Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

5. Τι γίνεται μετά την «παύση της κοινωνίας»

1. Τι συμβαίνει, αν ορισμένοι πιστοί διακόψουν την «κοινωνία» με επισκόπους για παραπτώματα πίστεως;

α. Οι λοιποί επίσκοποι οφείλουν να συνέλθουν σε Σύνοδο και να δικάσουν τις καταγγελίες των πιστών σε βάρος του επισκόπου. Η σύγκληση τέτοιας Συνόδου αναφέρεται στον 15 ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Εάν μεν το δικαστήριο αυτό αποφασίσει ότι ο επίσκοπος είναι ένοχος, οφείλουν να καταδικάσουν τον επίσκοπο στις προβλεπόμενες από τους Κανόνες ποινές, που είναι η καθαίρεση κι’ αφορισμός. Στην περίπτωση αυτή δικαιώνονται οι «αποτειχισθέντες» πιστοί. Αν, αντίθετα, η Σύνοδος, διαπιστώσει, ότι ο καταγγελλόμενος επίσκοπος δεν είναι ένοχος, δηλ. δεν αστόχησε σε θέματα πίστεως, οφείλει να τον αθωώσει. Στην περίπτωση αυτή, οι αποτειχισθέντες οφείλουν να επαναλάβουν την «κοινωνία» με τον Ορθόδοξο επίσκοπο από τον οποίο κακώς διέκοψαν την «κοινωνία», οπότε λήγει το θέμα.

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν Τόπω Αγίω!

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μάρκ. η: 34 – 38 και θ: 1).                                                                      

Του Ιερού Νικηφόρου του Θεοτόκη.                                                                             

Η αρχή παντός αγώνος έχει δυσκολίαν μεγάλην, επειδή παρίσταται ενώπιον των οφθαλμών ημών όλος ο κόπος, όσος τυγχάνει αναγκαίος δια την τούτου τελείωσιν. Δια τούτο η αρχή λογίζεται ως το ήμισυ του όλου έργου· «Αρχή δε το ήμισυ του παντός». Εις το μέσον παντός κοπιαστικού αγώνος ο καταβληθείς κόπος φέρει αδυναμίαν, καθιστά το λοιπόν ήμισυ δυσκολώτερον της αρχής του όλου. Κατά δε το τέλος του αγώνος, αν και δια την αύξησιν της αδυναμίας η δυσκολία αυξάνει, εν τούτοις όμως, επειδή βλέπομεν εγγύς το τέλος του έργου, η χαρά και την αδυναμίαν διώκει και την δυσκολίαν λύει. Εις το μέσον λοιπόν παντός κοπιαστικού έργου αναφαίνεται της δυσκολίας το μέγεθος. Εκ τούτου δε πολλοί περί το μέσον του αγώνος ατονούντες και πίπτοντες, εγκαταλιμπάνουσιν ημιτελές το έργον αυτών. Ημείς, ω ευσεβείς Χριστιανοί, εφθάσαμεν Θεού Χάριτι σχεδόν εις αυτό το μέσον του της νηστείας δρόμου, εις τον οποίον και η αδυναμία ημάς περιεκύκλωσε και η δυσκολία ηύξησε, πλην θαρσείτε· ιδού δύο ισχυρά και κρατειότατα βοηθήματα· το εν τούτων είναι ο Πανάγιος Σταυρός, το ζωοδώρητον ξύλον, του κόσμου η χαρά, των πιστών η δύναμις, των Δικαίων το στήριγμα, των αμαρτωλών η ελπίς.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΠΛΑΤΩΝ, Ηγούμενος της Μονής Σακκουδεών, εν ειρήνη τελειούται.

Πλάτων ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις την Κωνσταντινούπολιν κατά το έτος ψλβ΄ (732) εκ γονέων ευγενών και πλουσίων, Στεργίου και Ευφημίας ονομαζομένων. Κατά την εποχήν εκείνην εβασίλευεν ο θηριώνυμος και θηριόγνωμος Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος (717 – 741), επί των ημερών του οποίου οι γονείς του Οσίου απήλαυον μεγάλης τιμής και εκτιμήσεως. Υπό τοιούτων γονέων γεννηθείς ο Όσιος έτυχε και της αναλόγου παιδεύσεως, δια τούτο και λίαν ενωρίς εγένετο νοτάριος βασιλικός, γραμματεύς δηλαδή του βασιλέως, όστις τότε ήτο ο υιός του Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος (741 – 775). Παρά το γεγονός όμως, ότι ο μακάριος Πλάτων έζη και συνανεστρέφετο καθημερινώς εις τα ανάκτορα με όλους τους αξιωματούχους της αυλής, δεν ικανοποιείτο εκ της ζωής ταύτης, διότι η καρδία του εφλέγετο αφ’ ενός μεν από τον πόθον της τηρήσεως της Αγίας Ορθοδοξίας, η οποία προσεβάλλετο τότε από την εικονομαχίαν, αφ’ ετέρου δε η επιθυμία του ήτο να ακολουθήση την μοναστικήν ζωήν.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Λόγος κοινή γλώσση εις την προσκύνησιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, λεχθείς τη Τρίτη Κυριακή των αγίων Νηστειών.                                         

Η σημερινή αγία ημέρα, ευλογημένοι Χριστιανοί, ομοιάζει με προετοιμασίαν υποδοχής βασιλέως, επιστρέφοντος νικητού από τον πόλεμον. Διότι καθώς ο βασιλεύς, όστις νικήση τους εχθρούς του και ετοιμάζεται να επιστρέψη εις την πόλιν του, αποστέλλει έμπροσθεν αυτού κήρυκας να αναγγείλουν την νίκην του, δια να χαρούν οι άνθρωποι και να ετοιμασθούν δια την υποδοχήν του, ούτω και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο μέγας Βασιλεύς, επειδή εις ολίγας ημέρας μέλλει να δείξη την νίκην και το τρόπαιον, το οποίον έκαμε κατά του διαβόλου, με την Ταφήν Του και την Αγίαν Του Ανάστασιν, δια τούτο προέπεμψε τον Τίμιον και Άγιον Σταυρόν σήμερον δια να ετοιμασθώμεν και ημείς εις υποδοχήν του. Είναι λοιπόν σήμερον ημέρα προσκυνήσεως του Τιμίου Σταυρού. Δια τούτο και ημείς, ω φιλόχριστοι, μετά φόβου και τρόμου ας τον προσκυνήσωμεν, μετά ψυχικής χαράς και ευφροσύνης πνευματικής ας τον ασπασθώμεν. Διότι σήμερον γίνεται χαρά εν ουρανοίς και επί γης. Σήμερον χαίρονται οι Άγγελοι και πανηγυρίζουν οι άνθρωποι, διότι φαίνεται εις τον κόσμον ο λαμπρότατος Σταυρός του Χριστού, από τον οποίον δαίμονες και ασθένειαι φεύγουσιν, αμαρτωλοί θεραπεύονται και όλα τα πέρατα της γης καταφωτίζονται. Σήμερον και η Εκκλησία του Χριστού ωσάν άλλος Παράδεισος φαίνεται, διότι καθώς ο Παράδεισος είχεν εις το μέσον το ξύλον της γνώσεως, το οποίον εθανάτωσε τον Αδάμ δια την παρακοήν του, ούτω και η Εκκλησία μας η αγία έχει τον Σταυρόν, το ξύλον της ζωής, το οποίον ανέστησε τον Αδάμ δια του θανάτου του Χριστού.