ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ

«Ει η ημών αδικία, Θεού δικαιοσύνην συνίστησι, τι ερούμεν; Μη άδικος ο Θεός ο επιφέρων την οργήν;» Απ. Παύλος.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Μάρκος, ο επικαλούμενος Ασκητής, έζησε κατά το πρώτον ήμισυ του 5ου αιώνος, διατελέσας μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ανήκει εις την χορείαν των θεωρητικών Πατέρων της Ανατολής, συγγραψάμενος πλείστας πνευματικάς πραγματείας, εξ ων σώζονται 200 κεφάλαια «περί πνευματικού νόμου», «περί των εξ έργων οιομένων δικαιούσθαι», η «προς Νικόλαον Μονάζοντα» μακρά επιστολή, και έτεροι λόγοι, εκ των οποίων και ο κατωτέρω, δι’ ου ο όσιος πατήρ αναλύει διεξοδικώς τα αίτια των ποικίλης μορφής πειρασμών, ομαδικών τε και ατομικών. Η αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά την μνήμην του Οσίου Μάρκου του Ασκητού την 5ην Μαρτίου, «τους ασκητικούς αυτού αγώνας, το εν λόγοις σοφόν, και την άνωθεν αυτώ δοθείσαν χάριν των θαυμάτων ανακηρύττουσα»--ως σημειοί εις την «Φιλοκαλίαν» ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης. Την πραγματείαν ταύτην αντέγραψεν αδελφός τις ένεκεν της ιδιαιτέρας σημασίας, την οποίαν αποκτά εν τη παρούση εποχή, καθ’ ην υφιστάμεθα αλλεπαλλήλους Εθνικάς συμφοράς κυρίως δια σεισμών, αλλά και προς διαφώτισιν των πλανωμένων εκείνων χριστιανών, οίτινες θεωρούν τας επερχομένας θλίψεις ως τυχαία ή κατά συνθήκην συμβάντα, επί των οποίων τάχα ο Θεός ουδένα ασκεί έλεγχον.

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας και ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

των Αγίων Διακοσίων Πατέρων, των επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν Εφέσω συναχθέντων και καθελόντων τον δυσσεβή Νεστόριον.        

Η Αγία αύτη Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος συνεκροτήθη κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει από Χριστού υλα΄ (431) εναντίον του Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, όστις ήτο ανθρωπολάτρης και ασεβής, διαιρών εις δύο τον ένα Χριστόν. Ούτος έλεγεν ότι ο Χριστός είναι ψιλός άνθρωπος και όχι Θεός σεσαρκωμένος.

Εγκώμιον εις τους Αγίους Θεοπάτορας Ιωακείμ και Άνναν.

Κοσμά του Βεστίτορος

(Το εγκώμιον τούτο ληφθέν εκ του υπ΄ αριθ. 154 χειρογράφου Σκήτης Καυσοκαλυβίων καταχωρείται ενταύθα αυτολεξεί χάριν των φιλολόγων).

Η χθές της Θεοτόκου γενεθλιακή πανήγυρις, την της παγκοσμίου χαράς ημίν εορτήν ευφήμοις δεδοξολόγημεν υμνωδίαις, η δε σήμερον ημέρα, την ευχαριστίαν τοις γεννήτορσι προσφέρει της Θεομήτορος, ων η αφορμή, απαρχή της απάντων γέγονε σωτηρίας. Τοίνυν της θυγατρός εστιν η των γονέων πανήγυρις, ώσπερ γαρ επί δόξη μητρός συνδοξάζεται τέκνον, ούτω και επί υμνωδία τέκνου, συμμεγαλύνεται μήτηρ, και η σήμερον ευφροσύνη, μνήμη εστί Δικαίων μετ΄ εγκωμίων. Εγένετο εν τοις παλαιοίς καιροίς ανήρ δίκαιος εκ φυλής Ιούδα, ω όνομα Ιωακείμ. Ανήρ ένδοξος εν οσιότητι και ευλαβεία, ανήρ επίσημος εν ευγενεία και πλούτω, ανήρ φιλότιμος εν προσαγωγαίς θυσιών, ανήρ εν πάσιν ευάρεστος τω Θεώ, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ότι περ άτεκνος ων και επιθυμία επί τέκνω συνεχόμενος, την του παναγίου Πνεύματος γεγένηκε Νύμφην.

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Δικαίων Θεοπατόρων ΙΩΑΚΕΙΜ και ΑΝΝΗΣ.

Ιωακείμ και Άννης των Αγίων Θεοπατόρων την μνήμην εορτάζομεν σήμερον, διότι εγένοντο πρόξενοι της παγκοσμίου χαράς, με την γέννησιν της θυγατρός αυτών και Κυρίας ημών Θεοτόκου· η κυρίως όμως μνήμη της τελευτής αυτών εορτάζεται κατά την εικοστήν πέμπτην του Ιουλίου.

ΕΓΚΩΜΙΟΝ εις τους Αγίους Θεοπάτορας ΙΩΑΚΕΙΜ και ΑΝΝΑΝ                            

Κοσμά του Βεστίτορος.                          

Η χθες της Θεοτόκου γενεθλιακή πανήγυρις, την της παγκοσμίου χαράς ημίν εορτήν ευφήμοις δεδοξολόγημεν υμνωδίαις· η δε σήμερον ημέρα, την ευχαριστίαν τοις γεννήτορσι προσφέρει της Θεομήτορος, ων η αφορμή, απαρχή της απάντων γέγονε σωτηρίας. Τοίνυν της θυγατρός εστιν η των γονέων πανήγυρις· ώσπερ γαρ επί δόξη μητρός συνδοξάζεται τέκνον, ούτω και επί υμνωδία τέκνου, συμμεγαλύνεται μήτηρ· και η σήμερον ευφροσύνη, μνήμη εστι Δικαίων μετ’ εγκωμίων. Εγένετο εν τοις παλαιοίς καιροίς ανήρ δίκαιος εκ φυλής Ιούδα, ω όνομα Ιωακείμ· ανήρ ένδοξος εν οσιότητι και ευλαβεία· ανήρ επίσημος εν ευγενεία και πλούτω· ανήρ φιλότιμος εν προσαγωγαίς θυσιών· ανήρ εν πάσιν ευάρεστος τω Θεώ· ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ότι περ άτεκνος ων και επιθυμία επί τέκνω συνεχόμενος, την του παναγίου Πνεύματος γεγένηκε Νύμφην· ανήρ ως αληθώς επιτυγχάνων, ότι εισήκουσεν ο Θεός των ευχών αυτού δωρησάμενος τούτω την υπέρ πάντα τα ποιήματα των ουρανίων και επιγείων υψηλοτέραν αξίως θυγατέρα.

Απαιτείται η ψυχή ενός Ιερεμίου, δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!

Απείρως δριμύτερος χειμών, από της εποχής εκείνης του θείου Χρυσοστόμου, κατέλαβε την Εκκλησίαν, με την άρσιν του Αναθέματος (άρση ακοινωνησίας), της Ανατολικής Εκκλησίας κατά του Παπισμού, υπό του Αθηναγόρου την 7ην Δεκεμβρίου του 1965, δια της οποίας εχαρακτηρίζετο ως πεπλανημένη η πορεία, της προ αυτής Εκκλησίας των Αγίων Πατέρων και Ι. Συνόδων, και με την εισαγωγήν εις τα ιερά Δίπτυχα του ονόματος του αιρεσιάρχου Πάπα, όχι μόνον, αλλά και … «πασών των Ανατολικών και Δυτικών ομολογιών»! Ω της συμφοράς! Απαιτείται η μεγαληγορία ενός Μωϋσέως, η δύναμις λόγου ενός Δαβίδ, η ψυχή ενός Ιερεμίου, η καρδιά ενός Απ. Παύλου, η γραφίς ενός Μ. Βασιλείου δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!

Μυστικισμός - Ησυχασμός

Ο μυστικισμός έχει τάσιν προς την ησυχίαν και τον απράγμονα βίον. Η τάσις αύτη ενυπάρχει εν τω μυστικισμώ ολιγώτερον ή περισσότερον, αλλ’  είναι δυνατόν να επικρατήση εν αυτώ οπότε ο μυστικισμός ονομάζεται ησυχασμός. Ο μυστικός και ησυχαστής ζητεί να ενωθή μετά του Θεού εν τω κόσμω τούτω και προαπολαύση την μέλλουσαν μακαριότητα. Αλλά της μακαριότητος ταύτης στοιχείον είναι το να βλέπη τις τον Θεόν. Ήδη οι Μεσσαλιανοί (350 μ.Χ.) ως μυστική και ενθουσιαστική ομάς, ισχυρίζοντο, «και τον Πατέρα βλέπειν και τον Υιόν και το Πανάγιον πνεύμα τοις του σώματος οφθαλμοίς» (Θεοδωρήτου, Αιρετικής κακομυθίας επιτομή 4, 11). Κατά τας συνεχείς αυτών προσευχάς, συνδεδεμένας με ενθουσιαστικούς χορούς, ενόμιζον, ότι έβλεπον τον Θεόν (ως φως; ).

Ελληνορθόδοξο μήνυμα αισιοδοξίας από τους μαθητές μας. -- Μυργιώτης Παναγιώτης, Μαθηματικός

Τη στιγμή που ο μαθηματικός της τάξεως ετοιμάζεται να υποβάλλει την καθιερωμένη ερώτηση: «ποιό μάθημα έχουμε σήμερα;». Ακούγεται η φωνή της Φωτεινής «Κύριε, κύριε...». Ο σεβάσμιος, λόγω ηλικίας, καθηγητής, απευθύνεται προς την Φωτεινή «Ορίστε Φωτεινή, τι έχεις να μας πεις…». Πολλά θυμήθηκε ο καθηγητής εκείνη τη στιγμή... μα πάνω από όλα τη γλυκιά του εγγονή,  τη Φωτεινούλα, όπως με περισσή αγάπη την ονομάζει. Άκουσε και είδε τη Φωτεινούλα να του φωνάζει: «Παππού, να πω εγώ την προσευχή…»

Γρήγορα συνειδητοποίησε ο κ. καθηγητής ότι η εγγονούλα του βρίσκεται μακριά του και τώρα του μιλάει μια άλλη Φωτεινή. Η καλή του μαθήτρια, η Φωτεινή. Τι του έλεγε η μαθήτριά του; Να κάνουν προσευχή. Εξεπλάγει ο κ. καθηγητής γιατί ήταν η δεύτερη διδακτική ώρα και η προσευχή γίνεται στην αρχή της ημέρας, την πρώτη διδακτική ώρα και ρώτησε γεμάτος αγάπη και απορία, συγχρόνως, μήπως μπέρδεψε τις ώρες. Η απάντηση της Φωτεινής, την οποία επιβεβαίωσαν και οι υπόλοιποι συμμαθητές της ήταν: για να προλάβουν να δουν την ταινία την πρώτη ώρα δεν έκαναν την προσευχή της ημέρας.

ΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ -- Του κ. Παναγιώτη Γκιουλέ

«Δεύτε, άπαντες πιστοί, προς την Παρθένον δράμωμεν· ιδού γαρ γεννάται η προ γαστρός προορισθείσα του Θεού ημών Μήτηρ, το της παρθενίας κειμήλιον, η του Ααρών βλαστήσασα ράβδος, εκ της ρίζης του Ιεσσαί, των προφητών το κήρυγμα και των δικαίων Ιωακείμ και Άννης το βλάστημα. Γεννάται τοίνυν, και ο κόσμος συν αυτή ανακαινίζεται. Τίκτεται, και η Εκκλησία την εαυτής ευπρέπειαν καταστολίζεται. Ο ναός ο άγιος, το της Θεότητος δοχείον, το παρθενικόν όργανον, ο βασιλικός θάλαμος, εν ω το παράδοξον της απορρήτου ενώσεως των συνελθουσών επί Χριστού φύσεων, ετελεσιουργήθη μυστήριον· ον προσκυνούντες ανυμνούμεν, την της Παρθένου πανάμωμον γέννησιν» (4ον Ιδιόμελον εν τοις αποστίχοις του εσπερινού της εορτής).

Ω ουρανία και θεόφθογγος Εκκλησιαστική κλήσις η καλούσα τους πιστούς να τρέξουν, για να προσκυνήσουν την τεχθείσαν, ως άγιον βρέφος, Παρθένον Θεομήτορα! Ω θείον και άγιον άκουσμα, πάντων των θείων και αγίων ακουσμάτων υπέρτερον! Ιδού γεννάται η προ της συλλήψεώς της εις την αγίαν Μήτραν της Άννης, προορισθείσα, προ των αιώνων και των γενεών, υπό της αρχαίας βουλής του Θεού, Μητέρα του Θεού ημών! Γεννάται Αυτή, που είναι το κειμήλιον της παρθενίας, η θαυματουργικώς βλαστήσασα, εκ της ρίζης Ιεσσαί, ράβδος του Ααρών, των προφητών το κήρυγμα και των δικαίων Ιωακείμ και Άννης το βλάστημα. Γεννάται λοιπόν (η Παρθένος) και ο κόσμος όλος μαζί με Αυτήν ανακαινίζεται! Γίνεται (η Παρθένος) ο τόκος ο άγιος, με τον οποίον η Ορθόδοξος Εκκλησία καταστολίζει την Αγίαν ευπρέπειάν της. Το καθαρόν και άγιον της Θεότητος δοχείον, γίνεται ναός άγιος, το παρθενικόν όργανον, ο βασιλικός θάλαμος, εντός του οποίου ετελεσιουργήθη το μέγα και παράδοξον μυστήριον της απορρήτου ενώσεως των δύο συνελθουσών επί του Χριστού φύσεων (θείας και ανθρωπίνης), τον Oποίον, αφού προσκυνήσουμε, ας ανυμνήσουμε την πανάμωμον γέννησιν της Παρθένου!...

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΟΤΖΙΑ

 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΟΤΖΙΑ: “Επιτροπή Κυπριακής -Ελληνικής, Φιλίας και Συμπαράστασης στην Κύπρο”

Πριν από μερικούς μήνες μάθαμε για τη σύσταση νέας Επιτροπής, «Κυπριακής – Ελληνικής Φιλίας και συμπαράστασης στην Κύπρο», με πρωτοβουλία μάλιστα του πρώην Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Διαβάσαμε προσεκτικά μια – δύο και τρείς φορές την Ιδρυτική Διακήρυξη της νέας αυτής Επιτροπής και αυτό που μας ώθησε να τη διαβάσουμε ξανά και ξανά, ήταν οι αγωνιστικές ρητορικές με τις οποίες ξεκινά η Διακήρυξη, καθώς και η δίγλωσση, εξυπηρετική για τις ΤουρκοΒρετανικές θέσεις στο Κυπριακό, κατάληξη της Διακήρυξης. Δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ αλλά σας αφήνουμε να τις διαβάσετε και εσείς από την ίδια τη διακήρυξη, την οποία επισυνάπτουμε στη σημερινή ανάρτησή μας, καθώς και την επιστολή με την οποία ζητήσαμε εξηγήσεις και απαντήσεις.

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Μά, εἶναι δυνατόν νά παίρνῃ κανείς στά σοβαρά τόν Προδότην τῆς Μακεδονίας Ν. Κοτζιᾶν;

Διήγησις περί Αγάπης πάνυ ωφέλιμος.

Εις Ιερεύς και εις ευλαβής Διάκονος, τρέφοντες αμοιβαίαν αγάπην, την υπό Θεού πεφιλημένην, εκ δαιμονικής συνεργίας έπεσαν εις μίσος και έχθραν και έμειναν επί πολύν καιρόν ασυμφιλίωτοι. Επειδή δε συνέβη να αποθάνη ο Ιερεύς με το μίσος αυτό, δια τούτο ο Διάκονος ελυπείτο απαρηγόρητα, ότι δεν προέφθασε να διαλύση την έχθραν εν όσω έζη ο Ιερεύς. Όθεν εξομολογηθείς το συμβεβηκός εις τινας Πατέρας διακριτικούς, παρεκινήθη υπ’ αυτών να υπάγη εις ένα ερημίτην Μοναχόν και να φανερώση την υπόθεσιν· ο δε Διάκονος με μεγάλην προθυμίαν περιέτρεχεν εις τους ερημικωτάτους τόπους, ζητών τον ιατρόν της πληγής του. Ευρίσκει λοιπόν ένα Γέροντα και φανερώνει εις αυτόν της μνησικακίας το πάθος και ζητεί από αυτόν πληροφορίαν της συγχωρήσεως της τοιαύτης του αμαρτίας· ο δε Γέρων είπε προς αυτόν· «Αδελφέ, όστις με πίστιν ζητεί, εκείνος και ευρίσκει· και όστις κρούει προθύμως, εις εκείνον και η θύρα ανοίγεται, κατά την αψευδή του Κυρίου ρήσιν.

The Nativity of Our Most Holy Lady the Theotokos and Ever-Virgin Mary

According to the ancient tradition of the Church, the Theotokos was born of barren and aged parents, Joachim and Anna, about the year 16 or 17 before the birth of Christ. Joachim was descended from the royal line of David, of the tribe of Judah. Anna was of the priestly tribe of Levi, a daughter of the priest Matthan and Mary, his wife.