Η συλλήβδην φαιά προπαγάνδα, των τελούντων εν διατεταγμένη υπηρεσία, μέσων μαζικής ενημερώσεως, (τόσο εντύπων όσο και ηλεκτρονικών) κατατείνει συντεταγμένα εις το να επιβάλλει τεχνηέντως εις το συλλογικό υποσυνείδητο, της κοινωνίας, την ψευδή συνείδηση, μίας αυθεντικής, ανεπίδεκτης, παρ’ ουδενός αμφισβήτησης, μονομερούς απόψεως, η οποία εις περίπτωσιν, όπου δεν τύχει της δέουσας πάνδημης αποδοχής, εκ των αποδεκτών, ήτοι, της πνευματικά ευνουχισμένης εις την οποία απευθύνεται, ή άλλως, της, κατ’ ευφημισμόν κοινωνίας των πολιτών, επιστρατεύονται αυτόχρημα, υπό του παντοδύναμου Κράτους, τα πλέον σιδηρά και επαχθή μέτρα ποινικής καταστολής, προς τους αντιφρονούντες, θέτοντάς τους άμεσα το στίγμα, του «εγκληματία σκέψεως» και του κοινωνικώς επικίνδυνου για την δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη.
Η διανοητική τρομοκρατία, δια
των εξωνημένων καθεστωτικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως, τα οποία επιχειρούν δια, των, άνωθεν εντολών, να αστυνομεύσουν την
σκέψη των πολιτών, κατευθύνοντας και παροχετεύοντάς την (ήτοι τη σκέψη των
πολιτών), όπως ευθυγραμμιστεί προς την μοναδική καθεστωτική αδιαμφισβήτητη
έγκυρη άποψη, καταπείθοντάς τους (νοείται τους πολίτες), εκ παραλλήλου ότι αυτή
καθίσταται, άνευ ετέρου τινός η αντικειμενικά αληθής και «καλή», διότι εις τον
αντίποδα, εάν αυτή αμφισβητηθεί, θα ενεργοποιηθεί η Ιερά Εξέταση, της ιταμής
κρατικής λογοκρισίας, όπου η οιαδήποτε διαφορετική άποψη διώκεται απηνώς.
Η απόπειρα ποινικοποίησης του
φρονήματος, επιτυγχάνεται με την αυστηροποίηση των διατάξεων του ποινικού
Κώδικα (ίδετε το επίκαιρο άρθρο 191του Π.Κ, περί διασποράς ψευδών ειδήσεων»,
όπου ο αντιδρών, στιγματίζεται, εμμέσως πλην σαφώς, ως οιονεί τρομοκράτης σκέψης
και παρακολουθείται από τις αστυνομικές αρχές.
Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης
απόλλυται και πλέον δρα ως θεραπαινίδα επικύρωσης της αυθαίρετης και
καταχρηστικής στανικής κρατικής επιβολής της δεσπόζουσας γνώμης προς την
κοινωνία, με σκοπό να θέσει αμετάκλητα
εις την «κλίνη του προκρούστη», ήτοι υπό ποινικό διωγμό, οιαδήποτε διαφορετική
γνώμη εκ των πολιτών, προσάπτοντάς της το στίγμα ότι είναι «βδελυρή και μιαρή»,
καθόσον αντίκειται εις την Κρατική εκπεφρασμένη δογματική αλήθεια, η οποία
διαχέεται μέσω των θεσμικών οργάνων της Πολιτείας, οι υπήκοοι της οποίας
επιβάλλεται να συμμορφωθούν προς αυτήν, αμελλητί, μετά προθυμίας και άνευ
αντιλογίας.
Η νέα ηθική τάξη πραγμάτων η
οποία επιβάλλεται δια πυρός και σιδήρου δια της Θρησκείας της πολιτικής
ορθότητας, υπεπροβάλλει, έναν αντεστραμμένο κόσμο εκ της ιστορικής συνέχειας
των κοινωνιών, βασιζόμενο εις τα υποκειμενικά δικαιώματα που τα άτομα αντλούν
από φυσική κατάσταση, και μονομερώς θεμελιωμένο, εις το «φετιχισμό» της
ιδεολογίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Το νεοπαγές τούτο ηθικό δόγμα,
καθιστά ανυπερθέτως, τις σύγχρονες κοινωνίες δήθεν υπερ-ανεκτικές και άκρως
ηθικιστικές, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση εις την κοινωνία, διότι
καθαγιάζεται και επιβάλλεται αντι-επιστημονικά και ανεπέρειστα, η καθεστωτική άποψη, ως η μοναδικά ορθή,
εξοβελίζοντας ευθέως οιαδήποτε έτερη άποψη, η οποία δαιμονοποιείται
αναιτιολόγητα και άκριτα, άνευ της συνδρομής ουδενός σοβαρού εμπεριστατωμένου
λόγου, υπό των μηχανισμών του συστήματος, απλώς και μόνο επειδή αντίκειται εις
την επιβεβλημένη καθεστηκυία άποψη.
Ο σημερινός διχασμός της κοινωνίας, εξ αφορμής
της πανδημίας και η τρώση του δικαιώματος εις την εργασία χάριν της δημόσιας
υγείας, δηλαδή η στυγνή στέρηση του μέσου βιοπορισμού του πολίτου επειδή
αρνείται αιτιολογημένα να συναινέσει προς μία ιατρική πράξη,, αποτελεί δια την
νεοπαγή ολοκληρωτισμό, της αυθεντικής πολιτικής ορθότητας κάτι κοινωνικό θεμιτό
και αποδεκτό, διότι επιβάλλεται να τιμωρεί και να περιθωριοποιηθεί
τοιουτοτρόπως διότι δια της απειθούς στάσης συμπεριφοράς του εξικνείται πέραν
του «ενάρετου κύκλου» της επικρατούσης δόξης της μοναδικής καθεστωτικής
σκέψεως.
Ο καινοφανής ολοκληρωτισμός,
κείται εγγύς, διότι η προκρούστεια πολιτική ορθότητα, συνιστά την επίδοξο άμεσο
κληρονόμο της μεσαιωνικής-σκοταδιστικής Ιεράς εξετάσεως, η οποία αποδυόταν κατά
της αιρέσεως, εντοπίζοντας τις κακές σκέψεις, τηρουμένων των αναλογικών σήμερα,
ο αντιφρονών, εξομοιώνεται με τον εχθρό τον Διάβολο, το κακό, το οποίο
επιβάλλεται να εξουδετερωθεί, δια τις αιρετικές του απόψεις διότι μολύνει δια
της διαδόσεώς των (νοείται των απόψεων αυτών), τους πιστούς αυθέντες της
αλήθειας.
Εν κατακλείδι, όποιος δεν ενστερνίζεται το κίβδηλο δόγμα της
«Ορθόδοξης πολιτικής ορθότητας» του συστήματος, λογίζεται ως επονείδιστος
αιρετικός, κακός, δαίμων, εγκληματίας σκέψης, τρομοκράτης, τούτα είχαν ήδη κατά
ορισμένο τρόπο προβλεφθεί υπό του Όργουελ, το 1984, η νέα Ομιλία είναι το
λεξιλόγιο το οποίο επιβάλει η Εξουσία στου υπηκόους του κράτους, προκειμένου
κατ’ αρχάς να ελέγξει την σκέψη τους και τελικώς να την καταργήσει : «ο όλος
σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα
κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν
λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια που μπορεί ποτέ να
χρειαστεί θα καλύπτεται με μία μόνο λέξη, το νόημα της οποίας θα είναι αυστηρά
καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιές της έννοιες θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί»
Η
αναγωγή των άνω, υφίστανται σήμερα, εξ αφορμής της πανδημίας και ακολούθως με
την επένδυση εις την θεωρία των δύο άκρων υπό της κρατικής εξουσίας, δια μέσου
της αποσυγκειμενοποίησης [1]των
όρων, πανδημία, δημόσια υγεία, αποδεικνύεται εν τέλει περιτράνως η κρατική
πρακτική προπαγάνδας και συνακολούθως η ενσυνείδητη διαστρέβλωση της αλήθειας,
προς σκοπό παρέλκυσης της κοινής γνώμης.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος
Παρ’ Αρείω Πάγω
[1] Ο όρος «αποσυγκειμενοποίηση»
προέρχεται από την γλωσσολογία. Συγκείμενο είναι το γλωσσικό πλαίσιο (τα
συμφραζόμενα, το πραγματολογικό περιβάλλον) που περιβάλλει μια λέξη προκειμένου
να μπορεί να γίνει ευκολότερα κατανοητό το περιεχόμενό της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου