Στήν μνήμη ενός δήθεν ιδανικού αυτόχειρα (Δ. Λιαντίνη) --- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

 
Ο θεολογικά πανάσχετος Λιαντίνης ήταν η προσωποποίηση τού εγωισμού. Απόδειξη, ότι προτίμησε τόν δι΄ αυτοκτονίας θάνατο. Παρένθεση, σωστά λένε ότι η τρέλα δέν πάει στά βουνά, πήγε σ΄ αυτόν καί αυτός πήγε στά βουνά, πρός απόδειξη (φεύ) τής εσφαλμένης λαϊκής θυμοσοφίας. Η παρένθεση κλείνει.

Δέν τού άρεσε τό αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν, επειδή αγνοούσε τό "23 Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν." (Ιερεμίας, κεφ. 23). Αυτά περί τού πολλά τιμωμένου - δήθεν ιδανικού - αυτόχειρα.

Καί κάτι ακόμη. Απέρριπτε τήν εκ Θεού δημιουργία καί προτιμούσε τόν Δαρβίνο. Δηλαδή, προτιμούσε ... τήν αμοιβάδα καί μετά από κάποιες αμέτρητες χιλιετίες τόν πίθηκο, ύστερα τόν άνθρωπο ! Θαυμάστε σοφία !!

Ωστόσο, οι πρόγονοι είχαν τίς επιφυλάξεις τους, επειδή μπορούσε νά υπάρχει καί κάποιος άγνωστος θεός. Τόν οποίο δέν γνώριζαν καί προκειμένου νά τά έχουν καλά μαζί του, σκέφθηκαν νά τού φτιάξουν πρός τιμήν του έναν βωμό. Ποτέ δέν ξέρεις τί γίνεται μετά θάνατον. Έτσι, τακτοποίησαν τήν σχέση τους μέ τόν (τούς) θεό, που δέν ήξεραν, αλλά καί τήν συνείδησή τους.

Ο Δαρβίνος, λοιπόν, καί οι πρόγονοι τού έδωσαν ραντεβού καί τού είπαν πώς ήθελαν νά τόν συναντήσουν στόν Ταΰγετο. Όπου καί τόν βρήκαν νεκρό. Οι επίγονοι τού Δαρβίνου καί τών προγόνων, άς μάς πούν τί συζήτησαν μεταξύ τους.

https://kyprianoscy.blogspot.com/