Δυστυχώς η πτώση των εκκλησιαστικών ταγών δεν φαίνεται να έχει πάτο! --- Γράφει ο αδελφός μας Σπυρίδων Στ. Αρναούτογλου

Όταν πριν ενάμιση χρόνο (Μάρτιος του 2020)  βλέπαμε την στάση, τον λόγο, την σταθερή πνευματική και ιατρική τοποθέτηση και παρουσία του π. Στυλιανού Καρπαθίου απέναντι στον τεράστιο διωγμό κατά της Ορθοδοξίας που μόλις ξεκινούσε στην Ελλάδα με αφορμή τα μέτρα κλεισίματος των Ναών και στην ουσία πλήρους απαγορεύσεως της Θείας Μεταλήψεως, σκεφτόμασταν πότε θα του επιτεθεί κυρίως η πολιτική ή και η δικαστική εξουσία, για να τον φιμώσει, να τον εξουδετερώσει για την ζημιά που τους δημιουργούσε.

Δεν περιμέναμε (τουλάχιστον η δική μου συνείδηση το αρνιόταν σθεναρά), οτι οι πρώτοι που θα του έκαναν επίθεση θα ήταν οι εκκλησιαστικοί ταγοί, και μάλιστα κάποιος που παρίστανε τόσα χρόνια τον λέοντα της Ορθοδοξίας, και για τον οποίον μετανοιώσαμε φρικτά για την κάθε μορφή στήριξης που του παρείχαμε ως Διαχειριστές Ορθοδόξων ιστοσελίδων στις επιθέσεις που δεχόταν από τον ανθελληνικό τύπο, από αιρετικές παραφυάδες, αλλόθρησκους σκληροπυρηνικούς εποικιστές, ομάδες ανθρώπων με διχασμένη -χαμένη προσωπικότητα, αλλά και εντεταλμένων μαριονετών της Παγκόσμιας Τάξης και του Οικουμενισμού. Δεν τα γράφω αυτά λοιπόν χωρίς πόνο, αναίμακτα. 

 Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το μίσος και η οργιλώδης προσπάθεια όχι μόνο απλώς να τιμωρηθεί, ή ο εκφοβισμός για να μην ξανανοίξει το στόμα του ή να μην ξαναγράψει η πένα του, αλλά να του αφαιρέσουν τα ράσα, να του ξυρίσουν τα γένια και να επανέλθει στις τάξεις των λαϊκών όπως χαρακτηριστικά περιγράφει το λιβελογράφημα που λάβαμε και αφορά τον διωγμό του π. Στυλιανού Καρπαθίου.

 Θα ήθελα, αλλά δεν είναι της στιγμής, ούτε και προλαβαίνει ή μπορεί κανείς να το κάνει σε μερικές γραμμές ή και μερικές σελίδες να γράψουμε για την υπεράνθρωπη και ηρωική προσφορά του π. Στυλιανού και ως πνευματική προσφορά, και ως ιατρική και ως ανθρώπινη παρηγοριά, απέναντι σε ένα καταταλαιπωρημένο καταματωμένο λαό και ένα διωκόμενο ποίμνιο. Αυτό ας το αναλάβουν αδελφοί ικανότεροι, σοφότεροι, αξιολογότεροι. Πάντως δεν πρέπει να μείνουμε άπραγοι. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, στις επόμενες γενεές.