἀποκατάσταση ἀνέλαβαν πιό ἐπίσημα χείλη, καί δή, ἐκπρόσωποι χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. ῾Ο Βιττόριο Μεσσόρι, ἐπί παραδείγματι, διακεκριμένος συγγραφεύς τοῦ Βατικανοῦ καί στενός συνεργάτης τῶν δύο τελευταίων Παπῶν, ὄχι μόνον ἀπενοχοποίησε τόν ᾽Ιούδα, ἀλλά ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά τόν ἡρωοποιήσει: «…ὁ ᾽Ιούδας δέν ἦταν ἔνοχος. ῏Ηταν ἀπαραίτητος. Κάποιος ἔπρεπε νά προδώσει τόν Χριστό. ῾Ο Ἰούδας ἦταν θῦμα(!) ἑνός σχεδίου μεγαλύτερου ἀπό αὐτόν»1. Τί, ὅμως, ὁδήγησε ἀκόμη και ἕναν ἐσωκατάκοιλο τοῦ Βατικανοῦ νά λησμονήσει, ἐν ἔτει 2006, τό θεμελιῶδες χριστιανικό δόγμα τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως —ὡς δώρου ἀγάπης καί ἐλευθερίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο—και νά ἐμφανίσει τόν ᾽Ιούδα ὡς το ἄβουλο θῦμα ἑνός στυγνοῦ και ἀπάνθρωπου Θεοῦ, ὁ ῾Οποῖος τον χρησιμοποίησε ὡς ἐργαλεῖο γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ Σχεδίου Του; Καί γενικώτερα, πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ γενικευμένη ἐμμονή τόσων ἀνομοιογενῶν φορέων γιά τήν ἀπενοχοποίηση, ἠθική ἀποκατάσταση καί ἡρωοποίηση —ἢ ἀκόμη και «ἁγιοποίηση»—τοῦ ᾽Ιούδα, μέ την ἔναρξη τῆς Νέας ᾽Εποχῆς;Τό καίριο αὐτό ἐρώτημα πρέπει νά ἀπαντηθεῖ γιά δύο λόγους. Πρῶτον μέν, διότι ἡ ὅλη ἐκστρατεία ἡρωοποιήσεως – ἁγιοποιήσεως αὐτοῦ πού, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει, ἐπρόδωσε τόν Ἴδιον τόν Θεόν προκαλεῖ μέσα στήν συνείδηση τῶν ἀποδεκτῶν της τήν ἑξῆς δραματική ἀλλοίωση: ἀντιστρέφει τήν οὐσία αὐτῆς καθ’ ἑαυτῆς τῆς προδοσίας, καί μεταλλάσσει κάθε μορφή και ἔκφανσή της σέ ἐνέργεια θετική, δικαιολογημένη, χρήσιμη καί ἀπαραίτητη, ἐφ’ ὅσον, δι’ αὐτῆς, ὁ προδότης ὑπηρετεῖ «σχέδιο μεγαλύτερο ἀπό αὐτόν». Ο δεύτερος λόγος, γιά τον ὁποῖον πρέπει νά ἀπαντηθεῖ το ἀνωτέρω ἐρώτημα, εἶναι ὅτι, το «ὅραμα» τῆς Νέας ᾽Εποχῆς—πού οἱ διάφορες ὀργανώσεις καί ὁμάδες ἀποκαλοῦν καί ᾽Εποχή τοῦ ῾Υδροχόου, ἢ Χρυσό Αἰώνα, ἢ Νέο Χρυσό Αἰώνα, ἢ Νέο Κόσμο, ἢ Νέα Αὐγή, ἢ Χρυσή Αὐγή, ἢ Νέα Γῆ, ἢ Νέα ᾽Εποχή, ἢ Νέα Βασιλεία, ἢ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἢ ᾽Εποχή τοῦ ᾽Ανθρώπου, ἢ ᾽Εποχή τοῦ ῾Εωσφόρου κ.ἄ.— ἐνέπνευσε καί κινητοποίησε ἑκατομμύρια ἀτόμων μέσα στίς δυτικές κοινωνίες. Προσφέροντάς τους τήν «ἠθική μαχητοῦ τοῦ Νέου Κόσμου, πού μάχεται γιά τήν εὐτυχία τῆς ἀνθρωπότητος»2, τό ὅραμα τῆς Νέας ᾽Εποχῆς ἐνστάλαξε στούς ὀπαδούς της την ἴδια ἀλαζονική αὐτοσυνειδησία, την ὁποίαν εἶχαν ἐνσταλάξει στούς δικούς τους ὀπαδούς τά δύο προηγηθέντα ὁμώνυμα «ὁράματα» τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων τοῦ 20οῦ αἰ., ἢτοι τό ὅραμα τῆς ναζιστικῆς καί τῆς κομμουνιστικῆς «Νέας ᾽Εποχῆς». ῾Η μόνη διαφορά εἶναι ὅτι, γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ δικοῦ τους «ὁράματος», οἱ «μαχητές» τῆς Νέας ᾽Εποχῆς ἐξαπέλυσαν—ἐνεπίγνωστα, μονομερῶς καί ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ— ἕναν ἀναίμακτο πόλεμο ἐναντίον τοῦ συνόλου τῶν δομῶν καί θεσμῶν τῶν ἰδίων τους τῶν κοινωνιῶν, καταστρέφοντάς τες ἐκ τῶν ἔνδον. ᾽Εκτιμώμενο δεόντως, τό καταστροφικό τους ἔργο διευκολύνεται ἀθέατα ἀπό τούς ἐξουσιαστές τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, οἱ ὁποῖοι προσβλέπουν στήν Νέα Ἐποχή ὡς τόν «μετα – εὐρωπαϊκό κόσμο», δηλαδή, ὡς τήν μεταχριστιανική, μεταθρησκευτική, ἀκρατική, ἀταξική, ἄνομη καί χαοτική παγκόσμια κοινωνία τοῦ μέλλοντος, πού οἰκοδομοῦν. ᾽Επανερχόμενοι στό ἀρχικό ἐρώτημα μας, σχετικῶς μέ τά αἴτια τῆς καινοφανοῦς ἐκστρατείας ἡρωοποιήσεως «ἁγιοποιήσεως» τοῦ Ἰούδα, ἀνακαλύπτουμε ὅτι, ἡ ἀπάντησις πού ἀναζητοῦμε περικλείεται στά ἑξῆς ἁπλᾶ λόγια: «…οὐδείς προστατεύει ἀφιλοκερδῶς τόν ᾽Ιούδαν. Κάθε ὑπέρ αὐτοῦ ἀπολογία ἀποβλέπει πρός ἴδιον ὄφελος»3. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ συντελεστές τῆς Νέας ᾽Εποχῆς δέν ἡρωοποιοῦν τόν ᾽Ιούδα ἀφιλοκερδῶς. Τό ὄφελος, πού ἀποκομίζουν —ἐκτός τῆς ἐμπράκτου εὐνοίας τῶν ἐξουσιαστῶν— εἶναι ὅτι, ἐμφανίζοντας τόν ᾽Ιούδα ὡς τό «θῦμα ἑνός σχεδίου μεγαλύτερου ἀπό αὐτόν», ὄχι μόνον ἀπεκδύονται τῆς «προσωπικῆς τους ἐνοχῆς»4, ἀλλά ἡρωοποιοῦν ἢ «ἁγιοποιοῦν» ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὡς τά ἄβουλα ἐργαλεῖα, τά θυσιασθέντα ἀφιλοκερδῶς γιά την ἐπίτευξη τοῦ Σχεδίου ἑνός «καλύτερου κόσμου». ῾Ηρωοποιοῦν, ἐπίσης, καί τίς μεθοδεῖες τους, μεταλλάσσοντάς τες, ἀπό προδοτικές, σε «ἀπαραίτητες» γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ «Σχεδίου» αὐτοῦ. ᾽Αντιστρέφοντας, δηλαδή, την οὐσία τῆς προδοσίας, οἱ συντελεστές τῆς Νέας ᾽Εποχῆς ἐπιτυγχάνουν τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ὑπονομευτικῶν καί καταστροφικῶν ἐνεργειῶν τους, παρά τό γεγονός ὅτι τίς διέπραξαν με ἐνδιάθετη βούληση, δηλαδή, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει. Τό ὄφελος πού ἀποκομίζουν ἀπό τήν συγκεκριμένη ἀντιστροφή, εἶναι ὅτι, δι’ αὐτῆς, δικαιώνονται θριαμβευτικά οἱ μεθοδεῖες τους, ὅπως π.χ.: χρῆσις προσωπείου, συγκάλυψις προθέσεων, διείσδυσις σέ ὀργανισμούς, δομές καί θεσμούς (ἀκόμα καί στήν ᾽Εκκλησία) καί ἐκ τῶν ἔνδον ὑπονόμευσις, διάβρωσις, ἐξασθένισις και ἀποσάθρωσίς τους, ἢ ἅλωσις, ἀλλοίωσις καί σφετερισμός τους· ὑποκρισία, κρυψίνοια, ψεύδη καί προσποιήσεις, συνωμοτική δρᾶσις και ἐπιλεκτική ἀλληλεγγύη, ἐκμετάλλευσις ἀδυναμιῶν, πρόκλησις ἢ μεγέθυνσις προβλημάτων· παραπληροφόρησις, εἴτε διά τῆς προβολῆς ψευδῶν στοιχείων καί γεγονότων, εἴτε διά τῆς ἀποκρύψεως ἢ διαστρεβλώσεως τῶν πραγματικῶν· συστηματική ἀποδόμησις καί ἀντιστροφή ἀξιῶν, χειραγώγησις καί ἐκμαυλισμός συνειδήσεων κ.ο.κ.. Βάσει τῶν ἀνωτέρω συνάγεται ὅτι, ἀπεργαζόμενη τήν θριαμβική ἀποκατάσταση τοῦ ᾽Ιούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, τοῦ ἐπί 2000 χρόνια συμβόλου τῆς προδοσίας, ἡ ἴδια ἡ Νέα ᾽Εποχή προσδιορίζει ἑαυτήν ὡς «᾽Εποχή τοῦ ᾽Ιούδα». ᾽Αλλά, ὡς «᾽Εποχή τοῦ ᾽Ιούδα», ἡ Νέα ᾽Εποχή δέν ἀρκεῖται στην ἀποκατάσταση τῶν συνεργῶν της, διά τοῦ καθαγιασμοῦ τους καί τῆς ἠθικῆς δικαιώσεως τῆς δράσεώς τους. ᾽Επιλέγοντας τόν ᾽Ιούδα ὡς τόν ἥρωα/ἅγιό της —ἢτοι καθιστώντας τον τό νέο πρότυπο ἀνθρώπου—, ἡ Νέα ᾽Εποχή ἐναποθέτει στά βαθύτερα ἐπίπεδα τῆς ψυχῆς ὅλων μας, κατά τρόπο ἀδιόρατο καί δόλιο, τόν σπόρο τῆς σχετικοποιήσεως τῶν θεμελιωδῶν ἀξιῶν μας5. Γνωρίζει ὅτι, ριζώνοντας ἐκεῖ, ἡ σχετικοποίησις θα ἐκβλαστήσει ὡς ἀντιστροφή, ἡ ὁποία, σταδιακά καί ἐν ἀγνοίᾳ μας, θά κατακυριεύσει τήν καρδιά μας καί θά συσκοτίσει τόν νοῦ μας, καί, τελικῶς, θά διακόψει τήν διαδικασία ἀναζητήσεως τῆς προσωπικῆς ἐνοχῆς μας, πού εἶναι τό θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς αὐτογνωσίας6.

᾽Επιλέγοντας, δηλαδή, τόν ᾽Ιούδα ὡς σύμβολο καί «ἅγιό» της, ἡ Νέα ᾽Εποχή ἀποκαλύπτει ὅτι, δεν ἀπεργάζεται τήν ἅλωση καί καταστροφή μόνον τῶν κοινωνιῶν μας, ἀλλά τοῦ ἰδίου τοῦ Προσώπου μας.

Σημειώσεις:

1. «Ὁ Ἰούδας ξανὰ στὸ ἐπίκεντρο… συνωμοσιῶν», τῆς Ἀθηνᾶς Κουφοπάνου, ἑβδ. ἐφημ. «Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ», 14 –15.4.2006, σ. 41.

2. Michel Heller, Ρῶσος Ἱστορικός, Καθηγ. στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Σορβόννης, Ὁ Σοβιετικὸς Ἄνθρωπος, Ἔρευνα στὴν Διάπλαση τοῦ Homo Sovieticus, ἔκδ. ΘΕΤΙΛΗ, 1985 (Β/Ἔκδ. 1987).

3. ἸωάννηςΚορναράκης,Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας Πανεπιστημίου

Ἀθηνῶν, Ὁ Ἰούδας, ὡς Ὁμαδικὸς Ἐνοχικὸς Ἀρχέτυπος, Ἔκδ.Οἶκος Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 140.

4.Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

5. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Νέα Ἐποχή»: Ἐξέλιξη ἢ Χειραγώγηση, ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλη, Ἀθήνα

2004.

6. Ἰωάννης Κορναράκης, Ὁ Ἰούδας, ὡς Ὁμαδικὸς Ἐνοχικὸς Ἀρχέτυπος.