Η Ιστορία μας δεν θα πρέπει να γίνει θύμα του εθνομηδενισμού -- Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Το αίτημα «να ξαναγραφεί η Ιστορία» κυριαρχεί από ετών σε κύκλους διανοουμένων και πολιτικών με αφορμή τα πολιτικά προβλήματα της χώρας με τους γείτονές της. Αυτό σημαίνει την εισαγωγή, μέσα από την εκπαίδευση, μιας κολοβωμένης Ιστορίας για την επίτευξη πολιτικών σκοπιμοτήτων. Με την επιλεκτική στάση απέναντι στις πηγές επιτυγχάνεται η σκόπιμη αναπαραγωγή θέσεων που ευνοούν και προωθούν εθνομηδενιστικούς στόχους.

Τη σκέψη των επιβουλευομένων την Ιστορία μας, αλλά και των ιστοριογράφων συνεργατών τους κατευθύνει ένα πνεύμα «ειρηνισμού», που υποστασιώνει την άποψη ότι αρκούν η απάλειψη των διαιρούντων και ο τονισμός των ενούντων για να αρθεί το «μεσότειχον» (Εφ., 2, 14) μεταξύ εθνών που βρίσκονται σε διάλογο για την επίλυση προβλημάτων στις σχέσεις τους. Η μέθοδος δε αυτή της προβολής των ενούντων και της αποσιώπησης των διαιρούντων εφαρμόζεται και στον Οικουμενισμό, στον διαχριστιανικό διάλογο. Λίγοι όμως μπορούν να κατανοήσουν ότι και στις δύο πλευρές του Οικουμενισμού, Πολιτικού και Θρησκευτικού, το επιδιωκόμενο είναι η εξυπηρέτηση των στόχων και των σχεδίων της αληθινής Υπερδύναμης και της πλανητικής πολιτικής της.

Μια άκρως επίκαιρη ομιλία του π. Αθανασίου Mυτιληναίου η οποία έγινε πριν από σχεδόν 30 χρόνια αλλά περιγράφει ακριβώς τις μέρες που ζούμε .

 

Η Φιλοσοφία καί τό νόημά της -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

 

 Η λέξη "φιλοσοφία" είναι σύνθετη : Φίλος, φιλία καί Σοφός, σοφία. 

- Καί πώς ορίζεται η φιλία, ποιό είναι τό νόημά της ; 

«13 μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. 14 ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. 15 οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ ύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους ...» (Κ. Διαθήκη, Ιν. ιε΄)

- Καί πώς ορίζεται η σοφία, ποιό τό νόημα αυτής ;

«20 ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη ; ( ... ) 27 τότε εἶδεν αὐτὴν καὶ ἐξηγήσατο αὐτήν, ἑτοιμάσας ἐξιχνίασεν. 28 εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ· ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη.» (Π. Διαθήκη, Ιώβ, ΚΗ)

"Ψιλά γράμματα", θά μού πείτε.

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ

 

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Μητροπολίτου Πενταπόλεως της εν Αιγύπτω και κτίτορος της εν Αιγίνη Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, των Μοναζουσών, κοιμηθέντος οσίως κατά το έτος 1920.

Δεν θα παύση η Αγία του Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία να αναδεικνύη Αγίους έως της συντελείας του αιώνος. Και τούτο είναι αναντίρρητος απόδειξις της εν αυτή τεθησαυρισμένης δογματικής αληθείας και των λοιπών αγίων παραδόσεων, τας οποίας κρατεί και διατηρεί ανοθεύτους και αναλλοιώτους, καθώς τας παρέλαβεν, ως πολύτιμον παρακαταθήκην και πηγήν ύδατος ζώντος, «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», κατά την του Ευαγγελίου φωνήν, δια του οποίου ποτίζει και δροσίζει τα ευσεβή αυτής τέκνα.

Αγάπη και αλήθεια (Παρατηρήσεις επί της επιστολής του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου) -- Του αειμνήστου Διονυσίου Μπατιστάτου

Σεβαστοί Πατέρες,

Εν τω υμετέρω εγκρίτω οργάνω της αγωνιζομένης και αγωνιώσης Ορθοδοξίας,  «Ορθόδοξος Τύπος» (αρ. φύλ.  109/10-10-1969) δημοσιεύεται μακροσκελεστάτη επιστολή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην. Καίτοι στερούμαι προσόντων, εφαμίλλων προς τον σεβαστόν και εξαίρετον επιστολογράφον, όντα σύμβουλον εξ απορρήτων επισήμων Εκκλησιαστικών ανδρών και πλειστάκις προβληθέντα δια το επισκοπικόν αξίωμα, εν τούτοις αποτολμώ να παρακαλέσω Υμάς, όπως φιλοξενήσητε πενιχράς τινας σκέψεις μου· τούτο δε ουχί προς προβολήν ασήμου και ασημάντου τινός λαϊκού, μη αξιωθέντος παρά του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας ουδέ θέσεως διδασκάλου εν εκπαιδευτικοίς Αυτής Ιδρύμασιν, ως αθεραπεύτου συντηρητικού, αναδίδοντος την οσμήν του λιβάνου, και της κανδήλας των παραδόσεων, αλλά χάριν αυτής ταύτης της Ορθοδοξίας, του προσφιλούς εντρυφήματος των καρδιών μας και της αποκλειστικής ελπίδος σωτηρίας. Συνεταί, πράγματι, αι παραινέσεις, συμπλέκουσαι αριστουργηματικόν δοκίμιον επιστολιμαίας ρητορικής διατριβής. Συνεταί, αλλά άσκοποι και … επικίνδυνοι!

Ἡ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητος -- π. Διονύσιος Τάτσης

1. Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ 

Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴ ζωή τους δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές. Ζοῦν χωρὶς ἠθική. Γι᾽ αὐτὸ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ἁγνότητας ἢ καλύτερα τὴ χλευάζουν καὶ τὴν περιφρονοῦν. Θεωροῦν ἀφύσικο νὰ εἶναι κανεὶς ἁγνός. Καὶ ὅμως τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦς αὐτὸ εἶναι. Δίχως τὴν ἁγνότητα δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὴ σωτηρία καὶ στὴ μέλλουσα μακαριότητα. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει: «Πλησιάστε τὸν Θεό, καὶ θὰ σᾶς πλησιάσει κι ἐκεῖνος. Καθαρίστε τὰ χέρια σας οἱ ἁμαρτωλοί, κι ἐξαγνίστε τὶς καρδιές σας οἱ δίγνωμοι. Θρηνῆστε καὶ πενθῆστε καὶ κλάψτε. Ἂς γίνει τὸ γέλιο σας πένθος καὶ ἡ χαρά σας θλίψη. Ταπεινωθεῖτε μπροστὰ στὸν Κύριο, κι ἐκεῖνος θὰ σᾶς ἀνεβάσει ψηλά» (δ´ 8-10). Ὁ δρόμος τῆς ἁγνότητας προϋποθέτει σταθερότητα στὴν ἀπόφαση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶσαι ἁγνὸς καὶ κάποτε - κάποτε νὰ στρέφεσαι καὶ πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Οἱ δίγνωμοι δὲν εἶναι ἁγνοί. Δὲν μποροῦν νὰ πετύχουν τὸν ἐξαγνισμό τους καὶ νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἐφεσίους, μιλάει γιὰ τὴν τέλεια ἁγνότητα, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἔχουν οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι:

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑΝ -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

1. Δόξα της Εκκλησίας, οχύρωμα των πιστών                                                                     

Η υμνολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, με τον πλούτο της έκφρασης και την ευαισθησία του λυρισμού της, ζωγραφίζει τη μορφή του μεγαλομάρτυρα Δημητρίου και θεολογώντας με τον δικό της ποιητικό τρόπο εξαίρει την αγία προσωπικότητά του. Μέσα από ένα πλήθος ύμνων και τροπαρίων εκφράζει την αγάπη, την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση της Εκκλησίας προς το άξιο τέκνο της, που την τίμησε και τη δόξασε. Το επαινεί και το εγκωμιάζει ακόμη, διότι με τη ζωή και το μαρτύριό του άφησε ανεκτίμητη κληρονομιά και υπόδειγμα σ΄ όλα τα παιδιά της. Έγινε «ευσεβείας αλείπτης», γυμναστής και προπονητής των πιστών στον αγώνα της ευσεβείας. Οι εκκλησιαστικοί υμνοδοί Ανδρέας Ιεροσολυμίτης, Συμεών Θεσσαλονίκης, Θεοφάνης ο γραπτός, Φιλόθεος ο οικουμενικός πατριάρχης και άλλοι εξυμνούν τον Δημήτριον ως «σοφώτατον εν διδαχαίς και στεφανίτην εν μάρτυσι», «καταυγάσαντα την Εκκλησίαν ταις φωτοβόλοις διδασκαλίαις», «εμπνεύσαντα πανικόν εις τον διάβολον».