ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΤΟΣΤΟΜΟΥ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ; --- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Ἑορτάζουν τούς Ἁγίους ὑποκριτικά

Πολλές φορές ἔχομε ἐπισημάνει ὅτι ἡ κακή τριάς τῶν πατριαρχῶν Μελετίου Μεταξάκη, Ἀθηναγόρα τοῦ Α´ καί Βαρθολομαίου, τοῦ νῦν ἀκλεῶς πατριαρχοῦντος, ἔχουν ἐκτρέψει τήν πορεία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τόν ὀρθόδοξο δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων στήν σκολιά καί διεστραμμένη ὁδό τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς συναπτόμενης μέ αὐτόν ἐκκοσμίκευσης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου.

Παρά ταῦτα γιά νά μή φανερωθεῖ ἡ καταστροφική αὐτή πορεία, ἔργο τοῦ Διαβόλου, περίτεχνα μέ ἐντυπωσιακή διγλωσσία καί διψυχία, ἐμφανίζονται ὡς ἀκόλουθοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς διάδοχοί των ὄχι μόνον στούς θρόνους ἀλλά καί στούς τρόπους. Γνωρίζουν καλά ἀπό τίς θεολογικές τους σπουδές ὅτι ἡ ἀποστολική διαδοχή διακόπτεται, ὅταν δέν ὑπάρχει διαδοχή στήν ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅταν ἀποδέχονται αἱρετικές καί ἀντιπατερικές διδασκαλίες, γι᾽ αὐτό καί προσπαθοῦν στούς ἁπλοϊκούς πιστούς νά ἐμφανίζονται ὡς συνεχιστές καί διάδοχοι τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα ὅταν τό ἑορτολόγιο ἐπιβάλλει τήν τιμή καί τήν ἐξύμνησή τους.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ.

Ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός τραγικός. Ο μακραίων βίος του χαρακτηρίζεται απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνθέτουν τας αρχαίας τραγωδίας, τα στοιχεία της αμαρτίας και της καθάρσεως, τον έλεον και την δικαίωσιν. Εγκαυχώμενοι συνήθως δια την προσφοράν μας εις τον κόσμον, λησμονούμεν τας κακίας μας. ναρκισσευόμενοι δια την πνευματικήν ακτινοβολίαν μας, παραβλέπομεν τα ελαττώματά μας. Η ιστορία μας είναι ιστορία εναλλασσομένου μεγαλείου και αθλιότητος, εξάρσεων και καταπτώσεων. Και όσον μεν ευρισκόμεθα εις την περίοδον της λατρείας των ειδώλων, ερμηνεύαμεν τας εθνικάς μας συμφοράς δια της ειμαρμένης. Όταν δε ελάβαμεν τον Χριστιανισμόν, εμάθαμεν ότι αι συμφοραί του λαού μας ήσαν παιδαγωγικαί μάστιγες προς το συμφέρον μας, παραχωρούμεναι υπό του Θεού μας, του Θεού της αγάπης. Εν τούτοις θέλομεν να το αγνοώμεν, διότι περιεπέσαμεν εις απιστίαν της Θείας Προνοίας. Και θέλομεν να ερμηνεύωμεν την ιστορίαν μας «ιστορικώς». Την εκδεχόμεθα ως μίαν σειράν εσωτερικώς αλληλενδέτων γεγονότων. Αυτός, όμως, ο τρόπος ερμηνείας είναι ο κλασσικός τρόπος της αθέου κριτικής, που δεν βλέπει τίποτε άλλο από ορατάς αιτιώδεις σχέσεις γεγονότων.

« ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος

To προοίμιο του Συντάγματος απηχεί τα ιδιαίτερα δομικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία συγκροτούν, την ιστορική ταυτότητα ενός λαού ο οποίος οργανώνεται εις τα πλαίσια της εκάστοτε Συνταγματικής εννόμου τάξεως, ως κρατική οντότητα.

Το Ελλαδικό Σύνταγμα, είναι ψηφισμένο εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας, εισέτι και σήμερον, άνευ ουδεμίας μεταβολής.

Το προοίμιο αυτό, απορρέει από την βαθιά πίστη των εξεγερμένων επαναστατών του Γένους μας οι οποίοι, εκκίνησαν έναν αγώνα, δια το έθνος και την πατρίδα (μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδας), ήτοι «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία»[1], τούτο δε εξάλλου μαρτυρά και η Σημαία της Επαναστάσεως με το Σταυρό του Ιησού Χριστού να δεσπόζει εν τω μέσω αυτού.

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 

Ο Άγιος Νικόδημος για την Υπεραγίαν Θεοτόκον : Είναι Θεός μετά τον Θεόν :                                         

«Χωρίς την μεσιτείαν Αυτής κανένας ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, δύναται να πλησιάσει εις τον Θεόν. Επειδή και Αυτή μοναχή ευρίσκεται μεθόριον αναμεταξύ της ακτίστου και κτιστής φύσεως. Αυτή μόνη είναι Θεός άμεσος μετά τον Θεόν και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, ως ούσα μήτηρ αληθώς του Θεού και Αυτή μοναχή είναι, όχι μόνον ο θησαυροφύλαξ όλου του πλούτου της Θεότητος, αλλά και ο διαμοιραστής εις όλους, και αγγέλους και ανθρώπους, όλων των από Θεού διδομένων εις την κτίσιν υπερφυσικών ελλάμψεων και θείων και πνευματικών χαρισμάτων».

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου μνήμη των Αγίων και Θαυματουργών Αναργύρων ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ.

Κοσμάς και Δαμιανός οι αυτάδελφοι Άγιοι Μάρτυρες, οι δια την δωρεάν παρ’ αυτών παρεχομένην ιατρείαν των ασθενών αποκληθέντες Ανάργυροι, ήσαν από τα μέρη της Ασίας, υιοί υπάρχοντες ευσεβούς τινός γυναικός ονόματι Θεοδότης, αποτελούν δε ούτοι την πρώτην συζυγίαν των φερόντων το όνομα Κοσμάς και Δαμιανός Αγίων Αναργύρων. Επειδή δε έχομεν τρεις συζυγίας Αγίων Αναργύρων φερόντων το αυτό όνομα Κοσμάς και Δαμιανός, δια τούτο και ίνα μη συγχυζώμεθα, όταν ακούωμεν τα ονόματα αυτών, θα είπωμεν πρώτον ολίγα τινά δια τας ετέρας δύο συζυγίας και είτα θα εισέλθωμεν εις το θέμα των σήμερον εορταζομένων Αγίων. Εκτός λοιπόν των σήμερον εορταζομένων, έχομεν ετέρους δύο Αγίους Αναργύρους, ονομαζομένους και αυτούς Κοσμάν και Δαμιανόν, οίτινες ήσαν από την Ρώμην και ήθλησαν επί της βασιλείας του Καρίνου εν έτει σπδ΄ (284). Ούτοι ήσαν ιατροί την τέχνην και εθεράπευον ανθρώπους και ζώα αμισθί· ομού δε με την θεραπείαν εδίδασκον και τον Χριστόν ως τον αληθή Θεόν.

Η Σύνοδος Κων/πόλεως του έτους 1724 διακήρυξε:

Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα»! 

(Mansi, 37, 209)

Οὔτε μία λέξη γιά τήν Μακεδονία δέν ἄρθρωσε ἡ κ. Πρόεδρος

«Ξύλινες» ἀπαντήσεις στήν προσφώνηση τοῦ πιλότου καί τυποποιημένες δηλώσεις μετά τήν δοξολογία στόν Ἅγιο Δημήτριο

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας σέ διαφόρους κυβερνητικούς ἐπισήμους, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ «Ἑστία» τήν διαβάλλει. Ἡ κ. Σακελλαροπούλου ἐνοχλεῖται ἀπό τήν κριτική τῶν πράξεων καί τῶν λόγων της. Δυστυχῶς γιά αὐτήν, ἡ «Ἑστία» δέν τήν διαβάλλει. Ἀναδεικνύει ἁπλῶς ὅσα ἡ ἴδια πράττει, μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ κριτική θά ὁδηγήσει τήν ἀνωτάτη πολιτειακή παράγοντα τῆς χώρας νά ἀντιληφθεῖ τίς ἀπαιτήσεις τῆς θέσεως τήν ὁποία κατέχει καί τίς προσδοκίες τῶν Ἑλλήνων ἀπό αὐτήν. Ὅμως, ἡ παρουσία της στήν Θεσσαλονίκη γιά τίς ἑορτές τῆς ἐπετείου ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως καί τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἔδειξε ὅτι ἐμμένει στήν συνήθη τακτική της. Τηρεῖ σαφεῖς ἀποστάσεις ἀπό αὐτά τά ὁποῖα οἱ Ἕλληνες περιμένουν ἀπό τήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες πού εὑρίσκετο στήν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας, ἀπέφυγε καί νά προφέρει ἀκόμη τό ἱερό ὄνομα τῆς γῆς τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Θά ἔπρεπε νά τό εἶχε κάνει τόσο μετά τήν δοξολογία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὅσο καί μέ τό πέρας τῆς μεγαλειώδους στρατιωτικῆς παρελάσεως. Καί στίς δύο περιπτώσεις ὁμίλησε. Οἱ λόγοι της ὅμως ἦσαν «ξύλινοι», τυποποιημένοι, στερούμενοι ἐθνικοῦ παλμοῦ, καί χωρίς ἀναφορές στόν τόπο ὁ ὁποῖος τήν τιμοῦσε.

Ἡ Ἑλλάς σύσσωμος ρίγησε ἀπό συγκίνηση ἀκούγοντας τό μήνυμα τοῦ πιλότου τοῦ ἀεροσκάφους ἐπιδείξεων «Ζεύς». Ἰδιαίτερα ὅταν ὁ ἐπισμηναγός Χριστόδουλος Γιακουμῆς ἀνεφέρθη στόν ἐθνικό ποιητή Κωστῆ Παλαμᾶ ἐκφωνῶν τούς στίχους του: «Ἡ μεγαλοσύνη τῶν λαῶν δέν μετριέται μέ τό στρέμμα, μέ τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα μετριέται καί μέ τό αἷμα».

Μνήμη της οπτασίας Κοσμά μοναχού, φοβεράς και ωφελίμου

Το δέκατο τρίτο χρόνο της βασιλείας του Ρωμανού ( 920-944μ.Χ.), ζούσε στη Βασιλεύουσα (Κων/πολη) κάποιος άνδρας, που υπηρετούσε σαν ένας από τους πιο έμπιστους φύλακες του βασιλικού κοιτώνα του Αλεξάνδρου, προκατόχου του Ρωμανού στο θρόνο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος προτίμησε τη μοναχική ζωή. Έγινε μοναχός με τ' όνομα Κοσμάς, και αργότερα ηγούμενος του μοναστηριού που βρίσκεται κοντά στο Σάγαρη ποταμό. Κάποτε όμως τον χτύπησε μια πολύ βαριά αρρώστια, που τον ταλαιπωρούσε για πολύ καιρό. 

Συμπλήρωνε ήδη πέντε μήνες σ' αυτή τη φοβερή δοκιμασία, όταν μια μέρα, γύρω στην τρίτη ώρα, συνήλθε λίγο, ανασηκώθηκε μαλακά πάνω στο μικρό του κρεβάτι και ανακάθησε, στηριζόμενος από το ένα μέρος κι από το άλλο στους αδελφούς που τον διακονούσαν. 

Μόλις όμως κάθησε, έπεσε σε έκσταση.

Κάθε δύο εβδομάδες στη Γαλλία ένα τζαμί ιδρύεται και μια εκκλησία εξαφανίζεται

 Του Giulio Meotti για το Gatestone Institute

17 Οκτωβρίου 2021
Μετάφραση Γιάννης Ταχόπουλος

«Όπου επικρατήσει το ισλάμ, η επικράτηση διαρκεί για πάντα. Ο ισλαμισμός βασίζεται στο ισλάμ, στο οποίο δεν έχει κανείς δικαίωμα να ασκεί κριτική. Αλλά στις χώρες σας, επίσης παίζει έναν ρόλο στη δημοκρατία και στο κράτος δικαίου. Ο ισλαμισμός εκμεταλλεύεται αυτές τις αξίες. Εφόσον η δημοκρατία αποδέχεται όλες τις απόψεις, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά, είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί και το ισλάμ. Όλοι αυτοί που δεν διαπράττουν επιθέσεις ή βίαιες πράξεις είναι, καταρχήν, προστατευμένοι από το κράτος δικαίου. Ο ισλαμισμός, έτσι, αμέσως βρίσκεται σε ένα κατακτημένο πεδίο. Είναι απαραίτητο να καταπολεμηθεί ο ισλαμισμός από την αρχή. Γιατί είναι σαν την υγρασία μέσα σε ένα σπίτι. Αρχικά, η απειλή είναι αόρατη, διεισδύει στους τοίχους, οι οποίοι σιγά σιγά καταρρέουν. Όταν συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ αργά, πρέπει να καταστρέψεις τα πάντα προκειμένου να καθαρίσεις. Αυτό μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη αποστολή. Η Γαλλία βρίσκεται στο στάδιο στο οποίο μόλις έχει ανακαλύψει ότι το ισλάμ διαβρώνει το σπίτι της».

-------------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς αυτή η ζοφερή εικόνα θα επικρατήσει. Οι άνθρωποι δε μπορούν να δεχτούν εύκολα το Χριστό, επειδή ζητάει νέκρωση του παλαιού ανθρώπου, και γέννηση ενός νέου, καινού ανθρώπου, και έχει μια θεολογία για πολλούς ακατανόητη. Μάλιστα ισχυρίζονται ότι η θεολογία περί της Αγίας Τριάδας είναι κατασκεύασμα των σοφιστειών των παγανιστών Ελλήνων! Στο ισλάμ τα πράγματα είναι απλά, ένας Θεός κι ένας προφήτης του, πέντε υποχρεώσεις του πιστού, πολλές υλικές παροχές στο παράδεισο και τελείωσε. Βλέπουν το κόσμο σε δύο στρατόπεδα, τους πιστούς και τους απίστους. Η Ευρώπη σταδιακά αποχριστιανίζεται και με τον ύποπτο ρόλο της Τουρκίας που στόχο έχει το ιξισλαμισμό της προωθεί καραβάνια από όλα τα σημεία, τώρα κι από Λιβύη. Πράγματι σε εκατό χρόνια η Ευρώπη δε θα είναι αυτή που ξέρουμε.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ; -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Στην εποχή μας ἡ ἁμαρτία ἔχει ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Ὁ Θεός ἀπουσιάζει ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία δέν συγκινεῖ. Ὁ διάβολος κάνει κουμάντο στούς περισσότερους. Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἀληθινοί κληρικοί δέν μποροῦν νά ἡσυχάσουν. Στενοχωροῦνται για ὅσα συμβαίνουν καί σκέφτονται τρόπους προσέλκυσης τῶν ἀνθρώπων στήν Ἐκκλησία καί περιορισμοῦ τῆς δράσης τῶν ὀργάνων τοῦ ἀντιχρίστου. Τά ἀποτελέσματα ὡστόσο εἶναι πενιχρά. Παρόλο πού στη μικρή μας πατρίδα ὑπάρχουν πάνω ἀπό ὀγδόντα Μητροπολίτες και ἀρκετοί βοηθοί ἐπίσκοποι, δέν ἔχει γίνει κάτι σπουδαῖο. Σέ αὐτό μερίδιο εὐθύνης ἔχουν καί οἱ ἐφημέριοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι μεριμνοῦν μόνο γιά τούς ἐκκλησιαζόμενους, ἐνῶ ἔχουν ξεχάσει τό δυσεξαρίθμητο πλῆθος τῶν λεγόμενων χριστιανῶν, πού βρίσκεται ἐκτός τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Γενικά τό παράδειγμα τῶν Μητροπολιτῶν καί τῶν κληρικῶν δέν φωτίζει πιά. Οὔτε καί ἡ Ἱ. Σύνοδος γίνεται σεβαστή. Παρατηρεῖται παντοῦ μιά ἁμαρτωλή ἐκκοσμίκευση καί ἕνας ἀπαράδεκτος συμβιβασμός. Το ἦθος τῶν κληρικῶν εἶναι ὑποβαθμισμένο. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου δέν οἰκοδομοῦν πάντα. Ὑπάρχουν πολλές περιπτώσεις ὅπου «οἰκονομοῦν» τό κοσμικό φρόνημα τῶν ἀνθρώπων καί ἐκφράζουν μιά ἀδικαιολόγητη ἀνοχή. Θά ἔλεγα ὅτι ἡ Σύνοδος εἶναι ὄργανο τῶν καταφατικῶν ἀπαντήσεων. Δέν τολμᾶ νά πεῖ «ὄχι», γιατί ὑπολογίζει τό θόρυβο, πού θά ξεσηκώσουν οἱ δημοσιογράφοι καί οἱ πολιτικοί. Λείπει ἡ ἀρετή τῆς παρρησίας. Λείπει ἀκόμα καί τό πνεῦμα τῆς ὁμολογίας. Ἀλήθεια, σκέφτηκε κανείς πόσο δειλοί εἶναι οἱ Μητροπολίτες μας ἀπέναντι στόν Οἰκ. Πατριάρχη, πού πρωτοστατεῖ στόν Οἰκουμενισμό καί ἐξισώνει την Ὀρθοδοξία μέ τόν Παπισμό καί Προτεσταντισμό;

Reading from the Synaxarion:

Stachys, Andrew, Amplias, Apelles, Urban, Aristobulus & Narcissus of the 70

Of these holy Apostles, Stachys became the first Bishop of Byzantium, consecrated by the Apostle Andrew. Having shepherded his people for sixteen years, he reposed in the Lord. As for the others, each one shone forth in the episcopal see appointed to him: Apelles, Bishop of Heraclea; Amplias, Bishop of Odyssopolis; Urban, Bishop of Macedonia; Narcissus, Bishop of Athens; and Aristobulus, Bishop of Britain.