Αν θα μπορούσε κανείς να διεισδύσει πραγματικά στον πυρήνα της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου, που γεννάται από τον πόθο για ενότητα, θα ανακάλυπτε ακριβώς ότι ο πόθος αυτός προδίδει την ψυχική δίψα του ανθρώπου για ησυχία. Είναι γεγονός ότι ο διασπασμένος και διχασμένος εσωτερικά άνθρωπος, εκείνος τουλάχιστον που βιώνει την ανάγκη για ενότητα σαν μια βασική επιδίωξη της ζωής, στο βάθος της εσώτερης ψυχικής υποστάσεώς του λαχταρά την ησυχία. Εξάλλου, εάν ένας διαταραγμένος από εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις άνθρωπος κατέληγε στην ψυχική του συγκρότηση και ενοποίηση, το πρώτο αγαθό που θα γευόταν θάταν ασφαλώς η πνευματική ησυχία, σαν έκφραση της αρμονίας των ψυχικών του καταστάσεων και περιεχομένων. Γι’ αυτό το λόγο το ασκητικό βίωμα, η νηπτική πατερική έρημος, θα πρότεινε, σ’ αυτόν που διψά την ενότητα και τον πόθο του απολύτου, να βιώσει στο ψυχικό χώρο της μοναξιάς την ασκητική ησυχία και την «αναχώρηση» από τα πράγματα του κόσμου. Κι’ εδώ βέβαια θα αντιμετώπιζε κανείς μια «παράλογη» ίσως πραγματικότητα, μια ιδιάζουσα κατάσταση ησυχίας και ψυχικής μοναξιάς.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και
αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον
λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου :
Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την
ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος από
της δόξης κυκλόθεν.
Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Πυρσώ της Ευρυτανίας.
Εις τα μέρη της ποτέ μεν περιφήμου, νυν δε τεταπεινωμένης Ελλάδος (Ο συγγραφεύς της παρούσης διηγήσεως ονομάζει την Ελλάδα τεταπεινωμένην, διότι την εποχήν καθ’ ην συνέγραφε την διήγησιν ταύτην η νυν ελευθέρα Ελλάς ήτο υπό την δουλείαν των Οθωμανών.), κατά την Επαρχίαν του Λιτζάς και Αγράφων είναι όρος μέγα και υψηλόν, το οποίον ονομάζεται Όρθρυς, διότι από το ύψος, το οποίον έχει, ορθρίζει, ήτοι βλέπει τον ερχομόν της ημέρας και του ηλίου πρωτύτερα από όλα τα άλλα βουνά της Στερεάς Ελλάδος. Προς τα δυτικά μέρη και νότια του όρους τούτου ευρίσκονται και άλλα όρη, τα οποία είναι τόσον δύσβατα, όσον δεν ημπορεί να παραστήση ο λόγος, από αυτά δε εξέρχονται οι δεξιοί κλώνοι και αρχαί του Αχελώου ποταμού. Μέσον των ορέων τούτων, εις τους πλέον βαθυτάτους και δυσαναβάτους τόπους, ευρίσκεται η Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Προυσιωτίσσης. Η Μονή αύτη περισφίγγεται εξόχως κάτωθεν μεν υπό ενός βαθυτάτου χάους, άνωθεν δε υπό φοβερωτάτου και αβάτου σπηλαίου, του οποίου το Καθολικόν, ήτοι η Εκκλησία, είναι μέσα εις το σπήλαιον με θόλον και ωραιοτάτη, αφιερωμένη εις μνήμην της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ασάλευτο θεμέλιο -- Φώτης Κόντογλου
Σήμερα νομίζεται καλός σε όλα, όποιος είναι αδιάφορος, όποιος δεν νοιάζεται για τίποτα, όποιος δεν νιώθει καμιά ευθύνη. Αλλιώς τον λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Όποιος αγαπά την χώρα μας, τα ήθη και έθιμα μας, την παράδοση μας, την γλώσσα μας, θεωρείται οπισθοδρομικός. Οι αδιάφοροι παιρνούν για φιλελεύθεροι άνθρωποι, για άνθρωποι που ζούνε με το πνεύμα της εποχής μας, που έχουν για πιστεύω την καλοπέραση, το εύκολο κέρδος, τις ευκολίες, τις αναπαύσεις, κι ας μην απομείνει τίποτα που να θυμίζει σε ποιό μέρος βρισκόμαστε, από που κρατάμε, ποιοι ζήσανε πριν από μας στην χώρα μας. Η ξενομανία μας έγινε τώρα σωστή ξενοδουλεία, σήμερα περνά για αρετή, κι όποιος έχει τούτη την αρρώστεια πιο βαρειά παρμένη, λογαριάζεται για σπουδαίος άνθρωπος.
