Η κίβδηλη Ιστορία, «τα τριάκοντα αργύρια» και το «Πολυτεχνείο» -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Το αφήγημα του Πολυτεχνείου αποτελεί πλέον μέρος της φαιάς προπαγάνδας του συστήματος, δια του οποίου οι μηχανισμοί και οι μυστικές υπηρεσίες, επιθυμούν διακαώς να συντηρήσουν έναν κίβδηλο μύθο, ίνα διατηρήσουν εσαεί την χαλκευμένη ιστορική μνήμη, με απώτερο σκοπό εγκείμενο εις την λήθη της πραγματικής ιστορίας.

Η επίσπευση της πτώσης του Παπαδόπουλου και η ανάληψη της πηδηλιούχησης της χώρας υπό του Ιωαννίδη με τραγική κατάληξη τα τετελεσμένα της Κύπρου συνιστά μία συγκεκριμένη πραγματικότητα, ο ρόλος των Η.Π.Α των μυστικών υπηρεσιών, καθώς και οι ηθικοί αυτουργοί αλλά και οι πρωτουργοί του Πολυτεχνείου, ουδέποτε θα αναδειχθούν, ακριβώς διότι ο λαός επιβάλλεται να ζει με τις παραισθήσεις της δήθεν λαϊκής εξέγερσης, καθότι τούτο συνιστά ανυπερθέτως τον σύγχρονο μύθο, έναν οιονεί «άρτο κα θεάματα» ο οποίος εξυπηρετεί ανυπερθέτως και σαφώς τον αφιονισμό των μαζών.

Προς του λόγου του αληθές, αρκεί κανείς να συνειδητοποιήσει εναργώς και να αναζητήσει ενδελεχώς το βιογραφικό των πρωτοστατών του πολυτεχνείου αρχής γενομένης εκ της περιόδου εκείνης η οποία εξικνείται μέχρι σήμερον, ποιος ο πολιτικός ρόλος τότε, ποίος σήμερον διαρκούσης της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, εάν δηλαδή εν τοις πράγμασι υπηρετούσαν οράματα ή αλλότρια ενδεχομένως συμφέροντα υπερεθνικής φύσεως.

Η φαιά προπαγάνδα και παραπληροφόρηση, δηλονότι συνιστούν θεμελιώδη εργαλεία καλλιέργειας συσκότισης της αληθείας, ακριβώς δια να μην αναδειχθεί η αλήθεια και να παραπλανηθεί η ευρεία μάζα της κοινωνίας ότι ορισμένα γεγονότα δήθεν λαμβάνουν χώρα αυθόρμητα, δεν υπάρχουν έμμεσοι αυτουργοί, προβοκάτορες και ότι δήθεν όλα βαίνουν ομαλώς, το ως άνω όμως αφήγημα καταρρίπτεται εκ των ενόντων εκ της αλληλουχίας εξελίξεως των γεγονότων.

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι υπήρξαν τότε όπως και ανέκαθεν, οι αγνοί ανιδιοτελείς ήρωες οι οποίοι ουδέποτε συμβιβάστηκαν και συνθηκολόγησαν με το ριζωμένο κατεστημένο και ουδέποτε καταδέχθηκαν να απεμπολήσουν τις αρχές και τις αξίες τους, προκειμένου να απολαύσουν τα αγαθά του πλούτου και της καταναλωτικής ευζωίας.

Η μοίρα των κανονικών αυτών ανθρώπων ήταν η προβλεπόμενη, επί τη πράξη, να περιθωριοποιηθούν, να εξοβελιστούν καίτοι πρωτοστάτησαν όχι να προλειάνουν το έδαφος συγκεκριμένων κομματικών μηχανισμών αλλά να συνεισφέρουν με αυτοθυσία προς την μεταβολή της πορείας της κοινωνίας επί τα βελτίω, οι άνθρωποι όμως αυτοί, όλως τουναντίον και εις τον αντίποδα, αντί να δοξαστούν, λοιδορήθηκαν και ουδέποτε κανείς εξ αυτών αναγνωρίστηκε ή δοξάστηκε εις το προσήκον μέτρο εις το οποίο άρμοζε αναλογικά με τη δράση του.

Έτι περαιτέρω, τα ιδανικά τα οποία πρέσβευαν χαλκεύτηκαν από τους κομματικά εγκάθετους με αποτέλεσμα, διωγμένοι και αηδιασμένοι να αποχωρήσουν αξιοπρεπώς εκ της πολιτικής κονίστρας και αρένας με αποτέλεσμα σήμερον να ζουν άνευ δαψιλού και τρυφηλού βίου αλλά με αλήθεια, εμπειρίες και γνώση την οποία δύνανται να μεταλαμπαδεύσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο προς τις επιγενόμενες γενιές.

Εις τον αντίποδα μία μερίδα οι οποίοι δήθεν φωνασκούσαν ή διήγηραν το πλήθος προς αντιστασιακές πράξεις, ή συνθηματολογούσαν πάντοτε εκ του ασφαλούς και με ιδιοτέλεια, εξαργύρωσαν το αγωνιστικό τους πνεύμα, με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, καταλαμβάνοντες ισχυρούς θώκους, με συνέπεια προϊόντος του χρόνου να απεμπολήσουν ιταμώς κάθε όραμα και να ταχθούν επονείδιστα και ανεπαίσχυντα προς μία ορισμένη κατεύθυνση αυτή του πλούτου, της απανθρωπιάς και της εσχάτης προδοσίας.

Η όζουσα αυτή κατάσταση της διαφθοράς και του συνειδησιακού εκμαυλισμού διαδέχθηκε την μεταπολίτευση εξαιτίας και συνεπεία, της αποκρυσταλλώσεως του πολιτικού αμοραλισμού, δια του οποίου αποδομήθηκε η κοινωνία, ετρώθη η εθνική συνείδηση, οι θεσμοί καταβαραθρώθηκαν και αντικαταστάθηκαν άπαντα από την διαβρωτική μαφιόζικη κομματική ρητορική η οποία έχει παγιωθεί έως σήμερον με τον χείριστο τρόπο, γεγονός το οποίο βιώνουμε επιπροσθέτως ήδη με την προσγενόμενη επισώρευση δεινών της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως.

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι η πολύφερνη γενιά του Πολυτεχνείο πόρρω απέχει εκ της προηγούμενης γενιάς του Μεσοπολέμου, η οποία «φύλαξε θερμοπύλες», με την δέουσα αυταπάρνηση, μην συμβιβαζόμενη, προκρίνοντας με αυταπάρνηση τα υψηλά ιδανικά, εμπνεόμενη με όραμα άχρι εσχάτων εξ αντιδιαστολής με την κίβδηλη γενιά του Πολυτεχνείου η οποία εκποίησε το παν, εκμεταλλεύτηκε αναξιοπρεπώς δήθεν την περίοδο της δικτατορίας κατά το δοκούν, σφετερίστηκε δήθεν τους αγώνες της περιόδου εκείνης, δια να ρημάξει εν τη κυριολεξία την Ελλάδα καλλιεργώντας μέχρι τούδε την νοοτροπία του εθνομηδενισμού και του κατάπτυστου ωχαδελφισμού, με συνέπεια να καταλυθεί ο κοινωνικός ιστός, να αποσαρθρωθεί οιαδήποτε μορφή κοινωνικής συνοχής, αγάπης για την πατρίδα, να νοθευτεί οιοδήποτε όραμα εξέλιξης, προόδου και εθνικής ανάτασης.

Η ιδεολογικοποίηση του έθνους, η συνθηματολογία, η δεσπόζουσα αναξιοκρατία, η στυγνή κομματοκρατία, η διάχυση νέων ηθών και ο εκφαυλισμός της πολιτικής ζωής του τόπου, απετέλεσαν απλώς τα παθογενή συμπτώματα της περί πολλού προβαλλόμενης μεταπολιτεύσεως η οποία δεν κόμισε την πραγματική και δομική αλλαγή ή δεν επέφερε τον κοινωνικό μετασχηματισμό ή την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η θρυαλλίδα της συλλογικής κατάθλιψης, της πτωχοποίησης, του ανθελληνισμού, της αμαύρωσης των παραδοσιακών θεσμών, ανάγεται εκ της αφετηρίας της επιλήψιμης αυτής περιόδου, εν συνδυασμώ με την εντατική μας πορεία εις την Ευρωπαική ένωση και την διαρκή πορεία μεταφύτευσης μίας νέας πολιτισμικής ταυτότητας, αφενός προοδευτικής-σοσιαλιστικής και εξ ετέρου εθνομηδενιστικής Ευρωπαικής, το εκρηκτικό αυτό μείγμα, μας ήγαγε βαθμηδόν πλην όμως αταλάντευτα, εις τον μην αναστρέψιμον όλεθρο τον οποίο βιώνουμε σήμερον, ήτοι την εγκαθίδρυση των αλλεπάλληλων μνημονίων, με ό,τι τούτο συνεπάγεται προς την καθολικής κατάπτωση της κοινωνίας.

Εν τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα της ασύμμετρη απειλής, του αόρατου εχθρού της πανδημίας, εορτάζεται κατά ψευδεπίγραφο τρόπο η εν θέματι περιλάλητος επέτειος της ουτιδανοσύνης.

Η εν λόγω αγκύλωση εις το παρελθόν και η έλλειψη αυτοκριτικής μίας κατάπτυστης και αποτυχημένες γενιάς, γεννά πολλές σοβούσες υποψίες και εύλογες υπόνοιες δια το τι μέλλει γενέσθαι, αλλά και για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αλλά προεχόντως και κυρίως για την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Ελληνικού λαού, ο οποίος καθεύδων τον νήδυμον ύπνο, αγνοεί παντελώς, την ιστορική ταυτότητα των γεγονότων, με συνέπεια να άγεται και να φέρεται ακουσίως προς παντελώς στρεβλή κατεύθυνση περί του πολιτικού γίγνεσθαι.

Το τραγικό δε εξ όλων, καθίσταται, η σύγχυση της κοινής γνώμης, περί της αληθείας, διότι έχει διαποτιστεί με ψευδείς ειδήσεις επί μακρόν με αποτέλεσμα σήμερον, να αγνοεί ανυπαιτίως περί της αληθείας και να καθίσταται άμορφη μάζα, ευχερώς χειραγωγήσιμη εις τις άγνωστες ή εις τις αλλοτρομοφοδίαιτες βουλές της εκάστοτε εξουσίας μακράν. 

Η προσαρμογή εις το σήμερον καθίσταται τουλάχιστον τραγική διότι, το «Πολυτεχνείο» πέραν από θρυαλλίδα καλλιέργειας λήθης περί των πραγματικών γεγονότων, πέραν από εφαλτήριο προπαγάνδας από τα αριστερά κόμματα τα οποία καπηλεύονται ιδανικά και οράματα μονοπωλώντας δήθεν τους κοινωνικούς αγώνες, σήμερον αποτελεί και μήτρα ανθελληνισμού, ασφαλώς όλα τα ως άνω λαμβάνουν χώρα σκόπιμα, δοθέντος ότι, τότε κατά την εξέγερση άπαντες κρατούσαν την Ελληνική σημαία, δια να καταδείξουν την εμφατική διαφοροποίηση τους από την δικτατορία των Συνταγματαρχών, σήμερον, η Ελληνική σημαία, κατακρεουργείται, ρυπαίνεται και καταστρέφεται, για να εμπεδωθεί η ένδον κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και να εκδηλωθεί προς το συλλογικό υποσυνείδητο η καταφρόνηση προς την ανεξαρτησία του έθνους και του λαού.

Ως εκ τούτου λοιπόν, το Πολυτεχνείο αποτελεί μέρος της προπαγάνδας των μηχανισμών του συστήματος, ένα μνημείο σύγχυσης της Ιστορίας, δια του οποίου αντί να διδάσκεται η πραγματική ιστορία και να επιχειρείται γενναία πολιτική αυτοκριτική, εις τον αντίποδα διαπιστώνουμε ότι, επιβάλλεται μία πλύση εγκεφάλου ιδίως εις την νεολαία η οποία κατατείνει ανυπερθέτως προς τον φανατισμό, την μισαλλοδοξία, τον δογματισμό, η προσφιλής πρακτική του συστήματος να πορώσει συνειδησιακά τους πολίτες και ιδίως την μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία, ούτως ώστε να την ποδηγετεί και να την χρησιμοποιεί εσαεί και εις το διηνεκές κατά το δοκούν, προς διαιώνιση της ψευδολογίας, του «διαίρειν και βασίλευε» αλλά και της εν γένει συσκότισης της αληθείας.

Η μετέλευση της πρακτικής αυτής αποβλέπει αποκλειστικά εις την αναχαίτιση οιασδήποτε ουσιαστικής και δυναμικής εξέλιξης της κοινωνίας δια τη οποίας η Πατρίδα μας θα εξελιχθεί, θα διεκδικεί μετά αξιώσεων, αποφεύγοντας τυχόν σφάλματα του παρελθόντος, μα προπαντώς εξοστρακίζοντας ανούσιες πρακτικής κομματικής εξάρτησης και εν γένει πολιτικού εξανδραποδισμού και υποδούλωσης.

Συνελόντι ειπείν, οσονδήποτε εξακολουθείται να εορτάζεται το Πολυτεχνείο με τον στείρα δογματικό αυτόν τρόπο παραγωγής φανατικών κομματικών εγκαθέτων, άνευ οιασδήποτε μετεξέλιξης και ρητής μνείας περί το τι κομίζει πολιτικά και ιδεολογικά η 17^η Νοεμβρίου, σήμερον, το σύστημα τρίβει τα χέρια του απολύτως ικανοποιημένο και ακρούντος βέβαιο ότι δεν υπάρχει η παραμικρά προοπτική να μεταβληθεί άρδην ή έστω και εν μέρει το παραμικρό προς την κατεύθυνση της βελτίωσης και προκοπής της κοινωνίας, εν κατακλείδι η ανάνηψη της αφιονισμένης κοινωνίας συνιστά το μείζον ζητούμενο και το ακανθώδες διακύβευμα αλλά και αδηρίτως αναγκαίο προ-απαιτούμενο δια οιαδήποτε διαλογική συζήτηση περί ιδεών και οραμάτων.

 

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω