Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΑΙΡΕΤΚΟΥΣ --- Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ομ. καθηγητού του Α.Π.Θ.

Το πρόβλημα  τῆς συμπροσευχῆς με τους αἱρετικούς ἀπασχολεῖ σοβαρά τις τελευταῖες δεκαετίες το ὀρθόδοξο πλήρωμα, διότι ἔχουν πληθυνθῆ οἱ παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι με ἀναμφισβήτητη σαφήνεια καταδικάζουν τις συμπροσευχές. Ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας ἐπί μακρά σειρά αἰώνων ἐσέβετο καί ἐτηροῦσε την ἱεροκανονική τάξη. Ἀκόμη και ἡ πρωτοστατοῦσα τώρα στις συμπροσευχές και κακόν παράδειγμα δίδουσα Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως δεν τόλμησε ἐπισήμως να ὑποστηρίξει την κατάργηση τῶν Ἱερῶν κανόνων, μολονότι μεμονωμένες φωνές ἰσχυρῶν ἐκπροσώπων της θεωροῦν ἀναχρονιστική την ἐφαρμογή τους. Δυστυχῶς ἡ ἄνευ σοβαρῶν ἐμποδίων πρόοδος τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ και ἡ συνακόλουθη ἄμβλυνση τῆς ὀρθοδόξου εὐαισθησίας ἐπί δεκαετίες, λόγῳ ἀφωνίας και ἀπραξίας τῶν ἐντεταλμένων να φρουροῦν και να φυλάττουν αὐτά, πού παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι και οἱ Ἅγιοι Πατέρες, συνετέλεσαν στην ἐνθάρρυνση τῶν Οἰκουμενιστῶν να ὀργανώνουν «ἑβδομάδες συμπροσευχῆς», με συμμετοχή κληρικῶν και καθηγητῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, να λαμβάνουν μέρος ἀδεῶς στις ἀκολουθίες τῶν  ἑτεροδόξων, μερικοί δε και να ξεπερνοῦν την «κόκκινη γραμμή», πού θέτουν ὁρισμένοι ὡς ἔσχατο ὅριο ἀνοχῆς, και να μετέχουν τῆς ἀτέλεστης και ἀχαρίτω της «ΘείαςΕὐχαριστίας» τῶν ἑτεροδόξων «ἀζυμῖται γινόμενοι».

Ἤδη ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὡς ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, ὅπως ὁ ἴδιος ἀπεκάλυψε ὁμιλῶν προς ὀρθοδόξους ἱερεῖς τῆς Γερμανίας, κατά μαρτυρίαν τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, συνιστοῦσε στους ἱερεῖς να μεταλαμβάνουν τούς ἑτεροδόξους, ὅπως ἔπραξε και ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος πρό ἐτῶν στην Ραβέννα μεταδώσας την Θ. Κοινωνία σε ἑτεροδόξους. Ἀκόμη και στην πάλαι ποτέ παραδοσιακή Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἱερεύς, καθηγητής τῆς Νομικῆς Σχολῆς, ὁ πρωτοπρεσβύτερος Κώστας Μπέης, ἐκαυχήθη ἐγγράφως ὅτι ἔλαβε μέρος σε οἰκουμενιστική «Θεία Λειτουργία», στη Σύρο, και μετέλαβε την παπική ὄστια, χωρίς οὔτε ὁ ἐπίσκοπός του να τον ἐλέγξει οὔτε ἡ Ἱερά Σύνοδος να ἀσχοληθεῖ με τον «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ και προπετεῖ τῇ  γλώσσῃ» καταφρονητή τῶν Ἱερῶν Κανόνων. ᾽Αποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν τῶν παραβάσεων σε ὑψηλότατο ἐπίπεδο ἀποτελοῦν ὅσα ἄθεσμα, ἀντιπατερικά και πρωτοφανῆ συνέβησαν κατά την ἐπίσκεψη τοῦ πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´ στο Φανάρι κατά την θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου, στις 30 Νοεμβρίου τοῦ 2006. Ἐξέστησαν τότε ὁ οὐρανός και ἡ γῆ, ἐπί τῇ θέᾳ τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα «ἑστῶτος ἐν τόπῳ ἁγίῳ» (Ματθ.24,15 ), ὑμνουμένου και εὐλογουμένου ὡς Σωτῆρος -«εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν  ὀνόματι Κυρίου»-, κατασπαζομένου ὑπό τοῦ πατριάρχου ὡς ἁγιωτάτου ἐπισκόπου Ρώμης, φέροντος ἀρχιερατικό ὠμόφορο καί ἀπαγγέλλοντος το «Πάτερ ἡμῶν», και πλεῖστα ἄλλα. Ἐλέγξαμε τότε με ἄρθρα μας αὐτήν την καταπάτηση και περιφρόνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, την διακοπή τῆς ὀρθοδόξου διαδοχῆς και τῆς πατερικῆς πορείας με συνέπεια να μᾶς διαμηνύσουν ἐγγράφως ἀπό

τό Φανάρι ὅτι δέν ἔχουμε πλέον θέση στις τάξεις τῶν κληρικῶν τοῦ Πατριαρχείου καί πρέπει νά τούς πληροφορήσουμε σέ ποιά Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θέλουμε νά στείλουν τό ἀπολυτήριό μας, ὅπερ καί ἐπράξαμε, συναριθμηθέντες μεταξύ τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, μέ τήν εὐλογία καί συγκατάθεση τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἀνθίμου. Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς τήν προσπάθεια νά φιμωθοῦν οἱ ὀρθόδοξες φωνές καί νά ἀποδυναμωθοῦν οἱ ἀντιστάσεις, ὥστε νά φθάσουμε στήν ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» καί στή διακοινωνία ἀπό κάτω, σιγά-σιγά, ἀπό τή βάση, μέ ἐξοικείωση τοῦ κόσμου στίς συμπροσευχές καί στά συλλείτουργα. Αὐτό ὅμως δέν πρόκειται νά γίνει, ἄν ὁ παναιρετικός πάπας δέν ἀποκηρύξει τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις του καί δέν ἐπιστρέψει ἐν μετανοίᾳ στίς ἀγκάλες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, φειδόμενος τῆς σωτηρίας ἑκατομμυρίων μελῶν τῆς δῆθεν Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

