Μένουμε ἀνυπάκουοι… --- τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἐπανερχόμαστε στό θέμα τῆς «ὑπακοῆς στην Ἐκκλησία», ἐπειδή μέ ἀφορμή καί τήν ψευτοπανδημία παράγινε το κακό μέ τούς γνωστούς τυφλο-ὑπακοούληδες ἀπέναντι σέ ὅσα ἀνεκδιήγητα στρεβλοτομεῖ τό σκοτεινό Φανάρι ἤ τό ἐν Ἀθήναις θλιβερό διευθυντήριο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἤ ἀκόμη καί ἀπό μόνος του ὁ κάθε ἐπίσκοπος πού ἔχει δεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σάν τό προσωπικό του φέουδο καί θαρρεῖ πώς ἔχει τό δικαίωμα, μέ τούς ἐπηρμένους του ἰδεασμούς, νά τινάζει στόν ἀέρα δόγματα, ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί μία Ἱερά Παράδοση αἰώνων.

Ἐπανερχόμαστε, γιά νά ποῦμε γιά μία ακόμη φορά ὅτι ἀπροϋπόθετος ὑπακοή δέν ὑπάρχει καί ὅτι ἡ ἀντίδραση ἀπέναντι σέ πατριάρχες καί ἐπισκόπους πού καινοτομοῦν ἐν πλάνῃ (ἡ ἀντίδραση καί ὁ ἔλεγχος «οὐ περί βίου, ἀλλά περί πίστεως» δηλαδή), ἀποτελεῖ ὅχι μόνο δικαίωμα, ἀλλά καί καθῆκον τῶν Χριστιανῶν, ἀπολύτως στηριγμένο καί κατοχυρωμένο πάνω στούς Ἱερούς Κανόνες καί στή γραπτή παρακαταθήκη τῶν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν μας Πατέρων.

Κι ἄς συνεχίζουν κάποιοι νά ἀποδέχονται καί νά ἐξυμνοῦν ὡς θέσφατα καί πνευματοφόρα ὅλα ὅσα καινοφανῆ καί βλάσφημα δογματίζονται ἐδῶ και 16 μῆνες (ἀπό τήν περσινή ψευτοθεολογία τῆς μάσκας και τῆς ζακέτας ἕως τό πρόσφατο δόγμα τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως) καί συνάμα νά ἐπιτίθενται μέ ἀκραίους χαρακτηρισμούς σε ὅσους (κληρικούς τε καί λαϊκούς) ἀρνοῦνται να συμπαραταχθοῦν στό ἀνοσιούργημα. Κι ἄς συνεχίζουν ἐπίσης κάποιοι άλλοι νά ἀνεμίζουν σάν παντιέρα τό γνωστό ἀστεῖο σόφισμα πού ξεστόμισαν πρό ὁλίγων μηνῶν 3 μητροπολίτες, διαστρεβλώνοντας κάτι πού (στήν πραγματικότητα ποτέ δέν) εἶχε γράψει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος περί τῆς δῆθεν ἀναγκαιότητας «νά μείνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκόμη καί ἄν αὐτή πλανᾶται», πάνω στή μάταιη ἀπόπειρά τους νά ταυτίσουν προφανῶς τήν Ἐκκλησία (πού στήν πραγματικότητα βέβαια εἶναι ἀδύνατο νά πλανηθεῖ) μέ τά νεοσεργιανικά καπετανάτα ὄντως πλανεμένων ἐπισκόπων καί λοιπῶν παρατρεχάμενων.

Σέ τέτοιο μάλιστα σημεῖο ὑμνολογίας πρός τήν ὑπακοή ἔχουμε φτάσει, ὥστε ἀπό κάποιους δύσμοιρους ἀκούσαμε μέχρι καί πλήρη δικαιολόγηση ὅλου τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος γιά τό ὅτι ἔκανε ὑπακοή στόν Πάπα τήν ἐποχή τοῦ Σχίσματος καί τόν ἀκολούθησε στήν αἵρεση (ἐπειδή τήν πνευματική εύθύνη ἔναντι τοῦ Θεοῦ τήν εἶχε δῆθεν μόνο ἐκεῖνος καί ὄχι καί αὐτοί, ἀσχέτως πού ἐκείνη ἡ ἐπιλογή τους χαντάκωσε ἀπό πνευματικῆς καί σωτηριολογικῆς ἄποψης ἐκατομμύρια ἐκατομυρίων ἀπογόνων τους ἐπί μία συναπτή χιλιετία), σέ ἄλλη μία ἀπίστευτη ἀνοησία πού ἀναβιβάζει τόν κάθε ἐκκλησιαστικό ἄρχοντα σέ άποκλειστικό κριτή καί μοναδικό ὑπεύθυνο, ἐνῶ ὑποβιβάζει τόν λαό τοῦ Θεοῦ ἀπό λογική καί ἐπίσης φέρουσα εὐθύνες ποίμνη σέ ἄλογο, ἀνεύθυνο καί ἀνοϊκό βουστάσιο.

Ἐπειδή ὅμως τά πράγματα γίνονται ὅλο καί πιό ἀκραῖα, ἐπειδή ἡ παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἡ διαστρέβλωση τῶν δογμάτων γίνεται ὅλο καί πιό ἀπροκάλυπτη καί ἐπειδή ἡ ψύχωση τῆς «ὑπακοῆς» πρός τόν κάθε ἐν πλάνῃ (ἤ καί ἐν πλήρει δαιμονισμῷ πλέον) διατελοῦντα ρασοφόρο κορυφώνεται σέ πραγματικά ἐπικίνδυνα ἐπίπεδα, ἐγώ ἀπλῶς θά ὑπενθυμίσω σήμερα ἄλλη μία πρόσφατη ἀθλιότητα τοῦ (κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδεν) ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς. Πού γιά νά τιμήσει τόν μέντορά του (καί βασικό πρωταγωνιστή τῆς οἰκουμενιστικῆς Παναίρεσης), ἐπέλεξε ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου νά λειτουργήσει ὄχι σε ὀρθόδοξο ναό, ἀλλά σέ προτεστάντικο κτίσμα τοῦ Μανχάταν, τοῦ ὁποίου μάλιστα τό βασικό καί πλέον γνωστό χαρακτηριστικό εἶναι ἡ στενή του σχέση μέ τό λεγόμενο κίνημα τῶν ΛΟΑΤΚΙ (στίς φωτογραφίες βλέπετε καί τήν πρόσοψη τοῦ κτίσματος μέ τή σημαία τοῦ οὐράνιου τόξου, ἀλλά καί τίς gay κινητοποιήσεις καί παρελάσεις πού γίνονται μέ τίς «εὐλογίες» τοῦ συγκεκριμένου «ναοῦ» καί τή συμμετοχή τοῦ προτεστάντη «ἱερέα» πού ὑπηρετεῖ σέ αὐτόν). Ἐκεῖ λοιπόν βρῆκε νά λειτουργήσει ὁ ἐλπιδοφθόρος ἀρχιεπίσκοπος, δικαιολογώντας μάλιστα τήν ἐπιλογή του μέ ἄλλο ἕνα λεκτικό χείμαρρο ἀγαπολογίας, ἐξύμνησης τῆς «οἱκουμενικῆς κίνησης» πού τή χαρακτήρισε μάλιστα βασικό γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας (παλαιά καί σεσημασμένη ἀσφαλῶς ἡ ὑποβολιμαία διαστρεβλωτική σύγχυση τῆς οἰκουμενικότητας μέ τόν Οἰκουμενισμό) καί φυσικά ἐξύμνησης καί τοῦ πατριάρχη ὡς «ζῶντος Ἀποστόλου τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς».

Συχνά οἱ γνωστοί μεταπατερικοί ἀγαπούληδες στηρίζουν τή στρεβλή θέση «ὑπακοή στην Ἐκκλησία ἐν πάση περιπτώσει» πάνω στό «ἐπιχείρημα» ὅτι συνήθως ἔχουμε νά κάνουμε μέ δυσδιάκριτα θεολογικά ζητήματα, ὁπότε σέ αὐτά εἶναι προτιμότερο νά ἀκοῦμε τήν Ἱεραρχία. Σόφισμα βεβαίως καί αὐτό, γιατί ἀπολύτως τίποτε ἀπό ὅσα μᾶς ταλανίζουν ἐκκλησιαστικά ἐδῶ καί χρόνια δέν εἶναι στήν πραγματικότητα δυσδιάκριτο. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν (χάριν τῆς συζητήσεως καί μόνο) παραδεχόμασταν τήν ὕπαρξη σέ ὁρισμένα ζητήματα κάποιας φαινομενικῆς ἀμφισημίας, σέ τόσο ἀπροκάλυπτες περιπτώσεις σάν τήν προαναφερθεῖσα, τί θά εἶχαν ἄραγε νά μᾶς ποῦν; Ἀπέναντι σέ τέτοιους κληρικούς, πού δέν ἔχουν ἀφήσει ὄρθιο οὔτε δόγμα οὔτε ἐκκλησιαστικό κανόνα καί πού ὅσα πράττουν καί διδάσκουν εἶναι πιά μία πλήρης στρέβλωση τῆς ἀλήθειας, μία προκλητική ἀπόρριψη τοῦ Εὐαγγελίου, μία συνεχής ἐγκόλπωση και στήριξη τῆς κάθε διαστροφῆς καί νεοεποχίτικης ἀρρώστειας, τί θά εἶχαν νά ἀντιπροτείνουν; Ξανά σιωπή καί τυφλή ὑποταγή; Καί πάλι ἄνευ ὅρων συμμετοχή στό διεστραμμένο οἱκοδόμημα τῆς πλάνης; Καί πάλι ὑπακοή δίχως προϋποθέσεις;

Εἶναι σίγουρο ὅτι κάποιοι ἔχουν τέτοια πνευματική πώρωση πλέον, πού ἀκόμη και ἡ ἀκρότητα τῶν παραπτώσεων καί τῶν σκανδάλων πού γίνεται ὁλοένα καί πιό κραυγαλέα, δέν θά μπορέσει νά τούς ἀφυπνίσει. Εὐχόμαστε αὐτό νά μήν ἰσχύει γιά ὅλους καί ὅτι ἔστω καί τώρα κάποιοι ἀδελφοί μας, πού ἔχουν παρασυρθεῖ καί παραπλανηθεῖ ἀπό τις ἀγαπολογικές καί μεταπατερικές ἐκτροπές τῶν πλανεμένων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν αὐτῶν τῶν τρομακτικῶν ἐσχάτων χρόνων στούς ὁποίους βαδίζουμε, νά ἀνανήψουν. Ἐμεῖς πάντως, ἀπέναντι σέ τέτοια τερατουργήματα, ὀφείλουμε νά δείχνουμε μέ ξεκάθαρους τρόπους τήν ἀντίθεσή μας, μέ πνεῦμα ἀντίστασης καί φρόνημα ὁμολογίας.

Ἐμεῖς μένουμε ἀνυπάκουοι…

“O.T.”