Συνέλληνες, μόνο μελετώντας κλείνουμε τὰ στόματα ἐκείνων ποὺ ἐπιμένουν νὰ μᾶς κάμουν νὰ πιστέψουμε πὼς περνούσαμε καλὰ κάτω ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ σκλαβιά, πὼς δὲν ὑπῆρχαν κρυφὰ σχολειά, πὼς δὲν ἦταν ὁ λαὸς σύσσωμος ποὺ τάχθηκε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις στὸν ἀγώνα γιὰ τὴ λευτεριά μας! Πολὺ χρήσιμο γι’ αὐτὸ θεωρῶ καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Ρηγάτου: «Ὑγειονομικὰ προβλήματα, γιατροὶ καὶ Ἰατρικὴ στὰ χρόνια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ἐκδόσεις S&G SOLUTIONS, Ἀθήνα 2020». Πολλὰ συγχαρητήρια ἀξίζουν στὸν γιατρὸ καὶ συγγραφέα γιατί, μέσα ἀπὸ τὰ αὐθεντικὰ ἀποσπάσματα σελίδων βιβλίων ποὺ περιλαμβάνει, προκύπτουν ἀποδείξεις καὶ περιγραφὲς τῆς ζωῆς καὶ τῶν βασανιστηρίων τῶν σκλαβωμένων στοὺς Ὀθωμανοὺς Ἑλλήνων. Μ’ αὐτὲς καταρρίπτονται ψεύδη τῶν διεθνιστῶν κι ἀνθελλήνων ἐκσυγχρονιστῶν, ποὺ θέλουν νὰ ξεγελάσουν κι ἐμᾶς καὶ τοὺς νεότερους ἀπογόνους ἐκείνων τῶν ἡρῴων, γράφοντας μίαν ἄλλη ἱστορία…
Τέλος, δίνουμε καὶ τὴν ἀπάντηση
ποὺ ἁρμόζει στὴν ὁμάδα τῶν συγγραφέων τοῦ βιβλίου «Τί εἶν’ ἡ Πατρίδα μας» πρώτη
ἔκδοση 1997 (ἐπιμέλεια Ἄννας Φραγκουδάκη – Θάλειας Δραγώνα). Τόλμησαν οἱ κυρίες
νὰ χαρακτηρίσουν τὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου ὡς «ἐθνοκεντρικά»!
Ἔγραψαν, λοιπόν, τὸ 2006 νέα «ἐκσυγχρονισμένα» βιβλία τύπου Ρεπούση, ἰσχυριζόμενες
στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο τους (θὰ ἐκδοθεῖ σύντομα κριτική μου) ὅτι: στὸ σχολικὸ ἐγχειρίδιο
ἀποσιωπᾶται ἡ σημασία τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, τοῦ πολιτισμοῦ της, τῆς
προσφορᾶς της στὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες κλπ. κλπ (σελίδα 369).
Ἀπάντηση πρώτη καὶ συνολικὴ
στὴν παραπάνω κατηγορία δίνει ὁ Τοῦρκος ἱστορικὸς Taner Akcam σὲ μία συγκλονιστικὴ συνέντευξη στὴ διαδικτυακὴ ἐφημερίδα
AHVAL, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς πρόσφατης μετατροπῆς τῆς Ἁγίας
Σοφίας σὲ τζαμὶ ἀπὸ τὸν Ἐρντογάν. Λέει ὁ Τοῦρκος ἀκαδημαϊκὸς ὅτι «ζοῦμε στὸν
21ο αἰώνα, ἀλλὰ ἡ νοοτροπία μας εἶναι ἀκόμα ἐκείνη τοῦ 1453! Ἐμεῖς ἀκόμα καὶ
σήμερα δὲν ἔχουμε τὴν ἀγωνία νὰ προστατεύσουμε μία παγκόσμια κληρονομιὰ τῆς ἀνθρωπότητας.
Δὲν ἔχουμε ἀποθέματα πολιτισμοῦ, γιὰ νὰ πᾶμε πάρα πέρα τὴν πολιτιστικὴ
κληρονομιὰ ποὺ μᾶς κληροδότησαν ἄλλοι. Δὲν ἔχουμε νὰ προσθέσουμε οὔτε ἕνα
λιθαράκι στὴν παγκόσμια κληρονομιά. Δὲν μποροῦμε νὰ δημιουργήσουμε μία νέα
πολιτισμικὴ ἀξία. Μποροῦμε μόνο νὰ τὴν κατακτήσουμε καὶ νὰ τὴν καταστρέψουμε»!
Ἀπάντηση δεύτερη ἀποτελεῖ ἡ
ἀπαξία ποὺ ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἔχει ἐκφράσει γιὰ τὸ ἀνύπαρκτο πολιτισμικὸ ἦθος
καὶ τὴ βαρβαρότητα τῶν Τούρκων. Ὁ Ἕλληνας κυβερνήτης εἶχε γνώση τῶν γενοκτονιακῶν
διαθέσεων τῶν Ὀθωμανῶν κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἀλλὰ
καὶ τῶν Ἀρμενίων (1720). Ὡς πολιτικὸς καὶ διπλωμάτης, ὁ Ἕλληνας γιατρὸς
διέγνωσε πὼς οἱ Τοῦρκοι διαθέτουν μόνον ἀγριότητα κατακτητικὴ καὶ τὸ
διαπιστώσαμε, σκεπτόμενοι πὼς ἕνα σχεδὸν αἰώνα μετὰ τὴ δική του δολοφονία στὸ
Ναύπλιο, ἀκολούθησε ἡ γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καὶ τῆς
Μ. Ἀσίας. Καὶ τριάντα χρόνια μετά, ἀκολούθησε ὁ διωγμὸς τῶν ἐπὶ χιλιετίες Ἑλλήνων
κατοίκων τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ἡ συντριβὴ ἀκόμη καὶ τῶν ταφικῶν τους
μνημείων (1955). Ἀκολούθησε ἡ εἰσβολὴ καὶ κατάληψη κι ἐποικισμὸς τοῦ βορείου
τμήματος τῆς Κύπρου (1974), ἡ μετατροπὴ τῶν ἐκκλησιῶν σὲ στάβλους, καθὼς καὶ ἡ
μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ὄχι δικαίωση τῶν διωχθέντων Ἑλλήνων μὲ τὴν ἐπιστροφή τους
στὴν Ἰωνία καὶ τὴ γενέθλια γῆ τους, ἀλλὰ μὲ θράσος καὶ συνεχῆ ἐπιθετικὴ στάση
καὶ ἀπαίτηση τῶν Τούρκων, νὰ μοιράσουμε τὰ νησιά μας καὶ τὴν Κύπρο μας καὶ τὶς Ἑλληνικὲς
θάλασσες κατὰ τὰ γοῦστα τους…
Οἱ Ὀθωμανοὶ ἀνήκουν στοὺς ἀνατολικοὺς
λαοὺς ποὺ χρησιμοποιοῦσαν φρικτοὺς καὶ βαρβαρικοὺς τρόπους θανάτωσης, ὅπως ἦταν
ὁ πριονισμὸς στὰ δύο ἢ ὁ τεταρτισμός, ὁ ἀνασκολοπισμός, τὸ «κάρφωμα» δηλαδὴ ἢ
«παλούκωμα» τοῦ ἀνθρώπου πάνω σὲ ξύλο ἢ μεταλλικὸ ἀντικείμενο, προκαλώντας ἀργὸ
καὶ βασανιστικὸ θάνατο. Τέτοιες περιγραφὲς κατέγραψαν περιηγητὲς τοῦ 17ου,
18ου, 19ου αἱ. (σελ. 25-53 στὸ βιβλίο τοῦ Γ. Ρηγάτου). Μήπως μπορεῖ κανεὶς νὰ
ξεχάσει τὰ κομμένα κεφάλια τῶν Κούρδων ἀπὸ Τούρκους πρὶν ἀπὸ μῆνες ἢ τὴ
σύμπραξή τους στὴν κατάληψη τοῦ Ναβόρνο-Καραμπὰχ ἀπὸ τὸ Ἀζερμπαϊτζὰν καὶ τὴν ἐπίθεση
ἀσεβῶν κατὰ τῶν Ἀρμενικῶν τάφων, σαρκάζοντας καὶ διαλύοντας τὶς λάρνακες μὲ
κλωτσιές!
Ἂν ἔνοιωθαν ἀνθρώπινη
μεταχείριση οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες, θὰ εἴχαμε τόσες ἀνατινάξεις μοναστηριῶν καὶ
χώρων ὀχυρῶν, ὅπου κατέφευγαν, γιὰ νὰ κρυφτοῦν: Ἂν δὲν ἔτρεμαν τὰ βασανιστήρια,
τὸν βιασμὸ καὶ τὸ δουλεμπόριο θὰ προτιμοῦσαν τὸν θάνατο καὶ τὴν αὐτοκτονία οἱ
σκλαβωμένοι ἄμαχοι πληθυσμοί, γιὰ νὰ μὴ πέσουν ζωντανοὶ στὰ χέρια τῶν Τούρκων;
Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο στὰ ἔντονα χρόνια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Γινόταν
κάθε φορά ποὺ μαζικὰ ἢ ἀτομικὰ οἱ σκλαβωμένοι ἀντιδροῦσαν στὴ βούληση τῶν ἀφεντικῶν…
Ξεχνᾶμε τὴ Μονὴ τῆς Ζερμπίτσας στὸν Ταΰγετο μὲ τοὺς 60 Μανιάτες ποὺ κάηκαν, τὴ
Μονὴ Σέκου μὲ τὸν Γεωργάκη Ὀλύμπιο (1821), τὸ Κούγκι στὸ Σούλι μὲ τὸν Σαμουὴλ
(1803), τὸ Παλιόκαστρο στὰ Ψαρὰ μὲ 750 γυναικόπαιδα καὶ 150 ἄνδρες, τὸν Ἀνεμόμυλο
στὸ Μεσολόγγι μὲ τὸν Μητροπολίτη Ρωγῶν Ἰωσὴφ ποὺ κάηκαν καὶ τὴν ἀνατίναξη τῆς
πυριτιδαποθήκης ἀπὸ τὸν Καψάλη, τὴ Μονὴ Ἀρκαδίου στὴν Κρήτη κ.λπ. κ.λπ.
Μετρημένες ἦταν οἱ περιοχὲς
ὅπου ἐλάχιστοι ὑπόδουλοι Ἕλληνες ἀπολάμβαναν καλύτερη μεταχείριση. Σ’ αὐτὲς τὶς
περιπτώσεις, μάλιστα, ἡ ἀνυπακοὴ τῶν σκλαβωμένων συμμετέχοντας στὴν Ἐπανάσταση
τοῦ 1821, θεωρήθηκε πλεονεξία καὶ ἀνεπίτρεπτη ἀχαριστία καὶ γινόταν αἰτία τοῦ
πλέον βασανιστικοῦ θανάτου! Ἀναφέρομαι στὸν βεζίρη τῆς Ἠπείρου Ἀλὴ πασὰ καὶ στὴ
σφαγὴ τῆς Χίου.
Ὁ Ἀλὴ πασάς, Τουρκαλβανὸς ἀπὸ
τὸ Τεπελένι μὲ ἕδρα τὰ Ἰωάννινα, μπορεῖ νὰ ἦταν ἀνδρεῖος καὶ ὀξύνους καὶ
δραστήριος, ὅπως γράφει γι’ αὐτὸν ὁ Χριστόφορος Περραιβός. Μπορεῖ στὴν αὐλή του
νὰ συγκέντρωνε Ἕλληνες ἔμμισθους γιατροὺς ἀπὸ τοὺς καλύτερους (λόγω τοῦ φόβου γιὰ
τὴν ὑγεία του), ἀλλὰ καὶ περιηγητὲς γιὰ νὰ ἔχει ἐπαφὲς μὲ τὴν Εὐρώπη. Ὀφείλω, ὅμως,
νὰ συμφωνήσω μὲ τὸν Ἀνώνυμο συγγραφέα τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας», ποὺ τὸν
χαρακτήρισε «αἱμοβόρο τέρας, κλέπτη φοβερό, ἄδικο καὶ σκληρό, χωρὶς συνείδηση,
ποὺ δὲν ἔπαυσε νὰ τυραννεῖ τοὺς ταλαιπώρους Ἠπειρώτας καὶ Θετταλούς»! Ξέρετε τί
βασανιστήρια πέρασαν Ἕλληνες ποὺ ὑπηρέτησαν στὴν αὐλή του, ἀλλὰ δὲν δίστασαν καὶ
δράση ἐπαναστατικὴ ἐναντίον του ν’ ἀναπτύξουν; Ξέρετε πῶς ὁ πάπα-Θύμιος ὁ
Βλαχάβας, ἀγωνιστὴς ὀνομαστός, νικήθηκε στὴν Καλαμπάκα τὸ 1808, ἀλλὰ παραδόθηκε
στὸν Ἀλὴ πασὰ μὲ τὴν ὑπόσχεσή του γιὰ ἀμνηστία πού, δυστυχῶς, δὲν ἔδωκε ποτέ; Τὸν
βασάνισαν ἐπὶ τρίμηνο, ὥσπου (σύμφωνα μὲ τὸν περιηγητὴ Πουκεβὶλ) τὸν σκότωσαν
μέσα στὶς φυλακὲς τοῦ Ἀλῆ;
Ξέρετε τί βασανιστήρια
πέρασε ὁ ὁσιομάρτυρας Δημήτριος ἀπὸ τὴ Σαμαρίνα τῆς Πίνδου, ὅταν συνελήφθη ἀπὸ
τὸν Ἀλὴ πασὰ ὡς δημεγέρτης; Ἔμπηξαν καλάμια στὰ νύχια τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν
του. Ὕστερα ἐφάρμοσαν τὴν ἔμπαρση καλαμιῶν στοὺς βραχίονές του. Μετὰ ἔσφιγγαν μὲ
ἀστραγάλους (κότσια) τὸ κρανίο του μέχρι ποὺ ἔτριζε. Τὸν κρέμασαν ὕστερα ἀνάποδα
μὲ τὴ φωτιὰ νὰ πυρώνει τὸ κρανίο χωρὶς νὰ τὸ κάψει, γιατί στὸ ἑπόμενο στάδιο ἔβαλαν
σανίδα πάνω στὸ κρανίο καὶ πηδοῦσαν μέχρι νὰ τὸ σπάσουν… Τέλος, τὸν ἔχτισαν μὲ
τὸ κεφάλι μόνο νὰ φαίνεται, ὥσπου μετὰ 12ήμερον ἐξέπνευσε… Ξέρετε πὼς ὅσους
ραγιάδες ἔπιανε ἁρματωμένους τοὺς ἀποκεφάλιζε ἐμπρὸς στοὺς Γάλλους αἰχμαλώτους
καὶ ἀκολουθοῦσε ἡ ἐκδορὰ τῶν κεφαλῶν τους; Πὼς δίδασκαν τοὺς Γάλλους πῶς νὰ
γεμίζουν τὰ κεφάλια μὲ ἁλάτι καὶ νὰ τὰ στέλνουν στὸν Σουλτᾶνο, μέσα σὲ σακιά; Τὸ
διασῴζει ὁ Δήμ. Φωτιάδης ἀπὸ στίχο ἑνὸς Τουρκαλβανοῦ: «…σὰν τὰ σφαχτὰ στὸ
χασαπιὸ στὰ ζῶντα τους γδαρθῆκαν»!!!
Σφαγὴ τῆς Χίου: Οἱ Χιῶτες ἦταν
ἀπὸ τοὺς πλέον προνομιούχους σκλάβους στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία καὶ ὁ
κυριότερος λόγος ἦταν τὰ 22 μαστιχοχώρια τοῦ νησιοῦ μὲ μεγάλο εἰσόδημα ποὺ
πήγαινε στὴν ἀδελφὴ τοῦ Σουλτάνου, μὲ ἀραχνοΰφαντες- δαντέλλες καὶ ἀρώματα φυτῶν
καὶ μαστίχα ποὺ ἐφοδίαζαν τὴν ἀριστοκρατία καὶ τὰ χαρέμια. Ἄρα, κάποιοι Ἕλληνες
προύχοντες καλοπερνοῦσαν καὶ ἔδειξαν ἀδιαφορία γιὰ τὸν ξεσηκωμὸ χειρότερη ἀπὸ
τουρκοφιλία, (ὅπως ἀναφέρθηκε στὴ Β΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου). Γι’ αὐτό,
περισσότεροι ἀπὸ 25.000 Χιῶτες (ἄλλοι μιλοῦν γιὰ διπλάσιο ἀριθμὸ) σφαγιάστηκαν
μὲ ἐντολὴ τοῦ Βαχὶτ πασᾶ, ποὺ ἔνοιωθε καὶ ἥσυχος μὲ τὴ συνείδησή του, καθὼς ὁ ἴδιος
γράφει στ’ Ἀπομνημονεύματά του, γιατί εἶχε, λέει, διαβάσει στὸ ἱερὸ νομικὸ
βιβλίο τοῦ Ἰμάμη Σαρχουσνί, πὼς «ἡ ἀποτομὴ τοῦ ξύλου καὶ τοῦ λάρυγγος ἀνθρώπου
διαφέρουν μέν, ἀλλὰ ὄχι στὴν περίπτωση λάρυγγος γκιαουρικοῦ»!
Πόσοι ξέρουμε γιὰ τὸν ἀποκλεισμὸ
τοῦ Ναυπλίου ἀπὸ τοὺς Τούρκους (1537-1540) ἐπὶ 39 μῆνες; Μήπως διάβασαν γιὰ τὸν
λιμό, ποὺ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ πίνουν ἁλατόνερο καὶ νὰ τρῶνε πεθαμένων σάρκες
«μέχρι σαρκῶν ἀνθρωπίνων ἅπτεσθαι» (Φωτάκου ἀπομνημονεύματα). Ἀλλὰ καὶ πόσοι
ξέρουν γιὰ τὸν ἄλλο λοιμό, τὶς ἀρρώστιες δηλαδὴ ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ τὸν πρῶτο;
Γιὰ τὴ στέρηση τῆς ὅρασης καὶ τῶν δοντιῶν τους, γιὰ τὴ σκλήρυνση καὶ τὴ στροφὴ
τῶν ποδιῶν πρὸς τὰ πίσω, ὥστε νὰ μὴ θάβονται σὲ θέση ὕπτια ἀλλὰ «κεκυρτωμένους ἐν
τοῖς τάφοις τίθεσθαι», ὅπως γράφει ὁ Νικόλαος Μαλαξός, πρωτοπαπὰς τοῦ Ναυπλίου;
Μὲ ποῖο θράσος, ὕστερα ἀπὸ
τόσα ποὺ ἀναφέραμε, ἔχουν δικαίωμα νὰ χαρακτηρίζουν τὸν Κολοκοτρώνη σφαγέα τῶν
Τούρκων, ἀμάχων καὶ δὴ στὴν πολιορκία καὶ κατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς; Στὰ σκοτεινὰ
καὶ ὑγρά, ὑπόγεια κελλιὰ τοῦ φρουρίου τῆς Τρίπολης ἔλιωναν ἀπὸ τὸν λοιμὸ
φυλακισμένοι Ἕλληνες ὅμηροι ἁλυσοδεμένοι, καθένας μὲ σιδερένιο κρίκο στὸν λαιμὸ
καὶ ἑνωμένοι ἀνὰ εἴκοσι μὲ βαριὰ ἁλυσίδα, ἕνας ψηλὸς πρὸς ἕνα κοντὸ κρατούμενο
καὶ τὸ ἀντίθετο, ὥστε ὁ ἕνας διαρκῶς νὰ κυρτώνεται καὶ ὁ ἄλλος νὰ στέκει στὶς
μύτες τῶν ποδιῶν χωρὶς στιγμὴ ἀνάπαυλας, γιὰ νὰ μὴ ματώνουν τὸν λαιμό τους, μὲ
λίγο μόνο ψωμὶ καὶ ψεῖρες κλπ. Οὔτε τοὺς ἀρρώστους ἀπὸ τὴν εὐλογιὰ λυπήθηκαν οἱ
Τοῦρκοι στὴ Χίο. Γλύτωσαν τὴ σφαγὴ πέντε μόνον ἀπὸ τοὺς 76 τοῦ λωβοκομείου
(λεπροκομείου), ὅπως γράφει ὁ Χιώτης γιατρὸς Μικὲς Παϊδούσης. Γι’ αὐτό, δὲν
χρειαζόταν ὁ Σπύρος Τρικούπης νὰ προσπαθεῖ νὰ δικαιολογήσει τὴν ὀργὴ τῶν Ἑλλήνων
κατὰ τῶν Τούρκων στὴν Τρίπολη, πολὺ λιγότερο δὲ μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τοῦ ἐκπροσώπου
τοῦ ἀνθελληνικοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ Θ. Βερέμη (The Greeks in Tripolitza, 2018). Ἀρκεῖ νὰ μάθετε πὼς τὸ 2020 εἰσέπραξε τὸ «μαγαζὶ»
τους 1,2 ἑκατ. εὐρὼ ἀπὸ χορηγούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ 10 πρεσβεῖες
ξένων κρατῶν στὴν Ἑλλάδα μας (HELLAS FM, Νέα Ὑόρκη, Δημήτρης Φιλιππίδης).
Μήπως ἡ τέχνη μεγάλης ἀξίας
καὶ ὁ ὑψηλοῦ περιεχομένου πολιτισμὸς τῶν Τούρκων ἐξαντλεῖται στοὺς τρόπους, μὲ
τοὺς ὁποίους βασάνιζαν τοὺς αἰχμαλώτους ἢ στὴν πίστη τους γιὰ τὴν ἀξία ἢ μὴ τοῦ
Ἑλληνικοῦ λάρυγγα ἢ στὰ σακιὰ μὲ τὰ παραγεμισμένα κεφάλια καὶ τὰ παστωμένα μὲ ἁλάτι
αὐτιά, ποὺ ἔστελναν στὴν Αὐλὴ τοῦ Σουλτάνου γιὰ παροχὴ οἰκονομικῆς ἐπιβράβευσης;
Μήπως ἔχετε ἀκούσει τί εἶναι ἡ «Ἀλη-πασαλιάδα»; Πρόκειται γιὰ τὸ ὑψηλῆς ἀξίας ἔργο
τοῦ στιχοπλόκου Τουρκαλβανοῦ Χατζῆ Σεχρέτη, θαυμαστῆ τοῦ Ἀλῆ πού, θέλοντας νὰ
μιμηθεῖ τὴν «Ὁμηρικὴ Ἰλιάδα», ἀφιέρωσε τὸ γραπτό του στὸν Ἀλὴ πασὰ γιὰ τὰ
φρικτά του βασανιστήρια, γράφοντας: «Ἀλὴ πασὰς προβόδισε ἀσκέρι καὶ τοὺς πιάνει
/ Ἄντρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ στὸ κούτζουρο τοὺς βάνει»…
Ἀπορῶ μὲ τὴν ἀπάθεια τῶν κυβερνήσεών μας, μὲ τὴν
πολιτικὴ κατευνασμοῦ τῶν Τούρκων ὅλα τὰ χρόνια τῆς μεταπολίτευσης, μὲ τὶς
διαρκεῖς ὑποχωρήσεις μας καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὲ τοὺς μὲν λέγοντας «δὲν εἴμαστε
μοναχοφάϊδες» καὶ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπαραβάλλοντας τὴν ἐρώτηση: «Μήπως θέλετε
πόλεμο μὲ τοὺς Τούρκους»; Τοὺς ἐρωτῶ: Καὶ τὸ χρέος μας πρὸς τοὺς προγόνους; Καὶ
τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά; Καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ Ρήγα Φεραίου, τοῦ Κοσμᾶ τοῦ
Αἰτωλοῦ, τὸ γδάρσιμο τοῦ Διονυσίου τοῦ Φιλοσόφου, τὸ σούβλισμα τοῦ Ἀθανασίου
Διάκου, τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τοῦ Κατσαντώνη μὲ τὰ «κότσια» στὸ κρανίο ἢ τὸ
πισθάγκωνο κρέμασμα ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς φυλακῆς μὲ κρίκο, ὥσπου τὰ χέρια του νὰ
φύγουν ἀπὸ τὶς ἀρθρώσεις ἢ τὸ σπάσιμο τῶν ὀστῶν του μὲ σφῦρα μέχρι λιποθυμίας
καὶ θανάτου; Καὶ οἱ Σουλιώτισσες στὸ Ζάλογγο ἢ τὰ βασανιστήρια τῶν γυναικῶν τῆς
Νάουσας στὸ «τσουβάλι μὲ τὶς γάτες-τὰ ποντίκια ἢ τὰ φίδια»; Καὶ ὁ ἀπαγχονισμὸς
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ καὶ τῶν Μητροπολιτῶν Κιτίου, Κυρήνειας καὶ Πάφου (9
Ἰουλίου 1821); Καὶ ὁ ἀποκεφαλισμὸς 450 ἀκόμη κληρικῶν, ἐκτὸς ὅσων ἐξισλαμίστηκαν
ἢ ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα καὶ κατατάχτηκαν μὲ τοὺς ἐπαναστάτες; Πόση ἀνατριχίλα σᾶς
προκαλοῦν τὰ μαρτύρια τῶν Ἑλλήνων ἐπαναστατῶν ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν; Πόση
συγκίνηση καὶ ταραχὴ σᾶς προκαλεῖ ἡ ἀνάμνηση τῶν παληκαριῶν – πιλότων ποὺ χάνονται
στὸ Αἰγαῖο, ἀναχαιτίζοντας τὸν Τοῦρκο; Πῶς πρέπει νὰ μετρήσουμε τὸν σεβασμὸ ποὺ
τοὺς ὀφείλουμε ἐμεῖς ὅλοι; Σκεφτεῖτε τα, τοῦτες τὶς μέρες ποὺ γιορτάζουμε 200
χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821…
Ἀθήνα, 19 Μαρτίου 2021
Γράφει ἡ κα Ἀ. Σπαθάτου,ἱστορικός,
ἀρχαιολόγος ἐκπαιδευτικὸς
«Ο.Τ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου