Ἡ Ἑλλὰς θὰ στηρίζη τὸν ψευδομακεδονισμὸν τῶν Σκοπιανῶν; -- Γράφει ὁ κ. Ἰωάννης Ἀμπατζόγλου, δρ. Ἰατρικῆς ΔΠΘ

Ἀπὸ τὴν 8η Ἰουνίου, οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ ἐθνικιστικοῦ κόμματος τῶν Σκοπίων VMRO-DPMNE μὲ ἀρχηγὸ τὸν Κρίστιαν Μίτσκοσκι διοργανώνουν διαδηλώσεις στὴν πόλη τῶν Σκοπίων καὶ σὲ ἀρκετὲς ἀκόμα πόλεις τῆς χώρας. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ VMRO-DPMNE εἶναι τὸ μεγαλύτερο κόμμα τῆς ἀντιπολίτευσης στὰ Σκόπια καὶ οἱ ὑποστηρικτές του θεωροῦν ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ εἶναι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ λόγος αὐτῶν τῶν κινητοποιήσεων, στὶς ὁποῖες συμπεριλαμβάνονται καὶ ἀποκλεισμοὶ κεντρικῶν δρόμων, εἶναι οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχει ὁ Μίτσκοσκι ἀπὸ «διπλωματικὲς πηγές», ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς τῶν Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ διαπραγματεύεται μὲ τὴ Βουλγαρία ζητήματα ποὺ ἅπτονται τῆς «μακεδονικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, γλώσσας καὶ πολιτισμοῦ» καὶ μάλιστα ὅτι ἡ πλευρὰ τῶν Σκοπίων εἶναι διατεθειμένη νὰ ὑποκύψει στοὺς βουλγαρικοὺς ὅρους.

Ἡ Βουλγαρία ἔχει δείξει μέχρι τώρα ὅτι δὲν παίζει μὲ τὴν ἱστορία της καὶ δὲν κάνει τὸ χατίρι τῶν Σκοπίων, ὅταν μάλιστα αὐτὸ πρόκειται νὰ ὑπονομεύσει μελλοντικὰ τὴν ἴδια της τὴν ὕπαρξη.

Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο τὸν περασμένο Νοέμβριο ἄσκησε βέτο στὴν ἔνταξη τῶν Σκοπίων στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ πάγια θέση της εἶναι νὰ ἀναγνωριστεῖ ἀπὸ τὰ Σκόπια ὅτι τὸ ἔθνος καὶ ἡ γλώσσα τῶν Σκοπιανῶν ἔχουν βουλγαρικὲς ρίζες. Παρὰ τὶς πιέσεις τῶν οἰκονομικὰ ἰσχυρῶν, ὅπως εἶναι ἡ Γερμανία, ἡ Βουλγαρία ἀντιστέκεται καὶ δὲν φαίνεται ὅτι θὰ δεχθεῖ νὰ ἀπεμπολήσει τὰ ἐθνικά της δίκαια.

Στὸν ἀντίποδα, ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ δέχθηκε καταρχὰς τὴν παραχάραξη καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς ἱστορίας μας καὶ συνεχίζει ἀπτόητη ὄχι μόνο νὰ στηρίζει, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐνισχύει τὸν ψευτομακεδονισμὸ τῶν Σκοπιανῶν. Πράγματι, μὲ τὴν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ὑπογράφηκε ἡ κατάπτυστη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καὶ ἡ σημερινὴ κυβέρνηση τῆς Νέας Δημοκρατίας στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ τῶν Σκοπίων καὶ ἐπίσης σχεδιάζει νὰ φέρει πρὸς ψήφιση τὰ τρία μνημόνια συνεργασίας μὲ τὰ Σκόπια, τὰ ὁποῖα ὡς γνωστὸν ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Καὶ αὐτὸ τὸ τελευταῖο, ἐνῷ ἑορτάζουμε τὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Οὔτε ὅμως οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ὡς μονάδες, φαίνεται νὰ παραδει­γματιζόμαστε ὅσο θὰ ἔπρεπε ἀπὸ τὶς ἡρωικὲς στιγμὲς τοῦ ἔπους τοῦ 1821, γιατί ἂν τὸ κάναμε, εἴτε θὰ ἀναγκάζαμε τὴν κυβέρνηση νὰ ἀκολουθήσει μία ἐθνικὴ γραμμὴ στὴν πολιτική της –ἡ ὁποία ἄλλωστε συμπίπτει μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ καὶ ἱστορικὴ ἀλήθεια ἀναφορικὰ μὲ τὸ σκοπιανὸ– εἴτε θὰ προκαλούσαμε πολιτικὲς ἀλλαγές, μέσῳ τῆς δημιουργίας κατάλληλων πολιτικῶν σχηματισμῶν, ὥστε νὰ ἐξασφαλιστοῦν τὰ ἐθνικά μας δίκαια. Ἑπομένως, κανένας Ἕλληνας δὲν εἶναι ἄμοιρος εὐθυνῶν καὶ ἡ στήριξη τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων εἶναι εὐθύνη τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ὅπως χαρακτηριστικὰ εἶχε γράψει ὁ Ἴων Δραγούμης στὸ βιβλίο του, Μαρτύρων καὶ Ἡρῴων Αἷμα: «Ὁ καθένας πρέπει νὰ ξέρη ὅτι σ’ αὐτὸν ἔλαχε νὰ σώση τὸ ἔθνος του, ἔτσι θὰ προσπαθήσουν πολλοὶ καὶ θὰ τὸ σώση ὅποιος μπορέση».

professors-phds.com

“O.T.”