Στὸ πολύγλωσσο λεξιλόγιο τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἐλευθερία μοιάζει μὲ ἠλεκτροφόρο σύρμα. Εἶναι ἡ λέξη, ποὺ καὶ μόνο στὸ ἄκουσμά της, ἔχει τέτοια δύναμη, ποὺ ἀφυπνίζει συνειδήσεις, ἀναμοχλεύει αἰσθήματα καὶ θυμίζει ἐπανάσταση. Στὸ ἄκουσμά της, ὁ αἰχμάλωτος χαμογελάει ἐλπιδοφόρα· ὁ φυλακισμένος βλέπει μὲ τὴ φαντασία του, τὰ δεσμά του νὰ λύονται, οἱ πόρτες τῆς φυλακῆς ν᾽ ἀνοίγουν, κι᾽ αὐτὸς ν᾽ἀπολαμβάνει ξανὰ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ζωῆς. Ὁ ἐθνικὰ ὑπόδουλος καὶ σκλάβος, γι᾽ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία πολεμάει καὶ ἀγωνίζεται καὶ πεθαίνει. Χάρισμα Θεοῦ, ἡ ἐλευθερία. Χάρισμα μέγα καὶ ὕψιστο καὶ μοναδικό. Ἀποτελεῖ τὴ σφραγίδα τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου. Ἄν προσθέσει κανεὶς τὸ νοῦ καὶ τὴ συνείδηση, τότε καὶ τὰ τρία μαζὶ ὑποστασιάζουν τὴν ἀληθινὴ «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος καὶ ὑποκειμενικά, ἀλλὰ καὶ ἀντικειμενικὰ εἶναι πεπεισμένος γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ χαρίσματος τῆς ἐλεύθερης βούλησης. Τὰ πάντα κρίνονται μὲ γνώμονα τὴν ἐλευθερία. «Οὐδὲν τῶν ἠναγκασμένων ἐπαινετόν», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Κάτι ποὺ γίνεται ἀναγκαστικὰ καὶ μὲ τὴ βία, δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία. Ἡ ἐλευθερία, γιὰ πάντα, εἶναι τὸ μέτρο τῆς γνησιότητας τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων. «Ἡ φύσις ἡμῶν δεκτικὴ καλοῦ καὶ κακοῦ ἐστι, καὶ ἡ ἐναντία δύναμις προτρεπτική, οὐκ ἀναγκαστική. Λοιπὸν σὺ ἔχεις τὸ αὐτεξούσιον ρέψαι ὅπου βούλει», λέγει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος. Ἡ φύση μας, δηλαδή, δέχεται καὶ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἡ ἀντίθετη δύναμη, τοῦ κακοῦ, εἶναι μονάχα προτρεπτικὴ ἀλλ᾽ ὄχι ἀναγκαστική. Ἑπομένως μὲ τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἔχεις, ἀποφάσισε νὰ προβεῖς σ᾽ ὅποια ἐνέργεια θέλεις.
Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας του “Γέροντα” Σωφρονίου!
Όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.
«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας... (Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
Η Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασε το
1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν
ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς
μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....
Η ΚΑΚΙΑ -- Του Φώτη Κόντογλου
Φαρμακερή νυχτερίδα που σκεπάζει τον κόσμο.
Μέσα σε τούτη την κοιλάδα του κλαυθμώνος που ζούμε, ώρες-ώρες φανερώνεται καθαρά στον άνθρωπο που ζει μέσα στην κοινωνία η σκληρή όψη της και παγώνει η καρδιά του. Αυτή η σκληρή όψη της δείχνει πως ό,τι γίνεται ανάμεσα στους ανθρώπους έχει αιτία και σκοπό το συμφέρον, και γι’ αυτό βασιλεύει παντού η κακία. Τότε χάνει κανείς το θάρρος του, απογοητεύεται, ζαλίζεται και πέφτει σε μελαγχολία. Αχ! Πουθενά δεν υπάρχει αγάπη. Όλα τα ΄χει σκεπασμένα με τα μαύρα και φαρμακερά φτερά της η νυχτερίδα που λέγεται κακία. Σπίτια, μαγαζιά, δρόμοι, συγγένειες, φιλίες, αισθήματα, όλα είναι μολεμένα από την κακία. Δίκες, καβγάδες, έχθρητες, πείσμα, φθόνος. Κακία! Κακία! Απονιά ανάμεσα στους ανθρώπους, σκληρότητα, αδιαφορία του ενός για τον άλλον, κι ας λένε ολοένα πως είναι αδέλφια. Τόση απονιά υπάρχει, που αν βρεθεί κανένας να θελήσει να βοηθήσει με ένα τίποτα τον άλλον, αυτουνού του άλλου του φαίνεται σαν ψέμα, και κλαίγει και φιλά τα ποδάρια εκεινού που τον βοήθησε. Ωστόσο, αυτός μπορεί, ύστερ’ από λίγο να πνίξει έναν άλλον δυστυχισμένον, για την παραμικρή αιτία, όπως λέγει ο Χριστός στη γνωστή παραβολή του πονηρού δούλου. Αν ταπεινωθείς, είσαι χαμένος άνθρωπος. Θα σε βάλει κάτω, θα σε ποδοπατήσει εκείνος που ταπεινώθηκες μπροστά του. Θα γίνει θηρίο καταπάνω σου.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ.
Αύτη γαρ η των Αγίων Αγία, η ακηλίδωτος του Λόγου Παστάς, το παρθενικόν απάνθισμα, η Κιβωτός του Αγιάσματος, το Όρος το άγιον, η θεοχώρητος Σκηνή, η ακατάφλεκτος Βάτος, το πυρίμορφον Άρμα του Θεού, η Περιστερά η αμόλυντος, το ευρύχωρον του Λόγου Χωρίον, η θεόφωτος Νεφέλη, η πεποικιλμένη Βασίλισσα, η εκ σπέρματος Δαβίδ καταγομένη, τω του Δαβίδ Κτίστη και Θεώ τετήρετο εις εαυτού κατοίκησιν.
Άγιος Ταράσιος.
Τη ΙΑ΄ (11η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΔΑΝΙΗΛ του Στυλίτου.
Δανιήλ ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος Α΄ του μεγάλου του επικαλουμένου Μακέλλη του βασιλεύσαντος κατά τα έτη (457- 474), κατήγετο δε από την Μεσοποταμίαν της Συρίας, εκ της περιφερείας Σαμοσάτων. Τούτου τον θαυμάσιον και μελίρρυτον Βίον θέλομεν διηγηθή ενταύθα, ελπίζοντες ότι μεγάλως εκ τούτου θέλετε ωφεληθή. Διότι καθώς όταν ομιλή τις προς ανδρείους στρατιώτας περί των διακριθέντων εις πολεμικούς άθλους και τρόπαια διεγείρεται η ψυχή αυτών προς τους πολέμους και γίνονται προθυμότεροι και όσον μάλλον τας ανδραγαθίας των αηττήτων και ισχυρών εκείνων ακούουσι, τοσούτον και αυτοί προθυμοποιούνται και επιθυμούσι να δείξουν ομοίαν ανδρείαν και δύναμιν, τοιουτοτρόπως και όταν διδάσκαλος τις διηγήται τους ασκητικούς Βίους, τους θαυμαστούς αγώνας και τα ένθεα κατορθώματα των εναρέτων ανδρών, προθυμοποιούνται οι ευλαβείς και φιλόχριστοι ακροαταί και παρακινούνται να μιμηθώσι τον επαινούμενον. Ο δε Βίος του θαυμασίου τούτου Δανιήλ είναι ικανός και μόνος αυτός να εγείρη εις πλείονα ζήλον πάσαν ψυχήν ενάρετον και να την παρακινήση εις αγώνας πνευματικούς, να ποθήση με πολλήν ηδονήν τους γλυκυτάτους πόνους της ασκήσεως. Διότι όσον είναι ούτος ο Βίος θαυμασιώτατος, τοσούτον υπάρχει και ωφελιμώτατος, όστις δε αναλόγως της δυνάμεως αυτού θέλει τον μιμηθή, ούτος θέλει κατορθώσει πολλήν αρετήν εις ολίγον διάστημα και θέλει εξασφαλίσει παρά Θεού εις την ουράνιον και αιώνιον αυτού Βασιλείαν αντάμειψιν άπειρον.
Το άσπρο ψωμί
Ο όσιος ιερομόναχος παπα-Τύχων ( 1884-1968 ) , ρώσος στην καταγωγή , ασκήτεψε για εξήντα χρόνια στον Άθωνα. Είχε την συνήθεια, από τη μεγάλη του ευλάβεια στην Παναγία, να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς κλαίγοντας.
Ένα θαύμα της Παναγίας
στάθηκε η αιτία, για να αποφασίσει ο παπα- Τύχων τη μοναχική του αφιέρωση. Στη
Σιβηρία, από όπου καταγόταν, είχαν πολύ σιτάρι και το ψωμί τους ήταν άσπρο.
Όταν σε νεαρή ηλικία
περιόδευε στα ρωσικά μοναστήρια, έφτασε κάποτε και στη Μόσχα. Εκεί έτρωγαν
μαύρο ψωμί , που δεν το είχε συνηθίσει, για αυτό και δεν μπορούσε να το φάει.
Έτσι έμεινε μερικές μέρες νηστικός.
Περνώντας κάποτε έξω από
ένα φούρνο, βλέπει μια γυναίκα να του προσφέρει ένα ψωμί κάτασπρο και ζεστό.
Χρήματα δεν είχε να το πληρώσει. Μπήκε όμως στο κατάστημα για να βρει την
γυναίκα και να την ευχαριστήσει.
- Που είναι η γυναίκα που
μου έδωσε το ψωμί; ρώτησε τον φούρναρη.
- Καμιά γυναίκα δε βγήκε
από το μαγαζί μου, απάντησε εκείνος. Άλλωστε εδώ δεν έχουμε άσπρο ψωμί.
Ο νεαρός κοίταξε το άσπρο
αχνιστό ψωμί που κρατούσε στα χέρια του, και βούρκωσαν τα μάτια του από τη
συγκίνηση. Τότε έλαβε την εσωτερική πληροφορία πως το δώρο αυτό ήταν της
Παναγίας. Ευχαρίστησαν κι οι δυο την Θεοτόκο, και ο φούρναρης πήρε λίγο από το
ψωμί σαν ευλογία. Με το ψωμί αυτό ο παπα- Τύχων τρεφόταν σε όλο το διάστημα της
προσκυνηματικής του περιοδείας.
Ύστερα από αυτό το θαύμα
αποφάσισε να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός.
Ο Οἰκουμενισμός -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ο Οἰκουμενισμός εἶναι μία κίνησις εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν χῶρον πού στοχεύει κατ' ἀρχήν εἰς τήν ἀδογμάτιστον ἕνωσιν ὅλων τῶν «χριστιανῶν» ὑπό τόν «πάπαν» Ρώμης καί κατόπιν εἰς τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν, μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην. Εἶναι δόγμα τοῦ Παπισμοῦ πού καθιερώθη ἐπισήμως ἀπό τήν Β' Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965). Εἰς τήν παναίρεσιν αὐτήν συμμετέχουν ἐπί ἴσοις ὅροις κυρίως οἱ Προτεστάνται, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν διαφόρους ὀργανώσεις κατά τόν 20όν αἰῶνα, οἱ ὁποῖες τό 1948 κατέληξαν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» («ΠΣΕ»). Εἰς αὐτό δέν συμμετέχουν ἐπισήμως οἱ παπικοί, ἀλλά δυστυχῶς συμμετέχουν οἱ «Ὀρθόδοξοι». Τόσον τό καταστατικόν των ὅσον καί τά διάφορα κείμενα πού ἐκδίδουν εἶναι αἱρετικά, καθότι κυριαρχεῖ σ' αὐτά ὁ δογματικός μινιμαλισμός. Οἱ συνάξεις τοῦ «ΠΣΕ», οἱ ὁποῖες γίνονται κάθε 7 ἔτη, εἶναι ἄκρως γελοῖες καί βλάσφημες. Κοντολογίς, μηδενίζουν τήν πίστιν πού μᾶς παρέδωσεν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί προβάλλουν τήν «ἀγάπην» (διάβαζε «ἀπάτην»). Ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» συμμετέχει ἐπισήμως εἰς αὐτήν τήν παναίρεσιν.
Ενδιαφέρον:
....Πρέπει δε να γνωρίζωμεν, ότι μετά θάνατον οι δίκαιοι όλοι θέλουν γνωρίσει αλλήλους, και όσους ουδέποτε είδον, καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος, βεβαιώνων τον λόγον του από την παραβολήν του πλουσίου και του Λαζάρου. Όμως όχι από σωματικόν σημείον, επειδή όλοι θέλουν έχει μίαν ηλικίαν, τα δε φυσικά γνωρίσματα θέλουσι λείψει· μόνον δε με το διορατικόν χάρισμα της ψυχής θέλουν γνωρίζει ο εις τον άλλον, καθώς λέγει και ο Θεολόγος Γρηγόριος εν τω εις Καισάριον τον αδελφόν του επιταφίω, ούτω λέγων· «Καισάριον όψομαι, φαιδρόν, ένδοξον, οίος μοι κατ’ όναρ πολλάκις εφάνης, αδελφών φίλτατε». Λέγει δε και ο μέγας Αθανάσιος εν τω υπέρ των κεκοιμημένων λόγω, ότι και πριν της κοινής Αναστάσεως οι Άγιοι έλαβον χάρισμα παρά Θεού να γνωρίζουν αλλήλους και να συνευφραίνωνται· οι δε αμαρτωλοί και τούτου είναι εστερημένοι. Εις δε τους Αγίους Μάρτυρας εδόθη, λέγει, το να εφορώσι και τα παρ’ ημών τελούμενα και να μας επισκέπτωνται εις τας ανάγκας μας. Εις δε την ημέραν εκείνην όλοι θέλουν γνωρίσει αλλήλους, όταν και τα κεκρυμμένα έχουν να φανερωθούν. Πρέπει δε να γνωρίζωμεν, ότι κατά το παρόν, ήτοι προ της κοινής Αναστάσεως, αι ψυχαί των δικαίων ευρίσκονται εις τόπους τινάς προς τούτο διωρισμένους· και πάλιν των αμαρτωλών, εις άλλο μέρος, και οι μεν δίκαιοι με την καλήν των ελπίδα χαίρουσιν, οι δε αμαρτωλοί, με το να αναμένωσι τα δεινά, λυπούνται. Επειδή οι Άγιοι δεν έλαβον ακόμη την επαγγελίαν των αγαθών, κατά τον θείον Απόστολον, λέγοντα· «του Θεού περί ημών κρείττον τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν» (Εβρ. ια: 40).
Συν. Τριωδίου σελ. 50
Μπροστά στον εαυτό μας…! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η εμφάνιση και η πρόοδος της ψυχολογίας του ασυνειδήτου (Βάθους) υπήρξε αναμφίβολα πολυσήμαντη. Όμως είναι γεγονός ότι κάθε αντικειμενικός ερευνητής ημπορεί να παραλεχθεί σαν βασική κατεύθυνση της ψυχολογίας αυτής την αποκάλυψη της ποιότητος και του περιεχομένου της ανθρώπινης προσωπικότητος.
Ήδη έγινε λόγος για την σπηλιά των ενστικτικών τεράτων, που η ψυχολογία του Βάθους απεκάλυψε. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για «τέρατα» που ενσαρκώνουν απλώς ανθρώπινα πάθη. Κάθε ανθρώπινο, όσο «απάνθρωπο» κι αν είναι, μένει ανθρώπινο. Τα ανθρώπινα πάθη, όπως τα γνώριζε ο άνθρωπος προ της εμφανίσεως της ψυχολογίας του Φρόυδ, ήσαν πάντοτε στα μέτρα της ανθρώπινης αδυναμίας και ποταπότητος. Σαν πάθη ήσαν πάντοτε μιαρά και μισητά, άλλα ήσαν απλώς ανθρώπινα πάθη γιατί είχαν την αιτία τους στην ανθρώπινη αδυναμία.
Reading from the Synaxarion:
Menas, Hermogenes, & Eugraphos, Martyrs of Alexandria
Saint Menas, according to the Synaxaristes, had Athens as his homeland. He was a military officer, an educated man and skilled in speech, wherefore he was surnamed Kallikelados ("most eloquent"); Eugraphus was his scribe. Both had Christian parents. The Emperor Maximinus (he was the successor of Alexander Severus, and reigned from 235 to 238) sent Saint Menas to Alexandria to employ his eloquence to end a certain strife among the citizens. Saint Menas, having accomplished this, also employed his eloquence to strengthen the Christians in their faith, which when Maximinus heard, he sent Hermogenes, who was an eparch born to unbelievers to turn Menas away from Christ. But Hermogenes rather came to the Faith of Christ because of the miracles wrought by Saint Menas. Saints Menas, Eugraphus, and Hermogenes received the crown of martyrdom in the year 235.