Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της..…νήψεως και το υπερβάλλον του ..…μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας… Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.
--------------------
Μα δε συνέβη τώρα, όλα αυτά εκπονούνται, δρομολογούνται και εξυφαίνονται από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Επειδή ο άνθρωπος είναι ολιγοχρόνιος δεν έχει τη δυνατότητα να βλέπει την αρχή και το τέλος του έργου. Είναι όπως μια ταινία κινηματογράφου, αν μπεις απ΄την αρχή έχεις την ευχέρεια να καταλάβεις το έργο, βλέπεις τις σκηνές από το ξεκίνημά τους. Εμείς βλέπουμε επεισόδια, το ένα διαδέχεται το άλλο, καμιά φορά εμβάλλεται σκόπιμα μια κωμική στιγμή, θολώνει τα νερά, το σκηνικό, ίσως κάποια σκηνή να μας ενθουσιάσει, αλλά το σενάριο είναι γραμμένο από του πονηρού τα κιτάπια, και ενώ φαίνεται καλό στο τέλος του έργου το κλάμα των θεατών θα πλημμυρίσει την αίθουσα του επίγειου σκηνικού! Αργά αλλά σταθερά, μακρόπνοα και ανύπνωτα.., ο πονηρός εργάζεται. Ο ξενοδόχος όμως τον βλέπει, βλέπει και τους ένοικους πόσο τον υπηρετούν ή όχι. Λύκοι αρπάζουν τα πρόβατα επειδή βόσκουν χωρίς ποιμένα και είναι ακατήχητα!
Μα δε συνέβη τώρα, όλα αυτά εκπονούνται, δρομολογούνται και εξυφαίνονται από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Επειδή ο άνθρωπος είναι ολιγοχρόνιος δεν έχει τη δυνατότητα να βλέπει την αρχή και το τέλος του έργου. Είναι όπως μια ταινία κινηματογράφου, αν μπεις απ΄την αρχή έχεις την ευχέρεια να καταλάβεις το έργο, βλέπεις τις σκηνές από το ξεκίνημά τους. Εμείς βλέπουμε επεισόδια, το ένα διαδέχεται το άλλο, καμιά φορά εμβάλλεται σκόπιμα μια κωμική στιγμή, θολώνει τα νερά, το σκηνικό, ίσως κάποια σκηνή να μας ενθουσιάσει, αλλά το σενάριο είναι γραμμένο από του πονηρού τα κιτάπια, και ενώ φαίνεται καλό στο τέλος του έργου το κλάμα των θεατών θα πλημμυρίσει την αίθουσα του επίγειου σκηνικού! Αργά αλλά σταθερά, μακρόπνοα και ανύπνωτα.., ο πονηρός εργάζεται. Ο ξενοδόχος όμως τον βλέπει, βλέπει και τους ένοικους πόσο τον υπηρετούν ή όχι. Λύκοι αρπάζουν τα πρόβατα επειδή βόσκουν χωρίς ποιμένα και είναι ακατήχητα!
ΑπάντησηΔιαγραφή