Τάδε έφη Κοσμάς:

Θα μου επιτραπεί να προβώ στις ακόλουθες παρατηρήσεις:

Είναι γεγονός, πώς σήμερα όσοι εξακολουθούν να ακολουθούν το Παληό Ημερολόγιο είναι κατεσπαρμένοι σε πολλές Παρατάξεις [3 Ματθαιϊκές, ( του Μεσσηνίας Γρηγορίου, του Αρχιεπισκόπου Νικολάου, του Μεσογαίας Κηρύκου), 3 Φλωρινικές ( του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, του Ωρωπού Κυπριανού, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου) και μερικές άλλες λίγων οπαδών, (όπως του Κεφαλληνίας Μαξίμου κλπ.)].

-----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Τό ἄρθρον, ἄν καί ἔχει πολλά λάθη, ἐν τούτοις «θέτει τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων». Κατ' ἀλήθειαν, δέν ὑπάρχει «Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου». Τό ὄνομα αὐτό κακῶς ἐδόθη, ἴσως ἐδόθη ἀπό ἀνάγκην, διότι οἱ κληρικοί τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ὑπέστησαν φοβερούς διωγμούς ἀπό τούς ἀντιχρίστους Οἰκουμενιστάς, δι' «ἀντιποίησιν ἀρχῆς». Δι' ὅ καί τό 1931 ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀπευθυνόμενος πρός τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ., εἶπε: «νά κάμετε ἰδικήν σας ἐκκλησίαν»! Ὅσοι γνωρίζουν Θεολογίαν, βεβαίως, δέν υἱοθετοῦν μίαν τοιαύτην συμβουλήν, διότι, κατ' ἀκρίβειαν, πρόκειται γιά σχίσμα. Ἐπειδή, βεβαίως, ἦτο ἀνάγκη νά ἔχουν ἰδικούς των κληρικούς, ἰδικούς των ναούς, ν' ἀναγνωρίζωνται τά μυστήρια (κυρίως ἡ ἱερωσύνη, τό βάπτισμα καί ὁ γάμος) ἀπό τό κράτος, ἔπρεπε νά ἔχουν κάποιαν Σύνοδον μέ νομικήν ὑπόστασιν, ὄχι ὅμως ἄλλη «Ἐκκλησία». Ἡ ἀποτείχισις ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς ἦτο ἐπιβεβλημένη, ἀλλ' ὄχι καί ἡ δημιουργία ἄλλης «Ἐκκλησίας». Ἄλλωστε, αὐτό ἴσχυε ὅσο ζοῦσε ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. Ἐπειδή ἡ διαφορά ἔγκειται μόνον εἰς τόν τίτλον, ἴσως θά ἠδύνατο νά οἰκονομηθῇ τό ὡς ἄνω ἐκκλησιολογικόν σφάλμα. Ἄλλωστε, ὑπαίτιοι τοῦ σχίσματος εἶναι οἱ Ν/Ηται Οἰκουμενισταί. Κατά τήν γνώμην μου, ἡ οὐσιαστική συνέπεια τοῦ ὡς ἄνω σφάλματος εἶναι ὅτι ἀπό τήν στιγμήν πού ὁμιλεῖς ὄχι δι' ἀποτείχισιν, ἀλλά δι' ἄλλην «ἐκκλησίαν», εἶναι ἀπαραίτητον νά λέγῃς ὅτι οἱ Ν/Ηται εἶναι «ἐκτός Ἐκκλησίας», ἔχουν «ἄκυρα μυστήρια» κ.λπ., Ματθαιϊστικές θέσεις πού εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἐσφαλμένες, δι' ὅ καί ὡδήγησαν εἰς περαιτέρω σχίσματα. Ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία βρίθει ἀπό διωγμούς Ὀρθοδόξων, ἀλλ' ἀλλοίμονον ἄν κάθε φορά ἱδρύετο καί μία ἄλλη «ἐκκλησία»! Οἱ Ματθαιϊσταί καί οἱ Ματθαΐζοντες «Φλωρινικοί» εἶναι ὑπαίτιοι δι' αὐτό τό «ἀλλαλούμ» στό π.ἑ.!!! Παρά ταῦτα, ἀντί νά ἐντρέπωνται καί νά μετανοοῦν, βγαίνουν θρασύτατα καί παριστάνουν τούς «γνησίους Ὀρθοδόξους», συκοφαντοῦν δέ τόν Ἅγιον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον καί τούς κατ' ἀλήθειαν Ὀρθοδόξους!

Είναι επίσης γεγονός, πως η κάθε μιά από τις παραπάνω αυτές Παρατάξεις εμφανίζει αυθαίρετα τον εαυτό της ως την Μόνη αληθινή «μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», όλες δε τις άλλες σχισματικές, όμως αυτό δεν μπορεί να είναι πλήρως αληθές, γιατί δεν μπορούν, όλες οι παραπάνω Παρατάξεις να είναι πράγματι η καθεμία τους η «Μία» Εκκλησία του Χριστού.
Ο Χριστός ίδρυσε μόνο μία Εκκλησία. Και ναι μεν, η κάθε μιά από τις παραπάνω Παρατάξεις έχει το «δικαίωμα», σύμφωνα με τα κοσμικά κριτήρια, να πιστεύει ότι είναι η «Εκκλησία του Χριστού», ή ό,τι άλλο θέλει.
Θεολογικά όμως, δεν έχει ο καθένας τέτοιο δικαίωμα! Είναι αυστηρά καθορισμένο από τους αγίους Πατέρες, το ποιοί αποτελούν την «Εκκλησία του Χριστού»! Μόνο όσοι εκπληρώνουν τα κριτήρια αυτά των Πατέρων μπορούν θεολογικά να λένε ότι είναι η «Εκκλησία του Χριστού».

Δεν θα παραθέσουμε εδώ, τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων περί του ποιοί αποτελούν μέλη της «Μιάς Εκκλησίας». Αυτό είναι άλλο και πολύ μεγάλο θέμα, με το οποίο δεν μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τα συγγράμματα των Πατέρων. Εκεί θα ανακαλύψει τα κριτήριά τους για τον προσδιορισμό της «Εκκλησίας του Χριστού». Εδώ, εκείνο που μπορούμε να υποστηρίξουμε είναι ότι μπορεί κάποιος να έχει για πολλές από τις παραπάνω Παρατάξεις δικαιολογημένες επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, όχι μόνο για την ύπαρξή τους, αλλά και τους ηγέτες τους, πολλοί απο τους οποίους έχουν τεράστια ευθύνη ενώπιον Θεού, γιατί αυτοί έγιναν αίτιοι να δημιουργηθούν τα σχίσματά τους, δηλ. οι Παρατάξεις τους. Εκείνο όμως, το οποίο δεν μπορεί κάποιος ν' αμφισβητήσει είναι το ότι στις Παρατάξεις αυτές υπάρχουν και εκλεκτές ψυχές «γνησίων Ορθοδόξων», που αγωνιούν και πάσχουν για την Ορθοδοξία. Χάριν των διεσπαρμένων αυτών εκλεκτών ψυχών αξίζει να αγωνίζεται ο καθένας μας για «την ένωση πάντων των Ορθοδόξων» στο σώμα της «Μιάς Εκκλησίας», κατά την προσευχή του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσιν».

Σεβόμαστε και τιμάμε τον μακαριστό πρώτην Φλωρίνης Χρυσόστομο για το τόλμημά του το 1935 να αποτειχιστεί από το «Νέο Ημερολόγιο», την «εκκλησία των πονηρευομένων» και να προσέλθει στην «Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου»!
Στην προκειμένη περίπτωση ο ομολογητής αυτός Ιεράρχης δεν επεδίωξε το 1935 την ένωση κάποιων Παλαιοημερολογιτικών Παρατάξεων, που τότε δεν υπήρχαν, για την δημιουργία κάποιου Εθνικοθρησκευτικού Οργανισμού. Αυτό σημαίνει ότι και σήμερα, τα άτομα, δηλ. Παλαιοημερολογίτες, που μπορεί να ανήκουν στις διάφορες Παρατάξεις, κατανοώντας τον κίνδυνο που διατρέχει η πίστη και η πατρίδα μας, μπορούν να δημιουργήσουν από κοινού έναν οργανισμό, ένα σωματείο με σκοπό την προάσπιση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Δεν μπορούν όμως να ιδρύσουν «Εκκλησία», στην οποία μάλιστα να αποδίδουν τον τίτλο της «Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», γιατί η Εκκλησία αυτή υπάρχει και την ίδρυσε ο Χριστός!
Με δεδομένο αυτό, ότι υπάρχει η "Μία" Εκκλησία του Χριστού, δηλ. μία απ' όλες τις πιό πάνω Παρατάξεις είναι η Εκκλησία, ταπεινά φρονούμε, ότι θα ήταν ευτύχημα, ορισμένα άτομα, να ξεκινούσαν μια προσπάθεια για τη δημιουργία μιάς κίνησης, όχι όμως Εκκλησίας, ώστε να συντονιστούν οι εκλεκτές ψυχές των γνησίων Ορθοδόξων πιστών, που τυχόν υπάρχουν στις διάφορες Παρατάξεις. Αυτό θα ωφελούσε και τους ίδιους, αλλά θα ανάγκαζε και τους ηγέτες των Παρατάξεών τους να βρουν τρόπους για την κατάργηση των σχισμάτων τους.

Το πρόβλημα όμως που υπάρχει είναι άλλο. Τι θα γίνει με τις πιό πάνω Παρατάξεις του Παλαιού Ημερολογίου, που εμφανίζονται ως η «Εκκλησία του Χριστού»; Δεν θα πρέπει κάποτε να εκλείψουν και να υπάρχει μόνο η « Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»;
Ασφαλώς, ναι! Ναι, αλλά πώς θα γίνει αυτό;

Υποστηρίζονται δύο τρόποι:

α. Είναι ο τρόπος, που καθορίζουν οι άγιοι Πατέρες. Είναι «τα πρότυπα των αγίων Πατέρων». Είναι ο Θεολογικός τρόπος. Σύμφωνα με αυτόν, ο μόνος τρόπος είναι η επιστροφή στην Εκκλησία όσων αποκόπηκαν από αυτήν. Γιά αυτό, ο Μέγας Βασίλειος μας καλεί να προσευχόμαστε στη θεία Λειτουργία του, λέγοντας « τους πεπλανημένους επανάγαγε»!
Στο χώρο του Παλαιού ΄Ημερολογίου έχουμε κυρίως δύο, ή τρείς
περιπτώσεις «πεπλανημένων», που έχουν αποκοπεί από την Εκκλησία.

Πρώτη περίπτωση: Είναι ορισμένοι κληρικοί, που θέλησαν να γίνουν επίσκοποι με ανορθόδοξα μέσα. Δηλ. επειδή η Σύνοδος στην οποία ανήκαν δεν τους έκανε επισκόπους, κατέφυγαν σε διάφορους ψευδεπισκόπους, δηλ. είτε καθηρημένους, είτε αχειροτόνητους, οι οποίοι τους χειροτόνησαν «επισκόπους». Απώτερος σκοπός τους ήταν να επανέλθουν κάποια μέρα στην Εκκλησία και να γίνουν εκβιαστικά δεκτοί ως επίσκοποι! Οι κληρικοί όμως αυτοί ποτέ δεν έγιναν επίσκοποι, αφού «χειροτονήθηκαν» από ψευδεπισκόπους. Είναι και αυτοί πλέον «ψευδεπίσκοποι».
Βέβαια, η Εκκλησία έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει και τη χειροτονία των ψευδεπισκόπων αυτών. Και το έκανε μερικές φορές στο παρελθόν. ΄Ομως, δεν μπορεί να συνεχίζεται το κακό αυτό, το οποίο παραέγινε. Έπρεπε κάποτε να κλείσει η πόρτα αυτή να εισάγονται στη Σύνοδο επίσκοποι, από το «παράθυρο», που δεν είναι η κανονική οδός. Και έκλεισε! Βλέπουμε σήμερα τέτοια άτομα, δηλ. κληρικούς που έλαβαν «χειροτονία» ψευδεπισκόπου, να προσποιούνται μετάνοια, και να απαιτούν να γίνουν δεκτοί από τη Σύνοδο, από την οποία αποκόπηκαν ως κανονικοί επίσκοποι, μαζί με όσους τους ακολουθούν.

Δεύτερη περίπτωση: Είναι ορισμένοι κληρικοί, τους οποίους η Σύνοδος που ανήκαν, τους καθήρεσε, είτε δικαίως, είτε ακόμα και αδίκως. Ακόμα, και στην τελευταία αυτή περίπτωση, εάν δηλ. κάποιος κληρικός καθαιρέθηκε άδικα, είναι υποχρεωμένος να υπομείνει την καθαίρεσή του, και όχι να προσφύγει σε ψευδεπισκόπους, οι οποίοι πολλές φορές τον χειροτονούν και αυτόν «ψευδεπίσκοπο». Τέτοιοι «ψευδεπίσκοποι», εάν ποτέ μετανοήσουν μπορεί να γίνουν δεκτοί από τη Σύνοδό τους, από την οποία αποκόπηκαν, όχι όμως ως επίσκοποι, αλλά με την ιδιότητα που είχαν όταν αποκόπηκαν.

Τρίτη περίπτωση: Είναι όσοι αποκόπηκαν γιατί νόμισαν ότι υπάρχουν λόγοι πίστεως. Αυτοί, σε περίπτωση μετάνοιάς τους, μπορούν να επιστρέψουν και να γίνουν δεκτοί από τη Σύνοδό τους.

β. Ο δεύτερος τρόπος είναι κατά τα κοσμικά πρότυπα. Είναι ο Οικουμενιστικός τρόπος, με τον οποίο επιδιώκουν οι Προτεστάντες και οι Παπικοί να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά και με τους Νεοημερολογίτες. Είναι ο Οικουμενισμός «εξ αριστερών»! Και οι μεν Προτεστάντες δημιούργησαν τον λεγόμενο Προτεστάντικο Οικουμενισμό, οι δε παπικοί τον Παπικό Οικουμενισμό!
Ορισμένοι, θέλουν να γίνει η ένωση των Παρατάξεων του Παλαιού Ημερολογίου σύμφωνα τώρα με τα παραπάνω πρότυπα του Οικουμενισμού! Έτσι, καλλιεργούν ένα νέο είδος Οικουμενισμού, τον Παλαιοημερολογίτικο Οικουμενισμό, σύμφωνα με τον οποίο όλες οι Παρατάξεις του Παλαιού Ημερολογίου είναι το ίδιο πράγμα, όλες είναι «Εκκλησίες του Χριστού» και συνεπώς όλες μπορούν να ενοποιηθούν σε μία Εκκλησία, την «Εκκλησία του Χριστού»! Αυτός είναι ο Οικουμενισμός «εκ δεξιών»! Και τον χαρακτηρίζουμε Οικουμενισμό «εκ δεξιών», γιατί όπως λέγει ο Απ. Παύλος υπάρχει πόλεμος «εξ αριστερών» και πόλεμος «εκ δεξιών». Με τον τρόπο αυτό διαστέλλουμε τα δύο είδη Οικουμενισμού.
Το είδος αυτό του Οικουμενισμού στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου σημαίνει ότι καμία από τις Παρατάξεις του δεν αποτελεί την Εκκλησία του Χριστού. ΄Οσοι, λοιπόν Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουν ότι ή Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει στο Παλαιό Ημερολόγιο, μπορούν να κάνουν άσχετους "διαλόγους" μεταξύ των Παρατάξεων και να προβαίνουν σε περίεργες "διεργασίες", σαν αυτές που αναφέρει ο Γ. Ζερβός, προκειμένου έτσι να δημιουργήσουν την ανύπαρκτη για αυτούς "Μία Εκκλησία"!

Και τα δύο παραπάνω αυτά είδη του Οικουμενισμού, "αριστερού" και "δεξιού," είναι εξ ίσου επικίνδυνα για τη σωτηρία του ανθρώπου.

 Ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί, γι' αυτό που θα πω. Θέλω να επαναλάβω τα λόγια του Κυρίου, που έλεγε πολλές φορές: « Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!