Θὰ πρέπει νὰ διαθέτει κανεὶς ἀρκετὴ ἀφέλεια, γιὰ νὰ δεχθεῖ ὅτι ἡ προσπάθεια, ποὺ καλλιεργεῖται τελευταίως ἀπὸ διαφόρους γνωστούς – ἀγνώστους κύκλους, περὶ ἀναθεωρήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, κινεῖται ἀπὸ ἁγνὰ ἐλατήρια καὶ κατευθύνεται ἀπὸ ἀγαθὲς διαθέσεις. Φυσικά, μόνο αὐτὸ δὲ συμβαίνει. Καὶ τοῦτο φαίνεται ξεκάθαρα, σ᾽ ὅσους τουλάχιστον θέλουν νὰ βλέπουν τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα στὴ σωστή τους διάσταση. Ἀρκεῖ καὶ μόνο τὸ νὰ δεῖ κανεὶς ποιοὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ κινοῦν τὴν ὅλη διαδικασία, ἀλλὰ καὶ τοὺς διαύλους ἐπικοινωνίας (Μ.Μ.Ε. = Μέσα Μαζικῆς Ἐξαχρειώσεως), ποὺ χρησιμοποιοῦνται, μέσω τῶν ὁποίων προβάλλονται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συστηματικῶς οἱ ὀθνεῖες ἀντιλήψεις, ποὺ ροκανίζουν τὰ θεμέλια τοῦ Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους. Λησμονοῦν βέβαια ὅλοι αὐτοί, ποὺ τολμοῦν νὰ ἀγγίζουν ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴν ἠθικὴ ὑπόσταση τῶν ἐνδόξων ἡρώων τοῦ 1821 ὅτι δὲν ἔπαυσαν, οὔτε φυσικὰ θὰ παύσουν νὰ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι, οἱ ὁποῖοι διέπουν καὶ ρυθμίζουν τὴν ἰσορροπία καὶ τὴν ἠθικὴ τάξη. Πολλὲς φορὲς οἱ νόμοι αὐτοί, μαζὶ μὲ τὴν Ἱστορία καὶ τοὺς δικούς της ἀδέκαστους νόμους, ἐκδικοῦνται παραδειγματικὰ ὅσους τολμοῦν νὰ ὑπερβαίνουν τὰ ἐσκαμμένα... Βεβαίως, δὲν θὰ τοὺς κάνουμε τὴν τιμὴ νὰ ἀσχοληθοῦμε σήμερα μὲ τὸν γραικυλισμό, ποὺ ἀποπνέουν καὶ ἐκπροσωποῦν, τόσο γιὰ νὰ μὴ μολύνουμε τὴν ἀτμόσφαιρα, ὅσο κυρίως γιὰ νὰ ὑπογραμμίσουμε δυὸ ἀλήθειες, ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὶς σελαγίζουσες μορφές, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστιν τὴν Ἁγίαν καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερίαν».
ΑΝΑΓΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΘΟΥΣ -- Aθωνικά άνθη
Εκκλησία είναι άθροισμα πιστών ανθρώπων ενωμένων με την κοινήν αγάπη στο Χριστό και ενωμένων μεταξύ τους με την αγάπην, αφού ο Χριστός είναι σαφής: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωαν. ις, 35). Δηλαδή υπέρτατο κριτήριο της ιδιότητος των πιστών και μαθητών του Κυρίου Ιησού είναι η μεταξύ τους αγάπη. Οπότε είναι αληθινή τραγωδία να νομίζει κανείς ότι είναι μαθητής Χριστού και ότι αγωνίζεται για την δόξα του, ενώ είναι γυμνός από την αγάπη στον πλησίον του. Βέβαια οι Χριστιανοί ούτε μηχανές ομόρρυθμα λειτουργούσες είναι, ώστε να ομοφρονούν πάντοτε, αλλά και «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες και υπό του διαβόλου πλανώμενοι», υφίστανται αλλοιώσεις μη καλές, απατώνται λίγο ή πολύ στη διακρίβωση του αληθινού και στην επιλογή τρόπων και μεθόδων ενεργείας και, εφ’ όσον τελούν υπό το κράτος των μη καλών παθών σε ποικίλο βαθμό, επόμενον είναι να νικώνται από τον εχθρό διάβολο και φυσικά να αμαρτάνουν. Απολείπεται βέβαια η μετάνοια σαν μοναδικό μέσον επιστροφής «όθεν πεπτώκαμεν», δοθέντος ότι είναι φιλάνθρωπος και πολυεύσπλαγχνος ο Κύριός μας και «προσδέχεται τον τελευταίον καθάπερ και τον πρώτον».
Oι «Ηρωδιάδες» της Αγιομάννας Ελλάδας -- Του αδελφού μας Ιουστίνου
Βρεφομαχεί, νηπιομαχεί, παιδοσφάζει ο Ηρώδης, μεθυσμένος απ’ την μανία του να σκοτώση το «παιδίον νέον», τον Ιησούν!
Ανεξίτηλη η ντροπή του.
Άνανδρη η ενέργειά του! Θύμα του το παιδί!
Στα ίχνη του παιδοκτόνου
Ηρώδη, οι …. «Ηρωδιάδες» όλων των εποχών. Γυναίκες του Λαού, ή Αρχόντισσες, παντρεμένες
ή ανύπαντρες σκοτώνουν με εμβρυοκτόνα βότανα, ή με άλλους τρόπους, το
πρωτοσχημάτιστο παιδικό πλάσμα, που «τόλμησε» να παρουσιαστή μέσα τους, σαν
φυσική συνέπεια μιας νόμιμης ή λαθραίας σαρκικής ηδονής! Θύμα, κι εδώ, το
παιδί! Και ποιος να το φανταζότανε πως οι «Ηρωδιάδες» αυτές θα συγκροτούσανε
στην Αγιομάννα Ελλάδα συμμορίες παιδοφθόρες, που, κάτω από έναν απατηλό φεμινισμό,
θα κηρύσσανε εξοντωτική σφαγή κατά των αγέννητων νηπίων της Ελλάδος;
Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος
2020
18 .860. 000, Ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από τις «Ηρωδιάδες»
Eλληνίδες δια των
αμβλώσεων!!!
Τη ΙΔ΄ (14ην) Φεβρουαρίου, μνήμη της Αθλήσεως του εν Αγίοις Οσιομάρτυρος ΔΑΜΙΑΝΟΥ του νέου, του κτίτορος της κατά τον εν Δημητριάδι Κίσσαβον σεβασμίας Μονής του Τιμίου Προδρόμου, αθλήσαντος εν έτει αφξη΄ (1568).
Δαμιανός ο νέος Αθλητής του Χριστού, είχε πατρίδα την Αράχωβαν του τέως δήμου Παρακαμπυλίων της Ευρυτανίας, εις την οποίαν εγεννήθη από γονείς ευσεβείς. Ότε δε ήτο ακόμη νέος επόθησε την μοναδικήν πολιτείαν· όθεν εγκαταλείψας τον κόσμον και τα εν κόσμω, επήγεν εις το Άγιον Όρος εις την ιεράν Μονήν του Φιλοθέου και έγινε Μοναχός. Αφού δε έμεινεν ολίγον καιρόν εις το Μοναστήριον, ανεχώρησεν εις την ησυχίαν, δια να αγωνίζεται περισσότερον εις τας αρετάς· ευρών δε σημειοφόρον τινά Ασκητήν, όστις ησύχαζεν εις τόπον ερημικόν, Δομέτιον ονομαζόμενον, έμεινε μαζί του τρεις χρόνους σχεδόν, εργαζόμενος όλας τας αρετάς με τόσην προθυμίαν και ακρίβειαν, ώστε ηξιώθη να ακούση και θείαν φωνήν, η οποία του έλεγε:
ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μία «Ὁμιλία» του, γιὰ τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:
«Γιὰ
μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς, χάριν τοῦ ὁποίου κάνουμε τὰ
πάντα, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον σπεύδουμε, εἶναι ἡ πανευτυχὴς ζωὴ στὸν μέλλοντα αἰῶνα.
Αὐτὴ δὲ ἡ μέλλουσα ζωὴ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια, γιατὶ ὁ Βασιλιᾶς, ποὺ θὰ κυβερνᾶ
θὰ εἶναι ὁ Θεός. Τίποτε καλύτερον γιὰ λογικὰ ὄντα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπινοήση
καὶ νὰ βρῆ κανείς».
Η ελληνική γλώσσα ως όπλο εθνικής εξωτερικής πολιτικής
Να μιλούν ελληνικά και όχι αγγλικά οι ηγεσίες μας στα διεθνή ΜΜΕ - Πώς δύο λέξεις αποκάλυψαν σε δύο μουσουλμάνους την ποντιακή τους καταγωγή
ΤΡΙΑ είναι τα βασικά στοιχεία που προσδιορίζουν ένα Έθνος: η γλώσσα, η θρησκεία και η ιστορική μνήμη, δηλαδή η εθνική αυτοσυνειδησία. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι επιχείρησαν γενοκτονίες, από τους Τούρκους και τους Ναζί, μέχρι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του προηγούμενου αιώνα, αυτά τα θεμέλια ακριβώς επιδίωξαν να πλήξουν. Ο Ελληνισμός βίωσε συχνά στη μεγάλη ιστορική του διαδρομή τέτοιες συμπεριφορές, αποδεικνύοντας στη πράξη την ανθεκτικότητα του. Επισημαίνω εξ αρχής κάτι που συχνά το ξεχνάμε, όταν μας κυριεύει η μιζέρια μας. Η Ελλάδα ως Κράτος έχει ζωή 200 χρόνια. Ο Ελληνισμός όμως ως έθνος, ως γένος, ως πολιτισμός αντέχει, εξελίσσεται, διασπείρεται και κυριαρχεί για πάνω από 3000 χρόνια, κάτι που αποδεικνύει τη δύναμη που εμπεριέχεται στο κύτταρο του Έλληνα και στο πολιτισμικό DNA της φυλής Όπως αποδεικνύει η ιστορία μας πίσω από ένα αργό, γραφειοκρατικό, άτολμο, συχνά εξαρτημένο και δυσκίνητο Ελληνικό Κράτος κρύβεται ένα μοναδικό, οξυδερκές, πολυμήχανο και θαυμαστό Έθνος.
Ομιλεί ο Σατανάς : Όλα επιβάλλουν την επανατοποθέτησιν της Εκκλησίας επί συγχρονισμένων βάσεων
Η δύναμις του Σατανά έγκειται εις αυτήν την φωτοφάνειάν του, εις τας περί αγάπης Θεού και του πλησίον θεωρίας του, εις τα δάκρυά του υπέρ της Εκκλησίας του Χριστού! Εις τας τάσεις δημιουργίας μιας «νέας και υγιούς τάξεως πραγμάτων», εις τον πόθον της άρσεως του «σατανικού» σχίσματος των Εκκλησιών, εις το ενδιαφέρον δια την αναπροσαρμογήν του Ευαγγελίου εις τα σύγχρονα δεδομένα, εις την αναψηλάφησιν θεολογικών, ηθικών και Εκκλησιαστικών θεμάτων, διότι ναι μεν – ομιλεί ο Σατανάς – οι άγιοι Πατέρες ορθώς εδογμάτισαν, αλλά η πρόοδος του κόσμου, αι ανάγκαι της νέας κοινωνίας, η ύψωσις της διανοητικής στάθμης των ανθρώπων, η ασύλληπτος εξέλιξις του τεχνικού πολιτισμού, όλα ταύτα, εν πάση περιπτώσει, επιβάλλουν την επανατοποθέτησιν της Εκκλησίας επί συγχρονισμένων βάσεων….
(Αθωνικά άνθη).
Πανδημία και πλανητικός έλεγχος --- του Στέλιου Παπαθεμελή
Συμβαίνουν στους καθ΄ ημάς χρόνους και καιρούς σημεία και τέρατα. Ανάμεσα στα άλλα με τον μηχανισμό του φόβου 1 τρισ. δολάρια «πέρασαν» από την μεσαία τάξη (τους πολλούς) στην «άρχουσα» (τους δισεκατομμυριούχους).Ήδη το 2015 η απόφαση για την δημιουργία τού έκτοτε περιβόητου Coalition for Epidemic Preparedness Innovations -CEPI με ιθύνοντα νουν τον R.J. Katchef. Αυτή εισηγείται την επιβολή του χρέους σε χώρες του τρίτου κόσμου για να διατηρηθεί η παντοδυναμία των Η.Π.Α..
Τελικά η πανδημία αποβαίνει το απόλυτο όπλο της κυρίαρχης τάξης. Εκπρόσωπος στην Αθήνα θέλησε να το επιβεβαιώσει αυτό αναμειγνυόμενος στα εσωτερικά θέματα της Ελλάδος. Αλλά εδώ μας παρέχεται συνεχώς η αίσθηση ότι ζούμε με λατινοαμερικάνικη μπανανία.Δυστυχώς έχει δίκιο ο καθηγητής τού Στάνφορντ Γιάννης Ιωαννίδης όταν γνωματεύει:
Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου -- Τοῦ κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκις, ἀλλ’ ἀνακριβῶς, ὅτι τό 1924 οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἦτο ἡ προώθησις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συνεπῶς, συμπεραίνουν αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίαν, ὅσοι ἀπετειχίσθησαν τότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίαν καί Παράδοσιν, ἔσφαλον, διότι δῆθεν δέν ὑφίστατο δογματικός λόγος πού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισιν, ἐνῷ ὅσοι ἀπεδέχθησαν τό ν.ἑ. δέν ὑπέπεσαν εἰς δογματικόν σφάλμα.
Σκοπός τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμός εἶναι ἐσφαλμένος, παραθέτοντας κείμενα πού εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος πρό τοῦ 1924 καί πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἀπό τό 1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.