Γράφει ἡ κ. Ἑλένη Μπούτσικα
Πηγὴ ἔμπνευσης τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἀποτέλεσε μία ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ, ποὺ ἦρθε νὰ συμπληρώσει τὸ πὰζλ τοῦ κράτους «παράνοιας» ποὺ ζοῦμε. Μία ἀπόφαση ποὺ ἀποτελεῖ ἀτράνταχτο καὶ διόλου εὐκαταφρόνητο ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο τῆς διάλυσης τοῦ δικαιϊκοῦ μας συστήματος καὶ τῆς μαζικῆς μας παράκρουσης, ποὺ ἀπειλεῖ νὰ λάβει διαστάσεις πανδημίας… Ἆραγε πρόκειται νὰ ληφθοῦν μέτρα γιὰ χάρη τοῦ Δημοσίου συμφέροντος ἢ μήπως ὁ «νέος ἰὸς» δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ βάλλει τὸ Πολίτευμα; Πάντως ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω ὅτι τὰ κρούσματα ἔχουν ἀρχίσει νὰ αὐξάνονται ἀνησυχητικά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἤδη βρισκόμαστε σὲ πόλεμο μὲ τὸν Κορωνοϊὸ μποροῦμε νὰ ἀναβάλλουμε τὴν περίθαλψη τῆς Δικαιοσύνης… Μόνο ποὺ τότε ποὺ θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι τὴν ἔχουμε ἀνάγκη ἴσως νὰ εἶναι ἤδη ἀργά….
Ἡ παραπάνω ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ μόνο ἱστορικὴ θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ. Κι αὐτό, γιατί θὰ δώσει τὴν εὐκαιρία στὸν ἱστοριογράφο τῆς ἐποχῆς μας νὰ τὴν κατατάξει ἀνάμεσα στὶς πιὸ κωμικοτραγικὲς ἀποφάσεις τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης. Τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ ἔχουν ὡς ἑξῆς: νήπιο διαγράφεται ἀπὸ παιδικὸ σταθμό, διότι δὲν ἔχει κάνει ὁρισμένα ἐμβόλια. Βέβαια, τὸ οὐσιῶδες ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολήσει ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ σύνδεση αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης-ἀπόφασης μὲ τὴν ὑποχρεωτικότητα τοῦ ἐμβολίου κατὰ τοῦ Κορωνοϊοῦ. Ἄλλωστε γι’ αὐτὸ καὶ μία τέτοια ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ πῆρε τόση διάσταση στὴ δημοσιότητα. Τὸ ἐνδιαφέρον φυσικὰ ἐντοπίζεται στὸ αἰτιολογικὸ τῆς ἀπόφασης τῆς ἐπίδικης διαφορᾶς. Καὶ καθὼς τὸ «λακωνίζειν ἐστὶ φιλοσοφεῖν» τὸ δικαστήριο σκέφθηκε νὰ ἀποδείξει τὴ φιλοσοφική του δεινότητα καὶ περιόρισε τὸ σκεπτικὸ καὶ τὴν αἰτιολογία του μόνο στὴν παράγραφο 13 (2387/2020 ΣΤΕ). Συγκεκριμένα σὲ αὐτὴ τὴν παράγραφο ἀναφέρει ὅτι ἡ δημόσια ὑγεία ἀποτελεῖ μέριμνα τοῦ Κράτους συνταγματικῶς κατοχυρωμένη, ὁπότε τὸ τελευταῖο ὀφείλει νὰ λαμβάνει τὰ ἀπαραίτητα μέτρα σχετικὰ μὲ τὴν πρόληψη διάδοσης καὶ τὴν καταπολέμηση μεταδοτικῶν ἀσθενειῶν. «Στὰ μέτρα αὐτά, συνεχίζει, ἐντάσσεται καὶ ὁ ἐμβολισμὸς (νηπίων καὶ παιδιῶν)». Καὶ ἔρχεται τώρα νὰ συμπληρώσει ὅτι «τὸ μέτρο αὐτὸ τοῦ ἐμβολιασμοῦ, συνιστᾶ μὲν σοβαρὴ παρέμβαση στὴν ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας καὶ στὴν ἰδιωτικὴ ζωή τοῦ ἀτόμου καὶ δὴ στὴ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀκεραιότητα αὐτοῦ, πλὴν ὅμως συνταγματικῶς ἀνεκτή, ὑπὸ τὶς ἀκόλουθες προϋποθέσεις: α) ὅτι προβλέπεται ἀπὸ εἰδικὴ νομοθεσία, υἱοθετοῦσα πλήρως τὰ ἔγκυρα καὶ τεκμηριωμένα ἐπιστημονικά, ἰατρικὰ καὶ ἐπιδημιολογικὰ πορίσματα στὸν ἀντίστοιχο τομέα καὶ β) ὅτι παρέχεται δυνατότητα ἐξαίρεσης ἀπὸ τὸν ἐμβολιασμὸ σὲ εἰδικὲς ἀτομικὲς περιπτώσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες αὐτὸς ἀντενδείκνυται».
Μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ τοῦ ΣτΕ καὶ εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾶ τὴν περίπτωση α εἶναι σὰν νὰ μετακυλίεται τὸ βάρος τῆς συνταγματικότητας ἑνὸς μέτρου ποὺ περιορίζει σημαντικὰ ἕνα ἀτομικὸ δικαίωμα, ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν ὕπαρξη τοῦ εἰδικοῦ νόμου, ποὺ θὰ ἐνεργοποιήσει τὴν ἐπιφύλαξη τοῦ ἄρθρου 25 παρ. 1 Σ. Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναλογικότητας ἐν προκειμένῳ δὲν παίρνει τὴν θέση ποὺ τῆς ἀξίζει, ἀλλὰ ἐμφανίζεται πολὺ συγκεχυμένη καὶ ἀναμεμειγμένη μὲ τὴν ὕπαρξη μόνο τῶν τεκμηριωμένων ἐπιστημονικῶν, ἰατρικῶν καὶ ἐπιδημιολογικῶν πορισμάτων. Ποὺ καὶ πάλι ὅμως, καίτοι δὲν ἀπορρίπτουμε καὶ αὐτὴ τὴν πλευρά της, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν δεχτοῦμε χωρὶς νὰ ἐξετάσουμε καὶ ἄλλους παράγοντες. Διαφορετικὰ ὁ ἱστορικὸς Συνταγματικὸς νομοθέτης θὰ εἶχε ἤδη προβλέψει τὸν ἐμβολιασμὸ ὡς ὑποχρεωτικό, καθὼς ἀσθένειες ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντα. Μᾶλλον, ὅμως, φαίνεται ὅτι τὸ ΣτΕ τώρα «ἀνακάλυψε τὸν τροχὸ» καὶ ἀποφάσισε νὰ βάλει τὸ λιθαράκι του, προκειμένου ὁ ἐμβολιασμὸς ἐκτὸς ἀπὸ ὑποχρεωτικὸς (Ν. 4682/2020 ποὺ κύρωσε τὴν ἀπὸ 25/02/2020 ΠΝΠ) νὰ γίνει καὶ νόμιμος. Ἄλλωστε, γιὰ νὰ καταστεῖ καὶ εὐθέως Συνταγματικος, εἶναι ἐπιβεβλημένο νὰ ὑπάρχει στὸ ἀρχεῖο μία ἀπόφαση ποὺ θὰ καταδεικνύει, ἀφενὸς τὴν ἀναπηρία τῆς Δικαιοσύνης νὰ ὑπηρετήσει τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα καὶ νὰ ἀντισταθεῖ στὶς παράνομες ἐπιταγὲς τῆς ἑκάστοτε Κυβέρνησης καὶ ἀφετέρου τὴν «νομιμότητα» ὅσων ἕως τώρα θεωροῦνται παράνομα.
Ποιὸς, ὅμως, θὰ μπορέσει νὰ καταδικάσει τοὺς ἰθύνοντες, μόλις τελειώσει ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ Κορωνοϊοῦ (στὴν «ἐπιστημονικὴ» ὁρολογία συναντᾶται καὶ ὡς ἀόρατος ἐχθρός), ὡς ἐγκληματίες πολέμου; Ἡ συμμετοχικὴ δράση τῆς Δικαιοσύνης θὰ εἶναι πάντως ἀδιαμφισβήτητη καὶ ἂν δὲν καταδικαστεῖ ὡς συναυτουργός, θὰ καταδικαστεῖ ὡς ἄμεση συνεργὸς τῶν δραστῶν, ἀφοῦ χωρὶς τὴ βοήθειά της οἱ τελευταῖοι δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ διαπράξουν ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα σὲ βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἐγκλήματα κατὰ τῆς ζωῆς του καὶ τῆς ὑγείας του, κατὰ τῆς θρησκευτικῆς του συνείδησης και λατρείας ποὺ εἶναι ἄκρως ἀπαραβίαστη καὶ κατὰ τῶν ἐν γένει ἀτομικῶν καὶ συνταγματικῶς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του. Ἐγκλήματα ποὺ ἔχουν προκαλέσει ἀνυπολόγιστο πόνο καὶ ζημία στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τῶν Ἑλλήνων καὶ ποὺ ἐκδηλώνονται ἐν καιρῷ ὑγειονομικῆς κρίσης μὲ σκληρὸ καὶ ἄμεσο πατερναλισμό.
Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅμως, ὅτι καὶ τὸ Κράτος μᾶς ἀντιμετωπίζει ὅλους ὡς δυνητικοὺς ἐγκληματίες ἑνὸς ἐγκλήματος δυνητικῆς διακινδύνευσης (285 ΠΚ) καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ βρισκόμαστε σὲ κατ’ οἶκον περιορισμὸ λὲς καὶ τελέσαμε τὸ ἔγκλημα καὶ τώρα πρέπει νὰ ἐκτίσουμε τὴν ποινή μας. Καὶ φυσικά, ὅπως σὲ κάθε φυλακὴ ἔτσι καὶ στὴ δική μας ὑπάρχουν παντοῦ ἀστυνομικὰ ὄργανα, ποὺ φροντίζουν νὰ παρεμβαίνουν κατασταλτικὰ κάθε φορά ποὺ θὰ τολμήσουμε νὰ «ἀποδράσουμε» καὶ βεβαιώνουν τὴν παράβαση μὲ τὴ συνακόλουθη χρηματικὴ ποινή. Τὸ ἑπόμενο βῆμα βέβαια θὰ εἶναι ἡ οἰκονομικὴ πτώχευση αὐτῆς τῆς χώρας καὶ τότε πάλι τὸ Κράτος θὰ μᾶς ἐπιβάλλει ὡς ποινὴ καὶ τὴν κοινωφελῆ ἐργασία. Καὶ νὰ πῶς τὸ θῦμα κατάφερε νὰ γίνει θύτης καὶ γιὰ πρώτη φορά στὰ χρονικὰ νὰ καταδικαστεῖ σὲ ὅλες τὶς μορφὲς ποινῶν ποὺ προβλέπει τὸ Ποινικό μας Δίκαιο!
Τὸ ΣτΕ ἀπέδειξε περίτρανα τὸ ἀναξιοκρατικὸ σύστημα ἀπονομῆς τῆς δικαιοσύνης σὲ μία κοινωνία ποὺ μόνο κατ’ ἐπίφαση ὑπάρχει Δημοκρατία. Ἀπέδειξε ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα σὲ ὅλες τὶς Νομικὲς Σχολὲς τῆς Ἑλλάδας δὲν θὰ πρέπει νὰ διδάσκεται τὸ Σύνταγμα, ἀλλὰ τὸ Δίκαιο τοῦ ἰσχυροῦ, ποὺ πρόκειται γιὰ μία περὶ δικαίου ἀντίληψη τοῦ σοφιστῆ Θρασύμαχου, ποὺ γίνεται φανερὴ μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Πλάτωνα «Πολιτεία» («φημὶ γὰρ ἐγὼ εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον» Πλάτωνος «Πολιτεία» Α΄ 336b). Ἂς χειροκροτήσουμε ὅλοι τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας μὲ μία δόση εἰρωνείας γιὰ αὐτήν του τὴν (τραγελαφικὴ) ἀπόφαση ποὺ ἀποτέλεσε τὸ προοίμιο μιᾶς προσπάθειας νομιμοποίησης ἀντισυνταγματικῶν ἐπιταγῶν καὶ ἀπέδειξε «πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ» τὰ σαθρὰ θεμέλια αὐτοῦ τοῦ Κράτους («δικαίου» κατὰ τ’ ἄλλα).
"O.T."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου