ΤΙ είναι ἐκεῖνο πού διαφθείρει τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀφαιρεῖ τή δυνατότητα νά βρίσκεται κοντά στό Θεό, ἔχοντας ὡς πυξίδα πορείας τίς ἐντολές του; Προφανῶς εἶναι ὁ λεγόµενος πολιτισµός , πού δέν ἐµπνέεται ἀπό τό Θεό καί ὑπηρετεῖ τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐπίδρασή του εἶναι µεγάλη, γεγονός πού συµβάλλει στήν ἀποκτήνωσή του. Ὁ πολιτισµός αὐτός εἶναι κυρίαρχος στή ζωή µας καί κανένας δέν µπορεῖ νά τόν ἀµφισβητήσει, χωρίς νά θεωρηθεῖ σκοταδιστής. Κανένας ὅµως δέν µᾶς διαβεβαιώνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύµατος καί τῆς τέχνης εἶναι καλλιεργηµένοι καί ἀνώτεροι, ἀπαλλαγµένοι ἀπό τά πάθη καί τή σαρκολατρία καί ἀποτελοῦν παραδείγµατα πρός µίµηση. Τό ἀντίθετο θά ἔλεγα. Ὅταν ὑπηρετοῦν τόν ἄθεο πολιτισµό καί προβάλλουν τά πιό χυδαῖα καί ἐπιβλαβῆ, γιατί πρέπει νά τούς ἀναγνωρίσουµε ὅτι µέ τό ἔργο τους συµβάλλουν στήν παιδεία καί τήν ψυχαγωγία τοῦ λαοῦ;
Ἡ τραγικότητα τῶν αἱρετικῶν -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ
Στὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς στρέφει τὴν προσοχή µας τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσµα τῆς προσεχοῦς Κυριακῆς (Τίτ. 3, 8-15). Πολλὲς ἑρµηνεῖες ἔχει λάβει ὁ Ὅρος «αἱρετικὸς» ἀπὸ τοὺς ἑρµηνευτές, καὶ µάλιστα τοὺς νεωτέρους, στὸ χῶρο τῆς Κ. Διαθήκης.
Ὑπάρχει ὅµως καὶ ἡ συγκεκριµένη σηµασία, ποὺ ἔλαβε ὁ Ὅρος στὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας µας «αἱρετικὸς» σηµαίνει: διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως, τῆς ἀποκεκαλυµµένης Ἀληθείας, τοῦ θεόθεν δεδοµένου τρόπου σωτηρίας. Αἵρεση δέ, εἶναι ἀλλοτριωµένη ἐκδοχὴ τοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία, στὴ θέωση, τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ τὸν κόσµο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (451), ποὺ τιµᾶ τὴν προσεχῆ Κυριακὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο, αὐτὴ τὴ σηµασία τοῦ ὅρου ἐπιβάλλουν νὰ κρατήσουµε καὶ µεῖς στὶς παρακάτω σκέψεις.
Ἐγκώμια στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο τὸ μέγα, ποὺ συντελεῖται γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπό σου, ἱερὴ Μητέρα καὶ Παρθένε; «Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου». Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι θὰ σὲ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σὺ εἶσαι ἄξια γιὰ μακαρισμό!
Καὶ νὰ
ποὺ ὅλες οἱ γενιὲς Σὲ μακαρίζουν. Ἐσένα εἶδαν οἱ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ,
δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ σὲ μακάρισαν οἱ βασίλισσες, δηλαδὴ οἱ ψυχὲς τῶν
δικαίων, καὶ θὰ σὲ ὑμνοῦν αἰώνια. Γιατί Σὺ εἶσαι ὁ θρόνος ὁ βασιλικός, στὸν
ὁποῖον παραστέκονται Ἄγγελοι κοιτάζοντας τὸν Βασιλέα καὶ Δημιουργὸ νὰ κάθεται
ἐπάνω του.
