«Νὰ δοῦμε ἀκόμα, ποῦ θὰ φτάσουμε! Δὲν ἀφήσαμε βρωμιά, δὲν ἀφήσαμε σιχαμένη πράξη, ποὺ νὰ μὴ κάνουμε, δὲν ἀφήσαμε πονηρὸ διαλογισμό, ποὺ νὰ μὴ τὸν ποῦμε ἢ νὰ μὴ τὸν γράψουμε μὲ τὴν μεγαλύτερη ἀδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πιὰ ὁλότελα. Ποτὲ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχε φτάσει οὔτε στὴν μισὴ ἀναισθησία καὶ σιχαμένη παραμόρφωση, ἀπ’ ὅσο ἔφτασε σήμερα...».
«Τί γίνεται μὲ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν;» -- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
Η οἰκουμενιστική ἀλλοίωση ἐπικεντρώνεται κυρίως στην ἐκκλησιολογία. Αὐτὸ ἦταν αὐτονόητο νὰ συμβεῖ, γιατὶ στην παμπροτεσταντική αὐτή κίνηση δὲν ὑπάρχει κἄν ἐκκλησιολογία. Τὰ ἑτερόδοξα προτεσταντικὰ σώματα τῆς Δύσεως δὲν ἀνήκουν οὐσιαστικὰ στη Μία, ῾Αγία, Καθολική καὶ ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, στην ὁρατή ᾿Εκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος ἐπὶ τῆς γῆς στὸ ἕνα θεανδρικό Του πρόσωπο καὶ την στήριξε στὸ θεμέλιο τῶν ᾿Αποστόλων καὶ Προφητῶν (᾿Εφ. βʹ 20). Οἱ Προτεστάντες δὲν δέχονται την ᾿Εκκλησία αὐτή, ἀλλὰ μιὰ ἀόρατη καὶ ἀκαθόριστη ᾿Εκκλησία, την ὁποία δημιουργεῖ στὶς καρδίες τῶν πιστῶν τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο, μιὰ ᾿Εκκλησία ὁμιχλώδη καὶ ἐλαστική, στην ὁποία μποροῦν νὰ στεγασθοῦν οἱ πάντες, καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ ἐξέπεσαν τῆς Καθολικῆς Πίστεως καὶ ᾿Αληθείας. Εἶναι κοινὸς πλέον τόπος ὅτι ἡ σπονδυλική στήλη τῆς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι ἡ διαβόητη Θεωρία τῶν Κλάδων (Branch Theory), μιὰ ἔξυπνη θεωρία (ἀγγλικανικῆς προελεύσεως), ποὺ προσπαθεῖ μὲ τρόπο ταχυδακτυλουργικὸ νὰ ἐντάξει τὸν Προτεσταντισμὸ στὸ χῶρο τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἀπὸ την ὁποία ἐκεῖνος ἀποκόπηκε διὰ τῆς Διαμαρτυρήσεως.
Τη ΛΑ΄ (31η) Ιουλίου, η ανάμνησις των Εγκαινίων του σεβασμίου οίκου της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ του εν ΒΛΑΧΕΡΝΑΙΣ, ένθα απόκειται η ΑΓΙΑ ΣΟΡΟΣ και προεόρτια του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ήτοι η από του βασιλικού παλατίου εξέλευσις του Τιμίου Σταυρού εις την Πόλιν.
Κατά την ημέραν ταύτην επεκράτει συνήθεια να εκφέρηται εκ του παλατίου του βασιλέως το τίμιον ξύλον του Σταυρού, και να προπέμπηται πλησίον της μεγάλης Εκκλησίας· προϋπήντα δε αυτό ο δεύτερος ιερεύς εκ των Κηρουλαρίων, όστις βαστάζων θυμιατόν και θυμιών, πρώτον έφερεν αυτό εις τον μικρόν βαπτιστήρα, όπου εγίνετο αγιασμός εν τω αργυρώ εξαντλητηρίω, έπειτα δε εισήγαγεν αυτό εις το άγιον Βήμα της Μεγάλης Εκκλησίας, της Αγίας Σοφίας. Εκ δε του αγίου Βήματος εξήγον τον Σταυρόν, και περιέφερον εις όλην την Κωνσταντινούπολιν μέχρι της δεκάτης τετάρτης Αυγούστου, ότε προεπέμπετο πάλιν εις το παλάτιον, και απετίθετο εις τον τόπον αυτού υπό των Διαιταρίων και του μεγάλου Παππία. Αύτη δε η εξέλευσις και περίοδος των τιμίων ξύλων του Σταυρού εγίνετο, διότι εις τας πρώτας δεκαπέντε ημέρας του Αυγούστου επιπολάζουσι συνήθως ασθένειαι περισσότεραι ή κατά τους άλλους μήνας· όθεν ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, περιφερόμενος εις την Πόλιν, ηγίαζε τον αέρα δια της παρουσίας του, και τας οικίας και τας αγυιάς και τας πλατείας, υγείαν παρέχων εις όλους εκείνους, πλησίον των οποίων διήρχετο ή τους οποίους προσήγγιζεν.
ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ - Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Ρώτησαν κάποτε ένα γέροντα ασκητή πόσον ετών είναι καί
εκείνος, αφού σκέφθηκε λίγο, απάντησε : "Θά είμαι περίπου εφτά χιλιάδες
χρόνια". Στήν επόμενη ερώτηση, που ήταν "πώς τά κατάφερες ;",
είπε : "Κληρονόμησα τόν σπόρο τής μνήμης από τούς παππούδες μου.
O αείμνηστος Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης : Θλιβερά διαπίστωσις.
Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την
ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών,
αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και
έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν
«μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών
οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς
ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού
δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους
τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα
της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν
γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της
Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου
αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι
γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν
κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων,
εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας
πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική
προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από
συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….
Προσευχή εις το άκτιστον τριαδικόν Φως -- Του Καθηγητού Ανδρέου Θεοδώρου
Φως θείον και επουράνιον· ο εγγενής πλούτος και η έμφυτος λαμπηδών της θεότητος, το προαιώνιον και άναρχον· το αϊδίως αναλάμπον εν τη ουσία του Θεού, της οποίας την άϋλον απλότητα καταλείπεις ανέπαφον, και την οποίαν διακρίνεις θεοπρεπώς ασυνθέτως και αμερίστως· το μη προσωρινώς υπό του Θεού κτιζόμενον και είτα εις αέρα διαχεόμενον και αφανιζόμενον, το ανέσπερον και αδιάδοχον, η φωτεινή δόξα της τριαδικής Θεότητος, ης τας υποστάσεις θεοπρεπώς συνενοίς εν κοινότητι βουλής και ενεργήματος, υπάρχον εν αυταίς ολόκληρον, αμέριστον και αδιαίρετον· το φως του αγεννήτου Πατρός, το αϊδίως μεταδιδόμενον εις τον Υιόν δια της γεννήσεως και εις το Πνεύμα το άγιον δια της εκπορεύσεως· το φως του Υιού, το μερικώς επί του Θαβωρίου αναλάμψαν και φωτίσαν την κτίσιν, επισκιάσαν δε του φυσικού ηλίου την λαμπρότητα, και νικήσαν την φυσικήν των Μαθητών δεκτικότητα και αντοχήν· και το Φως του παναγίου Πνεύματος, το οποίον, ως άκτιστος χάρις και ενέργεια, ζωοποιεί, συνέχει και κινεί σύμπασαν την κτίσιν.
ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ…» -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΤΟ ΘΕΜΑ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τους συνειδητούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπό τους κληρικούς ἐνημέρωση και καθοδήγηση. Ὅμως περισσεύει ἡ σιωπή ἀπό καιροσκοπισμό και δειλία. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού δημοσίως ἐπικρίνουν τους Οἰκουμενιστάς και διατυπώνουν τη γνώμη τους ἐλεύθερα. Και αὐτό εἶναι πολύ ἀνησυχητικό φαινόμενο, γιατί ἀποκαλύπτει ὅτι δεν ὑπάρχει ἱερός ζῆλος και παρρησία. Δέν ὑπάρχει πνεῦμα ὁμολογίας και ὑπεράσπισης τῆς πίστεώς μας. Ὡστόσο, δεν μᾶς λείπουν τά κείμενα, πού ἐπισημαίνουν τις αἱρετικές διδασκαλίες τῶν παπικῶν και τῶν προτεσταντῶν. Ἔχουμε θεολόγους, ἀλλά δεν ἔχουμε ὁμολογητές. Το πρόβλημα δεν εἶναι στην ἐπισήμανση τῶν διαφορῶν με τους ἑτεροδόξους, ἀλλά στήν κριτική πού πρέπει στους δικούς μας ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀναπτύσσουν ἐνοχλητικές πρωτοβουλίες και ἐξισώνουν την πίστη μας με ἐκείνη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτούς τους οἰκουμενιστές ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς οἱ σοφοί θεολόγοι μας να τους κρίνουν καί να τους ἀπομονώσουν. Και αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι οἱ μεγαλόσχημοι τῆς Ἐκκλησίας και δεν θέλουν να ἔλθουν σε ἀντίθεση μαζί τους.
Silas, Silvan, Crescens, Epenetus and Andronicus the Apostles of the 70
Saint Silas was a companion and fellow labourer of the Apostle Paul: "And Paul chose Silas and departed...and he went through Syria and Cilicia, confirming the churches" (Acts 15:40-41). He later became Bishop of Corinth, and reposed in peace. Saint Silvanos became Bishop of Thessalonica, and also reposed in peace. Saint Crescents, whom Saint Paul mentions in his Second Epistle to Timothy(4:10), became Bishop of Chalcedon, and brought many to the Faith. As for him whom the Apostle of the Nations praises as "my well-beloved Epenetus, the first-fruits of Achaia unto Christ" (Roman 16:5), he became Bishop of Carthage, and after enduring many afflictions from the idolators, and bringing many of them to Christ, he departed to the Lord.