Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι κουρασμένος καί πολυβασανισμένος, κι ἄς μή καταπονεῖ τίς σωματικές ἤ τίς πνευματικές του δυνάμεις. Ἡ κούραση τούτη δέν ὀφείλεται σ᾽ ἐξωγενεῖς παράγοντες τόσο, ὅσο σέ κάποιες ἐσωτερικές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις τοῦ συνειδητοῦ ἤ και ὑποσυνειδήτου. «Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε» (Ἰουδείθ Η´ 14). Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀβυθομέτρητος ὠκεανός. Εἶναι τό μεγαλύτερο μυστήριο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἀναζητεῖ, ὡστόσο, μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, λίγη ψυχική ἀνάπαυση καί ἠρεμία. Πόσο τή νοσταλγεῖ! Πόσο την ἐπιθυμεῖ και τη γλυκοποθεῖ! Πόσο τήν ἔχει ἀνάγκη! Εἶναι θησαυρός τῆς ψυχῆς ἀνεκτίμητος. "Πρό πάντων σπουδάζωμεν, ἀτάραχον ἔχειν τήν ψυχήν", λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά τήν ἀπόκτησή της, χρειάζεται σπουδή και ἐπιμέλεια. Οὔτε μεμψιμοιρίες ὠφελοῦν, πολύ δέ περισσότερο, οὔτε ἀπόγνωση καί ἀπελπισία. Οἱ ἀδυσώπητοι ἐχθροί τῆς ψυχικῆς ἠρεμίας, εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὁ διάβολος καί ἡ ἀπόγνωση (ἀπελπισία).
Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν Τόπω Αγίω!
Διακοπή
μνημοσύνου
«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός
αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει
του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αντιοχείας,
Αλεξανδρείας, Σερβίας, Ρωσίας, Ιεροσολύμων, Ρουμανίας, Βουλγαρίας Γεωργίας,
Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και
λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και
διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και
θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν
και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την
μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του
Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ
Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.
Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄
Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί
χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.
«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του
ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).
Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
Γ΄
Το ημερολόγιο στην
Εκκλησία
Στην ενότητα αυτή
εξετάζουμε το Ημερολόγιο ως αστρονομικό ζήτημα, το οποίο όμως για την Ορθόδοξη
Εκκλησία είναι καθαρά εκκλησιαστικό θέμα. Έχουμε έτσι το «ημερολογιακό» ζήτημα,
με το Ιουλιανό Ημερολόγιο και το Γρηγοριανό. Εξετάζουμε τα της δημιουργίας του
Γρηγοριανού Ημερολογίου από τον διαβόητο Πάπα Γρηγόριο 1Γ΄. Στη συνέχεια εξετάζουμε την διάβρωση που έγινε
στο χώρο της Ορθοδοξίας για την επιβολή του Ημερολογίου αυτού από τους Μελέτιο
Μεταξάκη και Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Τέλος, εξετάζουμε το «Πατριαρχικό
Διάγγελμα» του 1920 και το «Πανορθόδοξο Συνέδριο» της Κωνσταντινουπόλεως του
1923. Επίσης εξετάζουμε το πως αντιμετώπισαν την αλλαγή του Παλαιού Ημερολογίου,
τόσο ο πιστός Ορθόδοξος λαός, όσο και οι καινοτόμοι Ιεράρχες της Εκκλησίας. ΄Εχει
μεγάλη σημασία η μελέτη της στάσης τους αυτής, γιατί αυτή καθορίζει το αν
κινήθηκαν μέσα στα όρια της Εκκλησίας, που καθορίζουν οι Ιεροί Κανόνες. Γιατί,
αν κάποιοι κινήθηκαν έξω από τα πλαίσια των Ιερών Κανόνων υπάρχει κίνδυνος να
είναι ήδη έξω από την Εκκλησία.
Συνεχίζεται
Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Θεσσαλονίκη.
Θεοδώρα η Οσία Μήτηρ ημών, αγαπήσασα τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, ηρνήθη τον κόσμον και τα εν κόσμω και εισελθούσα εις Κοινόβιον έγινε Μοναχή· εκεί δε αγωνισθείσα απέκτησεν όλας τας αρετάς. Τόσην δε υπερβολικήν υπακοήν και τιμήν προσέφερεν η μακαρία εις όλας τας αδελφάς και μάλιστα εις την Προεστώσαν και Ηγουμένην, ώστε και μετά θάνατον εφέρθη ως να ήτο ζώσα. Επειδή λοιπόν εφύλαξε την ζωήν της καθαράν και ακηλίδωτον, αφήκεν εαυτήν στήλην ζώσαν και παράδειγμα έμψυχον αρετής δια τας λοιπάς αδελφάς του Μοναστηρίου. Μετά τον θάνατον της Θεοδώρας απέθανε και η Ηγουμένη, ήτις και αυτή έζησε με καθαράν και πνευματικήν ζωήν· δια τούτο κατά τον ενταφιασμόν της συνέρρευσε πλήθος λαού άπειρον, ως και ονομαστοί άρχοντες.
Νόμος Περί Ρατσισμού και Πιστοποίηση φρονημάτων -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Είναι πρόδηλο ότι, επί καθημερινής βάσεως αναφύονται εις τους κόλπους της κοινωνίας, μεταιχμιακές καταστάσεις οι οποίες προκαλούν αμοιβαία διχόνοια, βιαιοπραγίες κτλ, με συνέπεια να απειλείται η δημόσια τάξη, ασφάλεια και η κοινωνική ειρήνη, γεγονότα δηλαδή τα οποία εμπίπτουν εις την νομοτυπική μορφή του άρθρου 184 του Π.Κ (Διέγερση σε διάπραξη εγκλημάτων, βιαιοπραγίες ή διχόνοια).
Ειδικότερον, η παράγραφος 2 του εν λόγω άρθρου παραπέμπει εις το άρθρο 82Α όταν το ως άνω αδίκημα, συν τοις άλλοις, πέραν δηλαδή της αυτοτελούς πλήρωσης της νομοτυπικής μορφής αυτής καθ’ εαυτήν, ως εν γένει εγκλήματα κατά της δημοσίας τάξεως, εμφιλοχωρούν ρατσιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή οι βιαιοπραγίες αλλά και ο «εμπρηστικός λόγος» υποκίνησης έστω και λεκτικής βίας, απαξίας, καταφρόνησης, μισαλλοδοξίας, στρέφεται, στοχοποιώντας ορισμένη πληθυσμιακή κοινωνική ομάδα, διακρίνοντας της μην ισότιμα από τους άλλους πολίτες, ένεκεν του διαφορετικού γνωρίσματός της, το οποίο εδράζεται, ενδεχομένως, εις την εθνότητα, το θρήσκευμα, τον γενετήσιο προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου και τα χαρακτηριστικά φύλου.
ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μία «Ὁμιλία» του, γιὰ τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:
«Γιὰ
μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς, χάριν τοῦ ὁποίου κάνουμε τὰ
πάντα, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον σπεύδουμε, εἶναι ἡ πανευτυχὴς ζωὴ στὸν μέλλοντα αἰῶνα.
Αὐτὴ δὲ ἡ μέλλουσα ζωὴ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια, γιατὶ ὁ Βασιλιᾶς, ποὺ θὰ κυβερνᾶ
θὰ εἶναι ὁ Θεός. Τίποτε καλύτερον γιὰ λογικὰ ὄντα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπινοήση
καὶ νὰ βρῆ κανείς».
Δεν ξεχνώ!
Η αλλαγή του Ημερολογίου εγένετο εις εφαρμογήν του προγράμματος του Αντιχρίστου Οικουμενισμού όπως αυτό διετυπώθη εις τον Καταστατικόν Χάρτην της Οικουμενιστικής Κινήσεως, την διαβόητον αιρετικήν Εγκύκλιον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του 1920, συμφώνως προς την οποίαν όλαι αι Αρέσεις αναγνωρίζονται ως «Εκκλησίαι Χριστού, ως σύσσωμοι και συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού».
Ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ «ΕΝ ΕΝΙ ΣΤΟΜΑΤΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ» -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Μετά τή μνημόνευση τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου στή θεία Λειτουργία, ὁ ἱερέας ἀπαγγέλλει τήν ἐκφώνηση – πρόσκληση, γιά τή δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ: «Καί δός ἡμῖν ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ δοξάζειν καί ἀνυμνεῖν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά σου, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν και ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἀπ’ τήν ἀρχή ὡς τό τέλος, μιά ἀσίγαστη καί «ἐκ βαθέων» γλυκύτατη δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι στην εὐγενέστερη καί μεγαλειωδέστερη λειτουργία τῆς ὕπαρξής τους. Τρισάγιοι καί ἐπινίκιοι ὕμνοι, ἀδιάλειπτα πληροῦν τά σύμπαντα. «Τά οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ καί τά ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς». «Ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ». Μ’ ἕνα στόμα καί μια καρδιά. Οἱ πάντες καί τά πάντα σμίγουν σ’ ἕνα ὑμνολογικό τραγούδι χωρίς φινάλε. Και καθώς λέγει ἡ ἐξαίρετη εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων: «Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, και τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ». Ὅλα σέ μιά παναρμόνια συγχορδία, χωρίς φάλτσα και παραφωνίες. Στόματα και καρδιές, σ’ ἕνα ἀτέλειωτο τρισάγιο δοξολόγημα, σάν ἐκεῖνο τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (ΣΤ΄ 3). Ἤ σάν τον θαυμαστό ὕμνο τῶν εἰκοσιτεσσάρων πρεσβυτέρων τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ψάλλουν κι αὐτοί γύρω ἀπ’ τό θρόνο τοῦ Θεοῦ:
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ.
Του Ιερού Νικηφόρου του Θεοτόκη.
Εις ύψος μέγα ανεβίβασεν ο Θεάνθρωπος Ιησούς την αξίαν και τιμήν της του ανθρώπου ψυχής, παρέστησεν αυτήν τιμιωτέραν όλου του κόσμου, είπεν ότι ουδέν των εν τω κόσμω πραγμάτων είναι ισότιμον της ψυχής αντάλλαγμα. Αλλά τι άραγε είναι η τοσούτον πολύτιμος, ή να είπωμεν ορθότερον, η πανυπέρτιμος και ατίμητος ψυχή; Πόθεν παρήχθη; Ποία η ουσία και φύσις αυτής; Πόσος ο της διαρκείας αυτής καιρός; Πολλοί των παλαιών ειδωλολατρών πολλά εκοπίασαν, ίνα ταύτα κατανοήσωσιν· αλλά μη έχοντες το φως της θείας αποκαλύψεως οδηγόν του κόπου αυτών, ματαίως εκοπίασαν. Τούτων άλλοι μεν δια του φωτός της φύσεως ανέβησαν έως εις τινα βαθμόν κατανοήσεως, έπειτα μη δυνάμενον το φως εκείνο να εκταθή εις τα υψηλότερα, εγκατέλιπεν αυτούς.