Fr. Theodoros Zisis:

"I am not sure that if God calls me tonight and I leave this life, I do not know if I will find an excuse in front of the Saints, the Confessors, the Martyrs, for this attitude that we all hold now. Heresy is overflowing, pro-Papists and pro-ecumenists are all sheep wolves among us, and we making discretions  and we dispensate. I am trying to find an excuse for myself ...

Since the Bishops commemorate the Patriarch and therefore they are also subjected to the Canon: "the one who communicates with the one who is uncommunicable, becomes uncommunicable too"; and I  commemorate my Bishop, who commemorates the Patriarch, who communes with the Pope; and you faithful, you are coming to me who I commemorate the Bishop and you have communion and accept me. Therefore, a line - this line of transgression that begins with the Patriarch, begins slowly - slowly as if they are communicable vessels, to reach as a responsibility as far as to all of us!

But who from the Christians knows these teachings? Most of the laity will say: "But, since the Patriarch does it, since the Pope does it, what is my fault?". It's your fault too! Ignorance is not justified ...

We are all responsible. The Patriarch is not only responsible. It is not only the Bishop responsible, who is silent and this kind of silence constitutes a third kind of atheism. We, the Priests, are also responsible and together with us, you are also responsible, you laity, because  you are stay with us and do not say to us: "We are leaving you".

ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Μὲ βάση τὸ λόγο καὶ τὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, τῶν αὐθεντικῶν θεολόγων τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ φωτισθεῖ στὴν συνέχεια ἡ σχέση καὶ συμπληρωματικότητα τῶν δύο πτερύγων τῆς ἁγιοπνευματικῆς μας ζωῆς, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς λατρείας.

1. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἁπλὰ «μάθημα», ἀλλὰ προπάντων «πάθημα». Προσφέρεται ὡς ζωή, ὡς ἔνταξη σὲ ἕνα «καινό» -ἀποκεκαλυμμένο ἐν Χριστῷ, τρόπο ζωῆς, τὴν ζωὴ ποὺ εἰσήγαγε στὴν ἱστορία ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ φθάσει-μέσῳ μιᾶς συγκεκριμένης πορείας- σὲ σημεῖο, ποὺ νὰ ἐφαρμόζει καὶ στὸν ἑαυτό του ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Εἶναι «μόρφωσις» τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν πιστὸ (πρβλ. «ἵνα μορφωθῆ Χριστὸς ἐν ἡμῖν»· Γαλ. 4, 19). Νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Χριστός -θεὸς κατὰ χάριν. Ἡ πορεία αὐτή, ποὺ ἰσοσυναμεῖ μὲ θεραπευτικὴ διαδικασία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως (1) εἶναι ἀκριβῶς ἡ Πνευματικὴ ζωὴ ἤ ζωὴ ἐν Ἁγίῳ Πενύματι. Αὐτὸ σημαίνει μετοχὴ στὴν προσφερόμενη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄκτιση Χάρη, ποὺ ἐγκαθιδρύεται στὸν ἀσκούμενο πιστὸ ὡς «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (οὐράνια βασιλεία) καὶ φανερώνεται ὡς πορεία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ζεῖ μέσα στὸ ἁγιοτριαδικὸ φῶς, γιὰ νὰ εἶναι κατ᾽ ἀλήθειαν ἄνθρωπος καὶ συν-άνθρωπος, ἀγαπώντας ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον του, στὰ ὅρια τῆς εὐσεβείας καὶ ἀγαπητικῆς ἀνιδιοτέλειας, κατὰ τὸν ἀποστολικὸ λόγο:

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Μεθοδίου του Ομολογητού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Μεθόδιος Ομολογητής και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τον θ΄ (9^ον) αιώνα, ότε η βασιλίς των πόλεων συνεταράσσετο από την κακόδοξον αίρεσιν των εικονομάχων, πολλοί δε θεοφόροι Πατέρες της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας πολλάς βασάνους υπέρ των αγίων Εικόνων και της αληθούς πίστεως υπέμειναν. Πολυπληθείς είναι οι αγωνισταί ούτοι της Ορθοδοξίας, ων την μνήμην πρεπόντως και δικαίως τιμά η Εκκλησία. Μεταξύ δε της πλειάδος των αγωνιστών υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως εξέχουσαν θέσιν κατέχει ο μέγας εν Ιεράρχαις Μεθόδιος· ο λαμπρότατος φωστήρ όλης της οικουμένης· ο στερρότατος στύλος της ομολογίας, ον στέφανον πολυτίμητον εις την ένδοξον αυτής κεφαλήν έχει η βασιλεύουσα. Ουχί δε στέφανον απλούν, αλλά στέφανον πεποικιλμένον εκ λίθων πολυτίμων· αυτή τον εγέννησε, τον ανέθρεψε, και τον ηύξησεν· αυτός με τους ιδικούς του ωραίους άθλους και αγώνας και με τα μαρτυρικά αυτού αίματα την εστόλισε με πορφύραν λαμπράν, ωραιοτάτην μητέρα πλέον ωραιοτάτου υιού· ρίζα θεόφυτος, βλαστού θεοπροβλήτου· δένδρον αείζωον, άνθους ευωδεστάτου.

Η ενδημούσα θεσμική λοιμική της Δημογραφικής αλλοίωσης -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατάσταση εις την οποία βιώνουμε έχει υπερκεράσει κάθε νοήμονα άνθρωπο διότι όζει «οργουελιανής» επίνευσης οσμή, εξ αυτού του λόγου και η κυβέρνησις έχουσα απωλέσει πλήρως τον έλεγχο, επιδιώκει δια μέσου της καθεστωτικής τηλοψίας να εξαναγκάσει την ευρεία μάζα ως προς την επιβολή του εμβολιασμού.

Η πρωτόγνωρη κατάσταση αυτή, εκ μέρους της κυβερνήσεως, ήτοι αφενός να αίρει παν προφυλακτικό μέτρο ενόψει της τουριστικής περιόδου, εν ταυτώ όμως να εξαπολύει επίθεση προκειμένου να διατηρεί σε εγρήγορση δήθεν τους πολίτες, ομιλούσα δήθεν δια τέταρτο κύμα της πανδημίας, πέραν από το γεγονός ότι είναι καταδήλως χυδαίο, εξ ετέρου, αποδεικνύει πανηγυρικά και τον πανικό εις τον οποίο, ακουσίως έχει περιέλθει, διότι έχει αποτύχει παταγωδώς προς πάσα κατεύθυνση.

ΑΙ ΔΥΟ «ΚΑΡΤΑΙ» ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ: ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗ!

 

Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Ἐμμανουήλ

Ἀδελφοί, ὅπως κάθε νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις ἔτσι καὶ ἡ ὑπόθεση τῆς ταυτοποίησης τοῦ ἀνθρώπου! Ἂν ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο (ἐνν. κεφάλι) καὶ σῶμα (π.χ τὸ δεξὶ χέρι) ἢ πάλι σῶμα καὶ ψυχή, οἱ δύο κάρτες μαζί, μία ἡ κάρτα τοῦ πολίτη καὶ μία ἡ κάρτα τοῦ δωρητῆ ὀργάνων, συνθέτουν τὸ προφὶλ μιᾶς ὑπόθεσης σκοτεινῆς καὶ μυστήριας ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα «Χάραγμα» ἢ ἀλλιῶς Σφράγισμα!

ΑΝ τὸ παρακάτω χωρίο τῆς Ἀποκάλυψης σᾶς εἶναι γνωστό: «Καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν» (Ἀποκ. 13,16), ΚΑΙ ἡ ἑρμηνεία του ἐπίσης:

Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ -- Των Αγίων Τριακοσίων δέκα οκτώ (318) Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου

Η έκτη κατά σειρά Κυριακή μετά το Άγιο Πάσχα είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Η σύνοδος συνήλθε κατά πρόσκληση του Μέγα Κωνσταντίνου κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του και είχε διάρκεια 3,5 χρόνια. Διακριθείσες μορφές της συνόδου ήταν ο Αλέξανδρος ο Κωνσταντινουπόλεως, ο Αλέξανδρος ο Αλεξανδρείας, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Ευστάθιος ο Αντιοχείας, ο Μακάριος ο Ιεροσολύμων, ο Παφνούτιος, ο Σπυρίδων, ο Νικόλαος, κ.α.

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό. Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.

Συνοπτική παράθεση των ιερών Κανόνων:

Fathers of the 1st Council

The heresiarch Arius was a Libyan by race and a protopresbyter of the Church of Alexandria. In 315, he began to blaspheme against the Son and Word of God, saying that He is not true God, consubstantial with the Father, but is rather a work and creation, alien to the essence and glory of the Father, and that there was a time when He was not. This frightful blasphemy shook the faithful of Alexandria. Alexander, his Archbishop, after trying in vain to correct him through admonitions, cut him off from communion and finally in a local council deposed him in the year 321. Yet neither did the blasphemer wish to be corrected, nor did he cease sowing the deadly tares of his heretical teachings; but writing to the bishops of other cities, Arius and his followers requested that his doctrine be examined, and if it were unsound, that the correct teaching be declared to him. By this means, his heresy became universally known and won many supporters, so that the whole Church was soon in an uproar.