Το παντοδύναμο Κράτος, επιτίθεται ανηλεώς προς παν ατομικό δικαίωμα και ελευθερία προς τους πολίτες προκειμένου να τιθασεύσει τις μάζες, να τις καταρρακώσει και εσχάτως να τις εξανδραποδίσει εξαρτώντας αυτές, υπό των κελευσμάτων και επιταγών της.
Η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία η οποία έχει κατορθώσει δια απατηλών υποσχέσεων να υφαρπάξει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού προκειμένου να διοικήσει, ουδόλως ενδιαφέρεται δια το κοινό καλό ή δια το πολύφερνο δημόσιο συμφέρον, αλλά αποκλειστικά δια να εξυπηρετήσει ωφελιμιστικά και μονομερώς κομματικά ορισμένα συμφέροντα αλλά ιδίως εις το να πραγματώσει τα άνωθεν σχέδια των κοσμο-εξουσιατών.
Εν άλλοις λόγοις, το κράτος
δρα όχι με ενεργά αντανακλαστικά με γνώμονα το σφυγμό της κοινωνίας ή την
βέλτιστη εξυπηρέτηση των αναγκών της, αλλά αμιγώς με σκοπό να την εκμεταλλευτεί
και να την παραπλανήσει προς προσπορισμό ιδικών της ωφελημάτων, τα οποία
συνίστανται όχι μόνον σε ψήφους αλλά και σε παράλειψη υπό την κοινωνία, να
ελέγχει ουσιαστικά την αυθαιρεσία της εξουσίας, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας
ένεκεν του γεγονότος ότι καθίσταται αφιονισμένη και ακουσίως εγκλωβισμένη προς
την παραπληροφόρηση ή εθισμένη δια της αμέσου εφαρμογής της θεωρίας του Παυλώφ,
προς την φαιά προπαγάνδα του συστήματος.
Οι κυβερνήσεις, ως καθίσταται
εύλογο, επιθυμούν την ύπαρξη μαζών, ούτως ώστε να δύνανται ευχερώς να τις
χειραγωγούν, εξ αυτού του λόγου, στερούν από τον μέσο πολίτη την δυναμική
οικονομικής ανέλιξης, (βάσει των φόρων και των δυσκολιών του επιχειρείν), αλλά
προεχόντως και κυρίως, την ουσιαστική εκπαίδευση, ούτως ώστε ο κόσμος εκών
άκων, να μην δύναται να αποκτήσει πρόσβαση προς την θεσμική ελίτ, ή να
ερμηνεύσει ορισμένα πράγματα, με αποτέλεσμα εξ αγνοίας να ευθυγραμμίζεται με
τις υποδείξεις της εξαχρειωμένης και διεφθαρμένης εξουσίας, με αποτέλεσμα το
απόστημα της εξουσίας, η φράξια του εναλλασσόμενου πολιτικού προσωπικού, να
έχει, δημιουργήσει μία περίκλειστή αλληλέγγυα ομάδα, ανεξαρτήτως της επίφαση
του ιδεολογικού χρωματισμού, με συνέπεια να εξυπηρετεί τα ημέτερα συμφέροντα,
λογοδοτώντας, φυσικά επαλλήλως προς τα υπερεθνικά διευθυντήρια προς τα οποία
δίδουν πληροφορίες και λαμβάνουν εντολές εκτέλεσης προς τα επισυμβαινόμενα
πολιτικά τεκταινόμενα.
Η δομή και η ιεραρχία της
εξουσίας δρα τοιουτοτρόπως, μετερχόμενη και διάφορα διαχρονικά μέσα και
πρακτικές, δοκιμασμένες παγκοσμίως από τις μυστικές υπηρεσίες, όπως πλειστάκις
έχω κατά καιρούς αναφέρει ακροθιγώς (πολυσχιδής και ετερόκλητη προπαγάνδα, δόγμα σοκ, η θεωρία των δύο
άκρων, η επιστράτευση ελεγχόμενης βίας, αιφνίδιος εκφοβισμός κλπ).
Εν τω πλαισίω λοιπόν, αυτά, τα
ιδιότυπα αυτά δικτατορικά καθεστώτα, υπό τον μανδύα και την επίφαση της
δημοκρατίας, εξυπηρετούν ευχερέστερα τα
συμφέροντα τους, πειθαναγκάζοντας την κοινή γνώμη, ότι ενεργούν απρόσκοπτα προς
την κατεύθυνση βελτίωσης της ζωής των καθημαγμένων πολιτών, πλην όμως πρόκειται
περί μίας απατηλής εντύπωσης και δη φενάκης.
Το παίγνιο αυτό της εξουσίας,
υποστηρίζουν σθεναρώς τα μέσα μαζικής εξαπατήσεως, τα οποία συνιστούν
επαίσχυντα μέσα, θεραπαινίδες των μηχανισμών εξουσίας με απώτερο σκοπό, να
χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη παρασιωπώνας αθέμιτα την αλήθεια,
διαστρεβλώνοντας και παραχαράσσοντας τους την πραγματικότητα, με συνέπεια να
διασπείρουν κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή ψευδείς ειδήσεις αποβλέποντας
προς την συσκότιση και την σύγχυση εις την κοινωνία.
Ως εκ τούτου λοιπόν, εν των
ορυμαγδό αυτό της σκόπιμης ποδηγέτησης της κοινής γνώμης, διασαλεύεται η
κοινωνική ηρεμία, και ο κόσμος περιέρχεται εις σύγχυση αδυνατώντας στοιχειωδώς
ποιόν να πιστεύσει και πώς θα κινηθεί εν γένει προς την επίλυση των διογκωμένων
προβλημάτων.
Τα προσγενόμενα γεγονότα της
πρακτικής αυτής της ποδηγέτησης των μαζών, καθίστανται όλα αυτά τα οποία ζούμε,
ιδίως την τελευταία 15 ετία, αρχής γενομένης από την επέλευση της τεχνητής
οικονομικής κρίσης, ήτοι, ο υπερδανεισμός, η ρύθμιση των δανείων, η
νομοτελειακή πτώχευση όχι μόνον των εμπόρων αλλά και των φυσικών προσώπων, η
σωρεία των γενομένων πλειστηριασμών, η νεοπαγής δικτατορία του σήμερον, εξ
αφορμής της πανδημίας, διαρκούσης της οποίας, καταλύθηκαν εισέτι και νυν, τα
θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες μας, κατά τέτοιο αισχρό χυδαίο τρόπο, όπου
βλάπτεται εκ βάθρων η αξία του ανθρώπου.
Έτι
περαιτέρω, ο αναδυόμενος εργασιακός μεσαίωνας με την σωρεία παράνομων και
καταχρηστικών απολύσεων εξ αφορμής του αφηγήματος της πανδημίας, αλλά ιδίως ο
απαράδεκτος νέος υπ. αριθμόν εργασιακός νόμος, 4808 / 2021
ΦΕΚ Α’ 101, 19.06.2021), ο οποίος κατακρημνίζει παν επανομείναν οχυρό
προστασίας υπέρ των εργαζομένων, εκτραχύνοντας επί τα χείρω, τις εργασιακές
σχέσεις.
Ο νευραλγικός τομέας της εργασίας ο οποίος συνιστά το
μείζον ζήτημα, τον ακρογωνιαίο λίθο της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας και
της αγοράς, σήμερον έχει καταβαραθρωθεί συνεργία όλων των κομμάτων, ιδίως της
ψευεπίγραφης αριστεράς, διότι δια παραλείψεων δυναμικής παρέμβασης ανατροπής
του, έμμεσα συναινεί.
Ως εκ τούτου η εξουσία, ανεξαρτήτως κόμματος, αφαιρεί
τα δικαιώματα από τους πολίτες, αντιμετωπίζοντας τους στυγνά και σφοδρά, ως πειραματόζωα,
δίχως οντότητα, συναισθήματα, αξιοπρέπεια, ζωή και εν γένει κοινωνικό και
προσωπικό μέλλον.
Η πανδημία, επέφερε, έναν καθολικό κατακερματισμό των
εργασιακών σχέσεων καθότι, αφενός υπήρξαν εξ αφορμής της δημόσιας υγείας και
του υποχρεωτικού ή προαιρετικού εμβολιασμού, οι κατά συρροή καταχρηστικές
απολύσεις, ή η εργασία των,ετέθη, επί μακρόν σε αναστολή άνευ ουδεμίας
απολαβής, με αιτιώδη συνέπεια να διακυβεύεται ο βιοπορισμός των ανθρώπων αυτών
και να δοκιμάζονται σκληρά.
Παρά ταύτα ουδεμία ευαισθησία εκ της πολιτείας αλλά
και ουδεμία μέριμνα εκ της πολύφερνης αριστεράς, η οποία πέραν της εκ του
ασφαλούς ρητορικής ή των προσχηματικών κινητοποιήσεων και των εκκωφαντικών
δήθεν συγκρούσεων μετά της αστυνομίας εν είδει πυροτεχνήματος, ουδέν έτερον, επί
της ουσίας καμία διάθεση δια πραγματική ρήξη με το σύστημα.
Ως εκ τούτου δηλαδή σήμερον, πέραν της υγείας μας, η
εργασία συνιστά το ύπατο διακύβευμα.
Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου