Ἀπό τήν ἐπιστολήν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερον νομίζουν ἐσφαλμένως ὅτι ἡ ἐν γνώσει ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἄμεσος ἤ ἔμμεσος, μέ σχισματο-αιρετικούς ψευδεπισκόπους τοῦ τύπου Βαρθολομαίου, Ἱερωνύμου κ.ἄ. δέν κολάζει, ἀλλ’ ἀρκεῖ ν’ αὐτοπροσδιορίζηταί τις ὡς «ἀντι-οικουμενιστής», νά γράφῃ ἀντι-οικουμενιστικά ἄρθρα κ.λπ. καί ταυτοχρόνως δύναται νά κοινωνῇ μέ τούς ὡς ἄνω ψευδεπισκόπους, κατά τήν αἵρεσιν τοῦ «δυνητικοῦ κανόνος» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν δύναταί τις νά συμπορεύηται καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν Διάβολον! Ἡ αἵρεσις αὐτή ἔχει πολλάκις καταρριφθῆ μέ βιβλία καί ἄρθρα, ὡς προφανής διαστροφή τῆς Ἀληθείας, ἀλλά παραμένει ὡς ἡ ἐπικρατοῦσα στάσις, ἐπειδή «βολεύει» τά μάλα.

Στόχος τοῦ παρόντος εἶναι νά ὑπενθυμίσωμεν, διά πολλοστήν φοράν, εἰς τούς ὀπαδούς τῆς αἱρέσεως τοῦ «δυνητισμοῦ» ἤ «ἀχρικαιρισμοῦ» ὅτι ἡ στάσις των αὐτή τούς καθιστᾶ ἐνόχους διά τά ἐγκλήματα τῶν αἱρετικῶν μέ τούς ὁποίους κοινωνοῦν. Αὐτό διδάσκουν ὅλαι αἱ Γραφαί, ὅλαι αἱ Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Πατέρες, ὅπως μᾶς λέγει ὁ γιος Μάρκος Εγενικός, συνοψίζων ριστα τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν τς ποτειχίσεως ἀπό αἱρετικούς ψευδεπισκόπους: «παντες ο τς κκλησίας διδάσκαλοι, πσαι α Σύνοδοι καί πσαι α θεαι Γραφαί φεύγειν τούς τερόφρονας παραινοσι καί τς ατν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101, μφασις το γράφοντος). Ἀντί παραθέσεως πολλῶν ἀκόμη ἁγιογραφικῶν καί ἁγιοπατερικῶν χωρίων, καθώς καί παραδειγμάτων ἀπό τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν, πού τεκμηριώνουν αὐτήν τήν διδασκαλίαν, παραθέτομεν ἁπλῶς τό παράδειγμα τῶν πί «πατριάρχου» Βέκκου γωνισθέντων καί θεαρέστως μαρτυρησάντων γιορειτῶν Πατέρων. Ες τήν γνωστήν πιστολήν των, τήν ποίαν γραψαν περί τό 1275 πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον,[1] ἀντιδρῶντες εἰς τάς πιέσεις πού ἐδέχοντο νά μνημονεύσουν τόν «πάπαν», μετά ἀπό τήν ἑνωτικήν ψευδο-σύνοδον τς Λυνος, ἐπεκαλέσθησαν, μεταξύ ἄλλων, καί τό κόλουθον χωρίον τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Ε τις ρχεται πρός μς καί ταύτην τήν διδαχήν ο φέρει, μή λαμβάνετε ατόν ες οκίαν, καί χαίρειν ατ μή λέγετε· γάρ λέγων ατ χαίρειν κοινωνε τος ργοις ατο τος πονηρος» (ω. Β΄, 10-11). Τό χωρίον τοῦτο νέλυσαν ς ξς (ες λευθέραν μετάφρασιν το γράφοντος):

ν μποδιζώμεθα πλς νά τόν χαιρετίσωμεν [τόν «πάπαν»] καθ’ δόν καί νά τόν εσαγάγωμεν ες μίαν συνήθη οκίαν, τότε πς θά τόν εσαγάγωμεν, χι ες οκίαν, λλά ες τόν ναόν το Θεο; ... Καί ν πλος χαιρετισμός του σοδυναμε μέ κοινωνίαν μέ τά πονηρά του ργα, πόσον μλλον μνημόνευσίς του κφώνως μπροσθεν τν θείων καί φρικτν μυστηρίων; ν δέ Ατός πού κεται μπροσθεν μν εναι Ατοαλήθεια, τότε πς εναι δυνατόν νά νεχθ τοτο τό μέγα ψεδος, τό νά κατατάσσηται δηλαδή ατός μεταξύ τν λοιπν ρθοδόξων Πατριαρχν; Θέατρον θά παίξωμεν νώπιον τν φρικτν μυστηρίων; Πς εναι δυνατόν ν’ νεχθ τοιοτόν τι ρθόδοξος ψυχή, χωρίς ν’ πομακρυνθ μέσως πό τούς μνημονευτάς, θεωρντας ατούς εροκαπήλους; Διότι ρθόδοξος κκλησία θεωρε τήν ναφοράν το νόματος το ρχιερέως νώπιον τν δύτων μυστηρίων ς τελείαν συγκοινωνίαν. Ες τήν ρμηνείαν τς θείας λειτουργίας χει γραφ τι ερουργν ναφέρει τό νομα το ρχιερέως, διά νά δείξ τι ποτάσσεται ες ατόν καί τι εναι κοινωνός τς πίστεώς του... Καί μέγας πατήρ μν καί μολογητής Θεόδωρος Στουδίτης τατα λέγει: μολυσμόν χει κοινωνία κ μόνου το ναφέρειν τόν αρετικόν, κόμη καί ταν ναφέρων εναι ρθόδοξος ... λλά θά δεχθμεν τό μνημόσυνον κατ’ οκονομίαν; Καί πς εναι δυνατόν νά εναι ποδεκτή μία οκονομία πού βεβηλώνει τά θεα μυστήρια καί διώκει πό ατά τό γιον Πνεμα, στερντας τσι τούς πιστούς πό τήν φεσιν τν μαρτιν των καί τήν χάριν τς υοθεσίας; πάρχει τι ζημιωδέστερον τούτου; κοινωνία μετ’ ατν εναι προφανής κπτωσις καί νατροπή τς ρθοδοξίας. Διότι αρετικόν δεχόμενος τος ατο γκλήμασιν πόκειται καί κοινωνήτοις κοινωνν κοινώνητός στιν, ς συγχέων τόν κανόνα τς κκλησίας (ἡ ἔμφασις τοῦ γράφοντος).[2]

Ὥστε, λοιπόν, κατά τούς Ἁγιορείτας Πατέρας τοῦ 1275, «ἱεροκάπηλοι» εἶναι οἱ μνημονευταί τῶν αἱρετικῶν! ς γνωστόν, ο τότε Οκουμενισταί το Βέκκου λλους πό ατούς τούς Ἁγιορείτας πεκεφάλισαν, λλους ἐκρέμασαν, ἄλλους καψαν ζωντανούς και λλους πνιξαν. Εναι, βλέπετε, στενός, κανθώδης καί μαρτυρικός δρόμος τς ρθοδόξου μολογίας, τόν ὁποῖον ἀκολουθοῦν ὀλίγοι, ν δρόμος τς πωλείας εναι πλατύς, τόν ὁποῖον δυστυχῶς ἀκολουθοῦν οἱ πολλοί.



[1] Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, Dossier Grec de L´Union de Lyon (1273-1277), Institut Francais D´Etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 377-403,

 

[2] Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, . ., σελ. 397-399.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου