Καί «οἱ λίθοι κεκράξονται»… -- Tοῦ κ. Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Χιλιοδιαπιστωμένο τό συμπέρασμα, ἐπιβεβαιώθηκε ὅμως τίς προάλλες γιά μιά ἀκόμη φορά: κρησάρα μεγάλη οἱ σκοτεινές μέρες πού ζοῦμε. Καιροί καταλυτικοί, κείμενοι εἰς πτῶσιν καί εἰς ἀνόρθωσιν πολλῶν. Καί συνάμα αἰτία γιά μεγάλα καί δραματικά ἀποκαλυπτήρια. Μοῦ ἦρθε πάλι στόν νοῦ πρόσφατα ἡ περικοπή ἀπό τό Κατά Λουκᾶν (γ΄7-9), μέ τά λόγια ἐκεῖνα τοῦ Ἅγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου πρός τούς Ἰουδαίους, πού πίστευαν ὅτι ἦταν ἐκλεκτοὶ λόγῳ τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ ὡς ἐκ τούτου πνευματικὰ ἐξασφαλισμένοι:

«Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; Ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ• λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται• πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Ἡ μετάνοια καί τά ἔργα σας θά σᾶς σώσουν, τούς φώναζε, καί ὄχι ἡ καταγωγή σας. Γιατί ὁ Θεὸς μπορεῖ καί ἀπό τίς πέτρες νά βγάλει παιδιά τοῦ Ἀβραάμ. Ἡ ἀξίνα ὅμως εἶναι ἤδη ἕτοιμη καί ὅποιο δέντρο δέν κάνει καλό καρπό, κόβεται καί ρίχνεται στή φωτιά. Μοῦ ἔρχεται στόν νοῦ ἡ περικοπή, κάθε φορά πού μαθαίνω γιά τίς ἀπρόσμενες ὁμολογίες πίστεως ἀπό κοσμικά πρόσωπα πού δέν μᾶς εἶχαν δώσει ὡς τώρα τέτοιες ἐνδείξεις. Μοῦ ἦρθε λοιπόν καί πάλι, διαβάζοντας τό διαδικτυακό σχόλιο τοῦ γνωστοῦ σεισμολόγου Τσελέντη γιά τά εἰκονίσματα στά νοσοκομεῖα καί γιά τήν εὐρύτερη μετάλλαξη τῆς ἁγιοτόκου πατρίδας μας σέ…γενικευμένο Ἱσλαμαμπάντ. Ἦρθε, τήν ὥρα πού oἱ φερόμενοι ὡς πνευματικοί ποιμένες καί ὅσοι ἀκόμη θά ἔπρεπε ex officio νά ἀντιδροῦν (καί γι’ αὐτό, ὅπως καί γιά ὅλα τά ἄλλα), σιωποῦν ἐδώ καί τόσο καιρό αἰδημόνως ἤ ἀκόμη χειρότερα ἐκτρέπονται καθημερινά σέ κακοδοξίες καί κενές νεοεποχίτικες ἀγαπολογίες (ποιός δέν θυμᾶται ἄραγε τόν τραγικό ἀρχιεπίσκοπο νά βγάζει τόν σταυρό του, γιά νά μήν ἐνοχληθοῦν οἱ δῆθεν πρόσφυγες, ἤ τίς πάμπολλες δηλώσεις μητροπολιτῶν μας ὑπέρ τῆς συνύπαρξης καί τῆς ἐνσωμάτωσης μέ τίς λαθρεποικιστικές ὀρδές πού κατακλύζουν τόν τόπο μας)! Τήν ὥρα πού προδίδουν τήν πίστη μας, πού κατασκανδαλίζουν τόν λαὸ μέ τή στάση τους (σχεδόν εἰς πάντα) καί στηρίζουν ξεδιάντροπα τό ἀντίχριστο καθεστώς, ἐντεταγμένοι πλήρως στή νεοταξική τους ὑπηρεσία.

Τήν ἴδια ὥρα, κάποιοι ἄλλοι βγαίνουν δημόσια καί ὁμολογοῦν Χριστό, ὑπερασπίζονται τήν ἀλήθεια, διαπιστώνουν τά αὐτονόητα (θυμίζω ἄλλωστε ὅτι ὁ Τσελέντης λίγες ἑβδομάδες πρίν εἶχε διαμαρτυρηθεῖ καί γιά τίς διακρίσεις σέ βάρος τῶν μή ἐμβολιασμένων σεισμοπαθῶν τῆς Κρήτης). Ἀδιάφοροι γιά τόν πόλεμο χλεύης καί εἰρωνίας πού αὐτόματα ξεσπᾶ ἐναντίον τους (στήν προκείμενη περίπτωση βλ. ἐνδεικτικά τή χυδαία ἀντίδραση τοῦ ἀνεκδιήγητου Τατσόπουλου), ἄφοβοι ἀπέναντι στήν ἀνθρωποφαγική λύσσα τοῦ διαδικτύου καί τῶν ἀντίχριστων ΜΜΕ. Ἀπό ἐκεῖ πού δέν τό περιμένεις, ἔρχεται ἡ ἔκπληξη, γιά νά γεμίσει κατά κάποιο τρόπο τό κενό καί νά ἀναπληρώσει τό ἔλλειμμα τῶν «ἐκλεκτῶν» πού καθημερινὰ ζυγίζονται, μετρῶνται καί εὑρίσκονται ἐλλιπεῖς. Καινούργια «παιδιά τοῦ Ἀβραὰμ» πλέον αὐτά. Πασιφανῶς βγαλμένα μέσα ἀπό τούς λίθους.
Ὅταν ἄλλωστε οἱ ἐνοχλημένοι Φαρισαῖοι ζητοῦσαν ἀπό τόν Χριστὸ νά ἐπιτιμήσει ὅσους τόν ὑμνοῦσαν ὡς Μεσσία, Ἐκεῖνος δέν τούς εἶχε πεῖ ξεκάθαρα ὅτι «ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται»; Ἐκεῖνος δέν τούς εἶπε γιά τή δοξολογία πού θά ἔρθει «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων»; Ἀφοῦ λοιπὸν τόσοι «φιλόσοφοι» ἐδείχθησαν ἄσοφοι, τόσοι θεολόγοι ἐφάνησαν ἄλογοι καί τόσοι δεινοὶ συζητηταί ἐμωράνθησαν, ἔρχονται πλέον κάποιοι ἄλλοι, σέ ἀνύποπτο χρόνο, γιά νά ὁμολογήσουν Χριστό καί νά ἀφήσουν τά ἀλαζονικά «τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ» ντροπιασμένα καί ἀναπολόγητα. Ναί, ἔρχεται ὁ Τσελέντης. Ὅπως ἔρχονται καί ἄλλοι: γιατροί, καθηγητές, ἀθλητές, ἐπαγγελματίες, καλλιτέχνες. Καί ἄνθρωποι τῆς νύχτας θά ἔρθουν ἐπίσης καί κακόφημα πρόσωπα καί ἀκόμη «χειρότεροι». Ἤ μήπως δέν μᾶς εἶχε ἐπίσης ξεκάθαρα δηλώσει ὁ Χριστός ὅτι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»; Ἢ ξεχάσαμε πάλι ποιός ἦταν ὁ πρῶτος στήν Ἱστορία ὁλόκληρης τῆς Ἀνθρωπότητας πού ἄνοιξε τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου καί εἰσῆλθε, «βαλλών κλεῖδα τό “μνήσθητί μου”»;
Ἔτσι ἀκριβῶς ἔχουν τά πράγματα. Ἀφοῦ οἱ ἄλλοι ἐσιώπησαν, πολλοί τέτοιοι θά ἔρθουν. Βγαλμένοι ἅπαντες μέσα ἀπό τούς λίθους. Καί ὕστερα θά σηκωθοῦν καί θά ὁμολογήσουν καί οἱ ἴδιοι οἱ λίθοι. Καί «οἱ λίθοι κεκράξονται»…

“O.T.”