Στή χριστιανική πνευματική ζωή, κάθε πρόοδος καί κάθε ἐπιτυχία εἶναι καρπός καί προϊόν δύο παραγόντων, τῆς θείας Χάριτος καί τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄ Κορ. Δ΄7). Ἐάν κάθε χάρισμα πνευματικό καί «πᾶν δώρημα τέλειον» προσφέρεται ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγαθότητας καί τῆς ἀγάπης, τόν Κύριο, πολύ περισσότερο τό μέγα θαῦμα τῆς ἀναγέννησης καί ἀνακαίνισης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Στό διάλογο τοῦ Νικόδημου μέ τόν Ἰησοῦ, πού ἀποτελεῖ διαμάντι τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Νικόδημος ἄκουσε ἀπ᾽ τό χρυσό στόμα τοῦ Θεανθρώπου, τόν περίφημο καί πνευματικότατο λόγο γιά τήν προσωπική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Κι ἐπειδή δέν τό πολυκατάλαβε, τοῦ τό διευκρίνισε, λέγοντας: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. Γ΄ 3,5). Ἡ ἀναγέννηση, σάν ἔργο δικαίωσης καί σωτηρίας, δέ γίνεται μαγικά ἤ ἀποκρυφιστικά, ἤ καί μηχανιστικά, ἀλλ᾽ εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος μέ τή σύμπραξη τῆς ἐλεύθερης συγκατάθεσης καί βούλησης τοῦ ἀνθρώπου.
ΔΡΟΣΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ -- Του Φώτη Κόντογλου
Στην καλοσύνη και την αγιότητα
Τούτος ο κόσμος είναι
ανάποδος.
Τούτος ο κόσμος είναι ανάποδος. Όπως και να κάνεις, δεν τον ευχαριστείς. Ούτε στον ήλιο τον βρίσκεις, ούτε στον ίσκιο. Ο κάθε ένας λέγει το κοντό του και το μακρύ τους. Για ό,τι ενθουσιάζεται ο ένας, για ίδιο στενοχωριέται ο άλλος. Άλλη φορά μπορεί οι άνθρωποι να μην ήτανε όλοι σύμφωνοι, μα για τους πιο πολλούς το καλό ήτανε καλό και το κακό, κακό. Τώρα ο καθένας έχει σηκώσει μια παντιέρα και κάνει τον καπετάν Έναν. Πολύς κόσμος διαβάζει με ευχαρίστηση αυτά που γράφω. Δεν είναι σπουδαία πράγματα, μόνο που τα λέω ίσια κι απλά όπως τα αισθάνουμαι, και δεν θέλω να είμαι ψεύτης στον εαυτό μου και στους άλλους. Αυτό μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας. Μα οι πιο πολλοί μποδίζονται από τιποτένια πράγματα: ο ένας θέλει να φαίνεται πιο «βαθυστόχαστος» από ό,τι είναι, ο άλλος θέλει να φαίνεται μοντέρνος, να μην τον πάρουνε για χωριάτη, ο άλλος φοβάται μην τον πάρουνε για «αφελή», για όχι «σοβαρόν» άνθρωπο, ο άλλος δεν θέλει να δυσαρεστήσει κάποιον, έτερος κολακεύει τις γυναίκες και κάνει τον «ιππότη» μιλώντας με ψεύτικη ευγένεια κ.λ.π. Όσοι είναι ίσιοι και απλοί, δεν έχουνε καμμιά σκοτούρα.
Η κοινωνική φύση της ασκητικής ησυχίας. -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Πανεπ. Αθηνών
Είναι αλήθεια ότι η σκληρή θέση του ασκητού μπροστά στην ανθρώπινη συντυχία προκαλεί μια ποικιλία αντιφατικών και «αναπληρωματικών» αντιδράσεων μέσα στον ψυχικό κόσμο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας!
Και πρώτα-πρώτα ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταδικάζει αδυσώπητα τη σκληρή αυτή ασκητική θέση, ενδέχεται να βιώσει μια συγκλονιστική έκπληξη, εάν θα επιχειρούσε να αναλύσει τη δική του κοινωνικότητα. Γιατί, όπως μας αποκαλύπτει η ψυχολογία, ό,τι πολεμά κανείς έντονα, ό,τι απορρίπτει επίμονα, έχει μια εξάρτηση από το βαθύτερο εσωτερικό του κόσμο. Η επιθετικότης, σαν ψυχαναγκαστική λειτουργία, επιβεβαιώνει την προσκόλληση του ανθρώπου σ’ αυτό κατά του οποίου επιτίθεται. Έτσι όσο αποκρουστική φαίνεται στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου η σκληρή μοναξιά του ασκητικού βιώματος, τόσο περισσότερο προδίδεται μια κάποια βαθύτερη σχέση του με τη μοναξιά αυτή. Γι’ αυτό θα ερωτούσε κανείς μήπως άραγε, όταν καταδικάζει ο σύγχρονος άνθρωπος την ασκητική ησυχία, καταδικάζει την προσωπική του μόνωση που κρύβει ασυνείδητα μέσα στο απύθμενο βάθος της ατομικής του υποστάσεως; Η ψυχολογική λειτουργία της απωθήσεως και της προβολής ασυνειδήτων ψυχικών περιεχομένων μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεκαθαρίσει τις συγκεχυμένες καταστάσεις που κλείνει μέσα του.
Τη ΚΗ΄ (28η) Δεκεμβρίου, ο Όσιος ΣΙΜΩΝ ο Μυροβλύτης, ο κτίτωρ της εν τω Άθω Ιεράς Μονής Σιμωνοπέτρας, εν ειρήνη τελειούται.
Σίμων ο Όσιος Πατήρ ημών πατρίδα ή γονείς ή αδελφούς επί γης ποίους είχε δεν γνωρίζομεν. Εις ουρανούς δε πάντως πατρίδα μεν έχει την πόλιν του Θεού, την χώραν των Αγγέλων, την άνω Ιερουσαλήμ, Πατέρα τον Θεόν, μητέρα δε την Αγίαν Εκκλησίαν, πρότερον μεν την Αγωνιζομένην (την επί γης), εις ην και ανεγεννήθη, νυν δε την εν ουρανώ Θριαμβεύουσαν, την υπό του Αποστόλου καλουμένην «των Πρωτοτόκων» (Εβρ. ιβ: 23), της οποίας υιός γενόμενος έχει επομένως και αδελφούς όλους τους Αγγέλους και Μάρτυρας και Οσίους. Είχε δε και παιδαγωγόν και τέκνα, παιδαγωγόν μεν την Κυρίαν Θεοτόκον, τέκνα δε τους μαθητάς του, οίτινες καλώς τα θεία του ίχνη ηκολούθησαν και κατά πάντα τον άξιον τούτον Πατέρα των και διδάσκαλον εμιμήθησαν. Με όλον δε ότι ούτε η περιφάνεια της πατρίδος ούτε η των προγόνων ευγένεια έχει να ωφελήση ημάς τίποτε εις την σωτηρίαν της ψυχής μας, εν τούτοις φαίνεται ότι και η επίγειος του Οσίου τούτου πατρίς και οι χοϊκοί του γονείς τε και συγγενείς λαμπροί τινες και έντιμοι υπήρξαν, επειδή, καθώς λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος, «των μεγάλων ανθρώπων πόρρωθεν προκαταβάλλονται αι αρχαί».
A CONFESSION OF FAITH Against Ecumenism
From a Convention of Orthodox Clergymen and Monks
Greece, April 2009
Those of us who by the Grace of God have
been raised with the dogmas of piety and who follow in everything the One,
Holy, Catholic and Apostolic Church, believe that:
The sole path to salvation of mankind[1]
is the faith in the Holy Trinity, the work and the teaching of our Lord Jesus
Christ, and their continuance within His Body, the Holy Church. Christ is the
only true Light;[2] there are no other lights to illuminate us, nor any other
names that can save us: "Neither is there salvation in any other: for
there is none other name under heaven given among men, whereby we must be
saved."[3] All other beliefs, all religions that ignore and do not confess
Christ "having come in the flesh,"[4] are human creations and works
of the evil one,[5] which do not lead to the true knowledge of God and rebirth
through divine Baptism, but instead, mislead men and lead them to perdition. As
Christians who believe in the Holy Trinity, we do not have the same God as any
of the religions, nor with the so-called monotheistic religions, Judaism and
Mohammedanism, which do not believe in the Holy Trinity.
For two thousand years, the one Church which Christ founded and the Holy Spirit has guided has remained stable and unshakeable in the salvific Truth that was taught by Christ, delivered by the Holy Apostles and preserved by the Holy Fathers. She did not buckle under the cruel persecutions by the Judeans initially or by idolaters later, during the first three centuries. She has brought forth a host of martyrs and emerged victorious, thus proving Her divine origin. As Saint John the Chrysostom beautifully expressed it: "Nothing is stronger than the Church... if you fight against a man, you either conquer or are conquered; but if you fight against the Church, it is not possible for you to win, for God is the strongest of all."[6]
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :
Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στήν πλειονότητά τους δέν γνωρίζουν πολλά γιά τήν πνευματική ζωή. Περιορίζουν τά ἐνδιαφέροντά τους μόνο στήν τυπική ἐκτέλεση ὁρισμένων καθηκόντων και στήν τήρηση μερικῶν ἐντολῶν. Πέρα ἀπό αὐτά τίποτα ἄλλο. Ἀγνοοῦν τό μεγάλο πλοῦτο τῆς κατά Θεόν μυστικῆς ζωῆς. Και ὅσοι ἔτυχε νά ἀκούσουν κάτι σχετικό, δέν ἔδωσαν πολλή σημασία, γιατί ἦταν ἀπασχολημένοι μέ τίς βιοτικές μέριμνες. Βέβαια, ὑπάρχουν καί μερικοί, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν καθῆκον τους νά προχωρήσουν καί πιό πέρα καί νά βιώσουν τή μοναδική γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Χρειάζεται ὅμως μία προϋπόθεση: Ὁ προσωπικός ἀγώνας κατά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας. Ἡ πρόοδος στήν πνευματική ζωή ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἀγώνα, πού κάνει ὁ καθένας.
Χαρούμενα Χριστούγεννα -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Γιορτή της χαράς τα Χριστούγεννα και ο καθένας νιώθει την ανάγκη να εξασφαλίσει γύρω του μία ατμόσφαιρα χαράς, στην οικογένεια, στο εργασιακό περιβάλλον, στη συντροφιά, στο χώρο του. Οι φωτεινές γιρλάντες στους δρόμους, στις βιτρίνες και στα παράθυρα των σπιτιών, τα φωτοστόλιστα δεντράκια, οι στημένες φάτνες με τους προσκυνητές βοσκούς και μάγους, ακόμη κάποιες αγορές, ευκαιρίες τουρισμού στο εξωτερικό και διασκέδασης, επισκέψεις, ευχές, δωράκια, όλα αποτελούν προσπάθειες για την εισαγωγή μας σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. «Εξάλλου», λέμε, «το απαιτούν οι μέρες». Και όμως – ποιος δεν το γνωρίζει; - αυτές τις μέρες της χαράς, πάρα πολλοί συνάθρωποί μας γεύονται σκληρότερη τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά, την απογοήτευση. Δεν είναι μόνο η ακρίβεια και οι ακόρεστες ανάγκες, πραγματικές ή πλασματικές, που περισσεύουν στις γιορτές. Δεν είναι η φτώχια, η ανεργία, η κακομοιριά, που σωρεύεται στην κοινωνία μας. Δεν είναι πάντοτε η έλλειψη υλικών αγαθών. Αυτό που κυρίως λείπει είναι η αγάπη και η ειρήνη του Θεού απ΄ τις καρδιές μας.