Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς” μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!
ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ -- Αλέξ Παπαδιαμάντης
(Κατά τας παραμονάς των Χριστουγέννων δύο νησιώται, οι οποίοι μετέβησαν δια κοπήν ξύλων, απεκλείσθησαν εις το Κάστρον λόγω αιφνιδίας πτώσεως, χιόνος. Ο ιερεύς της κωμοπόλεως αποφασίζει να μεταβή εις την εγκαταλελειμμένην εκκλησίαν του Κάστρου, δια να λειτουργήση και συγχρόνως να παράσχη βοήθειαν εις τους αποκλεισθέντας. Η δια ξηράς μετάβασις είναι αδύνατος, η δε δια θαλάσσης λίαν επικίνδυνος λόγω της θαλασσοταραχής. Παρά ταύτα όμως η απόφασις του ιερέως είναι αμετάτρεπτος. Τούτον ακολουθούν, ενθαρρυνόμενοι δια του παραδείγματός του, και μερικοί άλλοι, άνδρες και γυναίκες. Μετά ταλαιπωρίας λόγω της τρικυμίας έφθασαν εις το Κάστρο και εύρον σώους τους δύο αποκλεισθέντας).
«Το Γιάννη το Νυφιώτη, και τον Αργύρη της Μυλωνούς, τους έκλεισε το χιόνι απάν’ στο Κάστρο, τ’μ πέρα πάντα, στο Στοιβωτό τον ανήφορο· τ’ ακούσατε;» Ούτως ωμίλησεν ο παπα-Φραγκούλης ο Σακελλάριος, αφού έκαμε την ευχαριστίαν του εξ οσπρίων κ’ ελαιών οικογενειακού δείπνου, την εσπέραν της 23ης Δεκεμβρίου του έτους 186… Παρόντες ήσαν, πλην της παπαδιάς, των δυο αγάμων θυγατέρων και του δωδεκαετούς υιού, ο γείτονας ο Πανάγος ο μαραγκός, πεντηκοντούτης, οικογενειάρχης, αναβάς διά να είπη μίαν καλησπέραν και να πιή μίαν ρακιά, κατά το σύνηθες, εις το παπαδόσπιτο· κ’ η θεια το Μαλαμώ η Καναλάκαινα, μεμακρυσμένη συγγενής, ελθούσα διά να φέρη την προσφοράν της, χήρα εξηκοντούτις, ευλαβής, πρόθυμος να τρέχη εις όλας τας λειτουργίας και να υπηρετή δωρεάν εις τους ναούς και τα εξωκκλήσια.
Έπεσαν οι μάσκες
Καθηγητής Χρήστος Κ. Οικονόμου
τ. Πρόεδρος και Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης
Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση πληροφορηθήκαμε ο θεολογικός κόσμος και ο πιστός λαός την ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό την σοφή και εμπνευσμένη καθοδήγηση του σεβαστού μας Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου: «Η Ιερά Σύνοδος δεν συναινεί στα νέα κυβερνητικά μέτρα ως προς τη λειτουργία των Ιερών Ναών, εμμένει σε όσα συμφωνήθηκαν αρχικώς με την Πολιτεία και εντέλλεται οι Ιεροί Ναοί να παραμείνουν ανοικτοί για τη συμμετοχή των πιστών στη Θεία Λειτουργία και τον Αγιασμό των υδάτων εντός των Ιερών Ναών της εορτής των Θεοφανείων, όπως άλλωστε είχε συμφωνηθεί και αποτυπωθεί στην Κ.Υ.Α υπ΄ αριθμ. Δ1α/ ΓΠ. Οικ. 80588/15.12.2020 (ΦΕΚ Β΄5509)».
Τη Ζ΄ (7η) Ιανουαρίου, η Σύναξις του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.
Συνέδραμε δε και η της παντίμου τούτου χειρός προς την Κωνσταντινούπολιν συνέλευσις.
Ιωάννου του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού την Σύναξιν και εορτήν παρελάβομεν άνωθεν και εξ αρχής να εορτάζωμεν τη επαύριον των Αγίων Θεοφανείων, ήτοι κατά την σήμερον, επειδή ούτος υπηρέτησεν εις το μυστήριον του Βαπτίσματος του Κυρίου· όθεν δια την αιτίαν ταύτην συναριθμείται και η εορτή αύτη με τας λοιπάς εορτάς του Προδρόμου, ίνα μηδέν σιωπήσωμεν από τα εκείνου θαυμάσια και υπερφυσικά χαρίσματα. Συνέβη δε να φθάση εις την Κωνσταντινούπολιν και κατά την παρελθούσαν εσπέραν των Αγίων Θεοφανείων η της τιμίας χειρός του Τιμίου Προδρόμου μετακομιδή, ήτις τοιουτοτρόπως εγένετο.
Θέλει ὁ Θεός τήν αἰώνιον καταδίκην κάποιων ἀνθρώπων; -- Τοῦ κ. Παναγιώτου Νικ. Γκουρβέλου
«Ὁ Θεός θέλει πάντας σωθῆναι» (Α΄ Τιµ. β΄ 4), µᾶς βεβαιώνει ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ταυτόχρονα ἡ Ἐκκλησία µας ρητά διδάσκει πώς ὁ Κύριος θὰ ἐπιτρέψει (παραχωρήσει) τήν αἰώνια κόλαση τῶν µέχρι θανάτου ἀµετανόητα ἁµαρτωλῶν. Πῶς λοιπόν αὐτό συµβιβάζεται µἐ τήν ἀναλλοίωτη θέληση τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ νά σώσει ὅλα τά λογικά του δηµιουργήµατα, ἀγγέλους καί ἀνθρώπους; Ὅ,τι θά γραφτεῖ στή συνέχεια ἀποτελεῖ µία ἀπόπειρα διαλεύκανσης τοῦ ἐπίµαχου αὐτοῦ ζητήµατος. Στήν ἱστορική πορεία παρουσιάστηκαν δύο ἀντίπαλες µεταξύ τους ἀλλά ἐξ ἴσου κακόδοξες- αἱρετικές διδασκαλίες, ὅσον ἀφορᾶ τό ὑπό συζήτησιν πρόβληµα. Σύµφωνα µέ τήν πρώτη, ὁ Θεός εἶναι ἕνας ἀµείλικτος Δικαστής, ὁ ὁποῖος θέλει ἤ µᾶλλον εὐφραίνεται µέ τήν αἰώνια τιµωρία µιᾶς µεγάλης µερίδας ἀνθρώπων. Κατά τήν θεωρία τοῦ Ἀπόλυτου Προορισµοῦ- διότι περί αὐτῆς πρόκειται-, δέν εἶναι ἡ πρώτη καί ἀµετάβλητη βούληση τοῦ Θεοῦ (τό προηγούµενον ἤ κατ’ εὐδοκίαν θέληµά Του) ἡ αἰώνια λύτρωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ σωτηρία µόνο λίγων ἐκλεκτῶν. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προορίζονται ἀπό τή Θεία βούληση γιά τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ἀντίθετη τοῦ Ἀπόλυτου Προορισµοῦ αἱρετική θεωρία, ἡ θεωρία τῆς Ἀποκατάστασης τῶν πάντων πρεσβεύει πώς ὁ Πανάγαθος Θεός δέν θά ἐπιτρέψει (παραχωρήσει) τήν παντοτινή καταδίκη ὅσων πεισµατικά παραµένουν ἀµετανόητα ἁµαρτωλοί.
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ: «Οἱ θεολογικοί Διάλογοι καί ἡ ἀποτυχία τους»
Συνεχῶς αὐξάνει ἡ σχετικοποίηση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί παραθεωρεῖται ἡ µοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητά της στήν ἱερή ὑπόθεση τῆς σωτηρίας. Μέ τήν χρησιµοποιούµενη ἀντιπατερική γλώσσα, τίς ἀντικανονικές συµπροσευχές, τίς κοσµικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα ἑκατέρωθεν έπισκέψεις καί ἐπαφές, αὐξάνει συνεχῶς ἡ ἂµβλυνση τῶν διαφορῶν εἰς τήν Πίστη καί ἡ ἰσοπέδωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἡ ἀντορθόδοξη αὐτή στάση τῶν ἡµετέρων χαρακτηρίζεται ἒκφραση ἀγάπης πρός τήν ΜΗ-Ὀρθοδοξία. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὃλα αὐτά νά θεωρηθοῦν ἐπιτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὃταν ὁ µόνιµος σκοπός της εἰς τούς αἰῶνες εἶναι ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑτεροδόξων-Αἱρετικῶν καί τῶν Ἀλλοθρήσκων εἰς τήν Ποίµνην τοῦ Χριστοῦ, ἐσχατολογική δέ στοχοθεσία της ἀµετακίνητη εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ µας: «Καί γενήσεται ΜΙΑ ποίµνη, ΕΙΣ Ποιµήν» (Ἰω. 10,16), δηλ. ὁ Χριστός; Ὂχι ἀσφαλῶς! Ὁ Οἰκουµενισµός καί οἱ Διάλογοί του, ὑπό τήν σηµερινή µορφή καί πορεία τους, εἶναι ἀποτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας στήν ἁγιοπατερική ἐκδοχή της . Ἡ Ὀρθοδοξία τῶν Οἰκουµενιστῶν µας ἀποδεικνύεται ἐµπαιγµός καί ἀπόρριψη τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων µας καί τῆς Ποιµαντικῆς της.
Ὑπό διωγμόν ἡ παράδοσις Χωρίς ἀσπίδα ἡ Ὀρθοδοξία
504 περιστατικά ἐκρήξεων, βεβηλώσεων, ληστειῶν, κλοπῶν, βανδαλισμῶν σέ ἐκκλησίες, καί οὔτε μία καταδίκη ἀπό τά πολιτικά κόμματα!
Η «ΕΣΤΙΑ» συμπληρώνει σήμερα, 4 Ἰανουαρίου, 145 χρόνια ἀπό τήν πρώτη ἔκδοσή της ὑπό μορφή περιοδικῆς ἐπιθεωρήσεως, τό ἔτος 1876. Καί τά γενέθλιά της αὐτά συνδυάζονται δυστυχῶς μέ ἀνησυχητικές ἐξελίξεις σέ θέματα ἱστορίας, παραδόσεως καί θρησκείας. Ἡ αἴσθησις, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, θεσμοί καί ἀξίες ἀρρήκτως δεμένοι μέ τήν ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, τῶν νεωτέρων χρόνων, τελοῦν ὑπό διωγμόν, ἐνισχύεται αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό δύο γεγονότα. Ἀπό τήν αἰφνιδιαστική ἀπόφαση τῆς Πολιτείας νά βάλει λουκέτο στούς Ἱερούς Ναούς τήν ἡμέρα τῆς τελέσεως τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων. Ὁ ἁγιασμός θά διεξαχθεῖ χωρίς τόν ἐλάχιστο ἀριθμό πιστῶν. Μετριοπαθεῖς Μητροπολῖτες οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν σχέση μέ τούς λεγομένους «σκληροπυρηνικούς» καί δέν πρωτοστάτησαν σέ ἐμπρηστικές δηλώσεις κατά τῆς Πολιτείας μέ ἀφορμή τήν πολιτική της στήν περίοδο τῆς πανδημίας, ἐπικοινώνησαν μαζί μας βαθύτατα προβληματισμένοι καί ἀπογοητευμένοι κάνοντας λόγο γιά «ἀναξιοπιστία τῆς Πολιτείας» ἡ ὁποία ἄλλαξε τήν ἀπόφασή της τήν τελευταία στιγμή.
Ἡ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητος -- Φιληδονία: ὁ ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητος
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητας εἶναι ἡ φιληδονία. Οἱ ἄνθρωποι εὔκολα τὴν ἐπιλέγουν, ἐνῶ δύσκολα τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη, ποὺ δίνει ἡ ἀγαθὴ μαρτυρία τῆς συνείδησης. Ἡ πρώτη εἶναι ἐφήμερη καὶ ἀφήνει μεγάλη πικρία, ἡ ὁποία ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ δημιουργεῖ πολλὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἄβουλο, μαλθακὸ καὶ ἀδιάφορο γιὰ ὁ,τιδήποτε πνευματικό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν οἰκογένειά του, ἐὰν ἔχει, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινωνία εὐρύτερα. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ἐγκρατῆ, ποὺ εἶναι σταθερὸς στὶς ἀρχές του καὶ προσεκτικὸς στὴ ζωή του. Δὲν γίνεται ἕρμαιο τῆς ἡδονῆς, ἀλλὰ προτιμᾶ τὴν βαθιὰ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀνώτερη ἀλλὰ καὶ μόνιμη στὴν ψυχή του. Ἡ ἁγνότητα ἐπιτυγχάνεται μὲ διαρκῆ ἀγώνα. Πρέπει τὰ πάθη τοῦ σώματος νὰ χαλιναγωγοῦνται, ἡ νηστεία νὰ εἶναι διαρκής, ἡ προσευχὴ συνεχὴς καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους ἀδιάκοπη. Καὶ βέβαια ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκέφτεται «ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου» (Φιλιπ. δ´ 8).
Μέ τίς διδαχές τού Μωυσή μπέν-Μαϊμόν -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Από δημοσίευμα σέ τοίχο φέησμπουκ :
«H Διεθνής Αμνηστία ανακοίνωσε τη νέα της πολιτική στο
ζήτημα της άμβλωσης, η οποία καλεί τις χώρες όλου του κόσμου να εισαγάγουν την
κατ’ απαίτηση άμβλωση, για οποιονδήποτε λόγο, μέχρι τη γέννηση και να
επιτρέψουν την επιλεκτική άμβλωση με βάση μόνο το φύλο του παιδιού. ( ... ). Η
Διεθνής Αμνηστία ισχυρίζεται ότι «δεν παίρνει θέση για το πότε αρχίζει η
ανθρώπινη ζωή», ωστόσο η νέα της πολιτική δείχνει ότι για εκείνη το δικαίωμα
στη ζωή δεν ξεκινά παρά μόνο από τη γέννηση.»
Σχόλιο
Άς είναι καλά ο "πατέρας" τής σύγχρονης
Ιατρικής, ο Μωυσής Μαϊμωνίδης (εβραϊκά: מֹשֶׁה בֶּן־מַיְמוֹן Mōšeh bēn-Maymōn, 1138 - 1204) ο οποίος καθόρισε καί προσδιόρισε πότε
πεθαίνει ο άνθρωπος. Όπως μάς πληροφορεί ένας άλλος σημερινός ραβίνος, ο
Μορντεχάϊ Φριζή, σέ βίντεο δικό του μέ θέμα τόν εγκεφαλικό θάνατο, όταν στό
παρελθόν τέθηκε παρόμοιο ζήτημα, ο βαθυνούστατος ιατροφιλόσοφος Μωυσής
Μαϊμονίδης είπε καί έγραψε ότι ο θάνατος επέρχεται όταν ο άνθρωπος δέν έχει
αναπνοή. Καί δέν βρέθηκε κανένας, συμπληρώνω τώρα εγώ, νά τού πεί ότι, μάλλον,
ήταν στραβός. Τά κυοφορούμενα έμβρυα είναι νεκρά, επειδή δέν αναπνέουν ;
Δυστυχώς δέν ζεί, γιά νά μάς απαντήσει. Ζούν όμως οι διάδοχοί του : Εβραίοι καί
μή. αλλά δέν τολμά ουδείς νά τόν αμφισβητήσει. Γι΄ αυτό καί η άθλια Διεθνής
Αμνηστία (σ.σ. σιωνιστικά ελεγχόμενη) [«δεν παίρνει θέση για το πότε αρχίζει η
ανθρώπινη ζωή», ωστόσο η νέα της πολιτική δείχνει ότι για εκείνη το δικαίωμα
στη ζωή δεν ξεκινά παρά μόνο από τη γέννηση], κατά τό δημοσίευμα, καί [«...
συνεχίζει να απαιτεί την πλήρη αποποινικοποίηση της άμβλωσης, ανεξάρτητα από
τον λόγο»]. Η φωτογραφία από Βικιπαιδεία (el.wikipedia.org)
Tήν Ἁγία ἡμέρα τῶν Φώτων --- Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
....Μέγα καὶ ὑψηλό, ἀδελφοί, εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ ποὺ συμπεριλαμβάνεται στὰ λίγα τοῦτα λόγια, δυσθεώρητο καὶ δυσερμήνευτο καὶ ὄχι λιγώτερο δυσκατάληπτο· ἀλλ’ ἐπειδὴ εἶναι ἐξαιρετικὰ σωτήριο, γι’ αὐτό, ἀφοῦ πεισθοῦμε καὶ ἐλπίσωμε σ’ αὐτόν ποὺ προέτρεψε νὰ ἐρευνοῦμε τὶς Γραφές, ἂς ἀνιχνεύσωμε ὅσο εἶναι ἐφικτό τὴ δύναμι τοῦ μυστηρίου. Ὅπως λοιπὸν κατὰ τὴ ἀρχὴ μετὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἂς κατασκευάσωμε ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσί μας», ἀφοῦ ἐπλάσθηκε ἡ φύσιςμας στὸν Ἀδάμ, τὸ ζωαρχικό Πνεῦμα, ἀφοῦ φανερώθηκε κι’ ἐδόθηκε μὲ τὸ ἐμφύσημα πρὸς αὐτόν, συνεφανέρωσε καὶ τὸ τριαδικὸ τῶν ὑποστάσεων τῆς δημιουργοῦ θεότητος ἐπάνω στὰ ἀλλὰ κτίσματα, τὰ ὁποῖα παράγονταν μὲ μόνο τὸ ρῆμα τοῦ Λόγου καὶ τοῦ λέγοντος Πατρός· ἔτσι τώρα, ποὺ ἀναπλασσόταν στὸν Χριστὸ ἡ φύσις μας, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, φανερωθὲν διὰ τῆς πρὸς αὐτόν καθόδου ἀπὸ τὰ ὑπερουράνια, καθὼς βαπτιζόταν στὸν Ἰορδάνη, φανέρωσε τὸ μυστήριο τῆς ὕψιστης καὶ παντουργοῦ Τριάδος, τὸ σωστικὸ γιὰ τὰ λογικὰ κτίσματα.
Γιὰ ποιὸ λόγο φανερώνεται τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅταν πλάσσεται καὶ ἀναπλάσσετα ὁ ἄνθρωπος;