Η Εκκλησία στα Έσχατα Χρόνια. -- Γέρων Θεοδώρητος Μαύρος (+2007)

--- Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.

------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Προφητικόν κείμενον! Ἕν ἀκόμη διαμάντι τοῦ π. Θεοδωρήτου! Κάθε πρότασίς του εἶναι καί μία ἀλήθεια πού βιώνουμε καθημερινῶς. Ἐπιλέγω μίαν ἀπό αὐτές, ἡ ὁποία περιγράφει μέ ἀκρίβειαν τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν τῶν σημερινῶν «Χριστιανῶν»: «Ο Χριστιανισμός γι' αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον κόσμο και είναι τόσο ευχαριστημένοι γι' αυτό, που δεν θα σε συγχωρήσουν αν τους δείξεις ότι πλανώνται». Ὅπως ὁ Σωκράτης ἐμισήθη ὑπό πάντων διότι τούς ὑπεδείκνυε τήν πλάνην των νά νομίζουν ὅτι εἶναι σοφοί, ἐνῷ στήν πραγματικότητα δέν εἶναι, τό αὐτό συμβαίνει καί σήμερα σέ ὅσους τολμοῦν νά λέγουν τήν ἀλήθειαν. Ἀλλ' ὅπως εἶπε ἕνας σύγχρονος φιλόσοφος, εἶναι ἐπαναστατικόν νά λές τήν ἀλήθειαν ἐν καιρῷ ἀποστασίας.

Xρυσαῖ σελίδες ὁμολογίας καί ἁγιότητος -- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἄν καί σχετικῶς ὀλίγοι Ν/Ηται γνωρίζουν ὅτι τό 1965 ἔγινεν ἡ «Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν», ἐν τούτοις πολλοί κάτι ἔχουν καταλάβει καί θά ἤθελαν νά ἐγκαταλείψουν τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αἰσθάνονται ἐγκλωβισμένοι εἰς τήν αἵρεσιν, ὅμως, διότι ἡ πρώτη ἐναλλακτική πού ἔρχεται κατά νοῦν εἶναι τό Πάτριον Ἑορτολόγιον (π.ἑ.), τό ὁποῖον δυστυχῶς ἔχει πρό πολλοῦ ἀπολέσει τήν ἀξιοπιστίαν του, λόγῳ τῶν πολλῶν σχισμάτων καί κακοδοξιῶν πού ἔχουν καλλιεργηθῆ κι ἐκεῖ. Ὅταν ἡ ἀντίστασις τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. ἐξεκίνησησε τό 1924 καί ἐνεδυναμώθη τό 1935, μέ τήν ἀνάληψιν τῆς ἡγεσίας τοῦ κινήματος ὑπό τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν, τό π.ἑ. ἦτο ἡ ἱερωτέρα καί ἡ σοβαρωτέρα ὑπόθεσις τῆς νεωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀντίστοιχον τοῦ κινήματος τῶν Εἰκονοφίλων ἐπί Εἰκονομαχίας ἤ ἔτι σπουδαιότερον. Διό καί ἐπολεμήθη λυσσωδῶς ὑπό τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, μέ ἐπικεφαλῆς τῶν διωκτῶν τήν κρατοῦσαν «ἐκκλησίαν», κι ἐγράφησαν ἔτσι χρυσαῖ σελίδες ὁμολογίας καί ἁγιότητος. Ὅπως ἦτο ἑπόμενον, ὁ Διάβολος ἐπεστράτευσε τότε πολλούς τσαρλατάνους καί τούς ἔκανε ἐπισκόπους στό π.ἑ. διά νά τό διαλύσουν. Δυστυχῶς, τό κατώρθωσε! Διό καί ὁ Οἰκουμενισμός καλπάζει πλέον ἀνενόχλητος!

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ -- Αθωνικά άνθη

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στην «Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών αγίων Πατέρων», ανυμνολογεί όχι μονάχα τους γνωστούς Αγίους, που ηγίασαν στις ιερές Μονές, στις Σκήτες, στις ερημικές Καλύβες και στις «οπές της γης», τους οποίους ονομάζει επωνύμους, αλλά περιλαμβάνει και τα πλήθη των αγνώστων Οσίων, των ανωνύμων εκείνων, που μόνο ο Θεός ετίμησε την αγιότητά τους, γιατί παρεκάλεσαν να μείνουν άγνωστοι και να ξεχασθούν από τους ανθρώπους. Η ταπείνωσή τους εκεί τους ωδήγησε. Πραγματικά στα ιερά εδάφη των Ερήμων του Αγίου Όρους έχουν ταφεί άγια σώματα και ο διερχόμενος απ΄ εκεί ανύποπτος προσκυνητής, δέχεται μυροβόλους ριπές στις αισθήσεις του. Πρόκειται για Οσίους, που έζησαν και εκοιμήθησαν εν Κυρίω άγνωστοι. Είχα προσωπική πείρα των αφανών αυτών αγίων, όταν έγραφα στη νεότητά μου:

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ


Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ του Μεγάλου του εν τω Ολύμπω.

Ιωαννίκιος ο θαυμάσιος και μέγας Πατήρ ημών εγεννήθη το εικοστόν τέταρτον και τελευταίον έτος Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, εν έτει ψμα΄(741), εις την επαρχίαν των Βιθυνών, εις χωρίον καλούμενον Μαρικάτον από ευσεβείς γονείς, οίτινες ωνομάζοντο ο μεν Μυριτρίκης, η δε Αναστασώ· γεννηθείς λοιπόν εξ αυτών ετρέφετο με θείαν παιδείαν μάλλον ή με τροφήν πρόσκαιρον· γράμματα μεν δεν ηθέλησε να μάθη, ως και ο Μέγας Αντώνιος, αλλ’ επειδή ήτο ρωμαλέος και μεγαλόσωμος τον έγραψαν εις τον στρατόν οι υπηρέται του βασιλέως, οίτινες εζήτουν ανθρώπους δια τον πόλεμον, επρόκοψε δε τόσον εις την μάχην, ώστε όλοι τον εθαύμαζον. Ήτο δε και επιμελής εις τα θεία προστάγματα, έχων εις την καρδίαν αυτού τον φόβον του Θεού πάντοτε. Φθονών όθεν αυτόν ο διάβολος, ότι εφύλαττεν ακριβώς τας εντολάς του Κυρίου, έπλεκε κατ’ αυτού παγίδας και πανουργίας και τον έρριψεν εις την αίρεσιν των εικονομάχων ο πολυμήχανος, η ασέβεια δε αύτη εκράτησε τον καιρόν εκείνον υπέρ τα εκατόν έτη, οι δε ακολουθούντες αυτήν δεν προσεκύνουν ουδόλως τας αγίας Εικόνας οι μωροί, έως ου απωλέσθησαν ελεεινώς οι αρχηγοί της ασεβείας αυτής και έλαβε την βασιλείαν η ευσεβής Ειρήνη η βασίλισσα, ήτις συνεκάλεσε κατά το έτος ψπγ΄ (783) την Αγίαν εβδόμην Οικουμενικήν Σύνοδον υπό της οποίας εθεσπίσθη και πάλιν να τιμάται και να προσκυνήται ο σεβάσμιος χαρακτήρ του Σωτήρος και των λοιπών Αγίων τα εκτυπώματα.

Το ταξίδι στη “Μάλτα” -- Του Αλεξάνδρου Καλόμοιρου(1931-1990)

Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί σαν άτομα αλλά μόνον σαν Εκκλησία σημασία καίρια έχει όχι μόνον η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας. Το ποικιλόπιστο άθροισμα δεν έχει σχέση με την Εκκλησία του Χριστού  που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στην Εκκλησία υπάρχει μία πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια. Δεν το νοιώθουν, άραγε, αυτό οι ευσεβείς και καλοπροαίρετες ορθόδοξες ψυχές; Αλλά τότε τι είναι αυτό που τις συγκρατεί μέσα σ΄ αυτό το όζον σύμπλεγμα της ψευτιάς; Είναι το ότι δεν βλέπουν που να πάνε. Γιατί δυστυχώς καμιά οργανωμένη Εκκλησία σήμερα δεν έχει  εχέγγυα πιστότητας στη γνήσια Πατερική Ορθοδοξία, αφού φυσικά Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η τήρηση του ακενοτόμητου εορτολογίου. Γιατί όμως αισθάνονται οι χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;

Από τα πρακτικά καί θεολογικά κεφάλαια Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου

Πίστη είναι να πεθάνει κανείς για το Χριστό και για χάρη της εντολής Του, πιστεύοντας ότι ο θάνατος αυτός θα του γίνει πρόξενος ζωής· να θεωρεί τη φτώχεια σαν πλούτο, την ευτέλεια και την ασημότητα σαν αληθινή δόξα και κοινωνική λάμψη· και να πιστεύει ότι με το να μην έχει τίποτε, κατέχει τα πάντα ή μάλλον απέκτησε τον ανεξερεύνητο πλούτο της επιγνώσεως του Χριστού, και όλα τα ορατά να τα βλέπει σαν λάσπη ή καπνό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ γνώμη τῶν «πατέρων» τῆς Εὐρώπης διὰ τὸ Ἰσλάμ!

