Η Ορθοδοξία μας δυελύθη υπό αναξίων ποιμένων !
Η Πατρίδα μας κατεποντίσθη υπό αναξίων ηγετών !
Το Έθνος μας διεφθάρη υπό της δικής μας αδιαφορίας και ευδαιμονισμού !
Τι άλλο μένει να πάθουμε από της απομακρύνσεώς μας εκ του Θεού και της
γλυκυτάτης μας Ορθοδοξίας ;
Ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς τους παραπεσόντας και
αιχμαλώτους των παθών και των αναξίων ηγετών μας !
ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟ 1924
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ
https://katakomviki-ecclesia.blogspot.com/2021/12/1920.html
ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Η επιστημονικά, θεολογικά τεκμηριωμένη ομιλία του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου έχει ως εξής:
1 Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» παρέχει μία ἀνάγλυφη εἰκόνα τῆς οἰκουμενικῆς μέριμνας καί διάστασης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σέ κάθε τι πού ἀφορᾶ τήν χριστιανική ἑνότητα.
Τό περιεχόμενο τῆς συγκεκριμένης Ἐγκυκλίου, «ὤριμος καρπός» τῶν δύο προηγούμενων Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τοῦ 1902 καί 1904[1], ἀποτελεῖ τόν χρυσοῦν κανόνα καί τήν ὁριακή ἔκφραση ἑνός ὀρθόδοξου οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτό καί κατέστει ὁρόσημο στήν ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης καί ἀπετέλεσε τόν Καταστατικό Χάρτη γιά τόν καθορισμό τῆς στάσης πού ἔπρεπε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό πλαίσιο τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης. Μέ τήν συγκεκριμένη Ἐγκύκλιο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο συνέβαλλε ὥστε τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν νά ἱδρυθεῖ ὡς μία θεσμική ἔκφραση τῆς «Κοινω-νίας τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπως τό ἲδιο εἶχε προτείνει ἢδη μέ τήν Συνοδική Ἐπιστολή τοῦ 1919[2], ἀλλά καί νά ἐξευρεθοῦν τρόποι προσέγγισης καί συνεργασίας τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν[3].
Μέ τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1902 προσδιορίστηκε μέ σαφήνεια ἡ κανονική βάση γιά μία εὔρυθμη λειτουργία τῶν διορθοδόξων σχέσεων καί προτάθηκε μία νέα ἐκκλησιαστική πρόσεγγιση ἀνάπτυξης τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων[4], γι’ αὐτό καί δικαίως ἀξιολογήθηκε ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ὡς ὁ «πρόδρομος τῆς οἰκουμενικῆς ἐκκλησιαστικῆς κινήσεως»[5].
Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1904, ἄμεση καί πλήρης ἀν-ταπόκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς τοποθετήσεις τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1902[6], προσδιόρισε καί τίς μελλοντικές σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς δύο μεγάλες «ἀναδενδράδες» τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, τή Διαμαρτύρηση και τούς Παλαιοκαθολικούς[7].
Μέ τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 ἀναγνωρίστηκε ἐπίσης μία μορφή ἐκκλησιαστικότητας σ’ αὐτές τίς «ἀναδενδράδες», ὡς ἀποσχι-σμένα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σώματα[8], καί ἀποδοκιμάστηκαν οἱ ἐθνικιστικοί καί ἐθνοφυλετικοί παροξυσμοί, οἱ ὁποῖοι ἔπληξαν τήν κανο-νική λειτουργία τῶν διορθοδόξων σχέσεων[9].
Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 συνέχεια τῶν τριῶν προηγουμένων, τῶν ἐτῶν 1902, 1904 καί 1919[10] καί καρπός τῆς γενναίας πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπιβεβαιώνει τήν ἀναγ-καιότητα γιά μία κοινή πορεία πρός τόν οἰκουμενικό διάλογο μέ σκοπό τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἀφορμή ἀπετέλεσε ἡ νέα πραγματικότητα τοῦ κόσμου, ὅπως αὐτή προέκυψε ἀπό τίς τραγικές συνέπειες τοῦ μεσοπολέμου[11].