Κινδυνεύομε, ως Εκκλησία και ως Έθνος.
Οι κολυμβήθρες εστέγνωσαν δια το μη υπάρχειν βρέφη προς βάπτισι και η Ραχήλ, η αγία μας Εκκλησία, κλαίει απαρηγόρητα δια τα τέκνα Της τα αποβαλλόμενα και φονευόμενα υπό αναλγήτων μητέρων και κακούργων ιατρών. Τριάκοντα επτά περίπου χιλιάδες αθώων ψυχών φονεύονται κατά μήνα και ο εθνικός μας στρατός κατ΄ έτος ελαττώνεται, ενώ οι κύκλω ημών εχθροί υπερπληθύνονται. Οι δε Κληρικοί μας συζητούν περί ανέμων και υδάτων, περί ιερωσύνης γυναικών και στρατεύσεως αυτών… Ταλαίπωρε αιωνία Ελλάς, που πηγαίνεις; Με τρία εκατομμύρια μουσουλμάνων στα αγιοτόκα εδάφη σου, Ιέρειες ετοιμάζονται δια την Εκκλησία σου και γυναίκες δια την φύλαξι των συνόρων και της ακεραιότητός σου!!!
Άγιον Όρος και τεχνικός πολιτισμός (από κείμενο του έτους 1977).
…η διάνοιξις αρτηριακών οδών προς σύνδεσιν των Ιερών
Μονών μεταξύ των και με τας Καρυάς, ως και η εκμίσθωσις αγιορειτικών γαιών εις
Εταιρείας, αποτελεί νίκην του κοσμικού πνεύματος και εκ των έσω άλωσιν του
Αγίου Όρους υπό του κόσμου. Το ευλογημένον και παρθενικόν Περιβόλι της Παναγίας
θα μεταβληθή εις χώραν Τουρισμού, διακινήσεως παντοίων οχημάτων, εργοταξίων,
εμπορικών συναλλαγών, καυσαερίων, θορύβων, κοσμικών ανέσεων, ηλεκτρικών
εγκαταστάσεων και των λοιπών επακολούθων του τεχνικού πολιτισμού, ένεκα των
οποίων η ζωή εις τον κόσμον κατήντησε κόλασις. Τι νόημα δύναται να έχη τότε η
«αποταγή» του κόσμου, η νοερά προσευχή, η ιερά ησυχία και η θεωρία του Θεού
μέσα εις ένα τοιούτον περιβάλλον;
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχορηγεί ισλαμικές οργανώσεις, αλλά ποτέ χριστιανικές! -- του Στέλιου Παπαθεμελή*
Η απόσπαση της Αιγύπτου από τα πλοκάμια των «Αδελφών Μουσουλμάνων» είναι θετική κίνηση που πιστώνεται στην υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδος-Αιγύπτου. Οι αντιδράσεις έως αμόκ του νεοοθωμανού (ψευδο)σουλτάνου καθορίζουν το μέγεθος της σημασίας της. Οι αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι μια επικίνδυνη φάρα εξτρεμιστών που δυστυχώς τους παίζει στα δάχτυλα του ο νεοοθωμανος.
Η συμφωνία μας με την Αιγυπτο φυσικά και δεν
είναι η αρίστη πασών, αλλά αν κρίνει κανείς από της κραυγές των «τουρκαλάδων»
είναι σίγουρα αρνητική γι΄ αυτούς και θετική για μας. Και πάντως παράγει μηνύματα ανατροπής.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας επί ποδός πολέμου.
Είναι αδύνατον επομένως ο εχθρός να μας βρει στον … ύπνο! Αν προκληθούμε, θα
χτυπήσουμε και μάλιστα να σπεύσουμε πρώτοι. Η Ηγεσία των Ένοπλων Δυνάμεων
γνωρίζει πολύ καλά την θεωρία του «πρώτου χτυπήματος», μη διστάσει να την
εφαρμόσει! Συγκλίνουσες είναι οι πληροφορίες για την υπεροχή των ηγεσιών των Ενόπλων
μας Δυνάμεων.
Οι αναλυτές μιλούν για
στρατιωτική ή πολιτική ήττα του (ψευδό)σουλτάνου στη Λιβύη. Από την πένα τους
και στου Θεού τ΄ αυτί!