Ανέγνωσα εις τον «Τύπον» τας απαντήσεις εις τα τρία άρθρα του Καθηγητού κ. Αλιβιζάτου. Ησθάνθην ικανοποίησιν και ανακούφισιν, διότι ητοίμαζα απάντησιν. Δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεσις ο κ. Καθηγητής φρονών τόσον φιλελεύθερα. Το σύνολον σχεδόν των καθηγητών των δύο δυσμοίρων Θεολογικών Σχολών των Πανεπιστημίων μας έτσι φρονούν. Όλαι αι επί μέρους επιστήμαι έχουν κάποιαν συνέπειαν. Οι θεραπεύοντες τας διαφόρους επιστήμας μεταβαίνουν εις Ευρώπην και Αμερικήν δια την καλυτέραν συγκρότησίν των και καλώς ποιούν. Αλλ’ οι Θεολόγοι μας τι θέλουν εις τα Καθολικά και Προτεσταντικά Πανεπιστήμια; Τι θα μάθουν εις αυτά οι Ορθόδοξοι Καθηγηταί; Ιδού αι συνέπειαι της ασυνεπείας. Συνήθως λέγουν ότι μανθάνουν τας θεολογίας των Προτεσταντών και των Καθολικών ως και τον τρόπον σκέψεως, δια να δύνανται να γνωρίζουν σαφέστερον τας διαφοράς μας. Και εντεύθεν να αγαπούν περισσότερον την Ορθοδοξίαν και να την προστατεύουν. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Ίσως η πρόθεσις να είναι καλή. Και είναι καλή. Αλλά δεν δύναται η πρόθεσις να γίνη πραγματικότης. Διότι εισέρχονται εις κλίματα επικίνδυνα χωρίς τα απαραίτητα μέσα αυτοπροστασίας. Πώς να προστατεύση ένας «καθηγητάκος» 22-25 ετών τον εαυτόν του, από τας ισχυράς επιδράσεις της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Θεολογίας, όταν, εστερημένος ορθοδόξων κριτηρίων, ευρίσκεται μέσα εις την γοητεύουσαν ατμόσφαιραν του Δυτικού ρασιοναλισμού; Με ποία μέσα να αντιδράση ενώπιον της θαμβούσης ψευδοσοφίας των Ευρωπαίων το χθεσινόν, κομπλεξικόν δια την καταγωγήν του, χωριατόπουλον, που οιστρηλατημένον από το όνειρον να γίνη μέγας Θεολόγος, με γλώσσες και ευρωπαϊκήν σκέψιν, ρουφά ευχαρίστως ό,τι του σερβίρει η Κίρκη της λογοκρατουμένης Θεολογίας;
Τη Ε΄ (5η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΔΩΡΟΘΕΟΥ Επισκόπου Τύρου.
Δωρόθεος ο αοίδιμος εγένετο Επίσκοπος της πόλεως Τύρου, κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει τγ΄ (303), κατέχων καλώς άπαντα τα κεφάλαια της Παλαιάς και Νέας Γραφής. Και εν όσω μεν έζη ο Διοκλητιανός και ο Λικίνιος, ο Άγιος Ιερομάρτυς Δωρόθεος είχε φύγει από την Τύρον ένεκα του διωγμού και ευρίσκετο εις την Δυσσόπολιν, την ευρισκομένην εις τα μέρη της Θράκης. Αφού δε οι βασιλείς εκείνοι απέθανον, επανήλθε πάλιν εις την Τύρον και εποίμαινε την Αγίαν του Θεού Εκκλησίαν, μέχρι των χρόνων Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Επειδή δε ο δυσσεβής Ιουλιανός δεν εφόνευε φανερά τους Χριστιανούς, όταν το πρώτον εβασίλευσεν, αλλά κρυφίως, τούτου ένεκα, ακούσας ο θείος ούτος Δωρόθεος την κακομηχανίαν αυτού, έφυγεν από την Τύρον και μετέβη πάλιν εις την ανωτέρω Δυσσόπολιν.
Συμμετοχή σε Διαμαρτυρία
Συγκέντρωση υπογραφών διαμαρτυρίας σχετικά με το νομοσχέδιο που προβλέπει το κλείσιμο του ΓΕ.Ε.Λ. της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής.
Eνός κακού δοθέντος (με τη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε.), μύρια έπονται:
Με το κείμενο του Porto Alegre Βραζιλίας, εκτός των άλλων, αναγνωρίσαμε εκκλησιαστική υπόσταση στις 340 προτεσταντικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών”) και αποδεχτήκαμε ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ΄Ιδιας Πίστης και ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Η δημοσίευση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας τότε συγκλόνισε τον πιστό λαό ανά την Ελλάδα. Τώρα με το 6ο άρθρο, η ληστρική Σύνοδος της Κρήτης έδωσε εκκλησιαστική υπόσταση και στην Παπική παρασυναγωγή !!!
ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ -- Του Φώτη Κόντογλου
Η εμορφιά των τοπίων και των πραγμάτων.
Τι είναι άραγε αυτό που κάνει ώστε κάποιο πράγμα να είναι συμπαθητικό ή αντιπαθητικό στην ψυχή μας; Με την πρώτη φορά που θα δούμε είτε πολιτεία, είτε σπίτι, είτε τοποθεσία, είτε ό,τι άλλο είναι, μας φαίνεται συμπαθητικό ή αντιπαθητικό. Χωρίς να ξέρουμε γιατί, το αγαπάμε ή το σιχαινόμαστε, ή μας είναι αδιάφορο. Ίσαμε ένα σημείο, βρίσκουμε κάποια πράγματα που θαρρούμε πως συντείνουνε στο να μας φαίνεται ευχάριστο ή δυσάρεστο, ζεστό ή κρύο. Μα πέρα απ’ αυτό, δεν μπορούμε να πούμε γιατί είναι έτσι που μας φαίνεται. Η λογική δεν βοηθά σ’ αυτά τα ανεξιχνίαστα μυστήρια. Συμπαθούμε ένα πράγμα που δεν έχει καμιά εξωτερική χάρη. Κι αντιπαθούμε κάτι που έχει πολλές τέτοιες χάρες.
«ΕΥΘΕΩΣ ΗΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ» -- Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Στὴν ἐποχή μας ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἀφοσιώνονται πλήρως σὲ κάποιο ὅραμα, σὲ κάποια ἀποστολή, σὲ κάποιο ἔργο – λειτούργημα. Ἀκόμα καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παρατηρεῖται αὐτὴ ἡ ἔλλειψη. Οἱ Ἐπίσκοποι ἔχουν γίνει κοσμικοὶ ἄρχοντες καὶ οἱ κληρικοὶ ἐπαγγελματίες. Κυλάει ὁ χρόνος καὶ δυστυχῶς τὰ πράγματα λιμνάζουν. Καμία βελτίωση δὲν παρατηρεῖται. Οἱ ὑπεύθυνοι ἀδιαφοροῦν. Τὰ παραδείγματα πρὸς μίμηση δὲν ὑπάρχουν. Ὅλα ἔχουν ἀτονήσει. Λείπει παντελῶς ἡ πνοή, ἡ ἔμπνευση, ἡ δράση. Σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία, ὁ ἀποφασισμένος γιὰ κάτι ἀνώτερο ἀντιμετωπίζεται μὲ περιφρόνηση. Ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση μὲ κάποια ἀνοχή. Ὅταν ὅμως τὸ ἔργο του στέφεται ἀπὸ ἐπιτυχία καὶ ἀποσπᾶ τὴν κοινὴ ἀποδοχή, οἱ ἀντιδράσεις πληθαίνουν μὲ σκοπὸ νὰ περιοριστεῖ ἡ δράση του. Καὶ τότε σοφίζονται οἱ ἄνθρωποι πολλοὺς τρόπους. Ἐκεῖνος βέβαια συνεχίζει τὸ ἔργο του ἀπτόητος. Δὲν τὸν πολυενδιαφέρουν οὔτε οἱ ἐπικρίσεις οὔτε οἱ ἔπαινοι. Εἶναι βέβαιος ὅτι ἐπιτελεῖ θεάρεστο ἔργο καὶ γι᾽ αὐτὸ σταθερὰ τὸ ἀναπτύσσει, ἀνάλογα μὲ τὶς συνθῆκες, ποὺ ἐπικρατοῦν καὶ τὶς δυνατότητες, ποὺ ἔχει. Τέτοιους ἀνθώπους διάλεξε καὶ ὁ Χριστὸς γιὰ μαθητές Του.
Our Father Metrophanes, Archbishop of Constantinople
Saint Metrophanes was born of pagan parents, but believed in Christ at a young age, and came to Byzantium. He lived at the end of the persecution of the Roman Emperors, and became the Bishop of Byzantium from about 315 to 325, during which time Saint Constantine the Great made it the capital of the Roman Empire, calling it New Rome. Saint Metrophanes sent his delegate, the priest Alexander, to the First Ecumenical Council in 325, since he could not attend because of old age. He reposed the same year and was buried by Saint James of Nisibis (celebrated Jan. 13), one of the Fathers present at the First Ecumenical Council. The Canons to the Trinity of the Octoechos are not the work of this Metrophanes but another, who was Bishop of Smyrna about the middle of the ninth century, during the life of Saint Photius the Great.