Άγιος Γρηγόριος Β΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Μέγας ούτος της Ορθοδόξου Εκκλησίας αστήρ διεκρίθη δια τους αγώνας του εναντίον των λατινοφρόνων και λατινοφίλων ενωτικών της εποχής του, υπήρξε δε ο σφοδρότερος αντίπαλος του λατινόφρονος Πατριάρχου Ιωάννου ΙΑ΄ του Βέκκου. Πριν εισέτι χειροτονηθή Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατά το 1283, επί Ανδρονίκου Παλαιολόγου, διηύθυνε λίαν επιτυχώς τας Πατριαρχικάς υποθέσεις ως λόγιος Γεώργιος εκ Κύπρου. Εκλεγείς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από λαϊκών, ηρνήθη να δεχθή χειροτονίαν από λατινόφρονας ή λατινοφίλους Επισκόπους, ή έστω και απλώς επικοινωνήσαντας μετά των λατινοφρόνων. Επειδή δε όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι του κλίματος του Πατριαρχείου της εποχής εκείνης είχον οπωσδήποτε επικοινωνήσει μετά του προκατόχου του Πατριάρχου Ιωάννου ΙΑ΄ του Βέκκου, παρέμεινεν επ’ αρκετόν εψηφισμένος μεν Πατριάρχης, αλλ’ άνευ χειροτονίας εκτελών μόνον όσα εκ των πατριαρχικών καθηκόντων δεν απήτουν ιερωσύνην. Ελθόντων ακολούθως εις Κωνσταντινούπολιν των μη λατινισάντων Επισκόπων Κοζύλης και Δεβρών (πόλεων Αιτωλίας και Μακεδονίας), εδέχθη την χειροτονίαν αφού προηγουμένως εχειροτόνησαν ούτοι τον Ηρακλείας Γερμανόν, όστις, κατά την τάξιν, εγκαθίστα τον Κωνσταντινουπόλεως.

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΗΠΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ* -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Στό πλαίσιο τῆς ἐµψυχούµενης ἀπό τίς ἡσυχαστικές πρακτικές παράδοσης εἶναι δυνατόν νά ἑρµηνευθεῖ ἒγκυρα ἡ ἐθνική, κοινωνική, πολιτιστική, ἀλλά καί πολιτική ἱστορία τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ἡ «Βυζαντινή» καί «Μεταβυζαντινή» διάρκεια δέν µπορεῖ νά ἀποτιµηθεῖ σωστά χωρίς γνώση τῆς πατερικῆς Θεολογίας, πού δέν εἶναι ἂσαρκη, στοχαστική-διανοητική θεολόγηση, ἀλλά καρπός εὒχυµος τῆς ἡσυχαστικῆς πράξης, ὡς ἂσκησης. 1. Ὁ Ἡσυχασµός συνιστᾶ τήν πεµπτουσία τῆς ρωµαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως, ταυτιζόµενος µέ αὐτό πού περικλείει καί ἐκφράζει ὁ ὃρος Ὀρθοδοξία1 . Ὀρθοδοξία ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη. Ἡ Ἡσυχαστική, ἐξ ἂλλου, πράξη εἶναι ἡ «λυδία λίθος» γιά τήν ἀναγνώριση τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητος. Δέν ὑπάρχει Ἃγιος ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική πράξη, ὃπως περίτρανα ἀποδεικνύει ἡ ὑµνογραφία τῆς Ἐκκλησίας µας. Πρέπει δέ νά ἀποσαφηνισθεῖ, ὃτι ὁ Ἡσυχασµός νοεῖται κυρίως ὡς πορεία πρός τήν θέωση καί ἐµπειρία θεώσεως καί δευτερευόντως ὡς (θεολογική) καταγραφή αὐτῆς τῆς µεθόδου καί ἐµπειρίας.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ Αγίας Σοφίας, Πίστης, Αγάπης και Ελπίδας

 

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και Καλλινίκων Παρθένων ΠΙΣΤΕΩΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ και ΑΓΑΠΗΣ, και της μητρός αυτών ΣΟΦΙΑΣ.

