Ελληνοχριστιανισμός εν διωγμώ

«Φυλαχτεῖτε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτές που σᾶς ἔρχονται ντυμένοι πρόβατα, ἐνῶ ἀπὸ μέσα τους εἶναι λύκοι ἁρπακτικοί. Θὰ τοὺς καταλάβετε ἀπὸ τὰ ἔργα τους»

Ματθ. 7:15, 16

Ὡς ἐκ τούτου παραθέτω τὴν προκηρύξῃ τῆς Γ’ Ἐθνοσυνελεύσεως εἰς τὴν Τροιζήνα :
«Ἕλληνες ὅταν ἐμβήκαμεν εἰς τὸ μέγα τοῦτο στάδιον ἐκηρύξαμεν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὴν σταθερὰ μας ἀπόφασιν, τὴν ὁποία ἐβεβαιώσαμέν με δημοσίους ὅρκους καὶ καθιερώσαμέν με τόσας θυσίας καὶ αἵματα. Ἂς δείξωμεν καὶ πάλιν, ὅτι εἴμεθα χριστιανοί, ὅτι εἴμεθα Ἕλληνες, πιστοὶ εἰς τὸν ὅρκον μας, σταθεροὶ εἰς τὴν ἀποφάσῃ μας προτιμῶμεν να καταβῶμεν εἰς τάφους, χριστιανοὶ καὶ ἐλεύθεροι, παρὰ να ζήσωμε σκλάβοι, χωρὶς θρησκείαν, χωρὶς πατρίδα χωρὶς τιμήν, χωρισμένοι τῶν συγγενῶν καὶ Φιλτάτων»
Συνελόντι εἰπεῖν, Νῦν ἐν παντὶ καὶ πάντοτε καὶ Ὑπὲρ Πάντων ὁ Ἀγῶν, Στῶμεν καλῶς Στῶμεν μετὰ Πίστεως»

Ψευδεπίσκοποι: «Ὁ Χριστὸς ἦτο Πρόσφυγας». -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Μέ αὐτό τό σαθρόν «ἐπιχείρημα» τῶν παγκοσμιοποιητῶν (=Σατανιστῶν) οἱ ψευδεπίσκοποι τῆς «Ἑλλάδος» συναινοῦν εἰς τήν ἰσλαμοποίησίν της! λλά, πρῶτον, ὁ Χριστός ἔφυγε προσωρινῶς ἀπό τήν γενέτειράν Του διά νά γλυτώσῃ ἀπό τήν μάχαιραν τοῦ Ἡρώδου. Ποίαν ὁμοιότητα ἔχει αὐτό τό γεγονός μέ τίς ὀρδές τῶν Πακιστανῶν, τῶν Ἀφγανῶν, τῶν Σομαλῶν κ.ἄ. πού ἀφήνουν τήν πατρίδα των, ὅπου δέν ἀπειλεῖται ἡ ζωή των (ἄρα δέν εἶναι πρόσφυγες) καί ἔρχονται στήν «Ἑλλάδα» διά νά βιάσουν, νά κλέψουν, νά οἰκοιοποιηθοῦν κτήματα Ἑλλήνων, νά μαχαιρώσουν, νά κάψουν ἱερούς ναούς, νά κτίσουν τεμένη καί νά φωνάζουν κάθε λίγο καί λιγάκι ἀπό ἐκεῖ πάνω οἱ ἰμάμηδές των κ.λπ., ἀπειλώντας ταυτοχρόνως τούς Ἕλληνας ὅτι θά ἐπιβάλουν τήν Σαρίαν, ὅτι περιμένουν τό σύνθημα γιά νά πάρουν τά ὅπλα, νά σκοτώσουν τούς «ἀπίστους» καί νά κυριαρχήσουν εἰς τήν χώραν, ὑλοποιώντας ἔτσι τό γνωστόν «Δόγμα Ὀζάλ», ὅτι ἦρθαν γιά νά τούς «γονιμοποιήσουν» κ.λπ.

PATRIARCHAL AND SYNODICAL ENCYCLICAL OF 1920

"Unto the Churches of Christ everywhere"

"Love one another earnestly from the heart."
(I Peter 1. 22)

Our own church holds that rapprochement between the various Christian Churches and fellowship between them is not excluded by the doctrinal differences which exist between them. In our opinion such a rapprochement is highly desirable and necessary. It would be useful in many ways for the real interest of each particular church and of the whole Christian body, and also for the preparation and advancement of that blessed union which will be completed in the future in accordance with the will of God. We therefore consider that the present time is most favorable for bringing this important question and studying it together.
Even if in this case, owing to antiquated prejudices, practices or pretensions, the difficulties which have so often jeopardized attempts at reunion in the past may arise or be brought up, nevertheless, in our view, since we are concerned at this initial stage only with contacts and rapprochement, these difficulties are of less importance. If there is good will and intention, they cannot and should not create an invincible and insuperable obstacle. Wherefore, considering such an endeavor to be both possible and timely especially in view of the hopeful establishment of the League of Nations we venture to express below in brief our thoughts and our opinion regarding the way in which we understand this rapprochement and contact and how we consider it to be realizable; we earnestly ask and invite the judgment and the opinion of the other sister churches in the East and of the venerable Christian churches in the West and everywhere in the world. We believe that the two following measures would greatly contribute to the rapprochement ' which is so much to be desired and which would be so useful, and we believe that they would be both successful and fruitful: First, we consider as necessary and indispensable the removal and abolition of all the mutual mistrust and bitterness between the different churches which arise from the tendency of some of them to entice and proselytize adherents of other confessions. For nobody ignores what is unfortunately happening today in many places, disturbing the internal peace of the churches, especially in the Exist. So many troubles and sufferings are caused by other Christians and great hatred and enemity are aroused, with such insignificant results, by this tendency of some to proselytize and entice the followers of other Christian confessions.After this essential reestablishment of sincerity and confidence between the churches, we consider, Secondly, that above all love should be rekindled and strengthened among the churches, so that they should no more consider one another as strangers and foreigners, but as relatives, and as being a part of the household of Christ and "fellow heirs, members of the same body and partakers of the promise of God in Christ" (Eph. 3. 6). For if the different churches are inspired by love and place it before everything else in their judgments of others and their relationships with them, instead of increasing and widening the existing dissensions, they should be enabled to reduce and diminish them. By stirring up a right brotherly interest in the condition, the well-being and stability of the other churches; by readiness to take an interest in what is happening in those churches and to obtain a better knowledge of them,and by willingness to offer mutual aid and help, many good things will be achieved for the glory and the benefit both of themselves and of the Christian body. In our opinion, such a friendship and kindly disposition towards each other can be shown and demonstrated particularly in the following ways: By the acceptance of a uniform calendar for the celebration of the great Christian feasts at the same time by all the churches. 

---------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

« ... above all love should be rekindled and strengthened among the churches, so that they should no more consider one another as strangers and foreigners, but as relatives, and as being a part of the household of Christ and "fellow heirs, members of the same body and partakers of the promise of God in Christ" (Eph. 3. 6)».

This is the heresy of Ecumenism in a nutshell! Jesus Christ established only ONE Church, the Orthodox one, which has the Truth in full. There do not exist many churches, each of which preaches a different version of the Truth, as there is only ONE Christ, and hence only ONE Truth. The other "churches" are simply pseudo-churches. Thus, for example, the "pope of Rome" is a pseudo-bishop, a clown! Unfortunately, these days, it is difficult to see where the True Church of Christ is, because almost all of the bishops of the Orthodox Church are either ecumenists or have adopted other heresies. This is an extremely disturbing fact, as it is a strong sign that the Antichrist is on his way to rule the World. Therefore, we must prepare ourshelves spiritually, so that we can face what is to come as true Christians. The lives and the teachings of the Holy Church Fathers must guide us. Amen.

By the exchange of brotherly letters on the occasion of the great feasts of the churches' year as is customary, and on other exceptional occasions. By close relationships between the representatives of all churches wherever they may be. By relationships between the theological schools and the professors of theology; by the exchange of theological and ecclesiastical reviews, and of other works published in each church. By exchanging students for further training between the seminaries of the different churches. By convoking pan-Christian conferences in order to examine questions of common interest to all the churches. By impartial and deeper historical study of doctrinal differences both by the seminaries and in books. By mutual respect for the customs and practices in different churches. By allowing each other the use of chapels and cemeteries for the funerals and burials of believers of other confessions dying in foreign lands. By the settlement of the question of mixed marriages between the confessions. Lastly, by wholehearted mutual assistance for the churches in their endeavors for religious advancement, charity and so on. Such a sincere and close contact between the churches will be all the more useful and profitable for the whole body of the Church, because manifold dangers threaten not only particular churches, but all of them. These dangers attack the very foundations of the Christian faith and the essence of Christian life and society. For the terrible world war which has just finished brought to light many unhealthy symptoms in the life of the Christian peoples, and often revealed great lack of respect even for the elementary principles of justice and charity. Thus it worsened already existing wounds and opened other new ones of a more material kind, which demand the attention and care of all the churches. Alcoholism, which is increasing daily; the increase of unnecessary luxury under the pretext of bettering life and enjoying it; the voluptuousness and lust hardly covered by the cloak of freedom and emancipation of the flesh; the prevailing unchecked licentiousness and indecency in literature, painting, the theater, and in music, under the respectable name of the development of good taste and cultivation of fine art; the deification of wealth and the contempt of higher ideals; all these and the like, as they threaten the very essence of Christian societies are also timely topics requiring and indeed necessitating common study and cooperation by the Christian churches. Finally, it is the duty of the churches which bear the sacred name of Christ not to forget or neglect any longer his new and great commandment of love. Nor should they continue to fall piteously behind the political authorities, who, truly applying the spirit of the Gospel and of the teaching of Christ, have under happy auspices already setup the so-called League of Nations in order to defend justice and cultivate charity and agreement between the nations. For all these reasons, being ourselves convinced of the necessity for establishing a contact and league (fellowship) 1 between the churches and believing that the other churches share our conviction as stated above, at least as a beginning we request each one of them to send us in reply a statement of its own judgment and opinion on this matter so that common agreement or resolution having been read, we may proceed together to its realization, and thus "speaking the truth in love; may grow up into Him in all things, which is the head, even Christ; from whom the whole body fitly joined together and compacted by that which every joint supplieth, according to the effectual working in the measure of every part, maketh increase of the body unto the working in the measure of every part, maketh increase of the body unto the edifying of itself in love." (Eph.4: 15,16).

In the Patriarchate of Constantinople in the
month of January in the year of grace 1920.

"Θεοτοκάριον"


 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (Διδαχή Α΄) :

Ο άνδρας, αδελφοί μου, εγέννησε γυναίκα από την πλευράν του χωρίς γυναίκα και πάλιν έμεινε γερός. Η γυναίκα εδανείσθη εκείνην την πλευράν από τον άνδρα και την εχρεωστούσε. Εγεννήθησαν ωσάν τα άστρα του ουρανού και ωσάν την άμμον της θαλάσσης γυναίκες εις τον κόσμον. Δεν εφάνη ποτέ καμμιά γυναίκα άξια και εκείνη να γεννήση άνδρα να πλερώση εκείνην την πλευράν οπού εχρεωστούσε, παρά η Δέσποινα η Θεοτόκος, οπού αξιώθηκε δια την καθαρότητά Της και εγέννησε τον γλυκύτατόν μας Ιησούν Χριστόν και Θεόν εκ Πνεύματος Αγίου χωρίς άνδρα, παρθένος, και πάλιν έμεινε παρθένος και επλέρωσε εκείνην την πλευράν.

Τη ΙΔ΄ (14η) του Δεκεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ και ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ και του Αγίου Μάρτυρος ΑΡΡΙΑΝΟΥ και των τεσσάρων Προτεκτόρων των συναθλησάντων αυτώ.

 Φιλήμων, Απολλώνιος και Αρριανός οι Άγιοι Μάρτυρες ως και οι μετά του Αγίου Αρριανού συναθλήσαντες Άγιοι Τέσσαρες Προτέκτορες ήσαν κατά τον καιρόν του τυράννου Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), υπό του οποίου εκινήθη και πάλιν διωγμός μέγας κατά των Χριστιανών. Τότε ήτο ηγεμών εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου ο Αρριανός, όστις ειδωλολάτρης ων πρότερον εθανάτωσε πολλούς Χριστιανούς και μάλιστα δύο, Ασκλάν και Λεωνίδην καλουμένους, τους οποίους εβασάνισε με διάφορα κολαστήρια. Ημέραν δε τινα, κατά την οποίαν όλη η χώρα ήτο συνηθροισμένη εις το θέατρον, έδειξεν ο ηγεμών τα παιδευτήρια όργανα και έλεγε προς τους περιεστώτας με βλέμμα άγριον· «Όσοι δεν προσκυνήσουν τους θεούς, θέλουν αποθάνει βιαίως με ταύτα τα κολαστήρια». Τότε πηδούν εις το μέσον του θεάτρου άνδρες τριάκοντα επτά και καταγελώντες τα άδικα των τυράννων προστάγματα, ωμολόγησαν τον Χριστόν παρρησία, οι γενναιότατοι.

Ἅγιος Γρηγόριος ο Παλαμᾶς:

«Ποιὰ εἶναι λοιπὸν τώρα ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀφορᾶ σ᾽ ἐμᾶς; Εἶναι ἡ μετάνοια. Καὶ ἀνακεφαλαίωσις τῆς μετανοίας εἶναι νὰ μὴ ξαναγγίξουμε στὸ ἑξῆς τὰ ἀπαγορευμένα… Γιατὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν —ὤ ἀνέκφραστη μεγάλη δωρεά!— εἶναι μέσα μας (Λουκ. ΙΖ/ 21). Σὲ Αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ προσκολλώμεθα πάντοτε μὲ τὰ ἔργα τῆς μετανοίας, ἀγαπώντας μὲ ὅλη τὴν δύναμή μας Αὐτόν, ποὺ τόσον μᾶς ἀγάπησε».

Χριστούγεννα στη σπηλιά -- Tου Φώτη Κόντογλου

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δέν έρριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ’ αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή τα κατσούφιασε. Την παραμονή από το πρωΐ ο ουρανός ήτανε μαύρος σαν μολύβι, κ’ έπιασε κ’ έρριχνε βελονιαστό χιονόνερο.

Σε μια τοποθεσία που τη λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ένα μαντρί με γιδοπρόδατα, απάνω σε μια πλαγιά του βουνού που κοίταζε κατά το πέλαγο. Το μέρος αυτό ήτανε άγριο κ’ έρημο, γεμάτο αγριόπρινα, σκίνους και κουμαριές, που ήτανε κατακόκκινες από τα κούμαρα. Το μαντρί ήτανε τριγυρισμένο με ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].

«ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ – ΠΑΤΡΑΣ» «INSTITUTE FOR NATIONAL AND RELIGIOUS AFFAIRS – PATRAS»

Πάτρα 10-12-2020

 ΗΜΕΡΙΔΑ 19/12/2020

Υπό την Αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών

κ. Χρυσοστόμου, Επίτιμου Προέδρου «Ι.Ε.Θ.Π.-Πάτρας»

 

ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΤΟΥ ΑΙΜΟΥ

ΚΑΙ Ο ΕΔΩ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1821-2021

 

Οἱ Τοῦρκοι «τρελλάθηκαν» καί ζητοῦν τά Ἀντικύθηρα!

 Ἀπαιτοῦν ἀπό τόν δήμαρχο Στράτο Χαρχαλάκη νά παραδώσει τήν ἐξουσία σέ κρατικό ἀξιωματοῦχο τῆς Ἀγκύρας

ΙΔΟΥ ΠΟΥ ὁδηγεῖ ἡ ἀνοχή στό θράσος. Ἀκόμη καί τά Ἀντικύθηρα ἔφθασαν νά διεκδικοῦν οἱ Τοῦρκοι ὑποστηρίζοντες ὅτι ἔχουν καταληφθεῖ ἀπό τήν Ἑλλάδα ἡ ὁποία ἔχει ἐγκαταστήσει δήμαρχο καί ἔχει κατασκευάσει λιμάνι μήν ἐπιτρέποντας στό τουρκικό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν νά τοποθετήσει «κρατικό διαχειριστή» γιά νά τό διοικεῖ! Αὐτά εἶναι μόνον ἕνα μέρος ἀπό τά ἐξωφρενικά πού ἐδήλωσε στήν ἐφημερίδα «Σοζκού» ὁ πρώην γενικός γραμματεύς τοῦ τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἀμύνης Οὐμίτ Γιαλίμ. Συγκεκριμένα, ὑποστηρίζει ὅτι 19 τουρκικά νησιά τελοῦν ὑπό κατάληψιν ἀπό τήν Ἑλλάδα.

Θαύμα στο Μπούμπεση

Ένα ζωντανό θαύμα της Παναγίας έζησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο οι στρατιώτες του 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχη Πετράκη, στην κορυφογραμμή του Ροντένη, δεξιά της θρυλικής Κλεισούρας. 

Κάθε βράδυ, από τις 22-1-41 και έπειτα, στις 9.20 ακριβώς, το βαρύ ιταλικό πυροβολικό άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος Πετράκη και του δρόμου, από όπου περνούσαν τα μεταγωγικά. Πέρασαν ημέρες και το κακό συνεχιζόταν, δημιουργώντας εκνευρισμό και απώλειες. Τολμηροί ανιχνευτές των εμπροσθοφυλακών και αεροπόροι εξαπολύθηκαν μέχρι βαθιά στις ιταλικές γραμμές, αλλά επέστρεψαν άπρακτοι. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα ιταλικά πυροβόλα, ίσως γιατί οι ιταλοί κάθε βράδυ τα μετακινούσαν. 
Ήταν όμως απόλυτη ανάγκη να εντοπισθούν οι εχθρικές θέσεις. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακούστηκαν πάλι οι ομοβροντίες των ιταλικών κανονιών.
 
- Παναγία μου, φώναξε τότε ο ταγματάρχης εντελώς αυθόρμητα, βοήθησέ μας! Σώσε μας από αυτούς τους δαίμονες.
 
Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο. Σιγά-σιγά σχημάτιζε κάτι σαν φωτοστέφανο. Και κάτω από αυτό μερικά ασημένια συννεφάκια σχημάτισαν τη μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι, ανάμεσα σε δύο υψώματα του Μπούμπεση. Το όραμα το είδαν όλοι στο τάγμα και ρίγησαν.
 
- Θαύμα! Βροντοφώναξε ο ταγματάρχης.
 
- Θαύμα! Θαύμα! Επανέλαβαν οι στρατιώτες και σταυροκοπήθηκαν.
 

Αμέσως έφυγε ένας σύνδεσμος με σημείωμα του Πετράκη για την πυροβολαρχία του Τζήμα. Σε δέκα λεπτά βρόντησαν τα ελληνικά κανόνια και σε είκοσι εσίγησαν τα ιταλικά. Οι οβίδες μας είχαν πετύχει απόλυτα τον στόχο.

-------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὅταν ἡ ἐπίκλησις τοῦ ὀνόματος τῆς Παναγίας γίνεται ἀδόλως, δικαίως καί μέ βαθεῖαν εὐσέβειαν, τότε Ἐκείνη σπεύδει πρός βοήθειαν. Καλόν θά ἦτο νά ἐξηγήσουν οἱ Ματθαιϊσταί πῶς ἡ Παναγία βοηθεῖ καί σώζει τούς ὑπ' αὐτῶν «ἀναθεματισμένους» καί «ἐκτός Ἐκκλησίας»!

Η ἔναντι τῶν αἱρετικῶν στάσις τοῦ ῾Ιεροῦ Μαξίμου τοῦ ῾Ομολογητοῦ -- ῾Υπὸ ᾿Ανδρέου Θεοδώρου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν

Η ΑΙΡΕΣΙΣ ἀποτελεῖ φαινόμενον θλιβερὸν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ᾿Εκκλησίας.

᾿Αναγκαῖον ἀπό τινος, ἀπόψεως κακὸν (Αʹ Κορ. ιαʹ 19), συσσωρεύει πολλὰ δεινὰ ἐν τῷ ἑνιαίῳ καὶ ἀχράντῳ σώματι αὐτῆς. ῾Η αἵρεσις ἐν τῇ ἀρχαίᾳ ᾿Εκκλησίᾳ προήρχετο κατὰ κανόνα ἐκ τῆς προσπαθείας τοῦ ἀνθρώπου ὅπως, ἐπὶ τῇ βάσει λογικῶν κατηγοριῶν καὶ δὴ καὶ τῇ συνδρομῇ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, διερμηνεύσῃ καὶ καταστήσῃ προσιτὸν εἰς τὴν διάνοιαν αὐτοῦ τὸ μεταφυσικὸν περιεχόμενον τῆς θείας ἐξ ἀποκαλύψεως ἀληθείας. ῾Η δυσανάλογος ὅμως αὕτη προσπάθεια τοῦ λόγου, παρὰ τὰς ἐνδεχομένως ἀγαθὰς καὶ εἰλικρινεῖς διαθέσεις αὐτοῦ, κατέληγε συνήθως εἰς τὴν παρερμηνείαν καὶ διαστροφὴν τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως. Παραθεωροῦσα τὴν πίστιν, δι᾿ ἧς καὶ μόνης εἶναι δυνατὴ ἡ ἀναγωγὴ τῆς ὑπάρξεως εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ θείου μυστηρίου καὶ ἡ μυστικὴ βίωσις τοῦ ἀποκεκαλυμμένου τῆς πίστεως θησαυροῦ, ἀπέκοπτε τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῶν μυστικῶν ριζῶν τῆς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ παραδεδομένης ἀληθείας. ῾Η αἵρεσις ἀπομονοῦσα δόγμα τι ἢ δόγματα τῆς πίστεως καὶ ἀποσπῶσα ταῦτα ἐκ τῆς μυστικῆς ἐν τῇ ἱερᾷ Παραδόσει συναφείας καὶ συνεχείας αὐτῶν, διέφθειρεν ἀδυσωπήτως τὴν – 2 – καθολικότητα τῆς ᾿Εκκλησίας.