ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ, ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ!” --- Του Νικολάου Πανταζή, Θεολόγου

 Ο Άγιος Νικόλαος είναι πράγματι πολύ μεγάλος Άγιος, πολυαγαπημένος, πολυχαρισματούχος, πολυθαυματουργός! Είναι ο προστάτης των ορφανών και των χηρών. Ο τροφέας των πεινώντων και πλουτιστής των πτωχών. Είναι ο άριστος ρύστης των αιχμαλώτων. O άμεσος σωτήρας των πλεόντων και των εν θαλάσση κινδυνευόντων.

Κάθε λιμάνι και κάποιο πλοίο, πλοιάριο, καϊκι και βαρκούλα, αφιερωμένο στο όνομά του θα βρεθεί. Κάθε σχεδόν οικογένεια κι’ ένας Νικόλαος. Στην Υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, κάθε Πέμπτη της κάθε εβδομάδος, κάθε μήνα, εορτάζεται ο Άγιος Νικόλαος!

Το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς στη μνήμη και στη χάρι του να κάνει, είναι να διαβάσει το ξέχωρο και πάρα πολύ εντυπωσιακό βίο του και θα έχει πάρα πολλά διδάγματα να αποκομίσει. Ένας στείρος από συνήθεια, τυπικός εκκλησιασμός δεν είναι αρκετός για να τιμήσουμε τον Μέγα αυτό Άγιο. “Πρέσβυς ων εν γη μέγας, και γης αποστὰς εις το πρεσβεύειν ζέει!”

Η Ορθόδοξη Θεολογία απερίφραστα το απαιτεί και το διασαφηνίζει: “Τιμή Αγίου – μίμηση Αγίου!” Τους έχουμε για να τους τιμούμε και τους τιμούμε με το να τους μιμηθούμε. Το λέγει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος:  “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού!” (Α’ Κορινθ. 11, 1).

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες, οι Άγιοι Πάντες μιμήθηκαν το Χριστό. Αγάπησαν υπερβολικά το Χριστό και θυσίασαν τα πάντα και τη ζωή τους ακόμη για την αγάπη και τη δόξα Του. Έκαναν μεγάλες νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές και έλαβαν έτσι τα μέγιστα, ουράνια, υπερφυσικά χαρίσματα από το Τριαδικό Θεό. Δόξασαν το Χριστό και ο Χριστός τους αντιδόξασε: “Τους δοξάσαντάς Με δοξάσω!” (Α’ Σαμουήλ 2, 30). “Δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν!” (Ψαλμ. 8, 6). Αποδίδουμε δόξα και τιμή δικαιωματική. Δόξα σχετική.

Πολύ κακώς λοιπόν οι ετερόδοξοι αιρετικοί μας κατηγορούν ότι “λατρεύουμε ανθρώπους”. Είναι κακοήθης συκοφαντία αυτό και αποτελεί οργανωμένο πόλεμο εις βάρος της Ορθοδόξου Αληθείας. Το Λεξικό το υπογραμμίζει: “Λατρεύω σημαίνει θεωρώ κάτι ή κάποιον για Θεό και απόδίδω σε αυτό την κατάλληλη λατρεία”.

Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν λατρεύουμε τους Αγίους ως “θεούς!” Ας πάψουν πια να μας ρίχνουν λάσπη οι αθεόφοβοι. Ο Μόνος Θεός, ο Μόνος καθαρός και Άγιος είναι ο Χριστός, ο Οποίος είναι κατ’ ουσίαν η Πηγή και ο Δοτήρας κάθε αγιότητος. Ο Χριστός είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, η Πηγή της Αγιοσύνης, το Φως το Αληθινό. Είναι ο Μέγας Αυτόφωτος Ήλιος. Οι Άγιοι είναι Αστέρες Πολύφωτοι του νοητού στερεώματος οι οποίοι αντανακλούν αυτό το Φως της Αγιότητος, ως Φώτα ετερόφωτα.

Επαναλαμβάνω, και πρέπει να επιμένουμε με αυστηρότητα και ακρίβεια σε αυτό το σημείο: Δεν λατρεύουμε τους Αγίους ούτε τις Αγίες τους Εικόνες. Απλώς τους τιμούμε και φιλούμε τις Εικόνες τους τιμητικώς. Η τιμή αυτή “επί το πρωτότυπον διαβαίνει” όπως καθόρισε και ξεκαθάρισε οριστικά η Ζ’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος, φράζοντας υποδειγματικώς το στόμα των Εικονομάχων.

Οι ανίδεοι, αγράμματοι και κακοήθεις άπιστοι δεν γνωρίζουν, ενώ πρέπει να γνωρίζουν, ότι άλλο πράγμα είναι η Λατρευτική Προσκύνηση και άλλο η τιμητική προσκύνηση! Δεν πρέπει να συγχέουμε τις έννοιες και τις καταστάσεις. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμαθείας. Τα ξέρουν μισά, τα ξέρουν στρεβλά και διαστρεβλώνουν την αλήθεια.

Το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης, τους διορθώνει και τους αποστομώνει: “Προσκύνηση είναι η κλίση ή αλλαγή στάσης του σώματος προς τα εμπρός προς ένδειξη σεβασμού, είναι ο ευλαβικός ασπασμός, για να τιμηθεί ή ακόμη και να λατρευτεί κάποιος ή κάτι!” Δηλαδή, το “εμπρός – κινώ”, το “σκύβω μπροστά και χαμηλά” δύναται να δηλώνει δύο πράγματα: Τιμή και σεβασμό, ή σε άλλες περιπώσεις (όπως στο Θεό τον Ίδιο) δηλώνει Λατρεία! Στους Αγίους δεν εκδηλώνουμε λατρεία αλλά της δικαίως οφειλόμενη τιμή και τον εκ Θεού απαιτούμενο εκ μέρους μας σεβασμό.

Ας επανέλθουμε όμως στον τιμώμενο, πάντιμο και πανέντιμο Άγιο Νικόλαο. Πολλοί μιλούν για τη μεγαλοσύνη του Αγίου Νικολάου, εξαίρουν την αγιοσύνη του και “θεολογούν” τρανώτατα για την πολυδιάστατη θαυματουργία του και τις Αγιοπνευματικές, Αρχιερατικές αρετές του. Εστιάζουν τη προσοχή τους στο ηθικολογικό μόνο στοιχείο. Καλά όλα αυτά, δείγματα κανονικά, του Κανόνα της Πίστεώς μας.

Εκεί όμως που χωλαίνουν και σιωπούν, εκεί που δειλιάζουν και αποφεύγουν να μαρτυρούν, οι αθεόφοβοι, είναι η απολύτως αναγκαία, “σπουδαία και τελεία” Ομολογιακή του Πράξη, όχι με λόγια, χαρτοπόλεμο, δηλώσεις και υπογραφές, αλλά πράξη και έργο Θεαρχικό, ράπισμα ευλογημένο και επιτακτικό, Χαστούκι Άγιο και Ομολογιακό, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!

Αποφεύγουν συστηματικά να μιλούν για Ράπισμα Ιερό, για “Μπινελίκι” Παταγοφόρο και “Μπουρλότο” Σεισμοποιό, για Ασφαλή και Άσφαλτη Ιστορική “Σφαλιάρα!” Σφάλλουν συνειδητά διότι η διδαχή της Ενθέου Επιθετικότητος θα αποκαλύψει τη δική τους φοβία και δειλία. Θα πιστοποιήσει την μεγάλη ενοχή της δικής τους σιωπής, ως εκδήλωση τρίτου είδους αθεΐας, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Δε ντρέπονται, οι διάφοροι Εκκλησιαστικοί “Αλήτες”, (με την πρωταρχική έννοια του Λεξικού: “Αλήτης εστί ο περιφερόμενος από τόπον εις τόπον”) οι οποίοι περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι και ιστολόγιο σε ιστοσελίδα να κάνουν άχαρο θεατρινισμό και αμίμητο καθωσπρεπίστικο κήρυγμα τυπικό, ενώ σκοπίμως αποκρύπτουν το αδιάσειστο και αξιοσημείωτο αυτό γεγονός ότι ο Άγιος Νικόλαος (όπως οι πλείστοι Άγιοι) ήταν ένθερμος οπαδός της Αληθείας και διαπρύσιος, πυρίπνοος Λέων της Ομολογίας. Δεν ανεχόταν την αδικία, την πλάνη, την διαβολή, τη διαστρέβλωση, την αίρεση. Δεν “δεχόταν μύγα στο σπαθί του!”

Δεν ήταν “αγαπολόγος”, γυρολόγος και γλυκομίλητος γόης. Είχε άσβεστη φωτιά θεϊκή μέσα του, φλόγα αδάμαστη και ορμητική, γινόταν “πυρ και μανία”, όπως όλοι οι Άγιοι Πατέρες ήταν “λέοντες πυρ πνέοντες” το Ζέον το Αγιοπνευματικό, λαλούντες και δηλούντες, διασαφηνίζοντες και υπερασπίζοντες το Πνεύμα της Αληθείας.

Στην Αγία Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όταν ο Άγιος Νικόλαος άκουσε τον Άρειο να υβρίζει τον Θεάνθρωπο Χριστό μας σαν “κτίσμα” και “άνθρωπο απλό”, όταν είδε πως ο Άρειος δεν καταλάβαινε από τα θεία λόγια και και υπεραρκετά, δεινά Θεολογικά επιχειρήματα των Αγίων Πατέρων, τινάχτηκε όρθιος, κατέβηκε εξ’ οργής αγίας ορμώμενος και του έρριξε ένα τόσο άγριο και τόσο δυνατό χαστούκι, “του σβούριξε” μία τόσο τρανταχτή δυναμική “σφαλιάρα” που βούηξε ολόκληρος ο τόπος!

Ο ταλαίπωρος Άρειος “δεν ήξερε τί τον χτύπησε και από που του ήρθε…” Διπλωματικώς όμως, προσποιήθηκε το “θύμα” και διαμαρτυρήθηκε έντονα στον προεδρεύοντα Βασιλέα Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος “τοις νόμοις επόμενος” αναγκάστηκε να αφαιρέσει τα Δεσποτικά Άμφια από τον Άγιο Νικόλαο και να τον κλείσει στη φυλακή των Ανακτόρων…

Εκεί όμως, κατά την διάρκεια της νύχτας, του εμφανίστηκαν ο Χριστός και η Παναγία Του Μητέρα και τον ρώτησαν επιτακτικώς για ποιόν λόγο είναι φυλακισμένος. Ας σημειωθεί εδώ πως όταν ο Χριστός ρωτάει κάτι, αυτό δεν σημαίνει πως “δεν το γνωρίζει”… Είναι Παντογνώστης και τα γνωρίζει όλα πριν ακόμη να συμβούν. Αλλά έχει τον λόγο του και το ρωτάει, όπως για παράδειγμα: “θέλεις υγιής γενέσθαι;” Και τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Ποιός άρρωστος δεν θέλει να γίνει καλά;” Σκοπίμως ο Χριστός ρωτά, για να εκδηλωθεί η ομολογία Πίστεως και να λάμψει η αλήθεια.

Για αυτό ρωτάει ο Χριστός και τώρα τον Άγιο Νικόλαο για ποιόν λόγο είναι φυλακισμένος και ο Άγιος απαντά: “Για την αγάπη και τη δόξα τη δική σας!” Αξιοσημείωτο πάντως είναι πως εδώ αναφαίρεται και στους δύο, στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του, ενεργούμενος και διακινούμενος από την αγάπη και των δύο. Δεν μπορείς να λες πως αγαπάς το Χριστό, και να μην αγαπάς και να τιμάς την Υπεραγία Θεοτόκο!

Όλως παραδόξως, ο Χριστός του εξήγησε πως ευαρεστήθηκε πολύ με αυτή την βίαιη και “παραβατική”, την επιβεβλημένη και υπερβατική, την μιμητέα και υποδειγματική, Αγία και Ιερή Αγανάκτηση του Αγίου Νικολάου… Αμέσως, θαυματουργικώς, η Παναγία και ο Χριστός έντησαν με τα Αρχιερατικά του Άμφια και του χάρισαν Ολόχρυσο Ευαγγέλιο ως ένδειξη της ευδοκίας τους, αφού τον ελευθέρωσαν θαυματουργικώς από την φυλακή.

Ο Αυτοκράτορας και οι λοιποί Άγιοι Πατέρες, όταν τον είδαν απελευθερωμένο, τιμώμενο και δοξασμένο να διηγείται μετά δακρύων αρχιερατικών το τεράστιο και συναρπαστικό αυτό θαύμα για την ευαρέσκεια και επιβράβευση του Παντοκράτορος Χριστού επί του θείου και επιτακτικού χαστουκιού, του ζήτησαν ικετευτικά πολλά και ειλικρινά συγγνώμη. Βεβαίως αντιλήφθηκαν πως πολύ κακώς τον τιμώρησαν για αυτή του την ΘΕΑΡΕΣΤΗ και ΑΓΙΑ πράξη να ραπίσει τον ρυπαρό και μιαρό Άρειο.

Πολύ κακώς λοιπόν, κάποιοι, τολμούν και μιλούν για ανεπίτρεπτο “λάθος”, για “αντι-ευαγγελική βία” και “αμαρτία” του Αγίου, διότι έτσι γίνονται υβριστές Θεού, Θεομάχοι και Αγιομάχοι. Δεν προτρέπουμε σε βία ούτε υποκινούμε σε ανταρσία. Δεν διδάσκουμε  πως ο Θεός θέλει να μετερχόμαστε παντού τη βία και να σκορπούμε χαστούκια εδώ και εκεί, αλλά… πρέπει να γνωρίζουμε πως υπάρχει και το ηχηρό ράπισμα της Αληθείας, το χαστούκισμα του Λόγου, ο θυμός ο δικαιότατος και Αγιοπατερικός. Υπάρχει και η ιερή αγανάκτιση και εάν τελικά κάποιος δεν καταλαβαίνει με λόγια, δεν σέβεται τίποτα και βλασφημεί με αισχρό τρόπο τα Θεία Πρόσωπα, τότε υπάρχει και το “Θεϊκό Ξύλο” το οποίο “βγήκε απ’ τον Παράδεισο!” Υπάρχουν οι Νόμοι και οι ενδεχόμενες μηνύσεις.

Υπάρχει και η Αγιογραφική παραγγελία: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Εφ. 4. 26). Να οργίζεσθε, εάν και εφ΄όσον χρειαστεί, ως έσχατο μέσο παιδαγωγικό, εφ΄όσον πρωτίστως έχουν εξαντληθεί όλοι οι άλλοι τρόποι αντιμετωπίσως και προσεγγίσεως. Μη νομίζουμε πως μόλις έγινε η Έναρξη της Αγίας Συνόδου, αμέσως σηκώθηκε ο Άγιος και άρχισε τις “μπάτσες…” Άφησε τους μεγάλους Θεολόγους να αντιμετωπίσουν τον Άρειο με επιχειρήματα ακαταμάχητα θεολογικά. Όταν όμως αντιλήφθηκε την βλάσφημη νοοτροπία του Αρείου και καμία διάθεση να σωφρονιστεί αλλά επέμενε με πείσμα σατανικό και έκανε και τον “διδάσκαλο” στους Αγίους Πατέρες, τότε δεν άντεξε αυτός ο οποίος ήταν “εικόνα πραότητος και εγκρατείας διδάσκαλος”, δεν συγκράτησε την οργή του και αγανάχτησε κινούμενος από αγία οργή και “θυμό δικαιότατο” με τον οποίο η Αγία μας Υμνολογία χαρακτηρίζει τους Αγίους Πατέρες.

Μπορούμε λοιπόν να οργιζόμαστε ιδίως σε θέματα Πίστεως και αδικίας, αιρέσεως και βλασφημίας. Το “μη αμαρτάνετε” δεν το λέγει με έννοια ηθική αλλά πρωταρχική της άστοχίας, μην αστοχείτε. Στόχος μας είναι η παιδαγωγία και χειραγωγία Χριστού. Στόχος μας είναι η υπόδειξη του λάθους και η ανατροπή της πλάνης. Στόχος μας είναι η καταστολή της αιρέσεως και η κατάργηση της βλασφημίας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απερίφραστα μας δίδει εντολή και απροκάλυπτα μας προτρέπει (στην προστακτική): “ΡΑΠΙΣΟΝ βλασφημούντα ίνα η χείρ σου αγιάση!” Δεν το λέγει “συμβολικώς” αλλά κυριολεκτικώς, οντολογικώς και πρακτικώς.

Ράπισμα και ράβδος. “Όπου δεν πίπτει ο λόγος, πίπτει η ράβδος!” “Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρεκάλεσαν!” (παιδαγώγησαν και στήριξαν) (Ψαλ. 23, 4). Η εκδικητική Χείρα των Αγίων είναι η “Χείρ Κυρίου” η οποία πίπτει βαρέως επί τους βλασφημούντας. Όταν αρνούμαστε να στηριχτούμε “επί τω θεμελίω” των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, όταν αρνούμαστε να σωφρονιστούμε και αρνούμαστε να παιδαγωγηθούμε, τότε πέφτει ράβδος, πέφτει “μπάτσος”. Ή θα ανανήψουμε και θα ξυπνήσουμε, ή θα καταδικαστούμε “όντες αυτοκατάκριτοι” (Τίτον 3, 11).

 

Πολύ καλό και δυνατό, ηχηρό και τρανταχτό, ουσιαστικό πλήγμα και αποτελεσματικό, άριστο και θεάρεστο ράπισμα σήμερα, σε αυτούς τους Αρχιερείς και Πατριάρχες οι οποίοι βλασφημούν την Εκκλησία του Χριστού και τίθονται οριστικώς εκτός Αυτής με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, είναι η Αγιοπατερική και Ομολογιακή Αποτείχιση των Θεοσεβών Ιερέων και των ευσεβών Λαϊκών. Ράπισμα είναι η Διακοπή της Μνημονεύσεως και  η άμεση Απομάκρυνση από αυτούς με διακοπή κάθε εκκλησιαστικής-μυστηριακής κοινωνίας και άλλης επαφής με αυτούς!

Ράπισμα Ομολογιακό και αποτελεσματικό είναι η Εντείχιση και περιφρούρηση της Ορθοδόξου Πίστεως εντός του Θεοπροβλήτου Αρχιερατικού Φρουρίου της Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού η οποία διασώζεται Συνοδικώς στο ευλογημένο μα όχι συμβιβασμένο μικρό ποίμνιο του μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας Στεφάνου (χωρίς τα “κ.κ.”), το οποίο διατηρεί ανόθευτη την γνήσια Πίστη και Παράδοση των Αγίων Πατέρων, δια μέσου μίας οντολογικής, ουσιαστικής και ομολογιακής απομακρύνσεως εκ της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Αυτήν την Απομάκρυνση από τους αιρετικούς οικουμενιστές εντέλλεται ολόκληρη η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη! Αυτήν μας προτρέπουν και μας υποδεικνύουν οι Άγιοι Πατέρες της ΠρωτοΔευτέρας Αποστολικής Συνόδου διά του ΙΕ’ Ιερού Κανόνος και άλλων σχετικών Κανόνων! Αυτό εφήρμοσαν οι Άγιοι Πατέρες ως Πρόμαχοι και Υπέρμαχοι της Πίστεως.

Οι σύγχρονοι γνωστικοί και ναυαγοί “Μεταπατέρες”, ας μην προφασίζονται “δυνητικότητες”, επιλεκτικές δυνατότητες προκειμένου να καλύψουν τη δική τους αδυναμία, την δική τους Αντι-Κανονική και καταδικασμένη Κοινωνία με Ακοινωνήτους! Ας μην γίνονται παθολογικοί και παθητικοί διά βίου “Αχρικαιρίτες”, ακρίτες της ακαρπίας, πράκτορες της απραξίας και αναίσθητοι θεατές της ουτοπίας, προσμένοντες την άφιξη κάποιας “μελλούσης συνόδου” από το υπερπέραν να καταδικάσει – ως μη ώφειλε – ονομαστικώς όσους ασπάζονται και ακολουθούν κράμα-σύνολο αιρέσεων ήδη καταδικασμένων από Οικουμενικές Συνόδους… Δηλαδή έχουν την απαίτηση να ξανα-ασχοληθεί ο Θεός, το Άγιον Πνεύμα, μαζί τους και να ξανακαταδικάσει γνωστές αιρέσεις, ήδη προ πολλού λυμένες και διαλυμένες.

Περαστικοί, πάροικοι και παρεπίδημοι είμαστε όλοι. Καιρός έργων εστί και ουχί θεωριών. Καιρός ευπρόσδεκτος Αποτειχίσεως και ουχί στείρας συλλογής υπογραφών. Καιρός πια να πράξουμε συλλογικώς και Συνοδικώς το “ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ!”

Σ.σ.   Ο αρθρογράφος δεν ενδιαφέρεται για σχόλια και δεν τα επιθυμεί κάτω από τα δικά του άρθρα.