ΤΟ ΙΣΛΑΜ καλπάζει καὶ καταλαμβάνει τὴν Εὐρώπη, διότι θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς εὐρωπαίους θρησκεία συμπαθὴς καὶ ἀποδεκτὴ γιὰ τὴν ἀποστατημένη γηραιὰ ἤπειρο. Δεῖτε τὴ γνώμη τῶν πνευματικῶν «πατέρων» της, ὅπως ἀποκάλυψε τὸ περιοδικὸ «Ἀντίφωνο»: «Γιὰ τὸν Βολταῖρο ὁ Μωάμεθ εἶναι “ποιητής” καὶ “Μέγας”, ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ κάνει κάποιες “κατεργαριές”, γιὰ νὰ ἐπιβάλει τὴν “ἐπιεικὴ” καὶ “ἀνεκτικὴ” θρησκεία του! Γιὰ τὸν Γκαῖτε (1749- 1832): “Τὸ Ἰσλὰμ ἐκφράζει κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὶς ἰδέες μου… Διαβάζοντας τὸ Κοράνι, στὴν ἀρχή …μᾶς ἀπωθεῖ. Ἀλλὰ ξαφνικὰ μᾶς γοητεύει, μᾶς ἐκπλήσσει καὶ τελικὰ ἐπιβάλλει τὸ σεβασμό μας. Τὸ ὕφος του, σὲ ἁρμονία μὲ τὸ περιεχόμενο καὶ τὸν ἀντικειμενικό του σκοπό, εἶναι αὐστηρό, μεγαλοπρεπές, τρομερό, ὑπέροχο γιὰ πάντα… Τὸ βιβλίο αὐτὸ θὰ συνεχίσει νὰ ἀσκεῖ ἰσχυρὴ ἐπιρροὴ στοὺς καιροὺς ποὺ ἔρχονται”. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ὑπερβάλλει ὅλους σὲ ἰσλαμοφιλία εἶναι ὁ Νίτσε (1844 – 1900), ὁ ὁποῖος ἀποφάνθηκε πὼς:

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΑΪΣΙΑΣ Της ΠΟΤΕ ΠΟΡΝΗΣ.

Αγαπητοί μου αδελφοί και πατέρες, βούλομαι να διηγηθώ εις υμάς την φαιδράν ταύτην και θαυμαστήν μετάνοιαν της μακαρίας Ταϊσίας, την οποίαν τελέσασα αύτη, τοσούτον μεγάλως εδοξάσθη, διότι τους αμαρτήσαντας και μετανοήσαντας γνησίως δοξάζει ο Κύριος και υπερτιμά· διο και ωφέλιμος ο λόγος ούτος ων και παρηγορητικός, παρέχει κατάνυξιν εις τους αγαπώντας τον Θεόν. Η μακαριωτάτη Ταϊσία ήτο καλή την όψιν, χαριεστάτη και πολύ ωραία, ότε δε ήτο δέκα επτά περίπου χρόνων, λαβούσα ταύτην η μήτηρ αυτής, η οποία από μικράν την εξώθει εις το κακόν, την ωδήγησεν εις τον τόπον της απωλείας, ήτοι εις τόπον πορνείας· επειδή δε ήτο ωραία, διέδραμε πανταχού η φήμη του κάλλους του προσώπου της, ως φλόγα δε κατέκαιεν η μανία της αγάπης της τας καρδίας πάντων των βλεπόντων αυτήν ανδρών· πλείστοι δε άλλοι ακούοντες περί αυτής επώλουν άπαντα τα υπάρχοντά των και εβούλοντο να απέλθουν και να απολαύσουν του κάλλους αυτής· όθεν πωλούντες όσα είχον, απώλεσαν και τα ενδύματα αυτών, δια να εκπληρώσουν την επιθυμίαν των.

Reading from the Synaxarion:

Acepsimas the Bishop, Joseph the Presbyter, & Aeithalas the Deacon, Martyrs of Persia

Saint Acepsimas, a bishop, Saint Joseph, a presbyter, and Saint Aeithalas, a deacon, suffered exceedingly cruel torments and martyrdom during the reign of Sapor II, King of Persia (325-379). See also April 17.