Ἅγιον Πνεῦμα καί Χριστιανική ἑνότης -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

1. Ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν

Ἕνα εὔκολο –καὶ πρόχειρο– ἐπιχείρημα, γιὰ νὰ ὑποστηριχθεῖ ἡ συγγένεια τῶν Μεγάλων Θρησκειῶν (Θρησκευμάτων ὀρθότερα), εἶναι ἡ ἀναφορὰ σὲ ἕνα Θεό, πού ἀπὸ κοινοῦ ἀποδέχονται. Καὶ βέβαια ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας.

Ὁ ἕνας ὅμως Θεὸς θεωρεῖται ἀπὸ τὰ διάφορα θρησκεύματα μέσα ἀπὸ εἰδικὴ προοπτική, ὥστε τελικὰ νὰ διαφέρει ὁ Θεὸς ἀπὸ θρησκεία σὲ θρησκεία, καὶ τελικὰ νὰ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἴδιος Θεός, στὸν ὁποῖο ἀναφέρονται, ἀκόμη καὶ οἱ λεγόμενες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ἀλλὰ καὶ οἱ χριστιανικὲς «Ὁμολογίες».

Ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν εἶναι μὲν ἕνας, ἀλλὰ διακρίνεται σὲ Τρία Θεῖα Πρόσωπα, κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ Ὁποῖα ἔχει τὸ πλήρωμα τῆς θεότητας, χωρὶς ὅμως νὰ γίνεται λόγος γιὰ «τρεῖς θεούς», ἀλλὰ γιὰ Ἕνα, ὅπως ὁμολογοῦμε καὶ στὸ «σύμβολο τῆς πίστεως, («Πιστεύω εἰς ΕΝΑ Θεόν…»). Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι «ὁ Θεὸς ποὺ ἀποκαλύπτεται στὴν ἱστορία, δὲν εἶναι μία μοναχικὴ ὕπαρξη, αὐτόνομη Μονάδα ἢ ἀτομικὴ Οὐσία. Εἶναι Τριάδα ὑποστάσεων, τρία Πρόσωπα μὲ ἀπόλυτη ὑπαρκτικὴ ἑτερότητα, ἀλλὰ καὶ κοινότητα Οὐσίας, Θέλησης καὶ Ἐνέργειας»1.

Ασύγγνωστη προσταγή Κρατικής βίας και συγγνωστή ηθική πλάνη δίκαιης αλήθειας -- Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η τυφλή υπακοή ενός δημοσίου υπαλλήλου εις την εκτέλεση μίας προδήλως αντισυνταγματικής εντελλόμενης ενέργειας την οποία παρά την ρητή εκπεφρασμένη αντίδρασή του προς τούτο, το Κράτος εν γένει δια των οργάνων του επιβάλλει προς αυτόν, καθοιονδήποτε τρόπο, υπό την απειλή μάλιστα και επιβολής πειθαρχικής ποινής, συνιστά  ανυπερθέτως μία μορφή προσταγής, δια της οποίας ο προστάξας δρα ως έμμεσος αυτουργός ,ενώ ο προστασσόμενος απαλλάσσεται εκ της τυχόν τελέσεως αξιοποίνου πράξεως, διότι κατά το άρθρο 21 του Ποινικού Κώδικα αποκλείεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξεως καθ’ εαυτής.

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, γράφει:

«... Ο φιλοπαπισμός (στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός) κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος. 

Στον Αθηναγόρα και στους περί αυτόν και μετ’ αυτού βρίσκουν προστασία όλοι οι ανήθικοι, για να πυκνώσουν τις τάξεις των προδοτών της Ορθοδοξίας. Θράσος και κολακεία, υποκρισία και δωροδοκία, ιδού τα όπλα του θεατρίνου του Φαναρίου....» 

(εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966).

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΓΡΙΠΠΙΝΗΣ.

Αγριππίνα η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της περιδόξου πόλεως Ρώμης, εκ νεότητός της δε παρέδωκεν εαυτήν εις τον Θεόν. Όθεν ευωδίαζε μεν τας καρδίας των πιστών, ως κήπος τις ηνθισμένος, ή ευωδέστατον ρόδον, απεδίωκε δε την δυσωδίαν των παθών, καθό στολίσασα την ψυχήν της η μακαρία με την παρθενίαν και καθαρότητα. Επειδή λοιπόν ηρραβωνίσθη πνευματικώς με τον Χριστόν, δια τούτο ανδρείως και θαρραλέως προσήλθεν εις το Μαρτύριον, παραδώσασα εαυτήν δια τον έρωτα και την αγάπην του Νυμφίου της Χριστού, εις πολλάς βασάνους και μαρτύρια.

Η απροσδόκητη ευλογία

Βρισκόμαστε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Οι μοναχοί του Αγίου Όρους δοκιμάζονται κι αυτοί, αλλά βλέπουν έκδηλη τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Είναι Αύγουστος του 1942 και οι Παρακλήσεις στην Παναγία έχουν αρχίσει. Στη Νέα Σκήτη ο μυλωνάς π. Αρσένιος Μαντζαρόλας δεν έχει καθόλου αλεύρι. Επί πλέον χρωστάει είκοσι δανεικά ψωμιά σε πατέρες της σκήτης. Κι επειδή δεν μπορεί να τα επιστρέψει, δεν θέλει από ντροπή ούτε να τους δει. Είναι τόσο λυπημένος, ώστε αποφασίζει να φύγει ξημερώματα της 13ης Αυγούστου από το Άγιον Όρος και να φθάσει σιγά –σιγά με τα πόδια στην πατρίδα του τη Σπάρτη. 
Την παραμονή, νηστικός και στεναχωρημένος, ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστεί. Μόλις αποκοιμήθηκε, του φάνηκε πως είδε τη μητέρα του. 
- Τι έχεις, παιδί μου, και είσαι λυπημένος; 
- Μάνα, δεν έχω καθόλου ψωμί. Τι άλλο θέλεις να έχω; Μάνα, πεινώ! 
- Και για αυτό θέλεις να φύγεις από το Όρος; 
- Ναι, για αυτό. 
- Και που λογαριάζεις να πας, δυστυχισμένο παιδί; Εγώ δεν είμαι – αιώνες τώρα- η Κυβερνήτρια του Όρους; Πως είναι δυνατό να αθετήσω την υπόσχεσή μου; Να, σας έφερα στην παραλία ένα καΐκι με σιτάρι. Πήγαινε να πάρεις. 

Γένεσις του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών -- Του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου (Πατριαρχείου Σερβίας)

Απλώς, ο τίτλος «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» ήδη εκφράζει την αίρεσιν του ψευδο-εκκλησιαστικού αυτού οργανισμού. Μεταξύ των διδασκαλιών της Χριστιανικής πίστεως υπάρχουν αλήθειαι αι οποίαι έλαβον εις τους δογματικούς ορισμούς των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας εις τας Οικουμενικάς Συνόδους μίαν ακριβή και οριστικήν διατύπωσιν, η οποία δεν επιτρέπει διαφόρους ερμηνείας. Ούτως, οι άγιοι Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου ώρισαν το δόγμα της πίστεως εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν και όχι εις «πολλάς», εκ των οποίων κάποιον είδος «συμβουλίου» ή «ενώσεως» ή κάποιον είδος «υπερ-εκκλησίας» θα ηδύνατο να προέλθη. Η Εκκλησία είναι μία και καθολική και εις αυτήν είναι συγκεντρωμέναι ομού όλη η αλήθεια, όλη η χάρις, όλα όσα ο Κύριος έφερε μετ’ Αυτού εις την γην και παρέδωσεν εις τους ανθρώπους και άφησε δια την σωτηρίαν των. Είναι μία και καθολική, επειδή συγκεντρώνει όλους όσους θέλουν την σωτηρίαν, εις μίαν εσωτερικήν ενότητα, εις το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Ούτως, αυτή αύτη η ιδεα ενός «συμβουλίου» ή «ενώσεως» των Εκκλησιών είναι αδύνατος, ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος δια την συνείδησιν εκάστου Ορθοδόξου.                                                                   

Για μια ανήσυχη ησυχία …! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών.

Αν θα μπορούσε κανείς να διεισδύσει πραγματικά στον πυρήνα της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου, που γεννάται από τον πόθο για ενότητα, θα ανακάλυπτε ακριβώς ότι ο πόθος αυτός προδίδει την ψυχική δίψα του ανθρώπου για ησυχία. Είναι γεγονός ότι ο διασπασμένος και διχασμένος εσωτερικά άνθρωπος, εκείνος τουλάχιστον που βιώνει την ανάγκη για ενότητα σαν μια βασική επιδίωξη της ζωής, στο βάθος της εσώτερης ψυχικής υποστάσεώς του λαχταρά την ησυχία. Εξάλλου, εάν ένας διαταραγμένος από εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις άνθρωπος κατέληγε στην ψυχική του συγκρότηση και ενοποίηση, το πρώτο αγαθό που θα γευόταν θάταν ασφαλώς η πνευματική ησυχία, σαν έκφραση της αρμονίας των ψυχικών του καταστάσεων και περιεχομένων. Γι’ αυτό το λόγο το ασκητικό βίωμα, η νηπτική πατερική έρημος, θα πρότεινε, σ’ αυτόν που διψά την ενότητα και τον πόθο του απολύτου, να βιώσει στο ψυχικό χώρο της μοναξιάς την ασκητική ησυχία και την «αναχώρηση» από τα πράγματα του κόσμου. Κι’ εδώ βέβαια θα αντιμετώπιζε κανείς μια «παράλογη» ίσως πραγματικότητα, μια ιδιάζουσα κατάσταση ησυχίας και ψυχικής μοναξιάς.

Eusebius, Bishop of Samosata

After the expulsion of Eudoxius from the see of Antioch, the Arians of Antioch, believing that Meletius of Armenia would uphold their doctrines, petitioned the Emperor Constantius to appoint Meletius Bishop of Antioch, while signing a document jointly with the Orthodox of Antioch, unanimously agreeing to Meletius' appointment (see Feb. 12); this document was entrusted to Eusebius, Bishop of Samosata. Meletius, however, after his Orthodoxy became apparent, was banished, and the Arians persuaded Constantius to demand the document back from Eusebius, as it convicted their perfidy. Imperial officers were sent; Eusebius refused to surrender the document without the consent of all who had signed it; the officers returned to the Emperor, who furiously sent them back to Eusebius with threats.