Σὺ
ἔγινες Ἐδὲμ νοητή, πιὸ ἱερὴ καὶ πιὸ θεϊκὴ ἀπὸ τὴν παλιά. Γιατί σὲ ἐκείνη τὴν
Ἐδὲμ ἔμεινε ὁ Ἀδὰμ ὁ γήινος, ἐνῶ σ’ Ἐσένα ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐσένα προεικόνισε ἡ κιβωτός, γιατί Σὺ γέννησες τὸν Χριστό, τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, ποὺ καταπόντισε τὴν ἁμαρτία καὶ κατασίγησε τὰ κύματά της.
Τη Ζ΄ (7η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ του θαυματουργού, του εν τω του Καλλιστράτου όρει διαλάμψαντος.
Νικάνωρ ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών κατήγετο από την περίφημον μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην. Ο πατήρ του ωνομάζετο Ιωάννης, η δε μήτηρ Μαρία, αποτελούντες ευσεβές και ενάρετον ανδρόγυνον, τους οποίους όλη η πόλις εκαλοτύχιζε και επαινούσε, τόσον δια τα υλικά αγαθά, τον πολύν πλούτον και την ευγένειαν, όσον και δια την θεάρεστον πολιτείαν των. Διότι και οι δύο ήσαν παράδειγμα αρετής εις όλους. Αλλ’ όσον ήσαν από το εν μέρος περιφανείς και επαινετοί εις τους ανθρώπους, τόσον ήσαν από το άλλο μέρος περίλυποι, επειδή ήσαν άτεκνοι και δεν είχον κληρονόμον του πλούτου των, ουδέ θα είχον παραμυθίαν εις τα γηρατεία των. Όθεν κάθε ημέραν δεν έπαυον δίδοντες ελεημοσύνας πλουσία χειρί εις τους πένητας, ενήστευον με μεγάλην ταπείνωσιν, προσηύχοντο πολλάς φοράς καθ’ όλην την νύκτα, εις την Εκκλησίαν συχνάκις μετέβαινον και παρεκάλουν τον Θεόν με θερμά δάκρυα να τους δώση κληρονόμον και διάδοχον του πλούτου και του γένους των.
Η πολιτικοθρησκευτική ορθότητα καί οι πέτρες --- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Είναι ανιαρό καί κάπως κουραστικό γιά τόν αναγνώστη, νά
τού δίνω νά διαβάσει σχόλια διαλόγου μεταξύ τού γράφοντος καί Διαχειριστή
ιστοσελίδας φέησμπουκ. Ο λόγος αυτής τής προτίμησης, είναι διότι φοβάμαι πως θά
χαθούν, όπως συχνά μού συμβαίνει. Παρόμοιο συμβάν ήταν τό σχόλιο που έγραψα σέ
Νεορθόδοξη ιστοσελίδα τού αναφερόμενου κοινωνικού δικτύου, που ακολουθεί
ευπρεπώς τήν πολιτικοθρησκευτική ορθότητα.
Στήν φωτογραφία που βλέπετε, τού Αρχιεπισκόπου Αμερικής
καί τά υπ' αυτού λεχθέντα ( : όλες οι θρησκείες είναι μονοπάτια γιά τόν Θεό),
έγραψα ένα σχόλιο, που ευθύς αποσύρθηκε, διότι "τά σχόλια πρέπει νά
ακολουθούν τούς κανόνες ευπρέπειας" .
Ποιό ήταν τό σχόλιο, διαβάστε ; " Ο αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος πρέπει νά βγάλει τά μαύρα ράσα καί νά φορέσει άλλα, μέ τά χρώματα τού ουράνιου τόξου". Αποσύρθηκε. Στήν συνέχεια έγραψα ένα άλλο καί αυτό - δέν αποσύρθηκε ακόμη - ήταν :
Ανάμνησις οπτασίας φοβεράς γυναικός τινος ευσεβούς, Σοφιανής καλουμένης,
της δια του θείου Αγγελικού σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχής, ην είδε κατ’ Αύγουστον του έτους 1607.
Εις χώραν τινα κειμένην πλησίον της Κωνσταντινουπόλεως και ονομαζομένην Άβυδον, ήτο Χριστιανός τις ορθόδοξος και ευλαβής, ονομαζόμενος Χρήστος. Ούτος είχε γυναίκα ενάρετον και θεοφιλή, θυγατέρα ιερέως τινός, ήτις ήτο φύσεως δεξιάς, σπουδάσασα και μαθούσα παρά του πατρός της τα ιερά γράμματα, ειργάζετο δε τας εντολάς του Θεού προθύμως. Ταύτην ο ιερεύς και πατήρ της, αφ’ ου ήλθεν εις νόμιμον ηλικίαν, την υπάνδρευσε, μη θέλουσαν, μετά του ρηθέντος Χρήστου. Μετά ταύτα ο πατήρ αυτής εγέννησε άλλην θυγατέρα, την οποίαν υπάνδρευσε και αυτήν. Μετ’ ολίγον χρόνον ετελεύτησαν ο πατήρ και η μήτηρ αυτής, αφήσαντες τον οίκον και τα χρήματα της θυγατρός αυτών Σοφιανής, από τα οποία αύτη άλλα μεν εμοίρασεν εις ελεημοσύνας και εις διαφόρους άλλας καλάς εργασίας, τον δε οίκον αφιέρωσεν εις υμνωδίαν Θεού, ποιήσασα αυτόν Ναόν των Τριών Ιεραρχών. Συνάξαντες δε ούτοι ολίγα χρήματα προς αυτάρκειαν της ζωή των, απήλθον μετά του ανδρός της εις την Κωνσταντινούπολιν εις την ενορίαν του Αγίου Νικολάου και κατώκησαν εις ένα οίκον με ενοίκιον. Μετ’ ολίγον η Σοφιανή ησθένησε βαρέως, παραμείνασα επί είκοσιν ημερονύκτια εις την κλίνην της, χωρίς να δύναται να εγείρη ούτε την κεφαλήν της, ητόνησαν δε τα μέλη της όλα και σχεδόν επλησίασεν εις τον θάνατον. Εις δε τας τρεις του Αυγούστου προς την εσπέραν, βασιλεύοντος του ηλίου, εζήτησε να την βοηθήσουν δια να ανακαθήση ολίγον και να παρηγορηθή. Ευθύς όμως ως ανεκάθισεν εις την στρωμνήν της και ενώ συνωμιλούσεν, απλώσασα αιφνιδίως τας χείρας προς τον ουρανόν ελιποθύμησε και εφάνη ότι εξέπνευσε ως νεκρά, αι δε παριστάμεναι γυναίκες, ιδούσαι το αιφνίδιον του θανάτου, εθρήνουν απαρηγόρητοι κατά την συνήθειαν.
«Citius,Altius, Fortius» -- του Στέλιου Παπαθεμελή*
Citius,Altius, Fortius (=Γρηγορότερα, Ψηλότερα, Δυνατότερα), ολοζώντανο σύνθημα που συμπυκνώνει τις αξίες του Ολυμπισμού. Προτάθηκε από τον Πιερ Ντε Κουμπερτέν. Αυτός το δανείσθηκε από τον Ανρί Ντινιάν, Γάλλο δομινικανό κληρικό, υπέρμαχο του αθλητισμού. Το σύνθημα ξεκίνησε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φυσικά όμως δεν περιορίζεται η ισχύς του στους Ολυμπιακούς, αλλά αφορά κάθε αγώνα ζωής.
Στην
Ελλάδα έχουμε ιστορικούς λόγους να ζήσουμε αφού η ελευθερία είναι «από τα
κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά». Έχει δίκαιο ο Μανώλης Κοττάκης («Δ»
29/7/2021), όταν εκτιμά ότι «εισάγεται σταδιακός στην Ελλάδα το υβρίδιο μιας
δικτατορίας της μοναδικής σκέψης στο όνομα ενός νοθευμένου φιλελευθερισμού».
Η
κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «μείωσε τις ροές» των λαθρομεταναστών. Η απορία είναι
πώς, αφού μειώνονται οι ροές, το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε
αφροασιατικό γκέτο;
Η
επιστροφή στην Τουρκία όσων εισήλθαν στην Ελλάδα από την γείτονα και δεν
δικαιούνται διεθνούς προστασίας προβλέπεται στην πρώτη κιόλας παράγραφο της
Κοινής Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας, βάσει της οποίας η Άγκυρα παίρνει δισεκατομμύρια
ευρώ από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους χωρίς όμως να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις
της, αφού εδώ και 17 μήνες αρνείται να τους δεχτεί.
ΛΟΓΟΣ Γ΄ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ Εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος.
«Παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ’ ιδίαν· και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών». (Ματθ. ιζ, 1 – 2)
Όταν εκείνος ο γαληνότατος οφθαλμός του ουρανού, ο πατήρ των αστέρων και της οικουμένης όλης ο αειλαμπέστατος λύχνος, ο αισθητός, λέγω, και λαμπρότατος ήλιος, με τας χρυσοειδείς και πορφυροχρώμους ακτίνας του στολίζη την κυκλοτερή αυτού και χαριεστάτην ουσίαν, ευθύς ζωγραφίζει με τας παγχρύσους ανταυγείας του εις το πρόσωπον της οικουμένης πανευφρόσυνον αγαλλίασιν και υπερβολικήν χαράν· διότι με το εξαστράπτον αυτού φως και τας αγλαοπυρσεύτους ακτίνάς του κλαμνει να κρύπτεται με την παρουσίαν του το ζοφωμένον σκότος της νυκτός, και ανατέλλει το χαριέστατον φως της ημέρας· σβένει τους ανημμένους άνθρακας των λοιπών αστέρων του ουρανού με την ανυπέρβλητον λάμψιν του, και μόνος αναδείκνυται βασιλεύς με την φεγγοβόλον αλουργίδα του, στολίζει τα φυτά όλα με πρασινοποικιλόχρουν μορφήν, και χαρίζει επί τας κορυφάς των δένδρων ανθοποικιλόμορφον στέφανον· καθαρίζει τα δάκρυα από τους οφθαλμούς των τρυφερωτάτων βλασταρίων, τα οποία έσταξεν η κρυσταλλώδης αυγή της νυκτός, και ευθύς ενθερμαίνει τα σπλάγχα των, ίνα δώσωσι γλυκυτάτους και ωρίμους καρπούς, εις τροφήν και αγαλλίασιν των ανθρώπων· διώκει με τας αστραπάς των ακτίνων του όλα τα άγρια θηρία, έως ότου να τα αποκρύψη μέσα εις τα σκότη της ερημίας· εγείρει τα ωδικά των ορνέων εις μουσικόλαλον φωνήν, δια να αναστήσουν τα λογικά ζώα από την στρωμνήν· λάμπει παρευθύς με την αργυροχρυσοσύνθετον εικόνα του προσώπου του, δια να διώξη από αυτά κάθε αμέλειαν και οκνηρίαν, δια να εγείρη τους ανθρώπους και να τους αποδείξη προθυμοτέρους εις την εργασίαν.
Transfiguration of our Lord and Savior Jesus Christ
Our Lord had spoken to His disciples many times not only concerning His Passion, Cross, and Death, but also concerning the coming persecutions and afflictions that they themselves would endure. Since all these evils were near at hand, but the enjoyment of good things which they hoped to receive in their stead was yet to come, our Savior desired to give them full assurance, evidently and openly, concerning that glory which is prepared for those who endure to the end. Therefore, fulfilling that which He had promised shortly before, that "there be some standing here which shall not taste of death, till they see the Son of man coming in His Kingdom" (Matt. 16:28), He took His three foremost disciples and ascended Mount Tabor, where He was transfigured before them. His face shone like the sun, and His clothes became white as the light. Suddenly, together with this dread and marvelous effulgence of light, there appeared those pinnacles of the Prophets, Moses and Elias, who spoke with the Lord Jesus concerning His saving Passion which was about to take place.