Σοφία η Αγία Μάρτυς και αι θυγατέρες αυτής Πίστις, Ελπίς και Αγάπη έζων εις την Ρώμην κατά τας ημέρας του δυσσεβούς αυτοκράτορος Ανδριανού, όστις εβασίλευεν εκεί, παραχωρήσει Θεού, κατά τα έτη ριζ΄ -  ρλη΄ (117 – 138). Oύτος, έχων ζήλον διάπυρον εις την λατρείαν των ειδώλων των ψευδωνύμων θεών, προσεπάθει να πείση τους Χριστιανούς, άλλους με κολακείας και άλλους με απειλάς, όπως θυσιάζωσιν εις τους δαίμονας. Η δε Σοφία ήτο γυνή ευσεβής εις την πίστιν, ευγενής εις το γένος, και εις την πολιτείαν σεμνή και σωφρονεστάτη, καταγομένη από μεγάλην τινά πόλιν της Ιταλίας· παραμείνασα δε χήρα εκ νεότητος είχε μεθ’ εαυτής τας τρεις θυγατέρας της, με τας οποίας έτυχεν εξ ανάγκης να υπάγουν εις την μεγαλόπολιν Ρώμην· διαμείνασα δε εκεί διήγε ζωήν ενάρετον, διδάσκουσα και τας θυγατέρας της να μιμώνται την μητέρα αυτών, στολίζουσαι τα ήθη των με τον φόβον του Κυρίου και τον πόθον της Βασιλείας των ουρανών.

Τέρμα τα λόγια, έργα!

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Η απάτη του Οικουμενισμού -- Toυ αειμνήστου Σεργίου Σάκκου ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Κατανοούμε πόσο ασύμφορη και άστοχη υπήρξε η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) – ευφυής και εύστοχη η απόδοση της συντομογραφίας ως «το ψέμμα του διαβόλου» - και η συμμετοχή της στις εκδηλώσεις του. Αντιλαμβανόμαστε πόσο άδικος είναι ο δελεασμός της Εκκλησίας από τα ποικίλα τερτίπια της οικουμενιστικής κινήσεως, η οποία καπηλεύεται την οικουμενικότητα, το πνευματικό και άγιο γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως ήδη εξήγησα εφαρμόζοντας την αγιογραφική αλήθεια ότι «ο Θεός αγάπη εστί» η Εκκλησία έρχεται να αγκαλιάσει την οικουμένη, τον κάθε άνθρωπο και να τον ανεβάσει στη θέωση. Αντίθετα, η οικουμενιστική κίνηση διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη.

«Ένα πρωτότυπο γαμήλιο δώρο»

Συμβουλευτική επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς την Αγίαν Ολυμπιάδα, όταν ετέλεσε τους γάμους της.

(Μετάφραση της φιλολόγου κ. Αθηνάς Α. Καραμπέτσου)

«Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ό,τι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα. Άκου λοιπόν, Ολυμπιάδα μου: Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή. Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, να προσέξης την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει το πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιής και να την αλλάζης, μόνο και μόνο για να αρέσης. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια ανάρμοστη. Θέλω να ξεπεράσης τη γυναικεία φιλαρέσκεια και να μένης απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα, ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πη αγώνας και αρετή, που δεν ξέρουν τι θα πη πνευματική ακτινοβολία. Εσύ, όμως, έβαλες μεγάλους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σού ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή. Πρώτα – πρώτα να σέβεσαι και ν’ αγαπάς το Θεό και μετά συ να σέβεσαι και ν’ αγαπάς τον άνδρα σου «ως τω Κυρίω», όπως λέει το Ευαγγέλιο. Αλλά πως μπορεί να καταλάβει αυτή την έννοια η γυναίκα, που δεν γνώρισε τον Κύριο, δεν Τον σεβάστηκε, δεν Τον αγάπησε; Με το γάμο η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον που σούδωσε ο Θεός. Για κείνον, που ΄γινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά. Κι αν καταλάβης πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξης να του πάρης τον αέρα, κράτα πάντα τη θέσι που σου ορίζει το Ευαγγέλιο… Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς «ως εν Κυρίω»… Εσύ να ξέρης ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που, πρέπει να είναι η κεφαλή. Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβης τα καθήκοντα του γάμου.