Ο ἀείμνηστος ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. (Ὁμιλία 20 στὸν Ἰεζεκιήλ). Λέγει:

 «Ἀντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ φτάνουμε νὰ ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ νὰ εἶναι μασῶνοι. Αὐτὸς (ὁ κληρικός) οὐσιαστικὰ ἔχει χάσει τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὅπως τὸ βλέπουμε τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ, ποὺ ὁ κλῆρος εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία, καὶ τὸ εἴδαμε αὐτὸ πολύ-πολὺ καθαρά.

 Σᾶς αἰτιολόγησα, γιατί ἀρχίζει ἡ σφαγὴ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ φυλάξουν τὸ λαό καί, ὅμως, αὐτοὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ μὲ κακό τους παράδειγμα εἰς τὴν εἰδωλολατρία.

 Καὶ ἐρχόμεθα νὰ ἐρωτήσουμε: Γιατί τὸ ἱερὸ κείμενο τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του; Λέει ὁ Θεός: «ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μου». Αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ τώρα εἰδωλολατροῦν, τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του, τοὺς ἱερεῖς. Σημειώνει ὁ Θεοδώρητος ποὺ ἑρμηνεύει:«οὐκ ἀληθῶς ἁγίους αὐτοὺς ὀνομάζει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ὑπελαμβάνοντο, ὡς εἰς τὴν τοῦ Θεοῦ θεραπείαν ἀνθρώπων». Ὄχι γιατὶ ἦσαν Ἅγιοι, ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι ἐθεωροῦντο, ἐπειδὴ εὑρίσκοντο εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέμε, Ἅγιε Ἀρχιμανδρίτα, Ἅγιε..., ἀλλὰ δὲν ἦσαν ὅμως Ἅγιοι.

 

«Καὶ ἤρξαντο –λέγει τὸ κείμενο στὴν συνέχεια– ἀπὸ τῶν ἀνδρῶν τῶν πρεσβυτέρων, οἳ ἦσαν ἔσω ἐν τῷ οἴκῳ», δηλ. μέσα στὸν Ναὸ καὶ τὶς αὐλὲς τοῦ Ναοῦ.

 

Διότι, ἐκεῖ δὲν εἰδωλολατροῦσαν; Ἐκεῖ τώρα ἐπέρχεται ἡ σφαγή. Ἡ σφαγὴ ἀρχίζει ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ εὑρίσκοντο εὶς τὴν ἐσωτάτην αὐλὴν καὶ μέσα εἰς τὸν Ναό. Θὰ πεῖτε βεβήλωσις (τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ); Ἀλλὰ ὁ χῶρος, εἶχε ἤδη βεβηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἱερεῖς μὲ τὴν εἰδωλολατρία.

 

Γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος. Ἀλήθεια, θὰ φανταζόσαστε ὅτι αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος, δηλ. ἡ Κ. Διαθήκη; Ἀκοῦστε τί λέγει εἰς τὴν πρώτη του ἐπιστολή, (1Πέτρ., δ΄ 17-18): «ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα (ὁ καιρὸς νὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη) ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ (ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, λέει, θὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη)·εἰ δὲ πρῶτον ἀφ' ἡμῶν (ἐὰν λοιπον, πρῶτα ἀπὸ μᾶς –βάζει καὶ τὸν ἑαυτό του- θὰ ἀρχίσει ἡ ὀργὴ καὶ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ), τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; (ποιό θὰ εἶναι τὸ τέλος ἐκείνων ποὺ ἀπειθοῦν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ;). καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται;».

 

Εἴδατε διάκριση μεταξὺ ἀσεβοῦς καὶ ἁμαρτωλοῦ; Ἀσεβὴς λέγεται ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος παραβαίνει τὶς τέσσερις πρῶτες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Δεκάλογο. Καὶ ἁμαρτωλὸς ἐκεῖνος ποὺ παραβαίνει τὶς ἕξη ἑπόμενες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο λέγεται ἀσέβεια, τὸ δεύτερο λέγεται ἁμαρτία. Κάτι, ποὺ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, λέγεται ἀσέβεια.

 

Ἔτσι βλέπουμε ὅτι ἡ σφαγή, ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Ἱερατείου –καὶ τοῦ λαοῦ ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ Ἱερατεῖον– εἶναι ἱστορικῶς ἐπαναλαμβανομένη... Ἐφόσον ἔχουμε τὰ ἴδια αἴτια, θὰ ἔχουμε καὶ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Μποροῦμε νὰ θυμηθοῦμε ἀγαπητοί, ἐκείνη τὴν τριήμερη σφαγὴ τῆς Βασιλευούσης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Πῆγε ὁ πληθυσμὀς τῆς Πόλης (ὅσοι πῆγαν) μέσα στὴν Ἁγία Σοφία γιὰ νὰ σωθοῦν· κι ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι ἔσφαξαν μὲ τὴν ψυχή τους. Μέσα στὸν Ναό. Ναί. Γιατὶ προηγουμένως εἶχε βεβηλωθεῖ ἀπὸ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ μάλιστα ἀπὸ κληρικούς, καὶ δὴ Πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταθεῖ αἱρετικοί. Ἀναφέρονται ἀπὸ ἱστορικοὺς σημεῖα ἐγκαταλείψεως τῆς θείας προστασίας τῆς Πόλεως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου