Χαίνων διάκενο Λαού-έθνους και δοτού Κράτους -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Είναι πρόδηλον ότι το Σύνταγμα έχει αυξημένη τυπική ισχύ εν σχέση προς τους συνήθεις νόμους, αποτελεί δηλαδή τον θεμελιώδη νόμο του κράτους, όπου οι υπόλοιποι νόμοι για να ισχύον δέον όπως συνάδουν προς την Συνταγματική έννομη τάξη.

Κατ’ αναλογίαν το αυτό ισχύει και ως προς το προοίμιο του Συντάγματος μας το οποίο υποδηλώνει την ιστορική παράδοση μας η οποία είναι αμιγώς Χριστιανική, εξ αυτού λοιπόν του λόγου αναφέρεται (εις την προμετωπίδα του Συντάγματος) ότι το Σύνταγμα ενταύθα ψηφίζεται εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, συγκεφαλαιώνοντας εύγλωττα την μακραίωνη σύζευξη Ορθοδοξίας και Χριστιανισμού ως μία καινοφανή συμπύκνωση των ως άνω μεγεθών, αρχής γενομένης εκ της εξεγέρσεως των Ελλήνων ενόψει της πολιτειακής οργάνωσης του νεοπαγούς έθνους-Κράτους, με το οιονεί σύνθημα εν είδει επωδούς: «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία»

Εξάλλου εκ της παραγράφου 2 του άρθρου 120,  (της ακροτελεύτιας διατάξεως του Συντάγματος) προκύπτει ότι «ο σεβασμός[1] στο Σύνταγμα και στους Νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση της Πολιτείας», υπό την έννοια ότι η πατρίδα και η δημοκρατία ανάγονται σε μείζον δημόσιο αγαθό, την προστασία των οποίων εγγυάται η εύρυθμη λειτουργία της Συνταγματικής νομιμότητας, δεδομένου ότι το ίδιο το Σύνταγμα αναθέτει εις την δικαιοσύνη την διακρίβωση της αντισυνταγματικότητας των  Νόμων, δεδομένου ότι δεν παύει να αποτελεί (το Σύνταγμα) τον Θεμελιώδη και ανώτερο όλων των άλλων νόμων του Κράτους,

Πηγή του Συντάγματος βεβαίως κατά άρθρο 1 παρ. 2 στου Συντάγματος αποτελεί η λαϊκή κυριαρχία  « Θεμέλιο του πολιτεύματος  είναι η λαϊκή κυριαρχία»

Καθίσταται πρόδηλο ότι όποιος τηρεί απαρεγκλίτως το Σύνταγμα, τηρεί και εφαρμόζει ανυπερθέτως όλους τους νόμους συλλήβδην, επειδή το Σύνταγμα αυτό καθ’  αυτό αποτελεί την πηγή των νόμων, οι οποίοι δυνάμει του της παραγράφου 2 του άρθρου 120, οφείλουν να συνάδουν αείποτε προς το Σύνταγμα. Οι νόμοι δηλαδή δέον όπως ανακεφαλαιώνονται εις το Σύνταγμα όπως οι επί μέρους εντολές του Ευαγγελίου ανακεφαλαιώνονται εις την εντολή της αγάπης.

Ούτως δυνάμεθα να πούμε ότι η συνταγματικότητα των νόμων παρουσιάζει αναλογικές βεβαίως ομοιότητες με την ενότητα των ευαγγελικών εντολών, οι οποίες ανάγονται όλες σε μία, εις την υπέρτατη εντολή της αγάπης, η οποία συνιστά κατά τον νομοδιδάσκαλο Απόστολο Παύλο «το πλήρωμα του νόμου» τοιουτοτρόπως και το Σύνταγμα αποτελεί το πλήρωμα όλων των νόμων.

Εξ αυτού λοιπόν του λόγου δυνάμεθα απεριφράστως να είπωμεν ότι ο τηρών το Σύνταγμα «νόμον πεπλήρωκεν»[2]

Άρα λοιπόν ο παραλληλισμός αυτός καθίσταται απολύτως βάσιμος και ερμηνευτικά δόκιμος, καθότι το Σύνταγμα συνιστά βεβαίως τον υπέρτατο Νόμο του Κράτους και δια της χρήσεως του Ιερού Ευαγγελίου καταδεικνύουμε εύγλωττα τον υπερέχοντα χαρακτήρα του, διότι όπως το Ιερό Ευαγγέλιο του Χρήστου είναι Ιερό και απαραβίαστο, ούτως και κατ’ αναλογίαν το Σύνταγμα του Κράτους δέον όπως είναι απαραβίαστο διότι συνιστά το οιονεί πολιτειακό Ευαγγέλιο.

Εν κατακλείδι, η αναγωγή εις το Ιερό Ευαγγέλιο συνιστά μία συνεπή ιστορική αναφορά και τελεολογική ερμηνεία της διαπλάσεως της Συνταγματικής εννόμου τάξεως άχρι σήμερον, δεδομένου ότι η διαλεκτική αυτή σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού αντανακλάται από το προπαρατιθέμενο προοίμιο του Συντάγματος  το οποίο είναι ψηφισμένο εις το όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, δεδομένου ότι η Ορθοδοξία συγκροτεί την ιστορική σάρκα του Ελληνισμού και εν ταυτώ αποτελεί το εχέγγυο της ιστορικής συνοχής του.

Ο σεβασμός προς το Σύνταγμα, η πίστη και η μετά πλειστάκις σχολαστικότητα εφαρμογή του εν συνδυσμό προς την πάταξη οιασδήποτε εκδηλουμένης αντισυνταγματικής  συμπεριφοράς και ενέργειας αποτελεί υποχρέωση και καθήκον τόσο του εκάστοτε πολίτη εις το άρθρο 120 παρ. 4 σου Συντάγματος όσον και των δικαιοδοτικών οργάνων όλων των βαθμίδων και κλάδων του Δικαίου (Αστικού, Ποινικού, Διοικητικού) τα οποία δικαιούνται και υποχρεούνται ταυτοχρόνως να ελέγχουν διαχύτως την συνταγματικότητα των νόμων και των πράξεων της Διοικήσεως (93 παράγραφος 4 του Συντάγματος).

Περαιτέρω θεμελίωση ως προς τα ως άνω :

Α) Ως προς την παράγραφο 4 του  άρθρου 120 του Συντάγματος (ακροτελεύτια διάταξη) ισχύουν τα εξής :

« η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία»

Ως εκ τούτου δηλαδή, το ως άνω άρθρο συνιστά την επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού διότι αναγνωρίζεται το δικαίωμα αντιστάσεως του Ελληνικού λαού, αναγορεύοντας τοιουτοτρόπως, τους πολίτες, ήτοι τον λαό ως ύστατο εγγυητή της Συνταγματικής νομιμότητας.

Η αντίσταση του λαού αναγόμενη εις τον εγγενή πατριωτισμό του, (ανάγοντας ούτως την φιλοπατρία σε συστατικό στοιχείο της συνταγματικής νομιμοφροσύνης), έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, ως μείζονα και συνεπή έκφραση υπακοής εις το Σύνταγμα, να ανθίσταται σθεναρώς, μετερχόμενος παν θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, να εναντιωθεί κατά οιουδήποτε αποπειράται να σφετεριστεί την λαϊκή κυριαρχία και τις εξουσίες οι οποίες πηγάζουν εξ αυτής αλλά και έναντι οιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει δια της βίας το Δημοκρατικό μας πολίτευμα, είτε δια πραξικοπήματος ή εισέτι δια θεσμικής βίας παρακωλύοντας τις λειτουργίες του πολιτεύματος οι οποίες πηγάζουν από την άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας.

Παρά τις ως άνω αδιάστικτες διατυπώσεις εκ του Συντάγματος, εις την πατρίδα μας συμβαίνουν ακατάληπτα γεγονότα, ενάντια εις την ζώσα Ορθόδοξη παράδοση, αλλά και εν γένει το Ελληνισμό μετά της συναυτουργίας των συμμετεχόντων εις την θεσμική ελίτ, συμπεριλαμβανομένης και της Επισήμου Ελλαδικής Εκκλησίας, με συνέπεια ένεκεν ταύτης της καταστάσεως να δημιουργείται ένα τεκτονικό ρήγμα, διάκενο μεταξύ του έθνους και του δοτού  αντικληρικαλιστικού και ολοσδιούλου ανθελληνικού Κράτους.

 Είναι γεγονός ότι το Κράτος, δίκην της πανδημίας ως κίβδηλον δικαιολογία, απηγόρευσε ρητώς την λιτανεία της εικώνος της Παναγίας, διαρκούντος του Μικρού Πάσχα, το ίδιο ήδη έχει ανακοινωθεί ότι θα συμβεί και κατά την ημέρα του Αγίου Δημητρίου εις την 26^η-10-2021, ενώ εις τον αντίποδα, η κυβέρνηση ιταμώς, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο σταθμά, επέτρεψε ανήμερα της Παναγίας, την περιφορά μίας αλλότριας δια την εθνική μας παράδοση και το Γένος «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη επονόματι «Αμάλ», το ίδιο όμως έπραξε ανερυθρίαστα και την 19^η  Αύγουστο εις τον Πειραιά όπου επετράπη, ο εορτασμός υπό των Σιιτών Μουσουλμάνων της θρησκευτικής εορτής «Ασούρα», ομοίως και την 17^η-10-2021 όπου επετράπη απρόσκοπτα μεγάλη πορεία στην Αθήνα από τους Πακιστανούς Μουσουλμάνους για να διαδηλώσουν την πίστη τους εις τον Αλλάχ!

Εν άλλοις λόγοις, η εν τη πατρίδι μας πίστη διώκεται, υπό το πρόσχημα του ιού, ενώ οι άλλες θρησκείες δύνανται δημοσίως και προνομιακά, να εκδηλώνουν την πίστη τους και δη μαζικά άνευ της συνδρομής ουδενός φόβου περί της διασποράς δήθεν του ιού, ως εκ τούτου η υπερεκχειλίζουσα υποκρισία καθίσταται ψηλαφητή τοις πάσι.

Εν κατακλείδι, απαιτείται διαρκή προσευχή δια της εξ ουρανή συνεπικουρία, αδιάλειπτος αγών, ελπίδα και στηλίτευση των κακών κειμένων δια να διασώσουμε ότι μας παρέδωσαν οι Πατέρες, την ζώσα παράδοσή μας, την ψυχή μας και την ιστορική ακεραιότητά μας, ο πόλεμος μαίνεται!

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

6944-938836

www.katsivardas-dimitriadou.gr

 

---

[1] Διαφωτιστική είναι, ίσως, η διάκριση μεταξύ υπακοής στο Σύνταγμα, που απαιτείται από το άρθρο 16 παρ. 1 για τους ακαδημαϊκούς δασκάλους, πίστης στο Σύνταγμα που απαιτείται για του δημοσίους υπαλλήλους από το άρθρο 103 παρ. 1 του Συντάγματος και σεβασμού και τήρησης του Συντάγματος από τους πολίτες που προβλέπουν οι παράγραφοι 2 και 4 αντίστοιχα του άρθρου 120

Φ Σπυρόπουλος/Ξ Κονταξής/Χ Ανθόπουλος/Γ Γεραπετρίτης , «Σύνταγμα κατ’ άρθρο ερμηνεία» , εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 2017, σελ 1818-1819 : κατ’ άρθρο ερμηνεία ακροτελεύτιας διατάξεως, άρθρου 120 του Συντάγματος .

[2] «το γαρ ού μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ού κλέψεις, ούκ επιθυμήσεις και ει στις ετέρα εντολή εν τούτω, τω λόγω, ανακεφαλαιούται, εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου, ως σε εαυτόν» (Ρωμ. 14,9).

«ο γαρ αγαπών τον έτερον νόμον πεπλήρωκεν»