Η ποινικοποίηση του φρονήματος και Εγκληματίες Σκέψης -- Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Είναι πρόδηλο ότι η επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού, ήτοι το άρθρο 120 παράγραφος 4, ενεργοποιείται αυτοδικαίως όταν ο εκάστοτε πολίτης διαγιγνώσκει βάσιμα την ύπαρξη οιασδήποτε μορφής θεσμικής βίας, η οποία αντίκειται προδήλως κατά της Συνταγματικής εννόμου τάξεως, ως εκ τούτου δύναται να ενεργήσει συννόμως καταδεικνύοντας κατά την υποκειμενική του γνώμη τα κακώς κείμενα, δια παντός θεμιτού τρόπου, ενιστάμενος προσηκόντως και λυσιτελώς, ενώπιον οιασδήποτε Δημόσιας ή Δικαστικής Αρχής.

Η δικαιολογητική βάση της αντίδρασης αυτής καθίσταται, μεταξύ άλλων και η απόπειρα ποινικοποίησης ορισμένης συμπεριφοράς πολιτών, υπό του σιδηρούν κράτους, προκειμένου αυτό να εξουδετερώσει, οιαδήποτε επικριτική φωνή αντίδρασης κατ’ αυτού, η οποία τυχόν διαταράσσει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της εκάστοτε κυβερνήσεως, η οποία ενδεχομένως, αποβλέπει εις την υπονόμευση του δημοσίου συμφέροντος, επιβάλλοντας ιδιαζόντως επαχθή αντιδημοκρατικά μέτρα.

Μία τέτοια πραξικοπηματική κυβερνητική απόπειρα συνιστά ανυπερθέτως μία μορφή θεσμικής βίας, διότι καταλύεται εκ των ενόντων η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και η εκτελεστική εξουσία αυθαιρετεί εμφανώς καταστρατηγώντας επί τη πράξη, θεμελιώδες κανόνες της Δημοκρατίας μας, καθότι περιφρονεί την συλλογική βούληση του Ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα να επιβάλλει, εν κρυπτώ και παραβύστω, ή δια ροπάλοις, μέτρα, ερήμην του ελληνικού λαού (ελλείψει δημοψηφίσματος ή διαδικασιών διαβουλεύσεως), υποσκάπτοντας τοιουτοτρόπως εκκωφαντικά το δημοκρατικό πολίτευμα.

Η Δημοκρατία μας ελέγχεται και ενδυναμώνεται ανυπερθέτως, δια μέσου του διακυβεύματος της ελευθερίας της εκφράσεως, την απρόσκοπτης διάδοσης των στοχασμών, των ιδεών, της αδιατάρακτης διατύπωσης επιστημονικών απόψεων, όπως διαλαμβάνεται εις το άρθρο 14 του Συντάγματος υποκείμενο ασφαλώς εις τον έλεγχο της αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 25 παράγραφος 3 του Συντάγματος και άρθρο 10 παράγραφος της ΕΣΔΑ).

Εντούτοις, διαπιστώνουμε εξ αφορμής και της επί τα χείρω, κατά την υποκειμενική μου άποψη, τροποποίησης του άρθρου 191 του Π.Κ, περί διασποράς ψευδών ειδήσεων, ότι τιτρώσκεται ο πυρήνας του δικαίώματος της ελευθερίας εκφράσεως, καθότι εν τέλει οιαδήποτε διαφορετική επιστημονική άποψη, διώκεται απηνώς και ο φυσικός αυτουργός αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας σκέψης, διώκεται ποινικά και τιμωρείται διότι διαφώνησε με την κρατούσα, αυθεντική, αλάνθαστη, οιονεί καθεστωτική άποψη του παντοδύναμου κράτους.

Ως εκ τούτου, δια της διατάξεως αυτής, ιδίως εξ αφορμής της ενδημούσης πανδημίας, εξουδετερώνεται ο αντιφρονών και αστυνομεύεται ο ιδιωτικός του βίος, δια της αθέατης όψης των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως, όπου τα εγκατεστημένα παρατηρητήρια της «ορθής» πληροφόρησης, τα οποία καθίστανται επιφορτισμένα να καταπολεμούν δήθεν την παραπληροφόρηση ως εκ του Νόμου θεσμικά εντεταλμένα όργανα.

Το μείζον αναφυόμενο ερώτημα ανάγεται ως προς το τι λογίζεται ως ορθή πληροφόρηση και τι διασπορά ψευδούς έναντι του αληθούς, διότι πολύ φοβούμαι ότι συρρικνώνεται, ή κατά το μάλλον ή ήττον κονιορτοποιείται σφόδρα, το θεμελιώδες δικαίωμα διατύπωσης αντίρρησης προς την επιβεβλημένη, ως κρατούσα άποψη της θεσμικής ελίτ, η οποία καλλιεργείται δια της μονόπλευρης και βίαιης υποβολής, μέσω των μεροληπτικών μέσων Μαζικής Ενημερώσεως, τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, μην τηρώντας στοιχειωδώς τα προσχήματα της αντικειμενικής ενημέρωσης, ενεργώντας πατερναλιστικά, προπαγανδιστικά και εν πολλοίς έκνομα, πλην όμως απολαμβάνουν ασμένως, της ιδιότυπης ασυλίας της Πολιτείας, διότι αποτελούν οργανικό εξάρτημά της, τελώντας ανεπαίσχυντα εν διατεταγμένη υπηρεσία ως προς την κατά συρροή προαγωγή συγκεκριμένων απόψεων, ιδεών και πολιτικών.

Ως εκ τούτου δημιουργούνται θύλακες περιφρούρησης της πολιτικής ορθότητας, η οποία συνιστά το σύγχρονο έκγονο της Μεσαιωνικής Ιεράς Εξέτασης, η οποία εξοστρακίζει οιαδήποτε αντίθετη άποψη, προσάπτοντάς της, τον ψόγο και την μομφή, της αιρετικά επικίνδυνης, προς το δημόσιο συμφέρον, γνώμης, δίχως όμως, ( ο μηχανισμός αυτής της αστυνομίας της σκέψεως-θεματοφύλαξ της πολιτικής ορθότητας),να αιτιολογεί ειδικά και εμπεριστατωμένα, πόθεν ερείδεται επιστημονικά ο ιταμός αυτός συλλήβδην αφορισμός, με αποτέλεσμα να τίθεται η διαφορετική αυτή άποψη εις την κλίνη του προκρούστη και να πολεμιέται λυσσωδώς, με την επιβολή επαχθών ποινικών κυρώσεων μέχρι να παταχθεί ολοσχερώς.

Η φαιά προπαγάνδα, η παραποίηση της αλήθειας και η παρέλκυση της κοινής γνώμης, αποτελεί ένα δεσπόζον εργαλείο, εις τα χέρια της εξουσίας, δια του οποίου επιδιώκει να ευνουχίσει και να τιθασεύει παντί τρόπω τις μάζες.

Τούτο δε πιστοποιείται, εις επίρρωσιν των ως άνω, από, τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β Στάλιν : «οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών».

 Καθώς και του Α. Χίτλερ : «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα»

Περαιτέρω, ο αόρατος σύγχρονος εχθρός και η άλογη και ακατάληπτη αυτή πραγματικότητα μας παραπέμπει αφεύκτως εις το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ ¨Οργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.

Εν κατακλείδι εις τον αντίποδα του σχεδιασμού εξόντωσης της ελευθερίας του λόγου παραθέτω, το εξής :

«η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνον πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν…

Το επιβάλλει ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία»

ΕΔΔΑ, handyside v. The United Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, &49.

Συνελόντι ειπείν, οι ερπύστριες της επίφασης της δημοκρατίας, συνθλίβουν το Ιερό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, δεδομένου ότι η θεσμική ελίτ με θεραπαινίδα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, επιδιώκει, δια μίας πρωτοφανούς λογοκρισίας, να πατάξει οιονδήποτε αντιφρονούντα, φέρεται να απειλεί εκ βάθρων, το σύστημα.

 

Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω