Τό καύχημά μας -- Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολοςτοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος, κλείνοντας τήν πρώτη του ἐπιστολή στό συνεργάτη καί μαθητή του Τιμόθεο, τοῦ δίνει τήν ὡραιότερη καί ἀσφαλέστερη συμβουλή γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του: «Τήν παρακαταθήκην φύλαξον» (Α´ Τιμ. ΣΤ΄ 20). Τόν πνευματικό θησαυρό τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου, πού σοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Κύριος, φύλαξέ τον με κάθε προσοχή καί ἀσφάλεια. Αὐτό πού συμβαίνει μέ τούς κλέφτες καί τούς ληστές τῶν ὑλικῶν θησαυρῶν, κατά παρόμοιο τρόπο συμβαίνει καί με τούς πνευματικούς θησαυρούς τοῦ Εὐαγγελίου, τούς ὁποίους καταληστεύουν οἱ αἱρετικοί, δηλαδή, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι και διαφθορεῖς τῆς Ἀλήθειας. Καί τέτοιοι – στό πέρασμα τοῦ χρόνου – μέ σατανική ἐπιτηδειότητα καί χίλιους τρόπους ὑποκρισίας, ψεύδους καί παραπλάνησης – ἔκαναν τήν παρουσία τους πολλοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτούς, εἶχε μιλήσει καί ὁ ἴδιος ὁΚύριος, ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοί Του.

Ὅλες αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες, (Τριαδολογικές, Χριστολογικές, ἐκκλησιολογικές κ.ἄ.), τίς καταδίκασε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς Οἰκουμενικές καί τοπικές Συνόδους, καί μέ τη διδασκαλία τῶνἉγίων Πατέρων. Ἀργότερα – καί μέχρι τήν ἐποχή μας – δέν ἔπαψαν νά κυκλοφοροῦν νέες ἀντιευαγγελικές και ἀντορθόδοξες διδαχές καί πλάνες καί ἐκτροπές καί καινοτομίες, πού διαστρέφουν τό γνήσιο καί αὐθεντικό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων. «Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, γράφει ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης, προσφέρει ἀκαινοτόμητη τή θεολογία τῶν Πατέρων, πού ἦσαν «ὁμότροποι τῶν Ἀποστόλων» και τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δηλαδή τή θεολογία τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τῆς Παραδόσεως. Αὐτοί, διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς φωνάζουν: «Ὁ μη κατά τήν παράδοσιν τῆς ( Ὀρθοδόξου) Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστιν». Ἡ Ὀρθοδοξία θαυμάζεται γιά τήν ὀρθή πίστη ἀλλά καί γιά τό ἦθος της. Ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων ἀνέχθηκε να κατηγορηθεῖ ψευδῶς ὡς κλέπτης καί πόρνος, ὄχι ὅμως ὡς αἱρετικός, διότι, ὅπως εἶπε: «αὐτό με χωρίζει ἀπό τόν Θεόν»... Γι᾽ αὐτό, ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἐπιμένει στόν στενό σύνδεσμο τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, διότι ἡ διάσπαση δόγματος καί ἤθους ἔχει καταλυτικές συνέπειες στή ζωή τῶν πιστῶν, δηλαδή, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».

 («Κοινωνία» 2007, τεῦχος 3).