 

 * *  * *  * *

Ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνισχύεται· «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Βʼ Τιμ.2, 9). Πλῆθος μελετῶν, ἄρθρων καί βιβλίων γιά τό θέμα τῆς συμπροσευχῆς μέ τούς αἱρετικούς παρουσιάζουν τήν ὀρθόδοξη στάση καί ἐπικρίνουν τούς παραβάτας τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἐλάχιστοι καί στρατευμένοι στόν Οἰκουμενισμό οἱ ὑποστηρικτές τῆς συμπροσευχῆς, μέ ἀσθενῆ καί ἑτοιμόρροπη ἐπιχειρηματολογία. Μεταξύ δέ τῶν ὅσων ἔχουν γραφῆ ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς τό καλύτερο ὅλων, τό ἄριστο, εἶναι τό βιβλίο τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, εὐλογημένου καί προικισμένου κληρικοῦ, ὄχι μόνον τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πατρῶν, ἀλλά ὁλόκληρης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὡς πανεπιστημιακός δάσκαλος, ἐθισμένος ἐπί δεκαετίες νά ἀξιολογῶ καί νά βαθμολογῶ κείμενα καί μελέτες αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά, ὅταν πῆρα στά χέρια μου τήν α´ ἔκδοση τοῦ βιβλίου γιά δύο βασικούς λόγους. Ἐν πρώτοις γιά τήν πληρότητα στήν παρουσίαση τοῦ θέματος, ὡς πρός τήν γνώση τῶν πηγῶν και τῆς σχετικῆς βιβλιογραφίας. Θά μποροῦσε κάλλιστα νά ὑποβληθεῖ ὡς διδακτορική διατριβή στόν χῶρο τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου. Ἐκπλήσσει ἡ εὐρύτης τῆς γνώσεως τῆς ἱεροκανονικῆς γραμματείας. Ὁ δεύτερος καί σημαντικότερος λόγος ἔγκειται εἰς τό ὅτι ὁ π. Ἀναστάσιος μέ εὐγενῆ τρόπο διαλέγεται μέ τούς ἀντιθέτους ἐν παρρησίᾳ, ἔστω καί ἄν αὐτοί εἶναι ὑψηλόβαθμοι κληρικοί ἤ καί καθηγηταί του στήν Θεολογική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε, καί τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν ἀρκεῖται στήν ἁπλή παράθεση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχει μέ πολλή ἐπιτυχία καί ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία. Μεταξύ δέ τῶν ἐλεγχομένων εἶναι καί μερικοί ἐκ τῶν τά πρῶτα φερόντων στό χῶρο τῆς Δογματικῆς καί τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου. Ἰσχύει στήν περίπτωσή τους τό «Φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. 1, 22). Δεχθήκαμε γιʼ αὐτό ὁλοπρόθυμα, «ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας», τήν πρόταση τοῦ π. Ἀναστασίου νά συμπεριλάβουμε τό μοναδικό γιά τήν πληρότητα καί ἐπιχειρηματολογία βιβλίο του στίς ἐκδόσεις «Θεοδρομία» τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, ὡς β´ ἔκδοση, βελτιωμένη καί συμπληρωμένη. Πράγματι ἐκτός τῶν τυποτεχνικῶν βελτιώσεων καί ἀλλαγῶν, πού δέν ἄγγιξαν καθόλου τό ἄριστο περιεχόμενο, ἡ παροῦσα β´ ἔκδοση συμπληρώνεται μέ παράρτημα, πού περιλαμβάνει α) Σχολιασμό στό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Βλ. Φειδᾶ ὑπέρ τῆς συμπροσευχῆς καί β) τήν ἀλληλογραφία τοῦ π. Ἀναστασίου μέ τόν Μ. Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Τέτση, ὁ ὁποῖος ἐπεκαλέσθη τό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Βλ. Φειδᾶ, γιά νά ὑποστηρίξει καί αὐτός τίς οἰκουμενιστικές συμπροσευχές. Ἐκφράζουμε τή χαρά μας, γιατί προσφέρουμε στό ὀρθόδοξο πλήρωμα ἕνα σπουδαῖο πατερικό βιβλίο, πού ἀντιμετωπίζει μέ πληρότητα τό θέμα τῆς συμπροσευχῆς, καί τήν ἀγαλλίαση, διότι ὁ Θεός ἐγείρει ἐκ τῶν νεωτέρων ταλαντούχους ὑπερασπιστάς καί ὁμολογητάς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐνώπιον τῶν κατά κόσμον ἰσχυρῶν προϊσταμένων τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ὥστε νά φθάσουμε στήν ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» καί στή διακοινωνία ἀπό κάτω, σιγά-σιγά, ἀπό τή βάση, μέ ἐξοικείωση τοῦ κόσμου στίς συμπροσευχές καί στά συλλείτουργα. Αὐτό ὅμως δέν πρόκειται νά γίνει, ἄν ὁ παναιρετικός πάπας δέν ἀποκηρύξει τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις του καί δέν ἐπιστρέψει ἐν μετανοίᾳ στίς ἀγκάλες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, φειδόμενος τῆς σωτηρίας ἑκατομμυρίων μελῶν τῆς δῆθεν Καθολικῆς Ἐκκλησίας.