Ενώ οι Ορθόδοξοι ζούμε μέσα στον κόσμο, δεν γινόμαστε κόσμος. Δεν κάνουμε “όπως όλος ο κόσμος κάνει…” Ο άθεος κόσμος αποδεικνύεται άκοσμος στο Αγιοπνευματικό διάκοσμο της Ορθοδοξίας.
Όταν οι Ορθόδοξοι ξεπέφτουμε στην διαπλοκή της επάρατης κοσμικοποιήσεως, μόνοι μας επιφέρουμε επάνω μας το ευαγγελικό ανάθεμα, “όντες αυτοκατάκριτοι.” (Τιτ. 3, 11).
Όταν εμπλεκόμαστε σε μία μίμηση του κόσμου καταντούμε φθηνή απομίμηση η οποία σκοπό έχει να εξαπατήσει τον εαυτό μας και τους άλλους ότι είμαστε “σωστοί καθωσπρέπει χριστιανοί”.
Εθελοτυφλούμε στην δεινή πραγματικότητα της αρίστου υποκριτικής μας τέχνης: η αφομοίωσή μας και ο συγχρωτισμός με τον κόσμο. Είναι η ενσωμάτωσή μας και η συνουσία με το πονηρό πνεύμα των κοσμικών “Χριστουγέννων” και της κοσμικής πρωτοχρονιάς.
Ο οικογενειακός/συγγενικός οικουμενισμός αναγεννά τον διακοινωνικό και διαπολιτιστικό οικουμενισμό. Αυτός με την σειρά του πλάθει άβουλα όντα ταγμένα στην εμπορική υπηρεσία της υπερκαταναλωτικής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
----------------------------
Νικόλαος Πανταζῆς (ἐφεξῆς ΝΠ): «Διπλωματικώς διατείνονται πως η Παναίρεσή αυτή, δεν στέκεται τάχα ικανή ν’ ακυρώσει το μυστήριο, ... Οι ηγέτες και φορείς της διδασκαλίας της “εγκυρότητος μυστηρίων των αιρετικών,” ενώ τα θεωρούν “έγκυρα”, αρνούνται όμως οι ίδιοι να τα λαμβάνουν από “θολές πηγές”. ... Διδάσκουν πως η δογματική θολότητα αυτή δεν είναι αρκετή να φθάσει στην ακυρότητα. Η θολότητα, λένε, προξενεί μολυσματικότητα και η αιρετικότητα, κατ’ οικονομίαν όμως προξενεί σωτηρία! Η αίρεση σώζει! Άκουσον, άκουσον! Φρίξον Ήλιε!»
Σχόλιον: Δέν εἶμαι σίγουρος εἰς ποίους ἀκριβῶς ἀναφέρεται ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Νικόλαος. Ἔχω τήν αἴσθησιν, ὅμως, ὅτι ἀναφέρεται εἰς τόν Ἅγιον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, στόν μακαριστόν Ἱερομόναχον π. Θεοδώρητον, καθώς καί σέ μᾶς πού τούς ἀκολουθοῦμε. Ἄν ἡ ἐκτίμησίς μου αὐτή εἶναι ὀρθή, τότε εἶμαι ὑποχρεωμένος νά τονίσω ὅτι οὐδείς ἀπό τούς ὡς ἄνω ἰσχυρισμούς τοῦ ΝΠ ἀληθεύει! Οὐδείς ἀπό ἡμᾶς ἔχει ποτέ ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ αἵρεσις σώζει(!!!), ὅτι τά μυστήρια εἶναι δῆθεν ἔγκυρα κατ' οἰκονομίαν κ.λπ. Ὅλοι ἐμεῖς λέμε ὅτι οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ τήν αἵρεσιν ὄχι μόνον δέν σώζονται μέ τά «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά λαμβάνουν κρῖμα, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός σπεύδει πρός τό Ἅγιον Ποτήριον. Ὡστόσον, ἐπειδή οἱ κληρικοί τῶν Οἰκουμενιστῶν ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΘΑΙΡΕΘΗ ΑΠΟ ΚΑΜΜΙΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ, καί ἄρα εἶναι ἐν ἐνεργείᾳ κληρικοί, καθότι αὐτόματος καθαίρεσις δέν νοεῖται καί δέν προβλέπεται ἀπό τούς ἱερούς Κανόνας, ἕπεται ὅτι οἱ ἐν ἀγνοίᾳ κοινωνοῦντες σώζονται! Αὐτή εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Κολλυβαδικῆς διδασκαλίας τῶν ἐν δυνάμει καί ἐν ἐνεργείᾳ αἱρετικῶν. Αὐτό εἶναι πού λέμε καί τίποτε ἄλλο. Ἑπομένως, ἄν οἱ παραπάνω ἰσχυρισμοί τοῦ ΝΠ ἀναφέρωνται ὄντως σέ μᾶς, τότε ἀποτελοῦν διαστρέβλωσιν τῆς Ἀληθείας. Κρῖμα, διότι κατά τά ἄλλα ὁ ΝΠ εἶναι ἐκλεκτός ἀδελφός, ὅπως εἶναι καί ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς ἔχουν κατασατρέψει τήν κίνησιν τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου λόγῳ τῆς πεπλανημένης Ματθαιϊστικῆς διδασκαλίας των.
