Τρέχουν ἀφηνιασμένοι πιά, χωρίς προκαλύψεις καί προσχήματα…

 Tοῦ κ. Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἀρκετό θόρυβο προκάλεσε ἡ δημόσια παραδοχή ἀπό τίς βατικανοφαναριώτικες σφηκοφωλιές τῆς οἰκουμενιστικῆς Παναίρεσης γιά τό σχέδιο τοῦ μελλοντικοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα (καί συγκεκριμένα κατά τό ἔτος 2025, ὁπότε καί θά ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ, ὅπως προφανῶς νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, οἱ διαδικασίες γιά ὅσα ἐδῶ καί δεκαετίες μεθοδικά μᾶς ἑτοιμάζουν: τήν ἐκκλησιαστική ψευδοένωση καί τό Κοινό Ποτήριο). Μᾶλλον ἀπαρατήρητο ὅμως πέρασε ἕνα ἐξίσου σοβαρό συμβάν, τό ὁποῖο ἀκόμη καί ἀνθρώπους πού γνωρίζουν πολλά σχετικά μέ τή λαίλαπα τῆς Νέας Τάξης και τῆς Νέας Ἐποχῆς ἴσως νά τούς ξένισε – κυρίως μέ τό ἐντελῶς ἀπροκάλυπτο πλέον τῆς σφοδρότητάς του.

Ὁ λόγος γιά μία συνέντευξη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, στήν ὁποία μᾶς ἐξέθεσε ὅλες τίς φιλοδοξίες καί τούς στόχους του (καί μαζί καί τῆς παγκόσμιας συμμορίας πού βρίσκεται ἀπό πίσω του, ἀλλά ὁλοένα καί λιγότερο κρύβεται πιά). Ὄχι φυσικά πώς δέν τά γνωρίζαμε, ὅμως ἄλλη ἀξία ἔχει νά τά ἀκοῦς ἀπό τά ἴδια του τά χείλη – καί δή μέ τέτοια ἀπροσχημάτιστη σπουδή. Στή συνέντευξη λοιπόν στό «Vatican News», μέ ἀφορμή τό νέο βιβλίο τοῦ Πάπα πού μόλις κυκλοφόρησε μέ τίτλο «God and the World to Come» (Ὁ Θεός καί ὁ Κόσμος πού πρόκειται νά Ἔρθει), περιέχονται μέ ἀπολύτως ἐξυμνητικό τρόπο βασικά σημεῖα τοῦ διαβόητου σχεδίου τῆς Παγκόσμιας Ἐπανεκκίνησης, πού μέ πρόσχημα τό ἀφήγημα τῆς δῆθεν πανδημίας ἐπιχειρεῖται ἐδῶ καί ἕνα χρόνο να ἐφαρμοστεῖ ἀπό τούς νεοταξικούς ὀλετῆρες πού ποδηγετοῦν τόν πλανήτη καί τυραννοῦν τούς λαούς. Τοῦ σχεδίου πού φυσικά τό εὐαγγελίζεται μέ ἐνθουσιασμό καί ὁ ἴδιος ὁ Πάπας.

Σέ πρῶτο πλάνο βεβαίως τῆς συνέντευξης (καί εἰκάζουμε καί τοῦ βιβλίου) δείχνει νά κυριαρχεῖ ὅλη αὐτή ἡ γνωστή πλέον καί ἀπολύτως προβλέψιμη καί ἀναγνωρίσιμη ἀργοκενολογία περί τῆς παγκόσμιας συναδέλφωσης καί συν­εργασίας, ἡ ὁποία χτίζεται κατά τήν ἑπόμενη μέρα «ἑνός κόσμου πού μετά τόν κορωνοϊό δέν θά ξαναεῖναι πιά ποτέ ὁ ἴδιος», μαζί μέ πολλές κο­ρῶ­νες γιά τήν ἀνάγκη νά ἐξαλειφθεῖ ἡ παγκόσμια ἀδικία καί ἀνισότητα καί «νά οἰκοδομηθεῖ μιά Νέα Παγκόσμια Τάξη, πού θά βασίζεται στήν ἀλληλεγγύη, τήν πράσινη οἰκονομία, τίς νέες συνθῆκες τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς καί τήν ἐξάλειψη τοῦ ἐκφοβισμοῦ, τῆς κερδοσκοπίας, τῆς φτώχειας καί τῆς διαφθορᾶς».

Πίσω ὅμως ἀπὸ τὴν ἀφόρητη αὐτή ἀγαπολογία (πού μόνον ἀνοϊκούς ἤ παντελῶς ἀσχέτους μέ τήν ἐμπεδωμένη ἐδῶ καί πολύ καιρό ὁρολογία τῆς νεοταξίτικης ἀτζέντας μπορεῖ νά ξεγελάει πιά) ἔρχεται καί τό πραγματικό κήρυγμα γιά τόν βασικό σκοπό τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος. Τήν πορεία δηλαδή πρός τήν παγκόσμια πνευματική ἑνοποίηση μέσα ἀπό τήν ἕνωση τῶν θρησκειῶν στό πλαίσιο τῆς κυοφορούμενης Πανθρησκείας (αὐτός εἶναι ὁ περιβόητος «νέος ρόλος τοῦ Χριστιανισμοῦ», περί τοῦ ὁποίου γιά μία ἀκόμη φορά ἔκανε λόγο ὁ Πάπας) καί συγχρόνως τήν πορεία πρός τήν Παγκόσμια Κυβέρνηση μέσα ἀπό τήν ὑποχώρηση τῆς σημασίας τῶν ἐθνῶν. «Ἐνάντια σέ αὐτήν τήν πλανητική τραγωδία τῆς πανδημίας πού καταπνίγει τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας ἐν τῇ γενέσει του, χρειαζόμαστε πολιτική δράση πού εἶναι ὁ καρπός τῆς διεθνοῦς ἁρμονίας», διακήρυξε ὁ Φραγκίσκος, προτρέποντας expressis verbis γιά τόν τερματισμό τοῦ «κοντόφθαλμου ἐθ­νικισμοῦ» καί ἄλλων μορφῶν «πολιτικῆς ἐγωισμοῦ», ὑπέρ τῶν πολυμερῶν λύσεων. Τόν τερματισμό δηλαδή τῆς πολιτικῆς τοῦ κάθε ἔθνους ξεχωριστά, ὥστε νά δράσουμε ἐφ’ ἑξῆς ὅλοι μαζί, ἔθνη καί κυβερνήσεις, γιά νά φέρουμε μία Παγκόσμια λύση, στό πλαίσιο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, «πρός ἕνα πιό εὐοίωνο καί ἀδελφικό μέλλον».

Προχτές μάλιστα ἀρκετά ἀπό αὐτά τά ἐπανέλαβε καί στό κήρυγμά του κατά τή διάρκεια τῆς «λειτουργίας» τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Πάσχα, ὅ­που κυριάρχησε ἡ ἐπίμονη…διαβεβαίωση περί τῆς νέας ἀρχῆς πού δῆθεν καλεῖ ὁ Κύριος, γιά νά κάνει ὅλος ὁ πλανήτης μετά ἀπό τήν καταστροφική ἐμπειρία τοῦ κορωνοϊοῦ. Ποιόν ἀκριβῶς…«Κύριο» ὡστόσο ἐννοοῦσε, δέν το διευκρίνισε διαρρήδην ἀσ­φα­λῶς.

Πολλαπλασιάζονται λοιπόν οἱ ἐπίσημες φωνές ὅσων προαναγγέλλουν μία Νέα Τάξη Πραγμάτων πού θά ἀκολουθήσει τόν κορωνοϊό καί τή Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση, γιά μία νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Γιά ἕνα «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» μέ…ἰσότητα, ὁμόνοια, ἀδελφότητα, θρησκευτική ἑνότητα καί (φυσικά) μία παγκόσμια ἡγεσία. Καί ὅταν αὐτά λέγονται ὄχι μόνο ἀπό τά φανερά ὄργανα τοῦ παγκόσμιου πολιτικοῦ διευθυντηρίου, ἀλλά καί ἀπό πρόσωπα πού παριστάνουν τούς χριστιανούς ταγούς (καί δέν ἀναφερόμαστε ἀσφαλῶς τώρα μόνο στό Βατικανό, ἀλλά καί στούς σύγχρονους νεοεποχίτικους ἐσμούς τῶν κατ’ ὄνομα τουλάχιστον Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων), γίνεται γιά μία ἀκόμη φορά κατανοητό τό ὅτι κάποιοι ἔχουν κυριολεκτικά ἀφηνιάσει, ὅτι εἶναι πιά ἀπολύτως σίγουροι πώς ἦρθε ἐπιτέλους ἡ στιγμή τῆς ὁλοκληρωτικῆς ὑλοποίησης τοῦ σχεδίου τοῦ ζοφεροῦ Ἀφέντη τους και ὅτι στή βιασύνη τους δέν τηροῦν πιά οὔτε τά προσχήματα.

Καὶ μιλοῦν ἀπροκάλυπτα γιά Ἐπανεκκινήσεις καί γιά Παγκόσμιες Ἀλλαγές ἤδη ἀπό τήν πρώτη μέρα πού ἐμφανίστηκε ἡ δῆθεν πανδημία, ἐνῶ συνεχίζουν μέ ἀκόμη μεγαλύτερη εὐκολία νά μιλοῦν καί τώρα, μετά δηλαδή ὄχι ἀπό μία ὄντως μεγάλη παγκόσμια καταστροφή (πού θα μποροῦσε ἐν πάσῃ περιπτώσει νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς λογικοφανές ἄλ­λοθι), ἀλλά μετά ἀπό μία τουλάχιστον ἀμφιλεγόμενη ἀσ­θένεια, τήν ὁποία θρασύτατα ἐπιμένουν νά βαφτίζουν «παγκόσμια καταστροφή», ἔξω ἀπό κάθε λογική καί μέ κατάφωρη παραβίαση ὅλων τῶν γεγονότων καί δεδομένων. Προφα­νῶς ἐπειδή αἰσθάνονται πλέον τόσο ἰσχυροί, πού νομίζουν ὅτι δέν χρειάζονται πιά οὔτε ἄλλοθι οὔτε δικαιολογίες.

Αὐτό ὅμως ἐμᾶς δέν μπορεῖ νά μᾶς πτοεῖ. Κι ἄς εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἐφ’ἑξῆς θά τό βιώνουμε ὁλοένα καί ἐντονότερα ὁλόγυρά μας ὅλο αὐτό τό δαιμονικό καί ἄκρως φασιστικό καί ὁλοκληρωτικό κλῖμα ὑπέρ τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς «ἑνότητας». Μέσα στό ὁποῖο κλίμα, ὅποιοι ἀντιδροῦμε, θά ἐξουθενωνόμαστε ὡς συνωμοσιολόγοι, σκοταδιστές, ψεκασμένοι, κοινωνικά ἀπροσάρμοστοι καί ἀσυνείδητοι «ἐχθροί τοῦ λαοῦ». Καὶ θὰ δοκιμάζουμε ἀποκλεισμούς καί παντοειδεῖς διώξεις ἐπίσης ὅλο καί πιό ἐκτεταμένα καί ἀπροκάλυπτα.

Ὅλοι αὐτοί θά κάνουν τή δουλειά τους, γιά ὅσο ἀκόμη θά τούς τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί γιά τούς λόγους πού Ἐ­κεῖνος γνωρίζει. Καί ἐμεῖς ὅ­μως, πού δέν ἔχουμε αὐτοεγκλωβιστεῖ σέ κάποια γελοία ψευδαίσθηση ὅτι ζοῦμε σέ καιρούς…προόδου, δημοκρατίας καί πολυπολιτισμικῆς συναδέλφωσης ἤ ὅτι κυβερνιόμαστε ἀπό κοσμικές καί θρησκευτικές ἡγεσίες πού θέλουν τό…καλό μας, καιρός νά κάνουμε τή δική μας δουλειά. Νά ὁπλιστοῦμε δηλαδή – σύν Θεῷ και ἐν μετανοίᾳ – μέ πνεῦμα ἀντιστάσεως, μέ φρόνημα ἀγωνιστικό καί ὁμολογιακό καί κυρίως μέ ὅλα τά ἀπαραίτητα πνευματικά ἐφόδια, γιά νά σταθοῦμε ὄρθιοι στήν ἐπικείμενη λαίλαπα μπροστά μας.

Ἐμεῖς τόν τελικό Νικητή τόν γνωρίζουμε πολύ καλά ἐξ ἄλλου…

"Ο.Τ."