Ἱστορικὰ προλεγόμενα στὴν Ἅλωση --- πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Εἶναι πάντα εὐπρόσδεκτο καὶ παρήγορο νὰ ἐμφανίζονται κείμενα ποὺ δίνουν ἀφορμὴ στοὺς Ἕλληνες νὰ ξαναθυμηθοῦν τὶς μεγάλες στιγμὲς τῆς ἱστορικῆς τους διαδρομῆς, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, ὅπου ἡ νέα παγκοσμιοποίηση, ἀναδυόμενη μέσα ἀπὸ καθαρὰ ὑλιστικά, ἐξουσιαστικὰ καὶ πλουτοκρατικὰ ὁράματα, σπρώχνει σὲ δεύτερη μοίρα μακραίωνες παραδόσεις πίστης καὶ πνευματικοῦ πολιτισμοῦ.

Ἡ πτώση τῆς Πόλης τὸ 1453 δὲν ἔγινε ἀπροσδόκητα, οὔτε μὲ αὐτὴν ἄρχισε ἡ Ὀθωμανοκρατία. Τὰ λάθη καὶ οἱ ἀδυναμίες τῆς «βυζαντινῆς» κοινωνίας, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐσωτερικὲς ἰδεολογικὲς καὶ οἰκονομικὲς διαιρέσεις της, ἐπέτρεψαν τὴν ἐξάπλωση πρῶτα τοῦ τουρκικοῦ-σελτζουκικοῦ καὶ μετὰ τοῦ τουρκικοῦ-ὀθωμανικοῦ στοιχείου στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὸν ὑπόλοιπο βαλκανικὸ χῶρο καὶ τελικὰ τὴ δημιουργία τῆς ἰσχυρῆς καὶ ἀπειλητικῆς γιὰ τὸν χριστιανικὸ κόσμο Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ὅμως στὶς 29 Μαΐου 1453 ἕνα μεγάλο μέρος τῆς τεμαχισμένης ἀπὸ τὸ 1204 Ρωμανίας ἦταν ἤδη κάτω ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, τοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Βενετούς. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη δὲν μπόρεσε νὰ ἀναλάβει τὴν πρώτη της δύναμη καὶ ὅλα ἔδειχναν πῶς βαδίζει στὴν τελικὴ πτώση. Τὸ φραγκικὸ πλῆγμα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἀπὸ τὸν 13ο αἰώνα ἡ Βασιλεύουσα, ὅπως ὀρθὰ εἰπώθηκε (Ἑλ. Γλύκατζη-Ἀρβελέρ), ἦταν «καταδικασμένη νὰ χαθῇ».

Η ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ ΜΑΣ -- Του Φώτη Κόντογλου

Και οι διπλές λειτουργίες

Από τα άρθρα που έγραψα τελευταία για την παράδοση και για την εκκλησιαστική μουσική, έ­γινε κάποια αναταραχή στα πνεύματα, όπως κάθε φορά που γράφουνται κάποια παρόμοια πράγματα. Άλ­λοι δυσαρεστηθήκανε κι άλλοι ευχαριστηθήκανε. Δυσαρεστηθήκανε όσοι θέλουνε τους νεωτερισμούς, κινη­μένοι από την μανία να φαίνονται προοδευτικοί και μοντέρνοι. Αυτοί θυμώνουνε σαν ακούνε τέτοια πράγ­ματα που γράφω. «Τί θα πει παράδοση και βυζαντινή μουσική, στην εποχή που βρισκόμαστε; Σκουριασμέ­νες ιδέες! Καθυστερημένα μυαλά!». Κάποιοι μάλιστα με βρίζουνε. Εγώ το έχω πάρει απόφαση. Βέβαια στεναχωριέμαι, που βλέπω ομοεθνείς μας να μην χωνεύουνε τα ελληνικά πράγματα, επειδή η ματαιοδοξία τους είναι πιο δυνατή από την αγάπη που έχουνε για τον τόπο τους, αλλά τί να απαντήσω στις βρισιές τους; «Αφες αυτοίς, Πάτερ, ότι εμίσησάν με δωρεάν». Η ξενομανία είναι θαρρώ κι αυτή μια αρρώστεια. Αυτοί οι δυστυχισμένοι είναι σαν τα μικρά παιδιά, που τους αρέσει το ξένο ψωμί και το ξένο φαγητό, κι ας είναι το δικό τους καλύτερο.

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.

Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ομολογητού και Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Νέου.

Στέφανος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Νέος, ο δια πασών των αρετών πεπλουτισμένος, ήτο από την Κωνσταντινούπολιν, εις την οποίαν εγεννήθη κατά τας ημέρας του Βασιλέως Αναστασίου Β΄ του και Αρτεμίου καλουμένου, του βασιλεύσαντος εν έτει ψιγ΄ - ψιε΄ (713 – 715). Είναι δε πράγματι μέγας πλούτος και θείον πράγμα η αρετή και πολλών εγκωμίων αξία αληθώς, όχι μόνον διότι ανταμείβει τους φίλους της φιλοτίμως, αλλά και διότι μόνον δι’ αυτών των εγκωμίων δύναται να σύρη προς το μέρος της τους φίλους της εξάπτουσα τον ζήλον εις τας ψυχάς και τας καρδίας αυτών. Επαινούντες δε τους φιλαρέτους και διηγούμενοι προθύμως τον βίον αυτών, δεικνύομεν προς αυτούς ευγνωμοσύνην και ευλάβειαν και παρακινούμεν και άλλους να μιμώνται αυτούς.

Τί εἶναι ἡ Οὐνία; --- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

῞Ενα ἀλλόκοτο κρᾶμα ᾿Ορθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. ῞Ενας θλιβερὸς ἐκκλησιολογικὸς τραγελαφικὸς συγκρητισμός. Αἱ χεῖρες μὲν τοῦ ᾿Ησαῦ, τὸ δὲ πρόσωπο καὶ ἡ φωνὴ τοῦ ᾿Ιακώβ. ῞Ενα παρδαλό, ἀντιφατικὸ συνονθύλευμα στοιχείων ἑτεροκλίτων. ᾿Αρκεῖ μονάχα ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος νὰ εἶναι ὁ Πάπας. Τίποτε ἄλλο δὲν ἔχει τόση σημασία, ὅσην ἡ ὑποταγὴ στὸ πρωτεῖο καὶ τὴν αὐθεντία τοῦ Λατίνου Ποντίφηκος. Αὐτὸ κατ᾿ ἐξοχὴν συνθέτει τὴν ἐκκλησιολογικὴ ταυτότητα τῆς Οὐνίας: Πίστη καὶ ἀφοσίωση στὸν Πάπα καὶ στράτευση στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς ῾Αγίας ῞Εδρας(!). Καὶ αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει νὰ κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς ἀκολουθοῦντες τὸ δικό της παράδειγμα, νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς ᾿Εκκλησίας μας τὸν Πάπα. Νὰ ἀπεμπολήσουμε τὰ πρωτοτόκια μας ἀντὶ πινακίου φακῆς. Νὰ δεχθοῦμε τὰ τεράστια ἐκκλησιολογικὰ ψεύδη τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου, δόγματα τὰ ὁποῖα σήμερα καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ Λατῖνοι θεολόγοι ἀπορρίπτουν! Νὰ πνίξουμε τὴν ἐκκλησιολογική μας συνείδηση, νὰ πωλήσουμε τὴν ᾿Ορθοδοξία μας, νὰ ξεπέσουμε τοῦ δόγματός μας, νὰ γίνουμε ἅλας μωρὸν πασπαλιζόμενο ἀδεῶς στὸ τραπέζι τοῦ Παπισμοῦ. Νὰ δώσουμε «γῆν καὶ ὕδωρ» σ᾿ αὐτὸν ποὺ τόσα καὶ τόσα δεινὰ ἐπεσώρευσε στὸ ἄχραντο σῶμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Νὰ γίνουμε συνεργοί, ὥστε νὰ ἐκπληρωθῆ ἡ ὑπερτροφικὴ ἀρχομανία καὶ ὁ ἄκρατος αὐταρχισμὸς καὶ ἡγεμονισμὸς τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, τοῦ ὁποίου ἀσίγαστο ὄνειρο ἦταν ἀνέκαθεν ἡ καθυπόταξη τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας! Τόσο ἄραγε φτηνὰ μᾶς κοστολογεῖ ἡ Οὐνία;  

-----------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Είμαι μαθητής β λυκείου.
Θέλω να ρωτήσω:
Τι είναι χειρότερο: η ουνία, η πανθρησκεία ή ο οικουμενισμός; Έχω ακουστά τους όρους που ανέφερα αλλά οι θεολογικές μου γνώσεις δεν είναι ικανές και αρκετές ώστε να μπορώ να ξεχωρίσω τις διαφορές τους ή και να τις συγκρίνω.

Θα ήθελα αν είναι δυνατόν
Α) να μου εξηγήσετε περιληπτικά τι είναι η κάθε μια και
Β) να τις κατατάξετε από την χειρότερη στην 《καλύτερη》(αν μπορεί κανείς να το πει)
Θα το εκτιμούσα δεόντως...
Όλα αυτά ξεκίνησαν να με απασχολούν πολύ πρόσφατα γι'αυτό και θα ήθελα μια θεολογική απάντηση.
Έχω υπομονή και θα περιμένω, εννοείται.
Εν Χριστώ, Αρτινός

Reading from the Synaxarion:

James the Great Martyr of Persia

This Saint was from the city of Bythlaba and was of noble birth; he was the closest and most honoured friend of Isdiger (or Yazdegerd) I, King of Persia (reigned 399-420). Though a Christian from his youth, James renounced Christ because he was allured by the King's friendship and flatteries. When his mother and his wife learned of this, they declared to him by letter that they would have nothing more to do with him, since he had preferred a glory that is temporal to the love of Christ.