ΣΤΗΝ ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἀρέσκονται νὰ ἀκοῦν καὶ νὰ διαβάζουν ἀσκητικὲς ἱστορίες, παλαιὲς καὶ νεώτερες, καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐχαρίστηση νὰ τὶς διηγοῦνται καὶ αὐτοὶ σὲ ἄλλους ἀδελφούς, προκειμένου νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικὰ κι ἐκεῖνοι. Αὐτὴ τὴ δίψα τῶν ἀνθρώπων κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει. Μάλιστα θὰ ἔλεγα ὅτι ὅσοι γράφουν καὶ μιλοῦν πρέπει νὰ προσφέρουν τὴ στέρεη τροφὴ τοῦ ἀσκητικοῦ βιώματος. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα λεπτὸ σημεῖο, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσέξουμε, γιατὶ διαφορετικὰ θὰ ἀδειάζουμε τὸ γάλα σὲ δοχεῖο, ποὺ δὲν ἔχει πυθμένα! Δηλαδή, ἡ διδασκαλία μας θὰ εἶναι μιὰ ματαιοπονία. Ποιὸ εἶναι λοιπὸν αὐτὸ τὸ σημεῖο; Ἔχω διαπιστώσει ὅτι πολλοὶ κήρυκες καὶ πολλοὶ ἀκροατές, ἐνῶ ἀρέσκονται στὴν ἀσκητικὴ διδαχή, δὲν ἔχουν τὴν καρδιά τους ἀσκητική. Τοὺς ἀρέσει νὰ μιλοῦν καὶ νὰ ἀκοῦν γιὰ τοὺς μεγάλους ἀββάδες τοῦ Γεροντικοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς σύγχρονους γέροντες, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο τοὺς ὁδηγεῖ σὲ μιὰ ζωὴ συμβιβασμένη μὲ τὴν ἁμαρτία.
Χάσιμο χρόνου η προσφυγή στους τρομοκρατημένους δικαστές! --- Κωνσταντίνος Βαθιώτης, Καθηγητής Ποινικού Δικαίου
Καταιγιστικός ήταν μιλώντας στον ρ/σ Focus 103.6 και στον δημοσιογράφο Στέφανο Δαμιανίδη ο Νομικός, πρώην Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, Κωνσταντίνος Βαθιώτης.
«Το κάθε συλλαλητήριο είναι μία βαλβίδα εκτόνωσης. Είμαι πάρα πολύ σκεπτικός ως προς το αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτό τον τρόπο αντίστασης ενάντια στην υγειονομική δικτατορία» σχολίασε ο κος Βαθιώτης αναφορικά με τη μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη.
Τη ΙΕ΄ (15η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, Επισκόπου Ιλλυρικού.
Ελευθέριος ο θαυμαστός και ένδοξος Ιερομάρτυς διέλαμπεν ως αστήρ φωταυγέστατος κατά το δεύτερον ήμισυ του δευτέρου μετά Χριστόν αιώνος, γεννηθείς εις την περιφανή μεγαλόπολιν Ρώμην από γονείς ευγενείς, λαμπρούς και πλουσίους, οίτινες ήσαν όχι μόνον κατά σάρκα περιφανείς, αλλά και εις την πίστιν ευγενείς τε και ευσεβέστατοι, διότι η μήτηρ αυτού, Ανθία ονόματι, ήτο δεδιδαγμένη την ακρίβειαν της Πίστεως από τους μαθητάς του μακαρίου Παύλου. Αύτη γεννήσασα τον ιερόν τούτον παίδα τον ωνόμασεν Ελευθέριον, τον οποίον ανέθρεψεν ευσεβώς. Ο δε πατήρ αυτού ήτο μεν πλούσιος, ως είπομεν, και διετέλεσεν ύπατος της πόλεως, όπερ αξίωμα ήτο εν από τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα αξιώματα των αρχόντων, πλην έζησεν ολίγον καιρόν μετά την γέννησιν του Αγίου· όθεν έμεινεν ούτος υποτασσόμενος εις την μητέρα αυτού, η οποία τον έδωκεν εις τον Αρχιερέα της Ρώμης να τον μανθάνη τα ιερά γράμματα.
Όσιος Ρωμανός ο μελωδός
Ο όσιος Ρωμανός ο μελωδός, αν και δόκιμος εργάτης της αρετής, ήταν όμως εντελώς άμουσος και κακόφωνος. Κι ήταν τόσο πολύ, ώστε συχνά τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν.
Πατρίδα του ήταν η Έμεσα
της Συρίας, και είχε χρηματίσει διάκονος στη Βηρυττό. Το 496, επί αυτοκράτορος
Αναστασίου Αʼ, έρχεται στη Βασιλεύουσα. Εδώ αρέσκεται να συχνάζει και να
αγρυπνεί στην εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών, αλλά περισσότερο στον ναό
της Κυρίας Θεοτόκου « στα του Κύρου », όπου περνούσε το ημερονύκτιο με
αγρυπνίες και προσευχές.
Στην εκκλησία αυτή υπήρχε
εικόνα της Kυρίας
Θεοτόκου, που τελούσε πάμπολλα θαύματα. Σε αυτή λοιπόν πρόσπεσε ο διάκονος και
την παρακαλούσε να του δώσει το χάρισμα της μελωδίας.
Μια χριστουγεννιάτικη
νύχτα παρακολουθούσε ο όσιος στον ναό την αγρυπνία. Στην έκτη ωδή, ενώ
βρισκόταν κοντά στον άμβωνα, τον πήρε για λίγο ο ύπνος.
Βλέπει τότε τη Κυρία
Θεοτόκο να κρατά ένα κοντάκιο,- χαρτί τυλιγμένο κυλινδρικά- και να του λέει:
- Πάρε το και φάγε το.
Το πήρε πράγματι, και του
φάνηκε πως το κατάπιε. Από τη στιγμή εκείνη έλαβε το ποθούμενο χάρισμα. Ξύπνησε
αμέσως, ανέβηκε στον άμβωνα κι άρχισε να ψάλλει το τροπάριο « Η Παρθένος
σήμερον τον υπερούσιον τίκτει ».
Ο όσιος Ρωμανός συνέθεσε
πάνω από χίλια κοντάκια, αναφερόμενα σε εορτές δεσποτικές, θεομητορικές και σε
μνήμες αγίων.
Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες τον Αγώνα τον παίρνει στα χέρια του ο Ορθόδοξος Λαός.
Πρέπει αρχικά να ομολογούμε τα απαραχάρακτα δόγματα της Τρισυποστάτου και Αδιαιρέτου Αγίας Τριάδος. Να διακηρύττουμε την Ορθόδοξη Πίστι μας χωρίς συμβιβασμούς, υποκρισίες και υποχωρήσεις σε ψευτοδιαλόγους αγάπης που προσπαθούν να ενταφιάσουν, όπως εκείνοι νομίζουν, την Αλήθεια της Ορθοδοξίας. Γνωρίζουμε πλέον ότι ο Οικουμενισμός είναι τρομακτική Παναίρεσις του καιρού μας η πιο σατανική και επικίνδυνη. Γι’ αυτό πρέπει όλοι μας να γρηγορήσωμε. Καθήκον όλων μας είναι να αρνηθούμε την ειδωλολατρία που εισάγει ο Οικουμενισμός. Να περιφρουρήσωμε την Ορθοδοξία. Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες τον Αγώνα τον παίρνει στα χέρια του ο Ορθόδοξος Λαός. Αυτός είναι ο φύλακας της Ορθοδοξίας, καθώς και η εγκύκλιος του 1848 των αγίων Πατριαρχών της Ανατολής υπογραμμίζει : Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας είναι το σώμα της Εκκλησίας, ο ευσεβής λαός του Κυρίου.
Οι Εθνοσυνελεύσεις του 1821, 1823… διακηρύσσουν:
Πολεμούμεν προς τους εχθρούς του Κυρίου μας και δεν θέλομεν πώποτε συγκοινωνίαν μετ' αυτών.
Εν ονόματι της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος το Ελληνικόν Έθνος... κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του,...ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
«Ως πλάσματα του Θεού, ως άνθρωποι έχοντες τ' αυτά δικαιώματα, όσα ο Θεός εχάρισεν
εις τον άνθρωπον, πολεμούμεν προς τους αρπακτήρας διά την γην μας, διά την πατρικήν
κληρονομίαν μας, διά την φιλτάτην πατρίδα μας· πολεμούμεν προς τους φονείς, προς
τους δημίους, διά την φυσικήν μας ύπαρξιν, διά τα τιμιώτατα, τ' ακριβά των
καρδιών μας αντικείμενα: γονείς, γυναίκας, παρθένους, φίλτατα τέκνα· πολεμούμεν
προς τους ληστάς Οθωμανούς διά τας ιδιοκτησίας μας, διά τους καρπούς των κόπων
και των ιδρώτων μας.
Ως χριστιανοί, ούτε ήταν, ούτε είναι δυνατόν να πειθαρχήσωμεν δεσποζόμενοι από
τους θρησκομανείς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατέσχιζον και κατεπάτουν τας αγίας εικόνας,
κατεδάφιζον τους ιερούς ναούς, κατεφρόνουν το ιερατείον, εβλασφήμουν, υβρίζοντες
το θείον όνομα του Ιησού, του τιμίου Σταυρού, και μας εβίαζον ήτοι να γένωμεν
θύματα της μαχαίρας, αποθνήσκοντες χριστιανοί, ή να ζήσωμεν τούρκοι, αρνηταί του
Χριστού και οπαδοί του Μωάμεθ· πολεμούμεν προς τους εχθρούς του Κυρίου μας και
δεν θέλομεν πώποτε συγκοινωνίαν μετ' αυτών».
Reading from the Synaxarion:
Martyrs Thyrsus, Leucius, and Callinicus of Asia Minor, and Philemon, Apollonius, and Arian of Alexandria
Of these, the Martyrs who were from Asia Minor contested for piety's sake during the reign of Decius, in 250. Saint Leucius, seeing the slaughter of the Christians, reproached the Governor Cumbricius, for which he was hung up, harrowed mercilessly on his sides, then beheaded. For boldly professing himself a Christian and rebuking the Governor for worshipping stocks and stones as gods, Saint Thyrsus, after many horrible tortures, was sentenced to be sawn asunder, but the saw would not cut, and became so heavy in the executioners' hands that they could not move it; Saint Thyrsus then gave up his spirit, at Apollonia in the Hellespont. Saint Callinicus a priest of the idols, was converted through the martyrdom and miracles of Saint Thyrsus, and was beheaded.