ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Τη αυτή ημέρα, Σαββάτω προ των Βαΐων, εορτάζομεν την έγερσιν του Αγίου και Δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου του τετραημέρου.    

Λάζαρος ο Άγιος και δίκαιος φίλος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του οποίου την εκ νεκρών παρά του Κυρίου ανάστασιν εορτάζομεν σήμερον, ήτο Εβραίος το γένος και Φαρισαίος την αίρεσιν, γεννηθείς εις πόλιν τινά της Ιουδαίας ονόματι Βηθανίαν, κειμένην παρά τους ανατολικούς πρόποδας του όρους των Ελαιών και απέχουσαν από των Ιεροσολύμων περί τα δύο και ήμισυ χιλιόμετρα. Πατήρ του, καθώς λέγεται, ήτο ο Φαρισαίος Σίμων, είχε δε αδελφάς την Μάρθαν και την Μαρίαν, περί των οποίων πολλάκις εν τω Ευαγγελίω ακούομεν. Τον καιρόν εκείνον εδίδασκεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και περιήρχετο την Ιουδαίαν δια την σωτηρίαν των ανθρώπων, επεσκέπτετο δε συχνά και τον Σίμωνα εις την οικίαν αυτού, μετά του οποίου συνωμίλει πολλάκις, διότι ούτος επίστευε την εκ νεκρών ανάστασιν των ανθρώπων.

Ο Ιούδας στην υμνογραφία των Παθών ---- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών

Το πρόσωπο του Ιούδα, η πράξη της προδοσίας και ο τρόπος, κατά τον οποίον έγινε αυτή, αποτελούν θέμα πολλών τροπαρίων της υμνογραφίας της περιόδου των παθών του Κυρίου (Μ. Εβδομάδος), που ανήκει στο Τριώδιο. Μάλιστα η περί του Ιούδα υμνογραφική θεματολογία είναι τόσο πλούσια, κατά την περίοδο αυτή, ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι ο Ιούδας αποτελεί, μετά τον πάσχοντα Ιησού, τον κατ’ εξοχήν κεντρικό «ήρωα» των διαδραματιζομένων γεγονότων. Η συχνότητα αυτή της υμνογραφικής εξάρσεως και προβολής του προδότη μαθητή εξηγείται, σύμφωνα με τα όσα είπαμε, όχι μόνον από το γεγονός, ότι η πράξη της προδοσίας είναι ίσως το πλέον θεμελιακό στοιχείο στην όλη δομή των παθών του Κυρίου, αλλά και εκ του ότι οι υμνογράφοι της Εκκλησίας, όπως ακριβώς και το εν γένει πλήρωμά της, αισθάνονται βαθειά την ανάγκη να υπογραμμίσουν και να στηλιτεύσουν, ακόμη και διά της υμνολογικής οδού, το πρόσωπο και την πράξη του Ιούδα.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

2. Το 1924 δεν υπήρξαν οι προϋποθέσεις για την αλλαγή.

 

1. Η αλλαγή δεν έγινε με την συγκατάθεση ολόκληρης της Εκκλησίας. Με την αλλαγή, που επεδίωκε ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, είχε συμφωνήσει μόνο το εμπερίστατο τότε Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και αυτό, πιεζόμενο. Επίσης είχε συμφωνήσει και το Πατριαρχείο Ρουμανίας. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχε διαφωνήσει ριζικά, μολονότι ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ταπεινωτικά εκλιπαρούσε την συγκατάθεσή του.

2. Η αλλαγή του ημερολογίου το 1924 έγινε αποκλειστικά και μόνο από τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε ζητήσει από το 1918, όχι μόνο την αλλαγή του Παληού ημερολογίου, αλλά και του Πασχαλίου! Τα λεγόμενα περί πιέσεων από την δικτατορική Κυβέρνηση Πάγκαλου, δεν φαίνονται αληθινά, εφόσον η ανακίνηση του θέματος για την αλλαγή είχε γίνει προ της επιβολής της δικτατορίας.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του εν Μαγνησία μαρτυρήσαντος εν έτει αψοστ΄ (1776) σφοδρώς τυφθέντος και τελειωθέντος.

Νικόλαος ο γενναίος Μάρτυς του Χριστού κατώκει μετά του πατρός αυτού, Χατζή Κανέλλου ονομαζομένου, εις την κωμόπολιν την τουρκιστί καλουμένην Γιαγιά Κιοϊ, εις την οποίαν είχε την κατοικίαν και καθέδραν του ο περίφημος κατά την εποχήν εκείνην αγάς Καρά Οσμάνογλους. Επειδή δε ο πατήρ του Αγίου ήτο επιστάτης και διοικητής εις τα ποίμνια και προάστια, ήτοι τα αγροκτήματα, του αγά τούτου, είχεν επομένως και μεγάλην επιρροήν και εκτίμησιν από τους εκεί Τούρκους. Ευρισκόμενος λοιπόν ο Άγιος εις την υπακοήν του πατρός του, ων ευπειθέστατος κατά πάντα και με την άδειαν τούτου, ηρραβωνίσθη μετά γυναικός σεμνής και τιμίας. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν είκοσι δύο ετών, ητοίμασε τα προς τον γάμον επιτήδεια και εμελέτα να στεφανωθή κατά την νέαν Κυριακήν του Θωμά. Επειδή δε είχε ανάγκην ο νέος να μεταβή εις την πόλιν της Μαγνησίας, λαβών την άδειαν του πατρός του, μάλιστα δε και του προρρηθέντος αγά, εις του οποίου την υπηρεσίαν ευρίσκοντο, ανεχώρησε δια την Μαγνησίαν.

O λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.

Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της..…νήψεως και το υπερβάλλον του ..…μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας…                                                                                                                                                          

Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.

Ἄσηπτη θεολογία ἤ θεολογία τῆς μολύνσεως;


 Ὁ π. Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν  τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ  καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος»

 

Μέρος  1ο

Μετάφραση :  

Γιωργία Μήτραινα    

Πολύμνια Γούσια  

Σκηνοθεσία :  

Μαρία Ἀγγελικὴ Γκίντη

https://youtu.be/KfpJHa3SnqQ 

Ἡ ὀρθόδοξος μαρτυρία μέ λόγους καί κείμενα, ἡ ὁποία ὅμως δέν συνοδεύεται μέ ἀποτείχισιν ἀπό τούς κακοδόξους, εἶναι λόγος κενός ἤ μᾶλλον παραπλανητικός -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, ἀν. καθηγητοῦ τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Γιά ὅποιον γνωρίζει στοιχειωδῶς τά δογματικά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἰσχυρισμός πού ὑπάρχει εἰς τόν τίτλον τοῦ συντόμου αὐτοῦ ἄρθρου εἶναι αὐτονόητος καί ἀναντίρρητος. Ἔχει δέ ἀποδειχθῆ χιλιάδες φορές κατά τά τελευταῖα 100 περίπου χρόνια, μέ βάσιν τήν ἁγίαν Γραφήν, τίς ἱερές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἐδίδαξαν αὐτά τά αὐτονόητα, ἀλλά καί τά ἐφήρμοσαν εἰς τήν πρᾶξιν, μέ τήν στάσιν των ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀλλοθρήσκων. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει ἀνάγκη γιά ἕν ἀκόμη μακροσκελές ἄρθρον πού ν’ ἀποδεικνύῃ αὐτά τά αὐτονόητα. Στόχος τοῦ παρόντος εἶναι νά τά ὑπενθυμίσῃ σέ κάποιους ἀγαπητούς ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι δείχνουν μέν ζῆλον εἰς τήν ὑπεράσπισιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν αὐτή κακοποιῆται ἀπό τούς ἰδίους τούς ταγούς της, ἀλλ’ ἀρνοῦνται κατηγορηματικῶς ν’ ἀποτειχισθοῦν ἀπό αὐτούς! Μάλιστα, μερικοί ἀπό αὐτούς πηγαίνουν ἕν βῆμα παραπέρα καί κατηγοροῦν ὅσους ἔχουν ἤδη ἀποτειχισθῆ, ὅτι δῆθεν κάνουν σχίσμα! 

Αὐτοί, λοιπόν, οἱ γιαλαντζί «ὀρθόδοξοι», ἔχουν κάνει τήν Ἁγίαν Γραφήν, τούς Ἱερούς Κανόνας καί τούς Ἁγίους Πατέρας «λάστιχον», καί ὄχι μόνον ἀρνοῦνται νά συμμορφωθοῦν μέ τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς κακοδόξους πατριάρχας καί ψευδεπισκόπους πού κηρύσσουν διάφορες αἱρέσεις καί ἑνώνονται μέ διάφορα σχίσματα, ἀλλά καί «προσαρμόζουν» τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν στά δικά τους μέτρα, ὥστε αὐτή νά «συμφωνῇ» μέ τήν ἀντορθόδοξον στάσιν των! Τό ἀποτέλεσμα εἶναι μία τερατογονία, τήν ὁποίαν περιέγραψε μέ γλαφυρόν τρόπον ὁ ἀείμνηστος λόγιος Ἱερομόναχος τῆς Πάρου π. Θεοδώρητος (+2007) μέ τά ἑξῆς (περίπου) λόγια: «Οἱ λεγόμενοι ‘συντηρητικοί ἀντιοικουμενισταί’ τήν Παρασκευήν γράφουν πύρινα ἄρθρα κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό Σάββατον συντρώγουν φιλικώτατα καί ἐν ἑνί φρονήματι μέ τούς Οἰκουμενιστάς καί τήν Κυριακήν συλλειτουργοῦν καί συνεορτάζουν μέ αὐτούς!» Ὅταν δέ τούς ἐλέγξῃ κάποιος διά τήν ἀντιφατικήν αὐτήν συμπεριφοράν, τότε εὑρίσκουν διαφόρους -- παντελῶς ἀστηρίκτους -- δικαιολογίες, οἱ ὁποῖες οὐσιαστικῶς σημαίνουν ὅτι ἡ διδασκαλία καί πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι δῆθεν ἀνεφάρμοστος, χωρίς ν’ ἀντιλαμβάνωνται οἱ δυστυχεῖς ὅτι ἔτσι ἐφαρμόζουν εἰς τήν πρᾶξιν τήν διδασκαλίαν τοῦ «πατριάρχου» (διάβαζε «αἱρεσιάρχου») Βαρθολομαίου, τόν ὁποῖον οἱ ἴδιοι κατηγοροῦν ὡς ὀλετῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἰδού ἡ ἐν λόγῳ διδασκαλία:

«Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. (Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, διδακτορική διατριβή μέ τίτλον «Περί τήν Κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», Ἀνάλεκτα Βλατάδων, Ἀριθμ. 6, Πατριαρχικόν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1970, σ. 73.)

Βεβαίως, ἡ τροποποίησις τῶν ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι ἡ μόνη διδασκαλία τοῦ κ. Ἀρχοντώνη. Ἔχει διδάξει καί πράξει χιλιάδες ἄλλα ἀτοπήματα, τά ὁποῖα ἔχουν γίνει ὅλα γνωστά! Συνεπῶς, οἱ ὡς ἄνω «θεολογοῦντες» εἶναι παντελῶς ἀναπολόγητοι πού παραμένουν εἰς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ αὐτόν. Χάριν παραδείγματος, ἄς θυμηθοῦμε καί τό ἄλλο ἀμίμητον, πού ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἠρεύχθη τό 1998:

Ὀφείλομεν ἀπό τοῦδε . . . νά ἀναθεωρήσωμεν τήν τακτικήν ἡμῶν, νά ἐκκαθάρωμεν τήν παλαιάν ζύμην, νά γίνωμεν νέον φύραμα . . . Ἡ μετάνοια ἡμῶν διά τό παρελθόν εἶναι ἀπαραίτητος . . . Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καί εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ» («Ορθόδοξος Τύπος», 23-7-1999).

Προφανῶς, ἄν ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἦτο ἀληθινός Πατριάρχης τῶν Ὀρθοδόξων, θά ἐμακάριζε τούς Ἁγίους Πατέρας (Γρηγόριον Παλαμᾶν, Μᾶρκον Εὐγενικόν, Κοσμᾶν Αἰτωλόν, Νικόδημον Ἁγιορείτην κ.ἄ.) πού ἐκράτησαν τήν Ὀρθοδοξίαν καί δέν συνεχωνεύθησαν μέ τίς αἱρέσεις. Αὐτός, ὅμως, λέγει τά ἀκριβῶς ἀντίθετα, ὅτι δηλαδή ὁ χωρισμός των ἀπό τόν «πάπαν» δῆθεν τούς ὡδήγησεν εἰς τήν Κόλασιν! Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος δέν θά τά ἔλεγε τόσον «ὡραῖα»!

Λοιπόν, τί ἀπαντᾶτε,  ‘συντηρητικοί ἀντιοικουμενισταίπού παραμένετε εἰς κοινωνίαν μέ τόν κ. Βαρθολομαῖον καί τούς ὁμόφρονάς του, οἱ ὁποῖοι προχωροῦν ἀκάθεκτοι εἰς τήν ἵδρυσιν τῆς Πανθρησκείας, πού εἶναι εἷς ἐκ τῶν στόχων τῆς δαιμονικῆς παγκοσμιοποιήσεως, κηρύττοντες διαρκῶς νέες αἱρέσεις (Σεργιανισμόν, Νεο-αρειανισμόν, Νεο-εικονομαχίαν κ.λπ.) καί ἑνούμενοι μέ ὅλους τούς αἱρετικούς καί σχισματικούς (ὅπως τούς Οὐνίτας τῆς Οὐκρανίας) καί μάλιστα μέ νέες «συνοδικές» ἀποφάσεις, ὅπως αὐτή τοῦ Κολυμβαρίου (2016), πολεμοῦν δέ λυσσωδῶς τούς Ὀρθοδόξους;