TH ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τη Πέμπτη της πέμπτης εβδομάδος των νηστειών, κατά την αρχαίαν παράδοσιν ψάλλομεν την Ακολουθίαν του Μεγάλου και κατανυκτικού Κανόνος.                                               

Τον μέγιστον όντως τούτον και κατανυκτικώτατον απάντων των Κανόνων αρίστως και τεχνηέντως συνέθεσε και συνέγραψεν ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Ανδρέας, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης ο και Ιεροσολυμίτης καλούμενος, ο εορταζόμενος κατά την δ΄ (4^ην) Ιουλίου. Ούτος πατρίδα είχε την Δαμασκόν, υπήρχε δε μέχρι του εβδόμου έτους της ηλικίας του άφωνος, θεραπευθείς δια θαύματος. Δεκατετραετής δε γενόμενος παρεδόθη από τους γονείς του εις το σχολείον, επειδή δε ήτο οξύς εις τον νουν κατεγίνετο εις τα μαθήματα με πολλήν προθυμίαν και επιμέλειαν και γυμναζόμενος με πόθον υπερβολικόν εις πάσαν μάθησιν επροχώρησε με μεγάλην σύνεσιν και εις την φιλοσοφίαν και την επιστημονικήν μελέτην των Θείων Γραφών. Αφού δε ο μακάριος ετελείωσε τας σπουδάς του, μετέβη εις τα Ιεροσόλυμα και έγινε Μοναχός οσίως και θεοφιλώς πολιτευόμενος και πολλά συγγράμματα ψυχωφελέστατα, λόγους δηλαδή και κανόνας πανηγυρικούς συγγράφων δια την Εκκλησίαν του Θεού, συν δε τούτοις και τον παρόντα Μέγαν Κανόνα εποίησεν, κατάνυξιν άπειρον αποστάζοντα, ομού δε και παρηγορίαν. Εις τον Κανόνα τούτον συνήθροισε και έθεσεν ο Άγιος όλας τας ιστορίας της Παλαιάς και Νέας Διαθήκης, αρχίζων από τον Αδάμ, έως εις αυτήν την Ανάληψιν του Χριστού και μέχρι του Αποστολικού κηρύγματος, τούτο δε το μέλος τεχνηέντως συνθέσας, προτρέπει δι’ αυτού πάσαν ψυχήν προς μίμησιν μεν των καλών, αποφυγήν δε των κακών και εις Θεόν επιστροφήν δια μετανοίας και δακρύων και πάσης αγαθής πράξεως.

Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 π. Δημητρίου Μπόκου

«Χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα»

Οι Χαιρετισμοί είναι ένας μεγαλόπνοος ύμνος προς την Παναγία. Την υμνούμε με τα λαμπρότερα λόγια της ανθρώπινης γλώσσας για την ανεπανάληπτη ωραιότητα που περιβάλλει την υπέροχη μορφή της. Ανάμεσα στα πολλά εγκώμια, που ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου απευθύνει στο πρόσωπό της, είναι και ο στίχος: «Χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα».

Η Παναγία είναι ο μεγάλος πρέσβυς μας μπρος στον Θεό. Η πρεσβεία της για τον κόσμο είναι αδιάκοπη. Και ευχαρίστως ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Σαν το ευωδιαστό θυμίαμα. Γιατί ο Θεός δέχεται τόσο ευχάριστα την πρεσβεία της Παναγίας;

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

3. Είναι αιρετικοί

1. Για τη περίοδο, λοιπόν, 1924 – 1935 δεν υπάρχει θέμα χαρακτηρισμού όσων συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, ως αιρετικών! Η κατηγορία αυτή αποδόθηκε ύστερα από 40 περίπου χρόνια 218 ! Θα πούμε, λοιπόν, λίγα λόγια, για την σοβαρότατη αυτή κατηγορία. Όπως είπαμε προηγουμένως, η κατηγορία αυτή είναι μεταγενέστερη. Η πάγια επίσημη θέση της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας, κατά την περίοδο από το 1924 μέχρι το 1935, ήταν, και είναι ακόμη, ότι όσοι αρνήθηκαν να δεχτούν το Νέο ημερολόγιο, είναι «απείθαρχα τέκνα» της! Πολλές φορές μάλιστα Νεοημερολογίτες Ιεράρχες τόνισαν, ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε σχισματικοί, ούτε αιρετικοί! Και αυτό είναι σημαντικό, άσχετα για ποιούς λόγους λένε αυτά οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι. Γιατί, πράγματι, υπάρχει κάποια κατάκριτη σκοπιμότητα, που λέγονται αυτά. Και η σκοπιμότητα αυτή είναι, το να στερηθούν όσοι συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, την έννομη προστασία του κράτους. Αυτό σημαίνει τα εξής: Η Ελληνική Πολιτεία, τόσο από το Σύνταγμά της, όσο και από διεθνείς συνθήκες, που υπέγραψε, όπως είναι η Συνθήκη της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ των οποίων είναι και το δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, είναι υποχρεωμένη να παρέχει έννομη προστασία σε κάθε γνωστή θρησκεία, σε κάθε «κοινότητα» πιστών, άσχετα αν τα μέλη της κοινότητας αυτής, ή «εκκλησίας», είναι αιρετικοί, ή σχισματικοί. Αρκεί να μη διασαλεύουν την δημόσια τάξη. Εάν η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία χαρακτήριζε όσους ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο ως «σχισματικούς», ή «αιρετικούς», η Πολιτεία θα ήταν υποχρεωμένη να τους παρέχει έννομη προστασία τουλάχιστον όση παρέχει στις άλλες θρησκείες και δόγματα. Στην περίπτωση αυτή δεν θα μπορούσε να γίνουν οι διωγμοί του 1950 και να ασκούνται ποικιλότροπες πιέσεις για να διαρρεύσουν προς τη μερίδα των Νεοημερολογιτών. Αλλά, αυτό είναι άλλο θέμα και δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε περισσότερο.

2. Στη δεκαετία του 1970 άρχισε να υποστηρίζεται από μεμονωμένους Νεοημερολογίτες η άποψη ότι τάχα όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο είναι αιρετικοί.

Τη ΙΕ΄ (15η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ.

Κρήσκης ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ των Μύρων της Λυκίας, εκ γένους λαμπρού και περιφανούς, ήτο δε κατά την ηλικίαν προβεβηκώς. Βλέπων δε εντεινομένην την ασέβειαν και αυξανομένην την θρησκείαν των ειδώλων και ότι πολλοί ήσαν οι δεδουλωμένοι εις την πλάνην και προσέφερον θυσίας εις τα άψυχα ξόανα, ζήλω θείω κινούμενος, ο μακάριος, ήλθεν εις το μέσον των ειδωλολατρών και ενουθέτει αυτούς να απέχωσι μεν από της πλάνης ταύτης, να επιστρέψωσι δε προς τον Θεόν, ο οποίος πιστεύεται υπό των Χριστιανών και είναι δημιουργός πάσης πνοής και χορηγός πάσης ζωής. Επειδή δε ο ηγεμών ωνόμασε τον Άγιον κακοδαίμονα και δυστυχή, διότι εθελουσίως ηθέλησε να δεχθή τας βασάνους, δια τούτο ο Άγιος απεκρίθη προς αυτόν, ότι το να πάσχη τις δια τον Χριστόν, τούτο φέρει ευτυχίαν και ευδαιμονίαν.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ. -- Αθωνικά άνθη

Ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός τραγικός. Ο μακραίων βίος του χαρακτηρίζεται απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνθέτουν τας αρχαίας τραγωδίας, τα στοιχεία της αμαρτίας και της καθάρσεως, τον έλεον και την δικαίωσιν. Εγκαυχώμενοι συνήθως δια την προσφοράν μας εις τον κόσμον, λησμονούμεν τας κακίας μας. ναρκισσευόμενοι δια την πνευματικήν ακτινοβολίαν μας, παραβλέπομεν τα ελαττώματά μας. Η ιστορία μας είναι ιστορία εναλλασσομένου μεγαλείου και αθλιότητος, εξάρσεων και καταπτώσεων. Και όσον μεν ευρισκόμεθα εις την περίοδον της λατρείας των ειδώλων, ερμηνεύαμεν τας εθνικάς μας συμφοράς δια της ειμαρμένης. Όταν δε ελάβαμεν τον Χριστιανισμόν, εμάθαμεν ότι αι συμφοραί του λαού μας ήσαν παιδαγωγικαί μάστιγες προς το συμφέρον μας, παραχωρούμεναι υπό του Θεού μας, του Θεού της αγάπης. Εν τούτοις θέλομεν να το αγνοώμεν, διότι περιεπέσαμεν εις απιστίαν της Θείας Προνοίας. Και θέλομεν να ερμηνεύωμεν την ιστορίαν μας «ιστορικώς». Την εκδεχόμεθα ως μίαν σειράν εσωτερικώς αλληλενδέτων γεγονότων. Αυτός, όμως, ο τρόπος ερμηνείας είναι ο κλασσικός τρόπος της αθέου κριτικής, που δεν βλέπει τίποτε άλλο από ορατάς αιτιώδεις σχέσεις γεγονότων.

Ο βλάσφημος ψαράς

Στο πίσω Λιβάδι της Πάρου, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου 1931, βρίσκονταν τρεις ομάδες ψαράδων, που ψάρευαν τις νύχτες με τα γρι-γρι στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου . 

Εκείνη τη νύχτα η μια ομάδα έμεινε στο μικρό λιμάνι. Οι ψαράδες το έριξαν στο πιοτό, το πιοτό έφερε το κέφι, κι εκείνο παρεξηγήσεις και βαρειές κουβέντες. Ούτε την Παναγία δεν σεβάστηκαν οι βλάσφημοι. Του κάκου προσπαθούσαν ο λιμενοφύλακας και ο μαγαζάτορας του μικρού λιμανιού να τους συγκρατήσουν. 
Απότομα ο ουρανός βάρυνε. Η θάλασσα άρχισε να μουγγρίζει. Σε μισή ώρα το κύμα σηκώθηκε βουνό, παρασύροντας το ψαροκάικο και τις βάρκες με τις λάμπες, μέχρι που τις πέταξε σπασμένες στη στεριά. Κατόπιν η θάλασσα γαλήνεψε, κι ένα καΐκι από τη Νάξο φάνηκε να μπαίνει στο λιμανάκι. Ο καπετάνιος του, απόρησε βλέποντας τα συντρίμμια στη στεριά. 
- Πώς έγινε αυτό; ρώτησε. Εγώ ταξίδευα με θάλασσα γυαλί! 
- Ήταν θαύμα της Παναγίας, εξήγησε ένας από τους ψαράδες του γρι-γρι. 

Τέκνα υπακοής εσμέν....

Στον Κανόνα Α΄ της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου διαβάζουμε: «Ημείς τοιγαρούν πατρώοις νόμοις επόμενοι παρά του ενός Πνεύματος λαβόντες χάριν ακαινοτομήτως και αμειώτως πάντα τα της Εκκλησίας εφυλάξαμεν, καθώς αι Άγιαι Οικουμενικαί εξ Σύνοδοι παραδεδώκασι και όσα είασαν τιμάσθαι εν τη Καθολική Εκκλησία αποδεχόμεθα δίχα πάσης αμφιβολίας».

 Όσοι Ορθόδοξοι ζητούν την εφαρμογή του 15^ου κανόνας της Α-Β Συνόδου, δεν είναι ούτε πλανεμένοι, ούτε εκτός Εκκλησίας, ούτε ανυπάκουοι.

«Τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω της Μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας».

(Κανών Α΄ της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου)