ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ, ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ!” --- Του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Ο Άγιος Νικόλαος είναι πράγματι πολύ μεγάλος Άγιος, πολυαγαπημένος, πολυχαρισματούχος, πολυθαυματουργός! Είναι ο προστάτης των ορφανών και των χηρών. Ο τροφέας των πεινώντων και πλουτιστής των πτωχών. Είναι ο άριστος ρύστης των αιχμαλώτων. O άμεσος σωτήρας των πλεόντων και των εν θαλάσση κινδυνευόντων.

Κάθε λιμάνι και κάποιο πλοίο, πλοιάριο, καϊκι και βαρκούλα, αφιερωμένο στο όνομά του θα βρεθεί. Κάθε σχεδόν οικογένεια κι’ ένας Νικόλαος. Στην Υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, κάθε Πέμπτη της κάθε εβδομάδος, κάθε μήνα, εορτάζεται ο Άγιος Νικόλαος!

Το μεγάλο μυστικό…! -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Όλο το πνεύμα του Ευαγγελίου του Χριστού, από τη στιγμή που πραγματοποιούμε την πρώτη κατάδυσή μας στην ιερή κολυμβήθρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, μας εντάσσει σε μια μεταμορφωτική πορεία. Η πνευματική μας προσπάθεια δεν προσδιορίζεται μόνο ως ακρόαση του λόγου του Θεού και ως εφαρμογή ορισμένων εντολών. Προβάλλεται και διευκρινίζεται σαν μια διαδικασία δημιουργίας νέας ζωής! Θα έλεγε κανείς ότι, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της φύσεως του ανθρώπου, η νέα ζωή κατανοείται σαν μια οντολογική μεταβολή με σαφή τον εξελικτικό της χαρακτήρα από την πνευματική νηπιότητα στην ανδρική πνευματική ωριμότητα, εφ’ όσον οφείλουμε να φτάσουμε «οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Έτσι το πρόβλημά μας δεν είναι να γίνουμε απλώς καλύτεροι, απ’ ότι είμαστε, σε μια συγκεκριμένη στιγμή αλλά να βιώσουμε την «καλήν άλλοίωσιν» και να γίνουμε «καινή κτίσις». Με τον πνευματικό εξοπλισμό, που μας εφοδιάζει ο μυστηριακός πλούτος της Εκκλησίας μας, οφείλουμε να εισέλθουμε σε μια διαδικασία «υπαρξιακής» αλλαγής.

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον -- Φώτη Κόντογλου

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἡ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.

Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.

Τη ΣΤ΄ (6η) του Δεκεμβρίου μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΙΚΟΛΑΟΥ Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

 Άγγελος εν τω κόσμω αληθώς ανεδείχθης Νικόλαε Χριστού Ιεράρχα και νυν αγγέλων χοροίς συνών την δε ημών προσφοράν δέξαι Άγιε· ταις σαις γαρ αντιλήψεσι, προστρέχοντες αναβοώμεν:                                                                                                                                                                                                                                       

Χαίρε ο τύπος της εγκρατείας                                                                                              

Χαίρε ο λύχνος της ευσεβείας                                                                                            

Χαίρε της Τριάδος η σάλπιγξ η εύηχος                                                                             

Χαίρε της Αρείου μανίας ο έλεγχος                                                                                     

Χαίρε ύψος ταπεινώσεως και αγάπης θησαυρός                                                              

Χαίρε βοηθός ιλαρότητος και θαυμάτων ποταμός                                                             

Χαίρε ότι εδείχθης εκκλησίας λαμπρότης                                                                           

Χαίρε ότι τυγχάνεις ιερέων φαιδρότης                                                                                

Χαίρε πτωχών προστάτης θερμότατος                                                                             

Χαίρε ημών λιμήν ακλυδωνέστατος                                                                                         

Χαίρε οξύς κυβερνήτης πλεόντων                                                                                     

Χαίρε ταχύς αρωγός των βοώντων                                                                             

ΧΑΙΡΟΙΣ  ΠΑΤΕΡ  ΝΙΚΟΛΑΕ

Νικόλαος ο της νίκης επώνυμος και εν Αγίοις θαυματουργός Πατήρ ημών εγεννήθη εις τα Πάταρα της Λυκίας, πότε ακριβώς δεν είναι γνωστόν, πάντως κατά το έτος τα΄ (300), επί της εποχής των ασεβών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού ήτο Αρχιερεύς των Μυραίων, έφθασε δε και μέχρι των χρόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου και έλαβε μέρος εις την Αγίαν Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον την εν Νικαία συγκροτηθείσαν κατά το έτος τκε΄ (325), εκοιμήθη δε περί το έτος τλ΄ (330). Παρακολουθήσατε όμως μετά μεγάλης προσοχής τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όπως συνέγραψεν αυτόν ο Όσιος Συμεών ο Μεταφραστής, ίνα πολλήν την ευφροσύνην λάβητε, διότι όντως ούτος είναι ηδύτατος και πανευφρόσυνος.

Βιωματικὴ προσωπογραφία τοῦ πατρὸς Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ (†19.12.2019)

 Τοῦ Δρ. Δημητρίου Γ. Μεταλληνοῦ

Ἐπιθυμοῦμε ἀρ­χι­κῶς νὰ καταθέσουμε τὴ βαθειά μας εὐγνωμοσύνη πρὸς τὴν ἐκ­κλησιαστικὴ ἐφημερίδα «Ὀρ­θόδοξος Τύπος», γιὰ τὴν ἀφιερωματικὴ αὐτὴ ἀναφορὰ στὸν μακαριστό μας διδάσκαλο (καὶ) πατέρα Γεώργιο Δ. Μεταλληνό, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως ἑνὸς ἔτους ἀπὸ τὴν κοίμησή του (†19.12. 2019).

 Ζητῶ συγγνώμη ἀπὸ τὴ σεβαστή μας μητέρα, πρεσβυτέρα Βαρβάρα καὶ τὰ πολυαγαπημένα μου ἀδέλφια Ἀγγελικὴ καὶ Θεόδωρο, ποὺ ὑπογράφω τὸ παρὸν κείμενο, ἐνῷ καὶ οἱ τρεῖς τους ἔχουν νὰ καταθέσουν πολὺ περισσότερα βιώματα γιὰ τὸν μακαριστό μας πατέρα, ἀφοῦ κατὰ τὰ τελευταῖα εἴκοσι τέσσερα ἔτη δὲν κατοικῶ στὴν Ἀθήνα καὶ κοντὰ στὴν οἰκογένειά μας, ἀλλὰ στὴ γενέθλιο καὶ αἰώνια πλέον γῆ τοῦ μακαριστοῦ πατρός μας, τὴ φιλόξενη Κέρκυρα. Τοὺς εὐχαριστῶ ἐκ βαθέων γιὰ τὴν παραχώρηση αὐτή, κάνοντας ὑπακοὴ στὴν ἐπιθυμία τους καὶ ἰδιαίτερα τοῦ στενότερου συνανθρώπου του, τὴ συμβία του καὶ σεβαστή μας μητέρα. Τοῦ προσώπου, ποὺ μετὰ τὸν Τριαδικό μας Θεό, γνώριζε καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον τὸν παπὰ Γιώργη…

-----------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

π. Γ.Μ.: «Σύντομα θὰ συναντήσω τὸν Χριστό μας καὶ τρέμω μὴ μοῦ θέσει τὸ ἀκόλουθο ἐρώτημα: Καλὰ βρὲ παπὰ – Γιώργη, στὴ ζωή σου εἶχες ἀδυναμίες καὶ ἁμαρτίες. Ἡ πίστη ΜΟΥ, ὅμως, βρὲ παπά- Γιώργη, τί σὲ πείραξε; Πῶς τόλμησες νὰ πειράξεις τὴν Πίστη ΜΟΥ;»

Ἐδῶ ὁ συγγραφεύς τοῦ ἄρθρου κ. Δ.Μ. θά ἔπρεπε νά ἐξηγήσῃ διά ποῖον λόγον ὁ π. Γ.Μ. εἶπεν αὐτά τά λόγια; Ἠσθάνετο ὅτι ἔσφαλλεν ὡς πρός τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί πῶς; Αὐτό εἶναι τό κυριώτερον σημεῖον τῆς ἀναρτήσεως, ἀλλά δυστυχῶς ἁπλῶς γεννᾶ ἐρωτηματικά. Ὑποπτεύομαι ὅτι ἀναφέρεται στήν μή διακοπήν τῆς κοινωνίας μέ τούς Οἰκουμενιστάς, ἄν καί ὁ φίλος καί συμφοιτητής του, ὁ μετέπειτα Ἱερομόναχος π. Θεοδώρητος (Μαῦρος), τόν ἐπροβλημάτιζε συχνά μέ τίς ἐπιστολές του σ' αὐτό τό κρίσιμον θέμα (βλ. τό σχετικόν βιβλίον τοῦ κ. Νικολάου Μάννη).

" Θεοτοκάριον "

 

Διότι τόσον η Θεοτόκος ήτον καταπεπυκνωμένη κύκλω κατά την ψυχήν και τω σώμα από τας αρετάς και τας θείας και υπερφυσικάς χάριτας, ώστε δεν ευρήκεν ουδέ την παραμικράν είσοδον ο Διάβολος, δια να εμβάση εις το πανάγιον Αυτής υποκείμενον καμμίαν προσβολήν πονηρού λογισμού.

Τη ΙΘ΄ (19η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΡΗΓΕΝΤΙΟΥ Επισκόπου Αιθιοπίας.

Γρηγέντιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο από την μεγαλόπολιν των Μεδιολάνων, ήκμαζε δε εν έτει φιη΄(518). Οι γονείς του ωνομάζοντο Αγάπιος και Θεοδότη, ευσεβείς αμφότεροι· το δε παιδίον αυτών, ο θείος δηλαδή ούτος Γρηγέντιος, από μικρός εδεικνύετο, ότι έμελλε να γίνη δούλος Χριστού γνήσιος από σημεία και πράξεις εναρέτους, τας οποίας είχεν εκ νεότητος. Όθεν όταν έφθασεν εις ηλικίαν νόμιμον, τον εχειροτόνησαν Διάκονον με θείον νεύμα και βούλησιν και τότε εδόθη εις περισσοτέραν νηστείαν, σκληραγωγίαν και άσκησιν και άλλας αρετάς ο θαυμάσιος· όθεν δεξάμενος την Χάριν του Πνεύματος, ετέλει σημεία μεγάλα και τέρατα. Υπήρχε δε εκεί εις τα Μεδιόλανα γέρων τις σημειοφόρος Ερημίτης, όστις προεφήτευσεν εις τον Άγιον όσα έμελλε να συμβώσιν εις αυτόν. Αλλά και ο Μέγας Απόστολος Πέτρος εις οπτασίαν τού εφανέρωσεν ύστερον, ότι θέλει γίνει Επίσκοπος Αιθιοπίας και θα επιστρέψη μυριάδας Εβραίων εις την ευσέβειαν, καθώς και εγένετο. Τον καιρόν εκείνον ήτο αυτοκράτωρ εις το Βυζάντιον ο ευσεβής και υπέρμαχος της Ορθοδοξίας Ιουστίνος ο Α΄, όστις εβασίλευσεν από του 518 μέχρι του 527 μ.Χ. οπότε αφήκε τον θρόνον του εις τον ανεψιόν του Ιουστινιανόν τον Α΄ 527- 565 μ. Χ.

Που είναι ο εντός και εκτός Ελλάδος Μοναχισμός ;;;

Ο μοναχός δεν πρέπει να επιτρέπει την παραμικρή καινοτομία σε θέματα πίστεως, κατά τον Άγιο Πατέρα και μεγάλο μοναστικό ηγέτη, οργανωτή του μοναχικού βίου Θεόδωρο Στουδίτη. Δεν φοβήθηκε τις απειλές και τους διωγμούς των εικονομάχων αυτοκρατόρων και πατριαρχών αλλά μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στον περίβολο, της Μεγάλης Ιεράς Μονής Στουδίου, οργάνωσε λιτανεία με λαμπαδηφορία χιλίων μοναχών, που κρατούσαν τις απαγορευμένες άγιες εικόνες στα χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχούς της Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στα Ιεροσόλυμα οι Άγιοι Σάββας Ηγιασμένος και Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, και άλλοι μέγιστοι μοναχικοί ηγέτες, και έσωσαν την Ορθοδοξία από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;

The Orthodox Church

For those who are thirsting for the same Church which Christ established nearly 1987 years ago, come and drink of the knowledge that the Orthodox Church is that one and same Church. For those who hunger for the fullness of the original Christian Faith, come and partake of the wisdom of nearly 2000 years of unbroken theology. For those who have felt a sense of something missing in their prayer life, come and experience the depth of Orthodox praise and devotion and feel the real presence of Jesus Christ. For those who have never seen true worship, come and participate in the Divine Liturgy and see heaven united to the earth.

Οι οικουμενισταί είναι ψευδοχριστιανοί, «πλανώντες και πλανώμενοι»

Ο δαίμων της υπερηφανείας έχη φθείρει τα νοήματα  των «ορθοδόξων» Οικουμενιστών, και ούτε γνωρίζουν τι λέγουν ή «περί τίνων διαβεβαιούνται», τούτο δεν σημαίνει ότι η Αγία Εκκλησία μας οφείλει να παρακολουθήση την έξαλλον και πεπλανημένην πορείαν των. Aλλοίμονον, αν η δογματική, ηθική και πνευματική διδασκαλία της Εκκλησίας δεν έχει αιώνιον κύρος. Τότε δεν θα είχομεν Εκκλησίαν με τον αιώνιον Χριστόν ως Κεφαλήν, αλλά ομάδας παρανοϊκάς. Οι οικουμενισταί που νομίζουν ότι οι καιροί μας επιβάλλουν αλλαγήν εις την δογματικήν, ηθικήν και πνευματικήν διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων, είναι ψευδοχριστιανοί, «πλανώντες και πλανώμενοι», αξιολύπητα όντα, δουλεύοντα εις τον δαίμονα της οιήσεως. Εστερημένοι της αισθήσεως, της «νικησάσης τον κόσμον πίστεως», έχουν θορυβηθή από τα εκπληκτικά έργα των υιών των ανθρώπων και αρχίζουν να εντρέπωνται δια τα «παλαιά», που διδάσκουν οι Πατέρες. Εντεύθεν, εμφανίζονται ελευθερίως σκεπτόμενοι και ζώντες και προσαρμοζόμενοι εις τας αμαρτωλάς ιδιοτροπίας του κόσμου, που ζητεί «αγάπην» και «ένωσιν» των ανθρώπων και κάμνει το ευαγγέλιον του αιωνίου Θεού υπόθεσιν λογοτεχνίας και προσωπικών μωριών.

Η Ορθοδοξία και οι θησαυροί της -- Του Φώτη Κόντογλου

Η Ορθοδοξία είναι η πηγή απ' όπου τρέχουνε να ξεδιψάσουνε άνθρωποι που δεν ευρήκανε την αλήθεια ούτε στον Καθολικισμό, ούτε στον Προτεσταντισμό, ού­τε σε καμμιά άλλη από τις μυριάδες αιρέσεις που υπάρ­χουνε σήμερα....    

... Εάν ο άνθρωπος απελπισθεί από κάθε άλλη βοή­θεια και δέσει σφιχτά την ελπίδα του στον Θεό μοναχά, και ταπεινωθεί και δεν λογαριάζει για τίποτα τον εαυτό του, τότε θα νοιώσει να τον σκεπάζει η θεϊκή ευσπλα­χνία και να του δίνει κάποια δύναμη ώστε να μην υπάρ­χει τίποτα πια για να τον φοβερίζει, κι' ούτε καμμιά ανά­γκη για να τον κάνει να τη συλλογισθεί. Όλα του φαί­νονται σαν να μην υπάρχουνε, κι' αυτός ελαφρός σαν πνοή γεμάτη δύναμη, χαρά, ελπίδα και αγάπη (γιατί η α­ληθινή αγάπη βγαίνει από την πίστη κι' από την ελπί­δα), πετά υψηλά, γλυτωμένος από το βάρος της σαρκός κι' από τις μάταιες φροντίδες τις σαρκικής διάνοιας, ή­γουν τη φιλοδοξία, τον μωρό ζήλο να ερευνήσει το μυ­στήριο του κόσμου, κι' όλες τις άλλες μικρολογίες με τις οποίες είναι δεμένη η ζωή μας.