Το Ισλάμ, οι πολίτες του δεν είναι θρησκεία είναι πολιτικό κόμμα, είναι πολιτική επιβίωσις και είναι οι άνθρωποι του πολέμου, οι άνθρωποι της εξαπλώσεως, αυτό είναι χαρακτηριστικό του Ισλάμ το λέει και η διδασκαλία του Μωάμεθ....
Σ.σ. Αυτή είναι η αλήθεια.
Η βαριά αρρώστια της ψυχής.
«Ποιήσατε υμίν βαλάντια μη
παλαιούμενα, θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς, όπου κλέπτης ουκ εγγίζει»
(Λουκά ιβ: 33).
«Ρίζα πάντων των κακών
εστιν η φιλαργυρία» (Τιμόθ. Α΄ στ: 10)
Απ’ όλες τις αρρώστιες που παθαίνε η ψυχή του ανθρώπου, η πιο σιχαμερή κατά την κρίση μου είναι η φιλαργυρία, η τσιγκουνιά. Από μικρός την απεχθανόμουνα. Και τώρα, μ’ όλο που, με την ηλικία, άλλαξα γνώμη για πολλά πράγματα, για την τσιγγουνιά δεν άλλαξα. Προτιμώ νάχω να κάνω και μ’ έναν φονιά ακόμα, παρά μ’ έναν τσιγγούνη. Γιατί, ο φονιάς μπορεί να σκότωσε σε αναβρασμό ψυχής, απάνω στον θυμό του, και να μετάνοιωσε ύστερα, ενώ ο τσιγγούνης είναι ψυχρός υπολογιστής, ως το κόκκαλο χαλασμένος. Στον φονιά μπορεί να βρεις και κάποια αισθήματα, στον τσιγγούνη δεν θα βρεις κανένα. Ο τσιγγούνης, είναι βέβαια πάντα εγωιστής, αγαπά μοναχά τον εαυτό του, αλλά, πολλές φορές, είναι ένα τέρας χειρότερο κι από τον εγωιστή, γιατί μπορεί να μην αγαπά μήτε τον εαυτό του, και να τον αφήσει να πεθάνει από την πείνα. Μ’ αυτό δείχνει ο άνθρωπος πώς μπορεί να καταντήσει σε μια κατάσταση που δεν καταντά κανένα από τα άλλα ζώα.
Here is an excerpt from The Life of St Parthenius of Chios (written by Archimandrite Joachim of Chios, the Jerusalemite) in which the righteous one counsels against the use of tobacco. St Parthenius reposed in 1883.
Nicodemus of the Holy Mountain called cigarettes “foul stinking grass,” and
Saint Parthenius counseled the pilgrims not to smoke. Since it harms the body,
which is “the temple of God,” he called cigarettes, and tobacco in general,
“incense of the devil.” The Saint was attempting to convince people that
smoking is not only ruinous and harmful to the body but also unfitting behavior
for the faithful. This impropriety is especially disgraceful for a priest. When
Saint Parthenius would meet a priest who smoked and tried to hide it, he would
say, “I know what kind of incense you cense
with! It is better to smell incense alone or cigarettes alone, because incense
and cigarettes together do not make a pleasant odor!” What the Saint meant was
that smoking is not suitable for the clergy and that if a clergyman smoked it
would have been better for him to remain a layman. Everyone now acknowledges
the harmful consequences of smoking. May this counsel of the Saint help all who
have a good volition.
-Translated and copyright by The Holy Transfiguration Monastery
«.. ότι κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να είμαστε ευτυχισμένοι με τον δικό του τρόπο ( όπως αυτός στοχάζεται την ευτυχία άλλων ανθρώπων), αλλά ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει την ευτυχία του με το δικό του τρόπο, αρκεί να μην εμποδίζει την ελευθερία των άλλων να επιδιώξουν, όμοιο σκοπό, που μπορεί να υπάρχει μαζί με την ελευθερία οποιουδήποτε σύμφωνα με τον γενικό νόμο»
(απόσπασμα του kant 1793 εις το δοκίμιο «Τούτο είναι ορθό στην
Θεωρία, αλλά για την πράξη δεν ισχύει»,
και ειδικότερα εις το μέρος του δοκιμίου του «Η σχέση προς την πράξη
μέσα στο δημόσιο δίκαιο».)
Ξεκινώ σήμερον το παρόν άρθρο δια την οιονεί
αναστολή των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, χάριν του αόριστου δημοσίου
συμφέροντος ένεκεν της συγχρόνου παγιωμένης πλέον παγκόσμιας μάστιγας.
Η πρόθεσις μου δεν είναι να καταστώ, εκ πεποιθήσεως, άνευ αιτίας και λόγου επαναστάτης αλλά να καταδείξω, πώς οι εγχώριοι και εξωχώριοι παράγοντες επιδιώκουν συστηματικώς και κατ’ εξακολούθηση να συσκοτίσουν την αλήθεια και να συγχίσουν τις μάζες.
Πολλοί άνθρωποι όταν ίδουν τινά, ότι έχει βίον και πλούτον πολύν, επαινούν και μακαρίζουν αυτόν και λέγουν, ότι είναι ευτυχέστερος πάντων των ανθρώπων. Εγώ δε ουχί επαινετόν ονομάζω εκείνον τον άνθρωπον, ουδέ θαυμάζω τον πλούτον τον οποίον έχει τον πολύν, αλλά μάλιστα ως δυστυχή και ταλαίπωρον νομίζω αυτόν, όταν δεν έχη και καμμίαν από τας γενικωτάτας και καθολικάς αρετάς, τουτέστι Σωφροσύνην ή Ανδρείαν ή Δικαιοσύνην ή Φρόνησιν. Διότι, εάν έχη τις πλούτον πολύν, έπειτα είναι όλως διόλου δεδομένος εις τα πάθη και σκορπίζει τον πλούτον εκείνον εις ατόπους επιθυμίας, εις γυναίκας πόρνας, εις νέους ασελγείς και εις άλλας ορέξεις ψυχοβλαβείς, πως να επαινέση τις ως φρόνιμον τον τοιούτον άνθρωπον και να μη τον νομίση αθλιώτατον πάντων των ανθρώπων;
Αθανάσιος και Κύριλλος οι αγιώτατοι Αρχιεπίσκοποι Αλεξανδρείας και θείοι ημών Πατέρες ήσαν και οι δύο από την Αλεξάνδρειαν και ο μεν Μέγας Αθανάσιος ήτο κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τιη΄ (318), παρευρέθη δε και εις την εν Νικαία γενομένην Πρώτην και Οικουμενικήν Σύνοδον εν έτει τκε΄ (325), Διάκονος τότε ων και αντικαθιστών τον Αλεξανδρείας Αλέξανδρον. Κατήσχυνε δε εκεί τον δυσσεβή Άρειον δια σοφών λόγων και δι’ αποδείξεων εκ των θείων Γραφών. Κοιμηθέντος του μακαρίου Αλεξάνδρου, έγινε της Αλεξανδρείας Αρχιεπίσκοπος· και επειδή ο Κωνστάντιος, ο υιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ήτο Αρειανός, εξωρίσθη εις διαφόρους τόπους ο Μέγας ούτος Αθανάσιος, όστις επί τεσσαράκοντα έτη τους διωγμούς υφιστάμενος εξεδήμησε προς Κύριον.
«Μέσα εις το βάθος της καρδίας μας ευρίσκονται τόσον λεπτά και τόσον κρύφια πάθη, όπου ουδέ αν είναι πάθη ολότελα ηξεύρομεν. Πως λοιπόν ημπορούμεν να ξεθαρρεύσωμεν ότι από τα πάθη αυτά εκαθαρίσθημεν; Και αν οι οξυδερκέστατοι εκείνοι και προφητικοί οφθαλμοί του Δαβίδ δεν ηδύναντο ταύτα να γνωρίσουν, πως ημείς δυνάμεθα να τα γνωρίσωμεν; Όθεν καθώς εκείνος πάντοτε παρεκάλει τον Θεόν να τον καθαρίση από αυτά: “ Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με” (Ψαλμ. ΙΗ/Ι3), έτσι και ημείς έχομεν χρείαν να δεώμεθα πάντοτε δια τον καθαρισμόν των τοιούτων κρυφίων μας. Διότι ημείς τας ενεργείας μόνον και τους κλάδους των παθών αισθανόμεθα, τας δε δυνάμεις και ρίζας αυτών ουδαμώς γνωρίζομεν χωρίς τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος».
Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας[1]
Ἡ ἱστορία τοῦ ἐμβολιασμοῦ ὑπερβαίνει τὶς δύο ἐκατονταετίες. Ξεκίνησε μὲ τὸν Edward Jenner, τέκνο ἱερέως, ὁ ὁποῖος εἶχε βαθειὰ χριστιανικὴ συνείδηση, καὶ ἔφθασε μὲ τὴν παρατηρητικότητά του στὸ πρῶτο ἐπιτυχὲς πείραμα κατὰ τῆς δαμαλίτιδος, στὶς 14 Μαρτίου 1796. Ἀπὸ ἐκεῖ προῆλθε καὶ ἡ ξενόγλωσση ὀνομασία τῶν ἐμβολίων ὡς vaccination (ἀγγλ.), vaccine (γαλλ.) вакцина (ρωσσ.), καθ’ ὅσον στὴν λατινικὴ γλώσσα ἡ λέξη vacca σημαίνει τὴν θήλεια βοῦ, δηλαδὴ τὴν δάμαλι, ἀπὸ τὸ νόσημα τῆς ὁποίας προέκυψαν τὰ ἐμβόλια.
Ἀκολούθησε ὁ Louis Jean Pasteur, πιστὸς Χριστιανὸς καὶ αὐτὸς καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ὁ ὁποῖος ἀποκλήθηκε πατέρας τῆς μικροβιολογίας καὶ τῆς ἀνοσολογίας, δημιούργησε δὲ τὸ πρῶτο ἐμβόλιο κατὰ τῆς λύσσας, στὴν δεκαετία τοῦ 1880.
Ηρακλής Ρεράκης, ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Ένας στίχος που έπεται του Κοντακίου των Χριστουγέννων, αναφέρει για τον Χριστό: «Θεός το Τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;».
Γιατί ο Χριστός, όμως, είναι το πλέον καινό της κτίσεως και της Ιστορίας;
Πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ο θάνατος, ως συνέπεια της πτώσεως, ήταν υποχρεωτικός για κάθε άνθρωπο και μόνον ελάχιστοι άγιοι και ευσεβείς άνθρωποι, όπως, για παράδειγμα, οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, κατάφεραν να τον υπερβούν.
Μετά τη Ενανθρώπιση του Θεού και Λόγου του Θεού, εξαλείφεται η υποχρεωτικότητα του θανάτου, ως συνέπειας της πτώσεως, διότι ο άνθρωπος, διά των Μυστηρίων του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, της Μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας, ενχριστώνεται και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού, υιός και κληρονόμος Θεού, εφόσον και ο ίδιος αποδέχεται ελεύθερα αυτήν την υιοθεσία.
This age old tradition commenced in the fourth century, when Saint Basil the Great, who was a bishop, wanted to distribute money to the poor in his Diocese. He wanted to preserve their dignity, so as not to look like charity, he commissioned some women to bake sweetened bread, in which he arranged to place gold coins. Thus the families in cutting the bread to nourish themselves, were pleasantly surprised to find the coins!